Mijn vader's Rolleiflex

.

Mijn vader was een man die altijd bezig was. Druk, druk en nog eens druk. Hij had een enorm doorzettingsvermogen. Na de oorlog bouwde hij zijn door de bezetters in brand gestoken ouderlijk huis en bedrijf weer op, werkte als een paard en deed dat alles met slechts één long en een stukje. Toen hij geopereerd werd gaven ze hem nog een paar jaar. Die paar jaar bleken er achteraf 33 te zijn geworden.

Hij was vaak ziek, elke verkoudheid werd een bronchitis, elke luchtweginfectie een longontsteking. Maar het weerhield hem er niet van om te genieten van het leven.
Hij was een Dordtenaar in hart en nieren. Hij had daar heel zijn leven gewoond en zijn vader en grootvader voor hem.
Mijn vader was van het type gentleman. Vanwege zijn zwakke gezondheid droeg hij altijd een mooie sjaal en een hoed. De hoed die hij afnam voor hem bekende dames die hij op straat tegenkwam; een gebaar dat jammer genoeg helemaal verdwenen is.

Later vertel ik wat meer over hem maar nu eerst over zijn grote hobby: fotografie.

Hij gebruikte een Rolleiflex en ik zie hem nog staan, naar beneden kijkend in plaats van naar voren. Het beeld werd geprojecteerd op een plaat onder de bovenkap.

Prachtige foto's maakte hij, veel van ons natuurlijk maar ook veel van zijn favoriete plek die hij kende als zijn broekzak: de Dordtse Biesbosch. De foto's die ik daar nog van heb, heb ik niet hier maar ze komen zeker ook nog een keer aan bod.

De Rolleiflex, daar gaat het nu om. Ik heb hem geërfd en hij was vrijwel helemaal in tact. De lenzen zaten nog in de originele doosjes en de kleurenfilters in het vloeipapier.

Alles was opgeborgen in een voor die tijd compacte fototas van leer. Ik heb de camera nooit gebruikt. Ik had een Canon gekregen van mijn vader en die heb ik slechts een keer vervangen door een modernere uitgave en van mijn kinderen kreeg ik die ik nu heb, ook een Canon.

De Rolleiflex was voor mij te veel gedoe. Het was wel een kostbaar bezit dat telkens als we verhuisden apart vervoerd werd. Nu heeft mijn zoon hem.
Die is fotograaf, mijn vader heeft dat niet mogen meemaken, die stierf drie weken na zijn geboorte.



Mijn zoon heeft behalve de camera ook het talent van zijn grootvader gekregen. En hij gebruikt de Rolleiflex voor speciale gelegenheden.



Zoals het fotograferen van de oudste en jongste generatie.

Het blijft allemaal in de familie










©Gavi Mensch
Maastricht, 27-3-2011



De bovenste foto is van mijn vader, de andere zijn van mijn zoon, gemaakt met dezelfde camera.

.

Just a letter to some of you.

.

Dear guys,

Now that we've all started to talk about love and dreams on our blogs and websites again, now that spring is in the air, I must warn you for making more mistakes.
Women like me, and there still are a lot of us, which have gone through a hard life and a lot of disappointments, have become a difficult prey for you lot. Why?

Well, we are self-supporting, that's for one, we do everything a woman can do and everything a man is supposed to do. So we work, we do the odd jobs in and around the house, we write poetry ánd erotic short stories. We conceived, carried and had children, we raised them to be good people. We made friends, most of them a long time ago, and we still love them. We cycle and drive cars, we run and travel. There are few things left that you men can do which we can't.

So, my darlings and sweethearts, we are not available for extra work.
If you haven't got a woman around, get one and pay her well to do the things you can't do yourself. And when you have time enough to write a poem, do so and send it to us. We truly like that, receiving poems that is. Poems and love letters. Flowers and chocolate. And answers to all our questions.

Simply because we are not 'The girl from Ipanema' anymore!





We have missed that sweet element of men for half a century. You still are not able to support yourselves and meanwhile we have become the guardians of life. Tell us what moves you, inside. Tell us what happened, how you got here, so close to us, in the first place. Open your hearts to us, and give us 'a piece of your mind', in the constructive way.

If you love us tell us so; why do we have to guess? Why do we have to ask?
"Why do you love me?" gets the most unintelligible answers like:
"You know why!" (No we don't, we have been guessing for years.)
"Why do I love you, hmmm why do you think I love you?". "Just because …."

Gentle men, we want answers, we want to know what tickles you apart from the genital bit. We want to know why you secretly love us.

Personally I don't go for the lies. I don't want to hear that I'm pretty, not now, not anymore. That was once, I believed it, I fell for it and I still have the scars.
I would like to now if I am trustworthy, if I'm attractive and appealing. Tell me your dreams and worries. And tell me whether you'd spend the rest of your life with me! And tell me why!

