Ik las in het blog van Robbert Baruch dat hij als kind in een ketel socialisme was gevallen. Heerlijk lijkt me dat, dat het je met de paplepel ingegeven is.
Ik ben wel met mijn neus door de politiek gewreven. Maar iedereen stemde in mijn jonge jaren rechts. Dat was logisch, ik kwam uit een middenstandsgezin, zoals dat toen heette. Er werd dus VVD gestemd dat was goed voor de middenstand volgens mijn vader.
En van ons werd verwacht dat we dingen deden die goed waren voor de middenstand. Kopen bij een warenhuis, dat deed je niet, die vraten de kleine middenstanders op. Gelukkig was ik al uit huis voordat ik de eerste keer moest stemmen.
En er was nog stemplicht, een goede zaak! Als je het niet eens was met de politiek moest je een volgende keer anders stemmen. Nu zijn veel mensen die niet stemmen het niet eens met de politieke beslissingen en rammelen daar vier jaar lang over. Tegen niet-stemmers zeg ik dan ook nog steeds vrolijk: 'Tja, als je geen stem uitbrengt, moet je daarna niet zeuren over wat anderen voor je beslist hebben!'
Mijn grootouders waren onderwijzers van gereformeerde huize, zowel mijn Friese grootvader als ook mijn grootmoeder geletterde en belezen menschen. Oma was ook nog een tijd voorzitster van de Bond voor Plattelandsvrouwen. Een niet te versmaden groep agri-intelectuele dames met eelt op de handen en een ruim van zuurstof voorzien brein, waar, zodra ze de deur uit gingen, een hoed op werd geplant. Nuchter en bezig met het heden.
Mijn grootmoeder was gek op de politieke debatten en stemde AR als ik het mij goed herinner, zij was dan ook degene die mij motiveerde voor het maken van eigen keuzes op dat gebied. Als je genoeg argumenten had 'mocht' je zelfs op de CPN stemmen. Kijk zo werkt dat.
En daar ik al jong op eigen benen stond, heb ik altijd links gestemd, links en progressief, behalve een keer toen heb ik D'66 gestemd, weliswaar geen spijt van gehad, ( nooit spijt hebben van bewuste keuzes is een must) maar ik weet nu ook niet meer waarom. Ze maakten veel lawaai destijds en waren redelijk rebels, dat zal het geweest zijn.
Verder heb ik vaak PvdA gestemd, maar die dutten af en toe een paar jaar in. Den Uyl vond ik een afstotelijke man, waar ik niet naar kon kijken, maar wel met plezier naar kon luisteren. Debatten met Den Uyl keek ik samen met Anna ( mijn grootmoeder) en daar kwamen verhitte discussies van, leerzaam en leuk.
PSP heb ik ook nog gestemd, soms ging het er hard aan toe, weinig tijd en ruimte voor nuances, zin doorduwen en tegen de gevestigde orde in, daar ging ik wel voor. Pacifisme zit er bij mij goed in, geen geweertjes als kinderspeelgoed in huis, tegen de oorlog ( in Vietnam en alle andere plaatsen,) tegen de militaire dienstplicht; wel voor een sociale dienstplicht en dat was voor mij ook het einde van de PSP stemmerij, men wilde geen 'plichten', het was net iets te weinig doordacht, iets te kort door de bocht en iets te drammerig.
In mijn Spaanse jaren stemde ik natuurlijk de tegenhanger van rechts, het PSOE ( een soort PvdA), het had nog aardig wat Marxistische tintjes maar was verder progressief.
Ik heb zelfs enkele jaren in het lokale partijbestuur gezeten, toch bleef er een verschil, ik heb nooit gestemd om tegen iets anders te zijn, in Spanje is links voornamelijk anti-rechts en dus sociaal gezien absoluut noodzakelijk!
Rechts is daar nog steeds zo vreselijk conservatief, paaps en voor de 'met-strakke-hand-regenten', een regelrechte nachtmerrie!
Maar goed, ik ben dus niet in een ketel socialisme gevallen, ik ben erin gesprongen. En nu, deze verkiezingen, ben ik er van overtuigd dat het bijna Spaanse toestanden worden als er niet genoeg mensen links stemmen.
Ik laat nog even in het midden wat ik stem, na de verkiezingen vertel ik wat en waarom. Wel vind ik nog steeds dat wie niet gaat stemmen daarna niet moet zeuren!
©GaviMensch
Stichting Nederland, 6-6-2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten