Drietig

"Oma, huil je?" vraagt Blanca die naast me aan mijn bureau zit te tekenen terwijl ik mail lees. Ik merk dat er weer zo'n rot traan over mijn wang biggelt. Wanneer stoppen die zenuwuiteinden nu eens met kortsluiting maken?

"Zomaar een domme traan", zeg ik met een rare glimlach en ze trapt daar dan ook niet in.

"Ben je drietig?" vraagt ze dan en terwijl ze haar handje op mijn arm legt rolt er nog een en nog een, onstuitbaar. Nu snuit ik mijn neus en glimlach."Ja, liefje ik ben een beetje verdrietig maar niet heel erg."

 "Waarom ben je drietig Oma?" vraagt ze dan met een klein stemmetje.

Het is zo ver, de waarom fase is begonnen en alles vereist uitleg. Niet zo makkelijk dus. Ik vertel haar dat ik soms moe ben en me net zoals zij soms verdrietig voel en een beetje alleen. 

Op dat moment kwam er een bekend nummer op de radio, Sinatra, waar hij van gezegd had dat hij er geen fan van was. Er rolt nog een ongewenste traan en ik veeg hem snel weg.

Ze kijkt me aan en vraagt of ik geen kusjes krijg van Opa G. En gelijk daar achteraan dat ze wel met Opa naar de dierentuin wil. Ze heeft het allemaal onthouden

Ik realiseer me nu weer hoe slim en snel ze is. En hoe oplettend! En empathisch!

"Ja, hoor ik krijg wel kusjes van Opa G", zei ik, "heel veel zelfs. Maar nu is hij er even niet, hij is weg met het vliegtuig om te werken. Als hij terug is gaan we naar de dierentuin".

Daar is ze tevreden mee, mijn ogen zijn weer droog en ik zet haar aan mijn ezel zodat ze kan schilderen. Ze is una artista.

Óscar heeft alles vanaf de poef zitten bekijken. Als ik weer ga zitten komt hij naar me toe gehobbeld en legt zijn hoofdje op mijn schoot en blijft even zo stil liggen. Dan krijg ik een big smile en gaat hij 'ook' zijn poppen troosten.

Zojuist zijn ze opgehaald. Terwijl ze wegfietsen, werpt mijn driejarige kleindochter me nog een kushandje toe en roept: "Niet meer huilen hoor Oma……."

Uit mijn dagboek: Hinkend tussen twee gedachten©

14-8-2013

©Gavi Mensch

Maastricht, 24-9-2013