Paniek over privacy

Nu hoor ik net op de radio dat onze privacy op het Net niet gewaarborgd is.
Welnu, die illusie over privacy  heb ik al niet meer sinds het boek van George Orwell: 1984.
Dus zelfs met de wetenschap dat big brother watches me, ben ik op toch gewoon op veel plaatsen te vinden.
Mijn blog waar je dit op leest is openbaar, mijn Windows Life profiel is gelimiteerd, zoals ook mijn Skype entree, zegt men. Maar ik ben wel  vind- en zichtbaar! En mijn ge-Twitter is een open veld zonder bewaking en Facebook ook. De Facebook-baas zegt dat hij dat aan banden gaat leggen, nou ik ben benieuwd, waarschijnlijk wordt hij stinkend rijk als hij op die uitvinding patent aanvraagt, als het lukt!

De opinies die ik instuur naar diverse tijdschriften en kranten zijn ook voor iedereen in te zien…..en wat kan het me schelen? Mijn reacties op vacatures zijn voor velen te bekijken en daar stuur ik, noodgedwongen, mijn hele cv ook nog mee, alles boven tafel. 
Ook het uploaden van mijn CV op de banensites is publiek, vrees ik. Maar wat moet je anders? Ik heb niet zo veel meer te verbergen dan hooguit een kilo of twee, drie. Dus over die privacy maak ik me eigenlijk niet zoveel zorgen, ik wil alleen niet al die ‘bekenden’ op visite hebben.

Hadden we zonder het WWW wel privacy?  Ik denk van niet.
De belastingdienst weet wat ik doe en met wie en AH weet door mijn bonuskaart wat ik eet én drink. 
En verder ben ik een open boek voor de bank en de apotheek, de huisarts.
EPD’s ( Elektronische Patiënten Dossiers)zijn zó privé dat iedereen ze op het werk kan inzien, ik weet alles van mijn patiënten. Logisch anders kan ik mijn werk niet doen. Maakt het nog wat uit? Nee toch?

Kijk als je veel te verbergen hebt, zwarte zaken en duistere connecties dan is het wel noodzaak om je verdekt op te stellen, maar wie is er nog onzichtbaar? Sinds Internet is alles zichtbaar, het is niet voor niets het World Wide Web……We zijn gevangen en we komen er nooit meer van los. Alleen de vraag wie er voor spin speelt schiet nog wel eens door mijn hoofd, maar daar krijg ik toch geen antwoord op.
Communicatie en contact, weten en leren, lesgeven en krijgen, informeren en ontkennen, humor en commercie, het is onderdeel van ons dagelijks (virtuele) leven. En waar wij connecten doet die ander dat ook.

Ik merk dat degene die geen Internet heeft of het weinig gebruikt geïsoleerd raakt; die bel ik af en toe en een enkele keer stuur ik nog een brief of kaartje. Maar ik ben al net zo lui als de rest van de virtuele mensheid. Ga maar eens een gerecyclede envelop zoeken en dan een postzegel kopen, briefpapier, want met drie velletjes voor de printer kom je al boven het standaard gewicht van een brief uit…..
Ik doe het nog maar sporadisch. Eigenlijk vind ik dat het hebben van Internet geen luxe meer is, leeftijd is ook geen belemmering en moet ik dan alle niet-gebruikers mijn blog per post gaan sturen? Dat wil zeggen: uitprinten, inkt , papier, stroom, envelop, postzegel, 2x spuug (weinig hygiënisch eigenlijk, zeker met mijn verkoudheid van dit moment), vervoer…. 
Mijn e-mails zijn nog persoonlijk, dat is niet veranderd ten opzichte van de tijd dat ik per brief correspondeerde.

De discussie over privacy op internet of daarbuiten lijkt me volkomen overbodig, die discussie over vingerafdrukken voor het paspoort ook. Mijn muis zit boordevol vingerafdrukken, CSI Maastricht is er zo achter dat ik de dader niet ben.

Lieve menschen, je bent nooit meer alleen; je wordt getapt of gescammed of gespamd, elke klantenkaart is een invasie in je privéleven. Het beste is om maar gewoon te doen of je de camera’s overal niet opmerkt. Zelfs na je dood kunnen ze met je donorcodicil nog achter je life-style komen. Je privacy, geloof mij nou maar, die zit waarschijnlijk alleen nog tussen je oren!



©Gavi Mensch
Maastricht, 18-2-10