Zorgverlener in de thuiszorg, een impressie.

.

Steeds weer probeer ik, met weinig succes, uit te leggen wat er nou precies zo onredelijk is aan de tekorten en de bezuinigingen voor de thuiszorg. Het lijkt wel of 'men' het niet wil zien. En het is zo simpel.

Eerst wil ik 'even' laten zien hoe onze dag eruit ziet.
Ik werk mee in mijn team van verzorgenden en verpleegkundigen, 20 mensen met hart voor hun werk. We werken in drie stadsdelen met en voor ongeveer 100 cliënten waarvan de meesten 2 of 3 keer per dag zorg krijgen en een enkeling 3 keer per week, voor specialistische verpleegkundige zorg.

Onze werkdag loopt van 7 uur 's morgens tot 23 uur 's avonds. Er werken 13 mensen per dag, 7 dagen in de week. We proberen eerst te voldoen aan de wensen, de meeste mensen willen tussen 7 en 10 geholpen worden met de persoonlijke verzorging die gemiddeld zo'n 40 minuten in beslag neemt, bij wondzorg iets meer, bij nog deels zelfstandige cliënten iets minder. Elk teamlid heeft s morgens minstens 10 cliënten, tussen 7 en 13 uur. En 's avonds hetzelfde maar dan tussen 18 en 23 uur. 's Middags tussen 14 en 18 uur worden de verpleegkundigen ingezet voor wond- en diabeteszorg en speciale projecten zoals zorg voor dementerenden, valpreventie, stomazorg en dergelijke.
Vaak betreft het dan zorg die maar 1 keer en soms 3 tot 6 maal (bij terminale patiënten) per dag gegeven wordt of betreft het het aanleren van vaardigheden aan de cliënten zelf.

Wie een groot contract heeft, 36 uur per week, werkt vaak dubbele diensten, van 7 tot 13 en van 18 tot 23u, ongeveer, het kan ietsje minder zijn, maar tegenwoordig is het vaak meer. Het komt neer op zo'n slordige 11 werkuren per dag. Mensen met kleine contracten worden te vaak ingezet; 18 uur betekent vaak 4 dagen in de week werken.

Mijn jongste collega is 24, de oudste 62. De gemiddelde leeftijd is 45.
We hebben 4 langdurig zieken in ons team, we doen nu het werk dus met 16 mensen, plus ondergetekende, die behalve het leiden en sturen van het team ook o.a. de papierrompslomp deels op zich neemt, de cliënten bezoekt, controles doet, het verzuimbeleid uitvoert en klachten afhandelt én meewerkt daar waar tekorten ontstaan. En die zijn er. We hebben nog enkele vaste invalkrachten maar die hebben voorkeursdagen en uren om te werken. De aparte nachtzorgverpleegkundige zorgt voor de laatste uren van de 24/7 bezetting.

Er zijn te weinig mensen opgeleid om dit werk te doen. Zelfs een verzorgende B moet een degelijke opleiding hebben om te kunnen signaleren. Wondjes die ontstaan, doorlig- of doorzitplekken, voedingstoestand en geestelijke achteruitgang, bijvoorbeeld. Die zaken worden doorgegeven aan collega's en daar waar nodig wordt meer tijd aangevraagd voor extra verzorging.

Worden we goed betaald? Is het dankbaar werk? Hebben we een Florence Nightingale syndroom? De antwoorden zijn: nee, soms en ja, opgelegd gekregen.
We zijn nog steeds chantabel, als wij niet zorgen voor die cliënten, doet niemand het. Zomaar een dag ziek zijn kan niet, ook niet als je je beroerd voelt, dan zadel je je collega op met een dubbele portie werk. Het dankbare van het werk is relatief, persoonlijk vind ik het werk nog steeds voldoening gevend, maar als ik 's avonds om 23.45 klaar ben en de laatste cliënten waren boos omdat ik pas zo laat kwam ( en terecht), dan vraag ik me af waar ik het voor doe. En dat zelfde gevoel hebben mijn collega's. Maar 's morgens om 7 uur staan we er weer, na amper 5 uur bedrust. Dat mag van de Arbeidstijdenwet, gelukkig mag dat slechts een keer per week. En die andere dagen dat het nodig is? Dan staan we er ook. Maar soms raken mijn mensen uitgeput, worden ziek of oververmoeid. Dan gaat dat ten koste van de zorgverleners.

