“Het was aanleiding voor een complete verandering van mijn karakter”.
Aldus een misbruikte man van middelbare leeftijd over het ondergaan van seksueel misbruik door een pater van de Ierse kostschool, waar hij als jonge jongen intern was. Nooit meer een onbevangen puber geworden. Altijd blijven twijfelen over zijn aandeel in het gebeuren, het nu voor eeuwig aanwezige schuldgevoel. Nog steeds vol twijfel over zijn “man-zijn”.
Een interview op de radio.
Het buldert van dit soort ellendige berichten, in de kranten, op tv en op de radio
En ook in de briefwisseling die ik heb met enkele penpals, mannen van mijn leeftijd, beschadigd en vreselijk in de war rakend van de berichtgevingen. Al meer dan 40 jaar dit vreselijke gebeuren met zich meedragend zonder er veel over te kunnen zeggen. Sommigen hebben psychologen en/of psychiaters gezien en gesproken, therapie gehad, soms alles doorgepraat en weer doorleeft. Maar het helpt alleen om je gedrag aan te kunnen passen, je karakter, dat wordt nooit meer anders!
Voor degenen die er nooit over hebben gesproken is het een levenslange druk op hun ziel, het belemmert hen om een toekomst te zien, er is veel angst voor machtswellust en scheve verhoudingen en nog meer angst voor onbegrip. Hun relaties of wensen op dat vlak hebben allemaal een schaduwzijde, één die vaak vele keren groter is dan de zonnige kant.
Ik heb zo mijn mening over kerk en non en pater, over religie en brainwashing, over wel of geen steun hebben aan een god. Ik heb daar al veel over geschreven, in mijn dagboeken en in de Spaanse kranten om het aan de orde te stellen. Soms alleen maar voor mij, alleen om te kunnen begrijpen…..
En ik kom telkens weer tot de conclusie: ik begrijp dit soort dingen niet!
Ik begrijp de daders niet maar bovenal begrijp ik het instituut kerk niet, die liefdeprekers en de vergiffenisschenkers die de kerk in ‘haar (?) schoot’ herbergt; wat een tegenstrijdigheid!
Dit niet en incest niet en verkrachtingen niet. En machtswellust niet. En gewetenloosheid niet. En ik kom er ook niet echt achter. Toch heb ik de drang om te willen weten, om de misbruikten te kunnen begrijpen. Voor de misbruikers heb ik nog geen ruimte.
Ook tussen mijn patiënten zaten slachtoffers en ook daders, soms samen op één afdeling, met verslaving als oorzaak voor hun opname. Want slachtoffers ‘gebruiken’ om hun pijn te verzachten en daders om de realiteit niet onder ogen te hoeven zien. En bij sommige verslaafde slachtoffers was de psychiatrische stoornis niet te wijten aan hun gebruik, maar aan het misbruik en het niet echt kunnen praten daarover; het maakt dat ze vaak levenslang krijgen wat gebruik betreft.
Voor hen, de slachtoffers, is deze vlaag van het ‘aan het kruisnagelen’ van religieuzen die zich schuldig hebben gemaakt aan misbruik, een soort van erkenning van hun probleem, alleen hebben ze daar niet zo veel aan. De kerk‘vaders’ blijven achter de pilaren van het vaticaan staan, in de luwte, in de schaduw, die doofpotjongens en schijn-heiligen. De daders, waarvan sommigen ook slachtoffers die beter moesten weten dan dezelfde misdaad begaan als hun belagers, zijn nu te oud, al dood of veilig opgeborgen in ver-weg-kloosters.
Er zijn al veel films over gemaakt, ik heb er ook al aardig wat bekeken, met nieuwsgierige tegenzin. Die van Almodovar speelde in het Spanje van Franco, maar er zijn er ook over situaties van dertig jaar geleden in Ierland. Aanraders om de berichtgeving beter te kunnen begrijpen.
En van de Opus Dei jongensscholen kan ik verhalen vertellen die nog geen vijf jaar oud zijn, het verhaal van een van mijn leerlingen in Spanje, een slachtoffertje wiens vader hem niet geloofde; de vader, een rechter en Opus Dei aanhanger, die zijn zoon gewoon weer naar school stuurde. En die niet wilde begrijpen waarom zijn zoontje zich niet kon concentreren en slechte cijfers haalde.
Het blijft allemaal actueel, helaas!
Door erover te schrijven op mijn blog weet ik dat ik sommige mensen weer confronteer met de ellende en dat spijt me. Maar ik hoop dat ik anderen misschien even wakker schud en hen de mogelijkheid geef om alle berichten over seksueel misbruik op een andere manier te lezen.
Dat hoop ik echt.
©Gavi Mensch
Maastricht, 17-02-10.
gavimensch@hotmail.com
1 opmerking:
Goed blog.
Bij mij is het diezelfde drang van 'willen weten' of 'willen begrijpen' hoe dit al nu mogelijk is. Hoe kunnen mensen zulk gedrag t.o.v. een medemens vertonen. Ik lees er veel over, maar heb nooit het idee dat ik wijzer word. Dat ik het ooit ga begrijpen...
Een reactie posten