Knokken voor werk, tekort aan verpleegkundigen?

.


Knokken voor werk, tekort aan verpleegkundigen en weer werkloos? Jawel! En ook nog zonder financiële middelen, door mijn jaren werken in het buitenland. Een bijstandsuitkering wil ik niet, ik heb zolang geld geleend en verder is er werk voor mij in overvloed. Ik blijf dus zoeken naar een baan.

Hoe ingewikkeld is dat voor oudere verpleegkundigen zoals ik? Ik ga proberen om dat uit te leggen. Zoveel werk als er is, krijg ik vaak te horen dat het maar vreemd is dat ik thuis zit. En daar baal ik erger van dan die critici voor mogelijk zouden kunnen houden.

Even op een rijtje:
Ik heb natuurlijk een lang CV, dat krijg je als je al meer dan 42 jaar werkt, vaak hebt moeten veranderen van baan. Omdat het anders soms niet te combineren was met mijn eenoudergezin zonder andere inkomsten dan alleen die van mij (ook al geen wens, maar omstandigheden).
Voordeel: Ik kan van alles, ben bijgebleven qua vakkennis, ben redelijk flexibel en heb veel geleerd door overal te hebben meegedraaid.
Nadeel: Met een lang CV zijn werkgevers en P&O medewerkers bang dat je niet lang blijft. En daar geven ze je ook de kans niet meer voor. Bovendien is een oudere werknemer blijkbaar een groot risico, ondanks het feit dat ze over het algemeen minder vaak ziek zijn.

Op mijn CV staat dat ik gewerkt heb als verpleegkundige in: thuiszorg, ziekenhuis, psychiatrie, verslavingszorg, postnatale care, verpleeghuiszorg, revalidatie, geriatrie, terminale zorg.
Heb ik van alles diploma's? Nee, helaas is het niet mogelijk geweest om en te zorgen voor huis en brood op de plank en twee kinderen en ook nog veel te dure studies betalen, alleen voor het certificaat, het papiertje. De kennis heb ik wel. Bovendien ging destijds de studietijd buitenshuis van de mogelijk te werken uren af, dat stukje salaris kon ik niet missen. Nu ben ik nog steeds bereid om specifieke zaken te leren. Ik wil zelfs nog wel gipsverbandmeester worden of docente verpleegkunde, praktijkbegeleidster of adviseur en daar de nodige studie-uren aan besteden.

Wat ik heb behalve werkervaring, mijn diploma's en certificaten is een bovenmatige intelligentie en veel levenservaring; veel praktijkervaring en een status van ervaringsdeskundige op (te) veel vlakken. Ik heb geleefd met alcoholisten, mishandelaars, met borderliners en psychisch gestoorden in mijn directe omgeving. En met mensen met ADHD, autisten en getraumatiseerde jongeren en ouderen. Met chronisch zieken en dementerenden. Ik heb hen gecoached en verpleegd, gesteund en gemotiveerd. Buiten mijn werk om.

Ik ben ooit eens een korte periode erg ziek geweest, lang geleden en niet in een WAO situatie beland, 2 kinderen maken dat je een degelijk inkomen moet hebben, moet knokken en herstellen en snel! Verder was en ben ik nooit ziek en zo sterk als een paard, met de leeftijdsgebonden beperkingen van verpleegkundigen die nog getild hebben zonder lift, de logische slijtage. Ik weet dus ook hoe patiënten zich voelen, hoe groot de belasting is voor mantelzorg. Het somatische en het psychische kan ik samenvoegen en uit elkaar halen.

Veel van mijn studiemateriaal haal ik uit het buitenland, bijna alles digitaal: nieuwsbrieven, specialistische en research artikelen en vademecums; ik spreek, lees en schrijf vloeiend Engels en Spaans. Ik schrijf veel en duidelijk, zegt men:  blogschrijfsels, soms columns met achtergrondinformatie en kritische commentaren. Ik kan nieuwsbrieven maken en speeches schrijven, artikelen vertalen en begrijpelijk maken voor leken (lees patiënten/gebruikers).

Het bovenstaande is niet voldoende om er een brutosalaris van rond de 3000 euro voor uit te geven en mijn 58 jaar te beschouwen als een pré, mede door de ervaring, de empathie en de menschlievendheid.
Salaris voor het dragen van de verantwoording voor mijn patiënten, voor hun welzijn en de kwaliteit van hun leven, tot aan het eind. Geen superspecialist, een allrounder, met pit en goede zin. Helaas, het mag blijkbaar niets meer kosten, het moet snel en flexibel, monddood en met de blik op oneindig. En goedkoop!

De onnodige-sterfte cijfers in de gezondheidszorg zijn aan de lage kant geschat. Ik zie veel ongelukjes, veel geknoei en veel collega's die tegen de wind in moeten fietsen, het stormt steeds vaker met soms slecht en snel opgeleide mensen. Er is een enorme doofpot en een grote kuil voor miskleunen. Het is niet zo dat oudere verpleegkundige met ervaring dat allemaal kunnen voorkomen, maar wel een deel ervan; de meesten van ons hebben het allemaal al een keer meegemaakt en werken met preventie in het achterhoofd.

Een half miljoen mensen tekort* in de zorg rond 2020, 500.000, een 5 met 5 nullen!
Net zoveel als alle inwoners van het gebied dat misschien wel besmet is met de giftige stoffen van de Moerdijkramp. Bijna net zoveel als de inwoners van Rotterdam. Die komen we dadelijk tekort. En dat wordt opgelost door te struisvogelen, veel mensen aan de kant te gooien, af te danken en er weinig voor in de plaats te krijgen anders dan een deficit aan menskracht in de zorg.

Ik ga voor nog minstens 7 jaar, minstens, misschien wel langer. In die jaren kan ik nog heel wat werk verrichten, heel veel mensen in de praktijk begeleiden en ondersteunen, heel veel patiënten verplegen en voorlichten. Maar daar wenst men geen gebruik van te maken. Voor een maandje, misschien, tijdens de feestdagen ofzo**, maar dat zet voor mij en ook voor mijn patiënten geen zoden aan de dijk. De contractjes zijn miserabel, de behandeling evenzo. Ik vind dat ik recht heb op meer respect.***
En het recht op een baan, op fatsoenlijk onderdak en een salaris om redelijk van rond te komen.

Er zit dus weinig anders op dan te blijven schrijven, solliciteren en knokken.


©Gavi Mensch
Nederland BV, 10-1-2011



http://urly.nl/1jv *     Master-theses Jeanne Roeland .
http://urly.nl/1jx **   120 woorden: Nare feestdagen achteraf
http://urly.nl/1jy ***120 woorden: Waardering



.