Would you iron your own shirts, would you shave, just for me? Would you be able to care for me, cry with me, laugh with me and make love with me the way young lovers do?
Could I count on you for not cheating on me?
Would you be able to tell me that you adore my extras, the loose skin and the lifesavers?

Please, don't come to me for silly adventures that will break what is left over of my heart.
If you love me, tell me why and love me for what's left of forever!

Love and kisses,

Gavi.

©Gavi Mensch
Maastricht, 23-3-2011


http://www.stlyrics.com/songs/a/astrudgilberto23871/thegirlfromipanema808130.html



.

Lauren Gallego Graffiti artist.

. 

This morning I found a tweet (on Twitter, of course) about graffiti and that reminded me of a friend of my son, who became one of my foster children.

Lauren Gallego is a wonderful human being and a fantastic artist,  I think it's time to show some of his graffiti's right here.

He paints with sprays like they were minuscule one-haired brushes.

But then, he takes care of his sick mother and has to work in odd jobs.

Spain is nowadays not the place to be for young artists.  

So I decided to promote his work on this blog and would be grateful for spreading.

He should be recognized as a true artist.

The paintings are huge, leftover pieces of wood of building sites.

 Esta página va por ti Lauren!

©Gavi Mensch

Maastricht, 19-3-2011

Foto's ©Gavi Mensch 2007 all rights reserved

http://elpais.com/diario/2007/04/27/andalucia/1177626149_850215.html

.

Doezelfilosofie

.
Ik voel dat ik geen invloed meer heb op hoe mijn leven verloopt. Heb ik eigenlijk wel enige invloed gehad? Betekent het dat ik nu geen doel meer heb anders dan ouder worden? En doodgaan op een dag? Ik weet dat dat goed voelt.
Of komt het door enkele momenten van innerlijke vrede?

Terwijl ik de film over Trueman Capote zat te kijken doezelde ik even in slaap. Het was maar even want toen ik weer op het scherm keek kon ik geen hiaat ontdekken in het verhaal.

Het even wegzakken in het niets was een goed gevoel. Na zoveel weken van slechte sfeer om me heen, weinig relaxed, had ik vanavond tegen de patient gezegd dat hij weer mee kon eten. Hij at, bedankte niet, deed geen poding om aardig te zijn en vertelde dat hij het niet meer aankon. Dat wist ik al. Het leven is veel te zwaar voor hem, zonder drank overleeft hij al zijn zelfgebreide verdriet niet. Zonder het projecteren van zaken als zijn onvrede met de wereld en de ongerechtigheden als het niet erkennen van zijn grootheid kan hij niet meer functioneren. En hij kan geen stap lager, hij is wat het leven van hem gemaakt heeft. Hij heeft daar alle stenen aan bijgedragen en heeft er niets van weten te bouwen.

Vanavond voelde ik dat het niet alleen goed is om je af en toe te verliezen in het onallerdaagse: het is absolute noodzaak om je te realiseren dat het allerdaagse de weg is en niet de invulling. En voor mij telt de invulling, hoewel ik begrijp dat ik niet invul, het gebeurt gewoon. De verrassingen van het leven verbazen me telkens weer, houden de vaart erin, van het ene project naar het andere. Geen twee dagen hetzelfde, geen jaar gelijk aan het vorige. En ik ben de laatste die al die onrustigheden probeert te stroomlijnen. Ik vind het goed.

En dan komt er zo’n moment van gelukzaligheid zoals even geleden. Een intens moment van rust en tevredenheid met het bestaan van zo’n moment. Weten dat ondanks alles het leven goed is. Weten dat er iemand is die aan me denkt, terwijl hij nog probeert uit te zoeken wat dat inhoudt en wat voor veranderingen ik met mijn impulsiviteiten in zijn sombere bestaan ga veroorzaken. Weten dat er hier een patient rondloopt die met compassie gevoed wordt. Weten dat mijn kinderen ergens mee bezig zijn. Weten dat mijn vriendinnen een deel van hun weg vrijmaken voor mij. Weten dat ik nog jaren kan werken en vrijen en lachen, in die volgorde of in welke volgorde dan ook. En dat ik kan huilen en meehuilen.

Passie en compassie zijn de voeding voor het voortbewegen, het vernieuwen en ook voor het verouderen. Herinnering op herinnering stapelen en zorgen dat de stapel niet omvalt, kost energie. Vernieuwen van gedachten is als een frisse wind die het stof van de gedane zaken even doet opwaaien en dan die oude gedachtes weer laat verdwijnen onder een verse laag. Vers stof, een onbewuste deklaag die valt en waar ik niets voor hoef te doen.

