De tulpstoel

Geen stoel om dagelijks op te zitten alhoewel de stoel stevig genoeg is. De zitting is ongeschikt voor wiebelkontjes.
Het oude plastic is overtrokken met de stof van een min of meer verwassen  kussensloop uit een ver verleden tijd, toen de was nog gekookt werd. De bloemen zijn er alleen maar mooier op geworden.

Van de stijve bruine stoel, waarvan het enige ondeugendheidje de onderuitsnijding van de rugleuning is, naar een klein ' kunstwerkje', is een kwestie van tijd op de dagen dat er geen kleinkindjes zijn.
Ik doe namelijk bijna alles op de eettafel. En ik heb hier geen helpende kinderhandjes bij nodig.

Na de eerste 2 verflaagjes, waarbij de kleur viarieerd van roze rood naar oranje rood, komt het inzetje van de rugleuning.
Met een speciale lijm wordt het inzetje bevestigd en daarna schilder ik de rafelige randen in de kleur van de rest. Ook de achterkant is voorzien van een tulp.

Daarna komt het aflakken in dit geval met een blanke lak spray. 

Volgende stap, het bekleden van de zitting. Niet te veel stof op de punten van de zitting anders past het niet meer.

Zo'n stoeltje neemt aardig wat tijd in beslag. Van het uitdenken hoe je het gaat doen, welke kleuren je gaat gebruiken, of het strak in de lak moet of rauw, tot aan hoe de bekleding te spannen zonder dat ie bij de eerst 'zit 'scheurt.

Naar dan, als alles past, mag de tulp stoel even in het voorjaarszonnetje!
Daarna mag mijn Tulpstoel naar de TEFAF.

Drie dagen fun en voldoening als het klaar is.



©GaviMensch
Maastricht, 17-3-2016


.

Saai kleurloos volk

Saai kleurloos volk.

Nederlanders zijn een saai kleurloos volk, creatievelingen zijn de uitzondering die de regel bevestigen. Neem nou onze woonplek. Ik heb de pech in Maastricht te wonen, prachtig stadscentrum overigens, kleurloze grauwe straten met veelal dichte luiken in alle straten.

Maar ook in andere steden zijn de buitenwijken grauw als Jezus zijn ondergoed.

Waarom toch? Wie heeft verzonnen dat een sober volk ook kleurloos moet zijn?

Als jonge senior wordt in beschuldigd van veel te veel vrolijkheid als ik een zeegroen vest draag met bijpassende oorbellen of nog erger een knetterrode winterjas met stoere rode laarzen en een paarse sjaal. Kleur is taboe. Iedereen schuifelt hier al rond in beige, grijs, zwart en bruin en het is nog niet eens winter.

Een fietstocht door de buiten wijken maakt dat ik me bij thuiskomst down voel. Op elkaar geplakte huizen waar de zon niet tussen mag komen de rijweg is slechts 1 auto breed. Bomen geven veel troep en worden dus buiten het stratengebied gehouden. Men poetst hier nog te graag. Een opkikker in de herfst is een voortuin vol dahlia's waar ik altijd even kleur moet drinken.

Willen we geen kleur? En waarom niet? Bij antieke panden kan ik me voorstellen dat men ze in de originele stijl wil houden en al het geverfde buitenwerk hetzelfde antiek blauw, antiek groen, antiek bruin of antiek wit is. Maar bij de rest van de huizen?

Men gooit onze soberheid op calvinisme maar dat is een rotexcuus voor onze oeverloze saaiheid. Calvijn had niets tegen kleur, stijve regenten uit die tijd hebben dat ervan gemaakt. Kleurigheid zou de politiek van dit land ongeloofwaardig maken. Onze steden mogen natuurlijk geen afspiegeling worden van onze multiculturele samenstelling. Grauw is goed genoeg.

Zouden we niet ongewoon vrolijk kunnen worden van dit? Waarom kan dit in Turkije, Spanje, Noorwegen, Zweden, California, Zuid Afrika, Canada, Mexico, Argentinië en Brazilië bijvoorbeeld wel......

en in Nederland niet?

Misschien is dat ook de oorzaak van het eeuwig klagen over alles wat ook maar naar kleur ruikt: veel zon, regenbogen, huidskleuren, vrolijke winterkleding en buitenland. Vaak wordt dat een zooitje ongeregeld genoemd. We accepteren slechts overdadig veel oranje tijdens voetbalgektes en het  misbruik van rood, wit, blauw voor ultra-rechtse nationalisten.

Aanleiding voor dit blog was een goed bedoelde opmerking: [.....een straat met allemaal verschillende kleuren huizen is onrustig en niet mooi. ....] maar ik vind persoonlijk één gekleurd gebouw in Japan te weinig.  

En, voordat ik het vergeet, mijn zeegroene oorbellen leen ik met liefde uit!

©Gavi Mensch

Maastricht, 8-9-2014
All rights reserved 2014