Gaan we slapen of kussen?

Of was het anders om?

Ik herinner me alleen de strekking van de vraag, het gebrek aan passie, het te veel aan voorzichtigheid en mijn reactie: ‘Kussen!’ Met mijn passie voor kussen zit het wel goed, mijn passie voor slapen is iets minder groot, zeker als ik iets anders, iets beters in het vooruitzicht heb.

Ik heb soms groot gebrek aan kussen, lieve kussen en lekkere kussen, zachte kussen op lippen en haren, op mijn lijf, mijn velletje, kussen in de handpalm of op mijn ogen. Ik mis ook het dagelijkse kuswerk, het huidcontact. Ik kan wel zonder praten (je gelooft het niet) maar niet zonder aanraken. Ik ontvang graag kussen en ik geef ze met passie. Dus mij hoef je zo’n vraag nooit te stellen!

Nooit? Het ligt er natuurlijk wel aan wie de kusser is.

Van baby’s en kinderen kan ik eigenlijk alles wel hebben. Van volwassenen niet altijd. Ik moet wel van hen houden en zij van mij. Ik ga natuurlijk niet zomaar spontaan heftig zoenen met iemand die ik niet ken. Veel mannen kunnen niet zo goed zoenen en doen maar een dotje. Veel vrouwen kussen met lucht op mijn wangen of liever gezegd, net er naast. Geen lipstickvlekken, geen damesvelletje aanraken met je lippen. Mensen die in de lucht kussen, kus ik daarna nog één keer vol op de wangen om te kijken of ze het begrijpen. Doen ze dat niet, dan kus ik hen niet meer. Zelfs niet volgens protocol. De volgende keer knik ik vriendelijk en zeg hen op afstand gedag, wend een verkoudheid voor of als het echt niet anders kan geef ik hen een hand.

Ik houd niet van handen schudden, vaak zijn handjes slap of plakkerig en ik vind het maar een beetje rare gewoonte. In Frankrijk kwam ik er niet onderuit, ik werd er soms een beetje giechelig van, duizend keer handjes schudden, soms wel meerdere keren per dag met de zelfde mensen. Als ik een hand schud dat is dat zakelijk en stevig.

Het is moeilijk handen schudden met iemand die je al eens een luchtkus heeft gegeven, eigenlijk heeft die zijn kans gemist. Ik kan, als ik die persoon nog een tweede kans wil geven, een omhelzing voorstellen. Als dat goed gaat, ben ik ook wel tevreden.

Kussen en ook omhelzen zijn voor mij prettige bezigheden. Wetend dat er aan de andere kant van mijn lippen en armen een lijf met ingebouwd mensch zit, ga ik ervoor. Ik kus met passie en klem in mijn armen. Met een lach, soms met een grapje om de weerstand van de ander te breken. Ik vind het heerlijk!

Mijn vriendinnen en vrienden, mijn zielsverwanten en mijn kinderen kus ik op de lippen, daar zijn ze voor. In het begin was dat voor mij ook een beetje wennen. Maar al gauw had ik door hoe echt zo’n kus is, wat je er allemaal mee kunt uitdrukken! Kussen op lippen zijn er in soorten en maten. Ik ga niet “kopkluiven” met de mijnen. Ik wil dat wel doen als ik mijn hoofd verlies in het vuur van de liefde, maar binnen de perken, niet in plaats van complete mond en keelverzorging!

Lippen van mijn menschen worden door mij gekust met de mond dicht en de lippen getuit. De lippen van mijn lief kus ik zonder tuiten, dat is nog dichterbij. Maar daar is hij dan ook mijn lief voor. En de lippen van mijn kindertjes kus ik met vrolijkheid, luchtig en blij. Het is heerlijk kussen met mijn nakomelingen, dat is tenminste iets dat ik ze heb kunnen meegeven. Geen van twee (nu al vier) zijn het handengevers. Ze kunnen “uit de kunst” kussen en omhelzen. Een beetje na-hangen in de hals en dan nog een kus, klaar! Ze doen het ook bij elkaar en natuurlijk met hun geliefdes en het ziet er prettig en intens uit. Ik vind dat ook heerlijk; zo’n contact voel ik nog even tintelen, ik haal daar een boel energie uit, energie om weer van alle soorten liefs weg te kunnen geven.

De Hollandse driekus en de bijbehorende rommelige hoofdbewegingen zijn niet echt aan mij besteed. Soms leidt dat toch nog tot een kus op de mond of neus en een zenuwachtig lachje, wat ongemakkelijk gedoe. Tegenwoordig plant ik kordaat een smakkerd met lippen en geluid op een wang en gooi dan mijn hoofd naar achter om het resultaat te bekijken. Die andere twee kussen hoeven dan vaak niet meer. Ik wil wel drie kussen planten, wel tien als het moet, maar dan met lippen op de huid. De driekus is daar niet voor bedoeld. Ik wil er al jaren vanaf, verkondig dat ook, maar wat kussen betreft is Nederland conservatief. Met de driekus lijken we in ieder geval mensen met passie voor aanraken.

Het tegendeel is waar. We houden van ons persoonlijk territorium. Ikzelf ook. Ik merk dat als ik in Spanje ben waar de mensen op een heel leeg strand hun handdoek naast die van mij leggen of in de rij voor de kassa van de supermarkt waar men doorlopend tegen je aan duwt. Afstands- en wachtstrepen bij de bankloketten worden daar beschouwd als versiering. In Spanje wordt ook wel geluchtkust maar tegelijkertijd wordt er aangeraakt. Hier is dat verboden. We vinden het toch maar eng, al dat lijfelijke gedoe. Leuk voor in bed, met de juiste persoon, verder houdt de Hollander van afstand.

Kopkluiven, zoals een cabaretière het uitgebreide tong en huigzoenen noemde, wordt alleen gedaan door de rebellen, jongeren die lekker overal lak aan hebben en ongeremde metroseksuelen. Ik heb ooit (heel kort) een vriendje gehad die niet kon kussen. Hij trok zijn mond open, klemde die over mijn gezicht en stak zijn tong in mijn slokdarm. Uitermate onaangenaam. Weinig passie voor zoenen had ik, volgens hem een beetje frigide. Kopkluiven is niet het mijne dus. Ik word daar niet vrolijk van.

Kussen als ik verliefd ben of gemaakt word is aftasten met lippen, voorzichtig. Het is een lief intermezzo waar eventueel een spannend voorspel van gemaakt kan worden. Het is dwalen met lippen over de huid van je lief en verdwalen en weer de weg terug vinden. Soms raak ik daar nog gewoon de kluts van kwijt. En als het te lang lekker is wil ik doorgaan, nooit meer stoppen. Dan hoeft niemand meer te vragen of we gaan slapen! Kussen, veel kussen en daarna zien we wel weer verder.

©Gavi Mensch
Rotterdam, 21-1-2009




Update 2012 http://www.hln.be/hln/nl/33/Fit-Gezond/article/detail/1467015/2012/07/09/Vijf-gezonde-redenen-om-veel-vaker-te-kussen.dhtml