Ik ga niets zeggen over carnaval, niets!

Ook niet waarom voor mij carnaval een moeilijk begrip is, net zoals Kerstmis of Pasen. Ik ga niet vertellen dat verplichte feestdagen mij niets zeggen. Ik houd mijn mond erover. Ik ga dus ook niet uitleggen, waarom ik niet verplicht op drie, ooit door het Vaticaan bepaalde dagen uit mijn dak kan gaan. En waarom ik me niet af wil vullen met drank, ook niet voor de vrolijkheid..

Waarom ik niet kan lachen om volwassen mensen die een verkleedpartijtje hebben? Ik zou niet weten wat ik daar nu van moest zeggen. Niet daarvan en niet van wat dit allemaal ooit met religie te maken had. Ik heb daar wel een stukje over geschreven maar dat wil ik nu niet laten lezen, dat komt nog wel een keer.
En over religie ga ik al helemaal niets zeggen, zeker vandaag niet. En morgen en overmorgen ook niet en dinsdag ook niet. Misschien dat ik de biecht meepak op woensdag, er iets tegen de pastoor over zeg, over carnaval bedoel ik. Zolang ik het met hem niet over sex heb, wat voor soort dan ook, moet ik in aanmerking kunnen komen voor het askruisje, grijs staat me goed. Ik zit alleen even met het feit dat ik niets belangrijks op te biechten heb op dit moment; zal ik dan gewoon maar iets verzinnen? Zoals al  diegenen die echt gingen biechten en de opbiechtbare zaken niet vertelden, slechts een fractie van het kwaad dat ze hadden uitgespookt door het roostertje fluisterden en zo absolutie kregen voor het hele pakket?
Het is nu niet gepast om daarover te praten.
Of zal toch maar eerlijk opbiechten wat ik denk van carnaval? Ik heb nog drie dagen de tijd om er in mijn eentje over na te denken. Meer wil ik er nu niet over kwijt. Ik kan alleen maar praten over alles wat niet met carnaval te maken heeft, het probleem is met wie? Hier in Meestrich is iedereen vastelaovend aan het vieren!


©Gavi Mensch
Meestrich, zaoterdag 13 fibberwarie 2010