In deze jaren van dwang en chantages, denk ik vaak aan de oorlogsjaren, de verhalen van mijn vader en grootmoeder van moeders kant mij vertelden. Over de tirannie, de meest onverteerbare wreedheden en het slagveld dat 'leven' heette.
Ik ben in mijn grootmoeders voetafdrukken gaan staan en zag en zie dat je er niet komt, nergens komt, op geen enkele plaats waar je vrede met jezelf kunt hebben als je niet strijd en protesteert tegen onrecht.
Daarom past de post van Sabien Hamburger van 7 jaar geleden weer en nog steeds op mijn blog. Zij verhaalt mijn gedachten en staaft het verhaal met de gruwelijke waarheid.
27 januari 2015:
Het is vandaag 70 jaar geleden dat vernietigingskamp Auschwitz werd bevrijd. Fysiek werd bevrijd. Want de mentale bevrijding is nog altijd gaande. Als ik het woord hoor, denk ik altijd meteen aan mijn grootmoeder, die na een helletocht in een veewagon in een gaskamer werd gesmeten en het kamp via een rokende schoorsteen verliet
Ik denk aan mijn vader, die door een reeks wonderen en zijn eigen vernuft en moed wist te overleven. Ik denk aan de niet te bevatten hoeveelheid mensen die op de meest gruwelijke wijzen zijn omgekomen. Ik denk aan mij als klein meisje, die opgroeide in de verhalen over de hel die wij mensen voor elkaar weten te creëren.
Ik denk aan mij nu: elke dag werkend om mezelf te bevrijden. En ook om in alle eerlijkheid te onderzoeken waar die duistere kant in mijzelf zit. Ik kan me indenken dat je onder bepaalde omstandigheden uiterste moed nodig hebt om niet te vervallen tot duivels gedrag. Angst, groepsdruk: het doet rare dingen met ons.
Ik realiseer me terdege dat dit niet de enige hel was: er waren er zoveel meer. En er zijn er nog steeds zoveel meer. Soms treft het één persoon, soms een groep en soms een heel volk. Het nieuws staat er elke dag weer bol van. Zijn negatieve verhalen besmettelijk? Wordt het niet hoog tijd om voorrang te geven aan de positieve verhalen? Zou dat niet net zo besmettelijk kunnen zijn? Ons op het idee kunnen brengen om bij te dragen aan die positieve verhalen? Om zélf nieuwe, positieve verhalen te maken?
Ik denk ook aan hoe mijn vader uiteindelijk in staat is geweest om zijn diepste trauma’s om te buigen in liefde: hoe hij altijd klaar stond om anderen te helpen, hoe hij zich steeds heeft ingezet om mensen, groepen en geloven met elkaar te verbinden. Zijn warme positiviteit is nog altijd een grote les en inspiratiebron voor mij. Mezelf bevrijden is dus ook me inzetten voor verbinding en opbouw. Voor persoonlijke ontwikkeling. Voor mijn bijdrage aan het geheel. Positieve verhalen bouwen. Met vallen en opstaan.
Gavi Mensch/E.Y. van Donkelaar
27-1-2022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten