Aangepast protocol....

Op het plein loop ik mijn dochter en kleinkindjes tegemoet, we hebben afgesproken voor koffie. Maar mijn dochter wijst naar een man die huilend aan de rand van het plein zit en zegt: "Hij is gevallen op de trap, mam, misschien kun je even kijken".

Ik loop naar de man toe en vraag of ik wat kan doen. Een van de mensen die bij hem staat heeft de politie gebeld die niet wil komen. De medewerkster van een naastgelegen supermarkt zegt dat hij wel bekend is met alcoholproblemen maar zegt dat hij toch ook een flinke smak heeft gemaakt. Een man van mijn leeftijd blijft rustig naast het slachtoffer staan met een hand op diens schouder. De huilende oudere man ziet er verwaarloosd uit, ruikt onfris, heeft in zijn broek geplast en roept om zijn moeder. Een  jonge man die met de politie belt kijkt boos en zegt dat de politie niet komt en gelijk daarna zegt hij: "We moeten deze mensen ook geen alcohol schenken." 

Ik sta er op dat er een ambulance komt. De man is geestelijk duidelijk in de war, lijkt behalve zijn drankprobleem ook psychische problemen te hebben. Bij een val van iemand op leeftijd wordt altijd de ambulance gebeld om te checken of er niets gebroken is. Uiteindelijk komt de politie, blijkbaar ruim een half uur na de valpartij. Ze willen niet eens uit de auto stappen; een roept door het opengedraaide raampje iets van: "Het is een oude bekende, daar kunnen we niks mee…."

Ik stel me voor als verpleegkundige en zeg dat er toch een ambulance moet komen. Ze stappen nu uit en de politieman snauwt tegen me: 'En wie gaat dat betalen, hè? Die man heeft geen zorgverzekering, het is ook nog een alcoholist!". Ik vraag de politieman naar zijn naam en functie en zeg erbij dat het makkelijker spreekt. Hij doet net of hij niets gehoord heeft.

Dan zeg ik dat we die ambulance met zijn allen betalen net zoals het salaris van de politieagenten en dat het protocol eist dat oudere mensen die om wat voor reden dan ook vallen en in de war zijn, even onderzocht worden door een arts. De agent zegt dan twijfelend dat zij de man wel naar de dokterspost zullen brengen maar op een of andere manier geloof ik niet erg in het snel gedane aanbod, zeker niet met een blik op de met urine doordrenkte kleding van de gevallen man.

1-3-14 10.30 

De gevallen man huilt en snottert nog steeds en ik veeg zijn gezicht af met een van de oma-zakdoekjes die ik altijd binnen bereik heb. De man kijkt verbaasd en stopt met huilen. "Hoe heet u?" vraag ik. "Dat zegt hij toch niet", zegt de politieman terwijl de oude man zijn voornaam noemt. "En uw achternaam?" vraag ik. De man mompelt ook zijn achternaam. De agent trekt de jas van de man open en doorzoekt zijn binnenzakken op zoek naar een identiteitsbewijs. Ik vraag of hij dat niet eerst had kunnen vragen. De agent kijkt me aan en trekt een wenkbrauw op. Ik doe hetzelfde en dat blijkt genoeg. De agent doet een stap achteruit. 




Ik vraag de nu wat angstig kijkende man of hij ergens pijn heeft.

Dan begint hij weer hartverscheurend te huilen. Het lijkt niet alleen dronkenmansentiment.

Uiteindelijk komt er toch en ambulance die gewaarschuwd is door iemand anders. Ook hier weinig animo om iets te doen met de man. "Het is een dakloze en hij is vanmorgen weggelopen uit het ziekenhuis." Ik zeg dat de man dan in het ziekenhuis ook nog niet aan de beurt is geweest duidelijk gezien zijn vreselijk vieze gezicht en handen. Dan zegt de ambulancebroeder dat de man niet helemaal okay is en daarbij tikt hij met een vinger op het hoofd. Ik zeg dat het dan reden te meer is om hem op te nemen. 

De politieagent bemoeit zich er nog een keer mee en zegt dat ze met mij geen discussie moeten aangaan. Ik kijk hem strak aan en stel dat hij wel zal moeten want dat ik uit hoofde van mijn beroep verplicht ben om er op toe te zien dat de kwaliteit van leven en het lot van de zieken niet in de handen van onwillige agenten ligt.

Samen met een van de ambulancebroeders hijs ik de man voorzichtig overeind. Hij staat en huilt. Zijn arm doet zeer en zijn bril is kapot. Ze zullen de man meenemen, zegt de broeder.

Ik laat het gaan, ik draag over.  De man kijkt me nog een keer aan door de spleetjes van zijn behuilde rode ogen. Hij zegt niets maar zegt veel. Ik knik hem toe en wens hem sterkte.

Ik loop naar het café op het plein waar mijn dochter wacht met de kleintjes. Onderweg denk ik dat de wereld echt te diep gezonken lijkt om hem nog drijvende te houden. De houding van de politie was vervelend en die van de hulpverleners vermoeid. Het carnaval is nog maar net begonnen.

Minister van Defensie ten tijde van het incident.

Dadelijk gaat oud en jong hier aan de drank, speciaal voor hen zijn tenten ingericht waar NIX mag. Daarbuiten zijn bijna alle jongeren en veel volwassenen aangeschoten en tegen het eind van de avond is een flink deel dronken. Er zullen veel ambulances uitrukken en de gewonden met een vreemde pruik op, maar in dure carnavalskostuums, van straat oprapen en ongevraagd meenemen naar het ziekenhuis. Niemand die vraagt wat dat kost. Niemand die moppert over de extra kosten van de hoeveelheid politieagenten die de uitwassen van een katholiek feestje moeten bedwingen. 

Niemand hoor je over 3 dagen alles gesloten, over de economische strop en de schadelijke effecten van alcohol en van Carnaval, het is immers traditie.

Alaaf?

©GaviMensch

Maastricht,1-3-2014

All rights reserved 2014    

Naschrift: 2-3-2014

-Een wijkagent reageerde op dit verhaal dat het naar maar waar was, dat het vaker gebeurt en dat het zeer frustrerend is om deze mensen op te blijven rapen. En dat ze door tijdsdruk vaak met de handen in het haar zitten. 
Ik ben dat met hem eens, helaas,  het is niet anders. En een opfriscursus omgangskunde zou voor de bitse agent uit het blog geen gek idee zijn. 
-Veel mensen hebben gereageerd op bovenstaand blog,Waarvoor hartelijk dank. Veel bruikbare suggesties ook voor de politie en  voor de ziekenhuizen die met psychiatrische 'wegloop'patiënten te maken krijgen.
-De tijd dat een agent zich voorstelde aan slachtoffer of woordvoerder is blijkbaar weer voorbij, ik suggereer herinvoering, ook voor het ambulance personeel. Een beetje respect kan echt geen kwaad.
-Opmerking van andere wijkagent 

"mooi geschreven, helaas -100 van betrokken agenten. Hulpverlenen zit in je...  bij grootschalige optredens zoals carnaval wordt er ook vaak van boven bepaald hoe op te treden. Bij persoonlijke incidenten komt het aan op de hulpverlener zelf. En soms kan dat door allerlei omstandigheden anders zijn dan verwacht (mag worden)"