Ze huilt aan de telefoon.
Ik schraap de dikke tranen uit mijn keel en probeer gewoon te praten. Het lukt me maar half, mijn stem zakt weg in haar verdriet.
Het is middag, ze verstaat me, nu nog wel.
Maar later, als de nacht valt als een zwarte deken van doden, hoort ze alleen de knallen van schoten, het dreunen van bominslagen en het luchtalarm. En zichzelf. Ze krijst zonder geluid, ze hoort zich alleen van binnen, een angstig repeteren van weeklagen. Alsof ze weer baby is en vervoerd wordt van onderduikadres naar onderduikadres, de pleisters op het kleine mondje laten geen geluidje door.
De oorlogen van toen en later en nu komen in golven, verstopt in zware dromen die als een kussen op haar mond drukken. Moord en doodslag dempen haar angstige snikken.
Ze moet wakker worden af en toe. Haar hart jaagt haar naar het licht.
De verdikte hartspier lijkt wel een gettomuur en weet niet hoe snel hij het bloed rond moet pompen om de nachtmerries te verjagen. Ze drinkt thee en weet het weer: zij mag hardop klagen, ze is er nog, ze leeft nog, zij wel! En dan het verdriet en het ongeloof.
In het donker heeft ze geen vrienden, denkt zij, mijn lieve grote zusvriendin. Maar ik ben er ook dan, in gedachten. Ik lees 's nachts haar gedichten en haar andere woorden bezaaid met pijn en humor, met liefde en angst. Ik lees en leef mee. Soms moet ik glimlachen met tot aan de randjes gevulde ogen en soms vloek ik hard: "Moest dat nou, moet dat nou, houdt het dan nooit op, godverdomme!"
Ik kan alleen luisteren als ze wakker is, als haar stem breekt en door de kabel drupt. Of als ik naast haar zit, op het grote bed.
Maar ik kan slechts proberen te troosten en proberen te begrijpen; in haar dromen kan ik niet komen.
Gavi Mensch
Maastricht, 3-4-2011
Schildersel: ©Gavimensch All rights reserved 2011
.
5 opmerkingen:
M'n ogen branden en vullen zich met tranen maar ook ... bewondering voor de kracht het leven aan te kunnen. Dit leven aan te kunnen. Altijd op het randje maar juist dan. Want het is zo makkelijk over dat randje te gaan. Ik weet over wie je schrijft.
In haar dromen kan ik niet komen.. Wat een mooi stukje weer, Mensch.
Mooi. Laten we maar zuinig op haar zijn.
ze drink thee en ze weet het nog. ook dat er altijd iemand naast haar kan zitten als het nodig is. jij.
mooi geschreven.
Ze heeft een liefste lief die vreselijk goed voor haar zorgt. Een prachtmensch, samen een prachtig stel. Maar in je dromen ben je vaak eenzaam.
Een reactie posten