Zomaar even wegdoezelen, even sterven en dan weer wakker worden.
Voelen dat je leeft. Zo voelt geluk.




©Gavi Mensch
Uit mijn dagboek: Vanaf de 18de verdieping
Rotterdam, 21-1-09

.

Een leven in een notendop. 1

.


Vijf huisbezoeken heb ik gedaan: hoe het met de cliënten gaat, hoe ze de verleende zorg ervaren. Alles krijgt goede cijfers, de hulp en de verzorging, de bereikbaarheid, alles lijkt pico bello te verlopen. Zó ben ik snel klaar met het invullen van evaluatieformulieren. De nodige feedback voor en binnen de zorgwereld. Of ik koffie wil, wordt er dan gevraagd. En bij de koffie komt in plaats van het koekje het verhaal, het levensverhaal in een notendop. Het verhaal waar ik eigenlijk de zorg op zou moeten afstemmen. De reden waarom de kracht voor zelfzorg ontbreekt. De oorzaken van de lichamelijke en geestelijke slijtages. Elk mens is een wereld en elk verhaal een encyclopedie. Veel mensen krijgen niet wat ze verdienen.

Van de werkbezoeken en de verhalen die ik hoor, wil ik wat optekenen op dit blog. Het afzetten van menschenwensen tegen overheidseisen of andersom. Bijzondere levensverhalen in een notendop. De namen en plaatsnamen zijn fictief, de inhoud van de verhalen niet.


Een leven in een notendop. 1

Ze wil zelf de koffie inschenken, ik ben te gast bij een van mijn cliënten. Met haar rollator schuifelt ze naar de keuken waar de huishoudelijke hulp de koffiekopjes al op een dienblaadje heeft gezet. Ze schuifelt terug en biedt me een kopje aan, met voetbad, bibberig ingeschonken maar wel zelf gedaan. Ik prijs haar gastvrijheid en het prachtige kopje, niet een van Blokker.

En het verhaal zit aan het kopje vast, het is nog van haar trouwservies. Een huwelijkscadeau waar haar moeder voor gespaard had. Het servies heeft altijd in de kast gestaan en werd alleen gebruikt voor gelegenheden zoals Kerstmis of verjaardagen.

Haar moeder bleef alleen achter met negen kinderen en zwanger van de tiende, toen haar vader op 39-jarige leeftijd plotseling overleed. "Hij had rode en witte bloedlichaampjes tekort of zoiets en destijds liep je niet zo snel naar de dokter." legt ze uit en kijkt alsof ze zich schuldig voelt over het feit dat zij nu wel de benodigde zorg krijgt. Ik vraag haar hoe haar moeder al die kinderen alleen op kon voeden. Ze vertelt dat haar dat gelukt was omdat haar grootmoeder ook alleen was en voor de jongste kinderen zorgde. En dat de ouderen al snel aan het werk waren en het gezin financieel draaiende hielden.
"Een saamhorigheid die we niet meer kennen", zeg ik.

Ze knikt en gaat verder over hoe ze als 13 jarige, de op een na jongste van de kinderschare, in Haarlem bij een familie met 5 kinderen ging werken en pas 4 jaren later weer terug kon naar het zuiden. Haar geld ging grotendeels naar huis, zelf had ze niet veel nodig en ze spaarde ze ook nog een gulden per maand. Ze spreekt over 1936 alsof het gisteren was.

Ik luister en zet haar werken om in een slijtage proces. Drie kinderen heeft ze, vijf kleinkinderen en drie achterkleinkinderen. Zorgzame moeder, die altijd gewerkt heeft, tussen de opvoeding door. Zorgzame grootmoeder ook. Van haar broers en zusters leeft alleen nog een zuster. Ze leeft in het heden, die anderen zijn immers al lang dood. De kinderen en kleinkinderen komen regelmatig op bezoek, haar huisje staat vol foto's. Ze kijkt sport op televisie. Ze hoeft niet zo veel naar buiten, haar wereldje is ingekrompen.

Ze wil niet naar een verzorgingshuis en mijn zaak is dus om haar extra lang thuis te kunnen houden zodat ze haar leven kan leven zoals zij dat wil, met zorg op de uren dat het haar past en af en een kop koffie met verhaal. Dat lijkt toch wel het minste dat we voor haar kunnen regelen. Ik noteer dat in mijn off-the-record agenda.
Het blad met kopjes breng ik naar de keuken, dat had ik niet hoeven doen, zegt ze en glimlacht.

"Het was gezellig zuster", zegt ze tevreden, "kom je over een half jaar nog eens terug?".



©Gavi Mensch
5-3-2011.

Introductie, deels zoals gedaan op http://120w.nl/
Foto: http://www.jenneken.nl/bekijk/1900dienstbodes.htm

.