En de lonen? Zie:
http://www.salarisinformatie.nl/images/stories/CAO/verpleeg_verzorgingshuizen_thuiszorg/akkord_cao_vvt_2010-2012.pdf
Niet zo vreemd dat jonge mensen niet in de zorg willen gaan werken.
Het moet anders.
Nu!

De verzorgenden en verpleegkundigen in de thuiszorg zorgen voor het inkomen van een thuiszorginstelling. Het is heel simpel, geen zorgwerkers betekent geen cliënten. Voor elke cliënt krijgt de instelling het bij de zorgindicatie behorende bedrag om die zorg te verlenen. Via een zorgkantoor, de AWBZ of de WMO. Dat geld wordt verdeeld over het bedrijf. Hoe meer overhead, des te minder er overblijft voor de zorgverleners. Deze laatsten zijn wel de enigen die productief zijn, dat wil zeggen voor de inkomsten zorgen. Dan is het wonderlijk dat de schoonmaakster bij een manager hetzelfde of meer betaalt krijgt dan de verzorgende, die uiteindelijk ook háár salaris ophoest.

Betere arbeidsvoorwaarden, beloning, werktijden en ontplooiingsmogelijkheden zouden een bijdrage kunnen leveren aan de instroom van nieuwe zorgwerkers, met hart voor de zorg. Dat hart kweek je, als je interesse hebt voor wat je doet, vrije tijd en een sociaal leven overhoudt, ook nog af en toe voor je kinderen kunt zorgen en bij je oude vader op bezoek kunt. En geld hebt om ook nog een bloemetje voor hem mee te nemen.

De overhead moet uitgedund worden, helaas, daar komen weer mensen door op straat te staan. Mensen die moeten gaan omscholen hoe vervelend dat ook is; er is geen geld meer voor. Ook niet voor de vaak exorbitante salarissen van raden van bestuur. Die kunnen met gemak met de helft minder doen. Dan houden ze nog het salaris van minstens 5 zorgwerkers aan het bed over, die simpele zorgwerkers die het geld voor hen verdienen.

En alle papierzooi en regelgeving moet er af. Die hoort niet bij ons werk, als teamleider heb ik een team te sturen en geen brieven aan het zorgkantoor. De organisatie van mijn werk houdt wel in dat er veel kantoorwerk is, dat neem ik erbij. En de kwaliteitsbevordering van onze zorgverlening, door middel van het bewaken van de grenzen van mijn collega's. Instructie en selectie van nieuwe medewerkers. Het ziekenbezoek en de stimulans om terug te komen naar het werk.

Ik stel voor dat iedereen die niet meewerkt in de directe zorgverlening, zo af en toe eens een route loopt in de thuiszorg, een dubbele en dus gebroken dienst. De Ministers en de leden van de Tweede Kamer, om mee te beginnen. Die hebben een lang zomerreces waarin ze door ons allen doorbetaald worden. En natuurlijk de ambtenaren die de bezuinigingsplannetjes verzinnen. En de burgemeesters, de mensen van zorgkantoren en de ziektekostenverzekeraars. Dat zou voor deze zomer ons probleem weer wat kleiner maken.

Ik vrees het ergste.

Ik vrees dat mijn stuk-voor-stuk fantastische teamleden ook dit jaar weer verlofdagen overhouden, hun broodnodige vakantiedagen niet krijgen of kunnen opnemen.
Ik vrees dat ik niets heb aan die hierboven gesuggereerde vakantiehulpen, tijdelijke zorgwerkers zonder opleiding.
Ik denk dat ze niet kunnen wat wij doen.
Ik denk dat zij alleen kunnen bezuinigen op de Zorg!


Update 20 juni 2012:  WAARSCHUWING: de files hieronder kunnen ernstige schade aanbrengen aan uw gezondheid!

 http://www.zorgvisie.nl/Financien/14191/Top50-Van-Woensel-best-verdienende-zorgbestuurder.htm

Hier vind u ook de Actiz pdf file met de topsalarissen van de bestuurders, dwz betaald met geld uit de zorgpot.




@Gavi Mensch
Nederland BV, 1-6-2011/ & 20/6/2012


.