Over echtscheidingsonhebbelijkheden heb ik veel gehoord van mannelijke penpals en vrienden; die ik hoor van mijn vriendinnen laat ik vandaag even buiten beschouwing.
De onhebbelijkheden waar ze over tobben, de mannen, richten zich vooral op de nu nog voelbare resultaten van vaak oudere echtscheidingsprocedures, gezien vanaf de kant van de mannen dus. Jemig de pemig, wat een ellende.
De meeste van die vrienden zijn nu zo tussen de 55 en 65 jaar oud en zitten veelal met een onoplosbaar financieel probleem. Eigen schuld dikke bult, hoor ik ‘ons’ roepen. Tja, waar twee vechten, hebben ook vaak twee schuld! Maar het zijn, zeker die uit mijn generatie, toch wel magere mannen die overblijven na een dergelijke onhebbelijke echtscheiding, volkomen geplukt! Vaak zo berooid dat er geen leuk leven na de scheiding meer mogelijk is. Moet dat nou? Hebben we niet op de barricades gestaan voor gelijke rechten? Waren wij, vrouwen, niet al lang selfsupporting?
De meeste van ons wel en hebben nooit een cent gezien van de ‘andere partij’, maar er zijn duidelijk heel erg boze, gehaaide en venijnige dames tussen ons.
Ik ken verhalen over alimentaties van over de 3000 euro, de helft van het met 60 uur per week werk gegenereerde inkomen van de ex-man. En dat terwijl de te plukken man, die nu net nog het hoofd boven water kan houden, ook een behoorlijke depressie heeft gehad die jaren geduurd heeft. Hij is door zijn ziek zijn minder gaan werken en moet nu op de pensioengerechtigde leeftijd nog steeds aan dure advocaten betalen om met net iets meer dan een AOW rond te kunnen komen. De helft van zijn pensioen is ook al vergeven aan de ex-mevrouw, die even voor de duidelijkheid, wel gestudeerd maar nooit gewerkt heeft en denkt het recht te hebben op een florissant inkomen om ‘haar status op te houden’.
De ander heeft zijn halve pensioen ingeleverd bij de scheiding en in ruil daarvoor de helft van de koop-maar-raak-schulden van mevrouw er ook nog bij gekregen. Mevrouw werkt en heeft haar pensioen afgekocht, is daar weer lekker mee gaan shoppen en heeft bovendien haar ‘wettelijke’ deel van de schulden ingelost met een erfenisje, na de scheiding, dat wel! Een vreemd’gangster’……en alle rechten zijn van haar. En zij is nog steeds boos, rara hoe kan dat?
Nog een andere over een gescheiden dame: na 30 jaar ongelukkig getrouwd te zijn geweest met een man die dat ook was, dat moge duidelijk zijn, is zij ongewenst gescheiden en heeft nu vorderingen op het huis, (haar woonruimte is betaald), een deel van de arbeidsongeschiktheidsuitkering van mijnheer en ga zo maar door. En ook zij heeft nooit een vinger uitgestoken om bij te dragen aan de gezamenlijke onkosten. Het was voor een dame van stand ‘geen doen’ om werkneemster te worden.
De man die het lef heeft om een nieuwe relatie aan te gaan heeft het moeilijk, zoals één van mijn vrienden. Hij heeft een vordering op zijn salaris die zo bizar is ( de ex-mevrouw verdient bijna meer dan hij, maar afspraak is afspraak), dat hij met zijn nieuwe lief, die echt lief is en selfsupporting, slechts een weekje kan gaan kamperen. Romantisch, dat wel, maar die vakanties duren kort, de man heeft drie banen om rond te kunnen komen, is uitgeput aan het raken en wordt er ook niet jonger op. De vooruitzichten zijn ook voor hem, dat de helft van het pensioen in de portemonnee van de ex mevrouw wordt gestort. En dat hij nog maar lang op een houtje moge bijten en dus zijn nieuwe lief ook; de wraak van de ex is soms forever!
Wraak is de oorzaak van dit soort onhebbelijkheden, ex-vrouwenwraak. Hebben we daar nou zo veel moeite voor gedaan? Voor dit soort gelijke rechten? Werkt dat niet naar twee kanten?
Wat een onhebbelijkheden allemaal in echtscheidingswereld! Natuurlijk ken ik die onhebbelijkheden ook van de kant van vrouwen, veel leed en veel deuken, maar mijn vriendinnen hebben altijd meer op hun eigen kunnen vertrouwd. Ik ben zelf gescheiden met alleen het mijne, geen alimentaties, geen vorderingen. En vooral geen wraakgevoelens. Die maken het leven daarna extra zuur. Wel verdriet, over het niet kunnen volbrengen van de liefdesrelatie en dat is voor mij niet omzetbaar in onhebbelijkheden.
Wat er vooraf gaat aan een scheiding, welke dan ook, is bitter en triest. Maar de grote ellende komt voor velen pas later, als ze ouder zijn. Omdat ze voor die afschuwelijke ‘lieve vrede’ ooit hun handtekening hebben gezet onder het, mijns inziens, vreemde vonnis.
Het moest me even van mijn feministische hart, ik behoor niet tot het zwakke geslacht gelukkig en kan mijn eigen boontjes doppen, de ene keer beter dan de andere. Vaak ben ik fel wat betreft de onhebbelijkheden van sommige vrouwen, vandaag moest het even anders.
De foto’s getuigen van de (Amerikaanse) hardheid van sommige vrouwen, hun wraak is af te lezen aan de divorce-cake, ik zie dat mijn vrienden nog niet doen! Er waren trouwens geen foto’s van dit soort taarten voor wraakzuchtige mannen, dat zegt ook wel iets, toch? Misschien een suggestie? Een gat in de markt? Zou het helpen om hen zich beter te laten voelen?
Ik denk het niet en bovendien zijn dit soort lekkernijen erg kostbaar en kunnen mijn geplukte vrienden hun geld ‘beter’ besteden, jammer genoeg!
Ik hoop dat mijn eventueel (door dit stukje) geïrriteerde vriendinnen het me vergeven, zo niet dan vinden we daar ook wel een taart voor uit. Het weg-eten van sores is duidelijk een vrouwending!
©Gavi Mensch
Maastricht 14-02-2010
1 opmerking:
hilieverd,Ik reageer bijna nooit , maar nu maar eens wel!Ik denk , dat het voor mannen een beetje zo is, dat je wil wel autorijden, maar af en toe een taxi nemen, is goedkoper!Ik denk, dat de "vrouwenemancipatie" een beetje is doorgeschoten, in het voordeel van de vrouwen, maar dat gaat vanzelf wel weer over, denk ik.Heel veel groetjes eveline.In mijn ogen ben je een topper,alleen jammer, dat je voor Limland hebt gekozen, en niet voor Den Haag.Liefs, Fred
Een reactie posten