Spiegels en illusies.

Ik ben niet zo gek op spiegels, eigenlijk nooit geweest. Ik vind antieke spiegels wel mooie wandversiering en een enkele keer heb ik oude spiegels in mijn huis hangen, heel hoog of staan, heel laag, om aan “optisch bedrog” te doen, soms vergroot ik zo een te kleine ruimte.
Maar optisch bedrog voor mijzelf werkt niet, ik zie in een spiegel meer dan dat ik voel.
Zoals vanmorgen. Ik ben volgens de badkamerspiegel wakker geworden met een leeuwenkop, wat platgedrukte krullen, enkele te lange plukken recht omhoog en  de rest pluizig van de droogte, cv is slecht voor alles, behalve voor de kou.
Ik zie een redelijk enthousiaste maar onverzorgde kop met haar en een gezicht dat enigszins verkreukeld is van de woelige nacht, ik droom de laatste tijd vrolijk en veel, over mijn illusies. Ik probeer alleen mijn haar te fatsoeneren, met natte handen knijp ik mijn pluizen weer tot krullen, zonder dat het geheel fatsoenlijk wordt.
Gelukkig is het koopzondag, naar de kapper dus! Op naar Maria, die knipt alle dagen van de week, met passie en voor een zacht prijsje. Maar ik ben niet enige, duizenden zijn ook op weg naar een Maria of gaan geldverslindend zondagshopen. Maastricht is beroemd om zijn koopzondagen, geen crisis hier. Hoe doen ze dat toch?
De aanwijzingen voor alle parkeergarages is: 'Vol', maar ik laat me daar niet door afschrikken. Ik ga op de parkeerwachtlijst en uiteindelijk valt het wel mee, binnen vijf minuten sta ik diep onder de grond.
Zie je nou wel, Wilders, vol is helemaal niet vol, er is altijd nog wel een plekje voor een oude, uit het buitenland geïmporteerde Twingo!
Bij Maria is het rustig en ik ben gelijk aan de beurt. Zij is een goede kapster, een echte, ze babbelt over van alles en nog wat en vandaag doet haar 7 jarige dochtertje ook een duit in het zakje. “Waarom laat jij je haar knippen, houd je niet van lang haar?” vraagt ze terwijl ze haar lange vlecht met een volwassen damesgebaartje over haar schouder zwiept. “Jawel”, zeg ik vrolijk, “ik heb altijd lang haar gehad, maar het past niet zo erg meer bij mijn gezicht, ik word een beetje te oud voor lange vlechten”. Ze knikt bevestigend en Maria en ik schieten in de lach, ik ietwat zurig. “Zal ik het weer in model knippen?”, vraagt ze, alsof mijn krullen ooit in model willen. “Doe maar”, zeg ik, “alles is beter dan dit.” En terwijl haar dochter vrolijk doorgaat over oude hoofden en lange vlechten, knipt de moeder vakkundig en enthousiast mijn pluiskrullen eraf en voor ik er erg in heb is mijn haar kort, erg kort. En daar is dus niets meer aan te doen. Maria ziet mijn verschrikte gezicht in de spiegel en grijpt naar een bus met foam en de föhn en doet haar best om de plukjes weer wat krulvorm te geven. Het wordt alleen maar erger; het zij zo! Ik bedank en betaal en eenmaal buiten haal ik mijn handen door het overgebleven haar, ik probeer het in de war te krijgen, onmogelijk met al dat foamstijfsel erin. Het voelt als een mevrouwenkapsel en het is kort, erg kort.
Ik bel mijn dochter die ook ergens in het centrum is en spreek af om koffie te drinken bij Selexyz. ”Poeh”, zegt ze als ze me ziet, “wat zit je haar leuk!” Mijn Spaanse schoonzoon beaamt het en zegt: “Pareces más joven”. “Je lijkt wel jonger”, denk ik in mijzelf, “lijkt, je lijkt wel jonger..... maar je bent het niet en het voelt ook niet zo!” Ik grijns en houd mijn gedachten voor me. Ik koop nog een boek: de jongensjaren van wijlen Martin Bril, nostalgische momenten van de jaren ’60 en ’70, mijn jaren. Tekenend voor mijn gemoedstoestand van het moment? Dan race ik terug naar de parkeergarage, 2 euro per uur maakt dat je weer gaat joggen, en ontdek dat ik door de herrie van de garage en mijn ene en tijdelijk dove oor, het ‘je-licht-staat-nog-aan-ouwetje’ alarm niet gehoord heb! Een lege accu dus en de rest van het verhaal even in het kort. Parkeergaragebediende kan hem niet aan de praat krijgen met accu-oplader en duwt me van het hobbeltje af, van niveau -3 naar -4 ( past in mijn dag), versnelling in zijn twee en niks. Wegenwacht gebeld, duurt een uur, mijn dochter houdt me braaf gezelschap, ik hoef niet te betalen voor de pechtijd en ruim anderhalf uur later dan gepland rijd ik de grote weg op, even opladen.
Thuisgekomen is het eerste dat ik doe in de spiegel kijken. Opgeknapt? Jonger?
Ik zie een nu weinig enthousiaste kop, wel verzorgd, de halve en gesteven krullen keurig in het model. Het verkreukelde gezicht is er nog, ouder? Nee, niet ouder niet jonger, gewoon zoals ik ben.

Kortom, ik houd niet zo van spiegels, veel te realistisch, mijn leeftijd is er een van kaarslicht, hier en daar hoge spiegels als wandversiering en veel dromen over bijna onmogelijke zaken. En vrolijk wakker worden met illusies én een leeuwenkop.



©Gavi Mensch
Maastricht, 12-02-2010