zwartwit

.

Mijn dochtertje had een hartsvriendinnetje op het kinderdagverblijf, Jessica, die met frequentie bij ons logeerde of mijn dochter bij haar. 

Op een dag vroeg mijn moeder hoe ze dan sliep bij Jessica thuis en mijn dochter legde dan trots uit dat Jessica een stapelbed had.

Met dat gegeven fabriceerde mijn moeder een bar slechte tekening van een stapelbed waarin twee kinderen lagen.

Mijn dochter keek ernaar en schoof het gekrabbel van haar oma geïrriteerd weg. "Oma, waarom heb in Jessica's gezicht gekrast", vroeg ze boos. Mijn moeder zei dat het was om het gezicht van Jessica zwart te maken. 

Ik keek mijn moeder aan en vroeg wat ze bedoelde."Nou Jessica's is toch zwart?" zei ze verbaasd.

Mijn dochter werd boos en riep dat Jessica helemaal niet zwart was en stommelde naar haar kamer.

Ik heb mijn moeder bedankt voor het lesje in rassenbewustheid, heel begrijpelijk als dochter van een verzetsvrouw. Mijn moeder haalde haar schouders op en vertrok boos. Mijn moeder was geen licht in de duisternis, had een tunnelvisie en las de Telegraaf.

Toen ik vanmorgen in de Volkskrant het artikel 'De naakte noirheid '( prachtige titel overigens) las, schoot me dit gebeuren te binnen.

Ik heb de film Intouchables twee keer gezien en pas bij het lezen van het artikel dat als ondertitel heeft: 'Analyse Racisme in de film Intouchables' realiseerde ik mij dat dit soort analyses racisme in de hand werken.

Ik had Driss tot nu toe gezien als een jongen uit een arm gezin die het zat was om arm te zijn en door zijn ingebakken zorgzaamheid met vreselijk veel humor en zelfs liefdevol de taak van verpleger van de lastige Philippe op zich neemt.

Net zoals de tekening van mijn moeder heeft ook dit artikel mij gewezen op de aanwezigheid van mensen die denken dat ze mij en ons moeten duidelijk maken dat zij een wezenlijk verschil zien tussen zwart en wit.

Ik zie dat simpelweg niet, mijn mensen hebben geen kleuren.

Ik word me wel steeds bewuster van het feit dat (waarschijnlijk niet altijd kwaadaardige) racisten door dat zwartwit denken gedoemd zijn tot een grijs en vlak leven. 

©Gavi Mensch

Nederland BV, 27-9-2012   

.

Tegoedbon van Leers

.

Zit ik met iemand wat te drinken op een terrasje in Maastricht, zie ik ineens Gerd Leers rondlopen met nog een plaatselijke (?) CDA'er en een gorilla in beige verpakking.

Ik heb al het een en ander geschreven over de C van meneer Leers en over zijn inzicht in mens zaken  ten tijde van Mauro en van de bezetting van Ter Apel.
Niets liefs overigens, dat was en is onmogelijk.
Zaken als asielbeleid kun je nooit over de extreem rechter vleugel gooien, maar meneer Leers was een brave volger van de eveneens angstige Geert Wilders en dus moesten alle vreemdelingen vlug het land uit.
Of in detentie, gevangenen zonder misdaad.

Op zo'n meneer zat ik te wachten om mijn gal te kunnen spugen en ik zei tegen mijn gezelschap dat het te hopen was voor Leers dat hij niet bij ons tafeltje zou stoppen. Persoonlijk had ik wel zin in het plaatsen van een opmerking aan het adres van een minister die onder andere toestaat dat moeders het land uitgezet worden terwijl man en kinderen hier mogen blijven.

Ik maakte wat foto's en vond het jammer dat ik niet genoeg batterij had om mijn telefoon open te laten liggen om te recorden, voor het geval dat.

Na alle tafeltjes om ons heen te hebben toegesproken en voorzien van CDA flyers, kon hij er niet meer omheen.
Vermoedelijk had hij aan mijn enigszins ironische grijns gezien dat voorzichtigheid geboden was. Toen hij dan ook zijn hand uitstak met zo'n blauwgroen jokpapiertje, leek hij ietwat beverig.

