Brief aan Minister Schippers

.

Geachte mevrouw Schippers,

Het geachte blijft, ik heb dat zo geleerd, ook al acht ik u voornamelijk slecht geïnformeerd. U bent Minister van Volksgezondheid geworden simpelweg omdat er te weinig vrouwen in het kabinet zaten? Heeft u ooit iets begrepen van de situatie bij de patiënten/ cliënten? Nee?
En als ik nu eens een ander scenario schrijf?

Charlotte, 47 jaar oud, afgestudeerd en werkend. Altijd last gehad van PMS, geen echt licht op school, slechte concentratie door verstoring van de hormoonhuishouding. Het gebruik van de pil (nu uit het basispakket) verbetert de situatie enigszins. Gaat, omdat ze toch iets moet, iets studeren. Trouwt als ze 31 is.

Na het eerste kind krijgt ze een post natale depressie, vecht er tegen maar verliest die strijd telkens weer; ze blijft depressief. Haar sociale kring wordt kleiner. Psychiaters en psychologen (nu vrijwel onbereik- en onbetaalbaar) weten geen raad met haar situatie, wijten het aan een traumatische ervaring in haar jeugd. Charlotte tobt jaar in, jaar uit. De medicatie heeft veel bijwerkingen, ze wordt dikker en slomer, verwaarloost zichzelf en anderen. Ze wordt opgenomen als ze zegt een einde aan haar leven te willen maken omdat ze niet alleen zichzelf maar vooral anderen, haar dochter en haar man, tot last is.

Na een half jaar wordt ze, ingesteld op nieuwe medicijnen (de goedkope) naar huis gestuurd. De medicatie neemt elke mogelijke emotie weg en als een slap slablaadje ligt ze de hele dag op de bank of op bed. Ze krijgt een begeleider via het Riagg waar ze niets aan heeft, later een PGB waarmee haar man hulp inhuurt voor het huishouden en de dagelijkse zorg voor Charlotte en haar dochter. Haar man doet wat hij kan, maar rooit het niet altijd. De puberdochter doet ook haar best, maar is eigenlijk liever niet thuis, er is weinig.

Charlotte zakt steeds verder weg, opname is onmogelijk, er is geen echte noodzaak, zegt men en de wachtlijsten zijn erg lang. Ze wordt 's morgens geholpen met douchen, middags komt de huishoudelijke hulp. Om zeven uur gaat ze naar bed. Ze kwijlt van de medicatie,

En nu?
Nu is het PGB ook weggevallen en dochter en man worden aangemerkt, zonder iets te vragen, als mantelzorgers. Er komt een huishoudelijke hulp, indicatie: twee uur per week. En in het kader van een project Specialistische Psychiatrische begeleiding iemand gedurende 4 uur per jaar. De thuiszorg komt twee maal een half uur per dag.

Charlotte overleeft het niet. Ze valt van de trap. Ze wordt 's avonds gevonden door de dochter; traumatisch; als mantelzorger had ze thuis moeten zijn.

Het had zomaar uw eigen leven kunnen zijn, mevrouw Schippers.

De gezondheidszorg heeft niet zoveel meer van doen met gezondheid en met zorg nog veel minder. Charlotte kost een X bedrag per jaar, dat X bedrag is er niet? Ik weiger om dat te geloven. Het X bedrag is alleen niet waar het zijn moet, dat is het!

Ik wens ú een ander leven toe!

Gavi Mensch, verpleegkundige.
Juni 2011

 
 
©Gavi Mensch
 
Brief eerder  geplaats op de site van PSY: http://urly.nl/2a0  in het kader van de schrijfwedstrijd 'Brieven aan  de Minister'.
 


Update18-12-2014: Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik Schippers en Co niets anders dan ellende toewens, geheel tegen mijn gewoonte in. Helaas het is niet anders.
 
.