Mijn laatste campagnedag.

Gelukkig maar. Ik ben moe. Ik ben gek op discussies en heb de afgelopen weken mijn mening over talloze onderwerpen geloosd op diverse opiniepagina's. Dat moest wel, want aan die handvol politici heb ik niks, die vertellen wat ze denken dat het gros van de mensen wil horen. Ik wil weten wat mijn medemensen van diverse zaken vinden. En daar kom ik achter door te reageren op politiek getinte stukjes, waar dan weer een reactie op komt. Waar ik dan weer op kan reageren. En zo kom ik er achter wat er leeft. En dan? Dan weet ik of ik er goed aan doe om te stemmen wat ik wil stemmen en waarom: ik spaar argumenten. Ik ben qua richting redelijk standvastig maar ik heb moeite met stoffige partijpolitiek en soms moet ik nuances aanbrengen via mijn stemgedrag. Het gedoe van de 'personalities' zegt me weinig en uiteindelijk kan het mij ook niet veel schelen wie een debat wint of verliest, behalve voor het gezicht en de bekendheid van de partij spint niemand er echt garen bij. De besproken items worden in Kabinet en Kamer aangepast aan de haalbaarheid ervan.
Wat me dus meer interesseert is of er een maatschappelijk draagvlak is voor bepaalde zaken. Er zijn zaken die ik echt veranderd wil zien:
Van mij mogen de goden van de diverse partijen met vervroegd pensioen, een god hoort niet aan politiek te doen. Een partij met veel godsdienstige restricties is niet goed voor een land. Toen het destijds ging over euthanasie, hadden we de mening van goedgelovigen nodig om te zien hoe groot dat maatschappelijk draagvlak was. Goden werden een beetje aan de kant gezet, niemand wilde uiteindelijk lullig aan zijn eind komen, de lijdensweg hoefde niet meer eindeloos te zijn. Goed! Als je terug gaat kijken wie het in zijn verkiezingsprogramma had staan, bleken er dat maar weinig te zijn.
Nu is de strijd anders, die gaat om geld.
Ik maak propagenda voor partijen die de inkomens willen nivelleren, dat is noodzaak voor de saamhorigheid en het samendoen is nodig voor de rust en de inzet op de arbeidsmarkt. Met loon naar werken stimuleer je vooral degenen die te weinig verdienen, bijvoorbeeld de zorgverleners (mijn item natuurlijk weer, daar heb ik het meest mee te maken).
Op de opiniepagina's is iedereen het er over eens, met een beter salaris en respect van de werkgevers voor de arbeidsvoorwaarden ( die moeten ook op de schop) komen er meer werkers in de zorg, verminderen de wachtlijsten, zijn mensen korter ziek en krijgt iedereen waar ie recht op heeft, verbetering van de kwaliteit van leven. Dat is een goed argument dus, net zoals de argumenten die ik vond voor een strakkere opvoeding en een betere educatie ( twee verschillende zaken) en veiligheid. Hoe dat ingevuld gaat worden hangt af van de prioriteiten van een ieder. Globaal zijn we het er, na wat heen en weer schrijven, links en rechts, wel over eens. Hoewel rechts toch een wat meer egocentrisch overkomt als het om geld gaat, rijk rijker en arm moet harder werken voor minder. Dat geeft mij weer steun om mensen er van te proberen te overtuigen van het onnut van zo'n instelling.
Over de personages kun je niet  echt discussiëren; daar komt persoonlijke voor- en afkeur om de hoek kijken, dat zit meer van binnen. Waar we het dan weer wel over eens zijn is dat die figuren niet zoveel uitmaken voor het belang van ons allen. De een gaat vreemd en verdwijnt en de ander wordt huisman en verdwijnt, maar de partijstandpunten blijven, een enkele draaierij daar gelaten. Dus kijk ik naar de debatten en lach me suf over zoveel schaamteloos geflirt. Of ik erger me aan het gebrek aan respect voor onze intelligentieniveaus. Denken ze nu echt dat we al die slogans slikken zonder kauwen? Op de opinie pagina's denkt men daar anders over. De argumenten zijn onderbouwd met publicaties of feitenmateriaal. Lees en leer! Ik heb de afgelopen weken een spoedcursus algemeen en specifiek politiek inzicht gevolgd. En ook heb ik die inzichten weer verkondigd op mijn blog, op mijn werk en in mijn gezin. Alle 'Wilders papagaaien' heb ik getackeld, de Mar(t) verkenners onder handen genomen; ik heb bovenop mijn eigen argumenten die van mijn mede commentaristen op hun bord gelegd, die komen ook uit alle richtingen; dat zet meer zoden aan de dijk dan alleen de mijne.

Pfff, ik heb het druk gehad, het werk gedaan van die debaterende politici die toch niet echt overtuigen. Ik vond trouwens de speech van Femke Halsema wel heel bijzonder, knap, op een podium in een ronde zaal, oogcontact met de toehoorders en een gedreven verhaal, met wat humor maar verder serieus en gedreven. De inhoud vond ik niet zo belangrijk. Wel dat ze het aandurfde, dat getuigt van lef. Ze dwingt tot luisteren, ook in de debatten trouwens. Kijk daar heb ik ook iets aan in de Kamer en/of het Kabinet, iemand die dwingt tot luisteren. Ik ben het niet met alles eens, maar hier ga ik een veer laten, ik ben moe van het puzzelen en uitvlooien; in de hoop dat ze de hoofdlijnen aanhoudt krijgt, haar partij mijn stem. De ideeën hebben een groot draagvlak, beetje geven beetje nemen. Ik realiseer me nu dat er toch een politica doorgedrongen is tot mijn innerlijk, in tegenstelling tot wat ik hier boven geschreven heb. Het gaat bij Groen Links over mensen en onze aardkloot, over eerlijker zullen we alles delen. En voor mij is ook belangrijk dat ze me als vrouw meer aanspreekt en dat ik vind dat een vrouw mijn mening beter vertegenwoordigt. Dat ze rustig vier kerels in bedwang houdt in een debat.
Gelukkig is vandaag de laatste dag. Overmorgen ga ik iets anders doen met mijn vrije tijd.






@Gavi Mensch
Maastricht, 8-6-2010