Maar hij vroeg: "Kan ik u een flyer van het CDA geven?"
En ik zei: "Nee meneer Leers die kunt u houden, ik ben heel erg boos op u".
Geschrokken deed hij een stapje opzij en vroeg me waarom. Ik antwoordde boos en niet bepaald fluisterend: "Om uw vreselijke mensonterende asielbeleid".

En ja hoor toen kwam de les, ik moest dat vanuit zijn standpunt bekijken en zoiets ging dieper dan ik dacht, zei hij. Ik vertelde hem dat ik genoeg van politiek afwist en de zaken nooit oppervlakkig bekijk.

Het werd stil op het terras. Nu kon ik mijn voordeel pakken en hem voor gek zetten. Ik besloot dat niet te doen en toen hij in discussie wilde zei ik dat me dat geen handige propaganda leek voor hem op dit moment.
Maar dat ik graag die discussie nog wel een keer aanga.
"Dan zien we elkaar nog wel", zei hij en liep snel verder.

Het terras bewoog weer en mijn gezelschap keek wat verwonderd en stelde dat hij zoiets nooit gedaan zou hebben.

Precies, dacht ik, dat zouden de meeste mensen niet. En daarom kunnen deze empathieloze mannen op hoge functies gewoon hun gotsliederlijke zin doordrijven.

Het enige dat deze Minister voor Immigratie en Asiel en Integratie voor elkaar heeft gekregen is dat Human Rights Watch Nederland zeer frequent moet aanschrijven.

Voor de rest is de ellende nog steeds uitermate groot.

Het is dus zaak dat wat er ook gebeurt, er geen CDA'er meer op Asielbeleid komt!


©Gavi Mensch (tekst en foto's)
Maastricht, 8-9-2012
All rights reserved 2012


PS Mocht Meneer Leers alsnog persoonlijk de confrontatie aan willen gaan dan hoor ik dat graag.



.

Rondreis

 .        

De groep van 100 mensen verzamelde zich uiteindelijk op het strand van Ahmet Beyli.

Ze waren klaar voor de tocht. In Izmir hadden ze de reissom betaald, hun laatste geld.

Met hun kinderen en alleen de hoognodige bagage scheepten ze zich in voor de reis naar Samos. Vanuit Griekenland zouden ze naar Groot-Brittannië gaan.

Naar een leven zonder oorlog en armoede.

De kleine kinderen jammerden toen ze dicht opeengepakt in het ruim van het schip zaten. De volwassenen prevelden gebeden. De luiken gingen dicht. De mensen in het scheepsruim zaten als ratten in de val.

Na enige tijd steeg het water hen tot aan de lippen en hoger. Het werd doodstil.

De mensensmokkelaars waren al naar huis voor het avondeten

Foto uit eigen archief gemaakt in 2003 tijdens herdenkingsdienst

 voor de verdronken bootvluchtelingen voor de kust van Cádiz,

georganiseerd door het PSOE van Jerez de la Frontera



Bovenstaand 120woorden stukje schreef ik vanmorgen na het lezen van het bericht van het bericht over de vluchtelingen die enkele tientallen meters uit de kust van Izmir verdronken, meer dan 60, waarvan de helft kinderen. 

Bijna 10 jaar geleden gebeurde dit ook voor de kust van Cádiz, toen de kustwacht aldaar twijfelde aan het protocol en er niet genoeg personeel was om de reddingsboten te bemannen. Tussen toen en nu is het vast al duizenden keren gebeurd, mensen die vluchtend het leven verliezen. Ondertussen gaan de mensenhandelaars door. Een taak voor de VN denk ik, zeker nu zij ook in Syrië weer niet in staat blijken om te voorkomen dat zoveel mensen vluchten moeten.

Veel dure helmen, blauwe?

Veel waarnemers, blinden?

©GaviMensch
Nederland BV, 7-9-2012
All rights reserved 2012