Eigen Oma eerst en de kinderen van Rutte

Had Rutte nou wel of geen kinderen?

Door al dat gekrakeel van die ploeg ben ik het even kwijt. Wel is er een CDA mevrouw met 5 zonen. Vroeger was dat: 1 stamhouder, 1 voor God en 3 voor de kinderen producerende schoondochters. Mijn RK vrienden zullen dat beamen, mijn gereformeerde vrienden ook.
Maar even terug naar de werkelijkheid. Het is de wens dat we allemaal die kinderen maar vergeten. Men begrijpt het niet meer.

@tonbroek twittert als antwoord op de vraag hierboven:
@GaviMensch Mark Rutte heeft nog geen kinderen. Vooral omdat hij geen idee heeft waar je kinderen kunt kopen #wehkamptweet

Mijn vraag was naar aanleiding van het koopkracht plaatje voor 2013 ons zo vrolijk in de maag gesplitst door de 5 van Kunduz. Wat een lichten in de duisternis.

Ik haal even de toekomst van de kinderen eruit:
Alleenverdiener met kinderen:          -/- 1
Modaal +1/2 modaal met kinderen:  -/- 0.75
Alleenstaande ouder min. loon:       +/+0.75        
Alleenstaande ouder modaal:          -/- 0.50
Sociale minima met kinderen           -/-1.25
Soc. Min. Alleenstaande ouder        -/-1.5

De staat hoeft niet voor onze kinderen te zorgen, maar moet wel zorgen dat wij dat kunnen. Als we het niet goed doen krijgen we jeugdzorg op onze nek, iets waar je in deze tijd ook al niet blij mee bent.
Mijn vraag moet dus anders: Waarom wil Rutte niet dat er kinderen zijn? Wil hij de enige zijn? Is hij jaloers op de andere kinderen?

Zoals het er nu uitziet is de cirkel rond op de meest domme manier.
Alleenverdiener met kinderen gaat er op achteruit, als er met twee verdiend wordt ook, stimuleren dat de SGP de vrouwen achter het aanrecht weg haalt heeft dus zo geen zin. Maar de Kunduzploeg is overwegend gristelijk. GroenRechts, voorheen GroenLinks, heeft een stevige band met god. Ik heb daar echt niets tegen, maar ik waarschuw. Die god wordt vaak boos als er niet genoeg kindertjes bijkomen. Dat heb ik tenminste begrepen.

Sociale minima in de vorm van alleenstaande ouders worden nu erg goed gemotiveerd om hun kind naar de onbetaalbare kinderopvang te brengen, zodat ze naar school kunnen(?) en een vak kunnen leren(?) van de bijstandsuitkering. Maar niet heus!
Als ze die jaren in bittere armoede in een doos hebben doorgebracht met de kindjes in de handen van jeugdzorg, dan gaan ze er bij hun eerste baan 0.25 op vooruit om dan te komen bij een -/-1.25.

Dat noem ik nog eens debiel, debiele maatregelen, verwoestende maatregelen. Bezopen gedoe.
Daarbij komt nog een verzwaring voor zorg voor ons allen van 1.6 miljard. De eigen bijdrages en een hoger eigen risico, natuurlijk weer niet naar inkomen.
Modaal en twee keer modaal ( vooral die zonder kinderen) gaan er flitsend op vooruit. Die krijgen als beloning dat van de niet vermogenden met kinderen er bij. Als premie.
Ik ben er dan ook voor, om mensen zonder kinderen een eigen bijdrage ter waarde van hun hele bezit te laten betalen als ze naar een zorg of verpleeghuis moeten. Alles!
Want bij de ouderen met kinderen komt het ook nog eens op hun bord, die kinderen werken in de zorg voor ouderen die destijds geen kinderen beliefden.

De mensen die geen kinderen kunnen krijgen laat ik even buiten deze discussie.

Kunduzakkoordjes zijn niet alleen verscheurend in links rechts maar ook rijk en arm, met of zonder kinderen. Nu nog wel of niet Nederlands sprekend, wel of geen hoofddoek, wel of geen vermogen tot glashard liegen. Het maakt allemaal uit in deze maatschappij.

Ik ben hard bezig om mijn volwassen  kinderen te heropvoeden. Werken in de zorg? Over mijn lijk! Iedereen zorgt maar voor jongeren om door verzorgd te worden.

Ik heb zojuist van mijn 2 jarige kleindochter een kopje thee gekregen.

Eigen oma eerst!

©Gavi Mensch

Nederland BV, 18-2012.

.

Bent u een mens?

 

"Bent u mens?" vraag de ambtenaar van het detentiecentrum met een grimmige blik gericht op de doeken van wie tegenover hem staat. Hij staart naar de kleuren omdat hij niet naar de grote droevige ogen wil kijken. Bevel is bevel. Al deze… (hoe moet je ze noemen) moeten ondervraagd worden, voor de zoveelste keer. Ze moeten in kratten en er moet een etiket op het deksel met de bestemming.

Hij krijgt geen antwoord.

"Ik vraag u voor de laatste keer, bent u mens?" hij schreeuwt het uit nu en zijn stem slaat over. Hij heeft vanmorgen zijn pil niet ingenomen, hij trilt op zijn benen. Wat moet hij hier nu mee? Dit geeft geen antwoord, hij is over een half uur klaar en dan moet de krat ingeladen zijn.

Hij kijkt zuchtend in het dossier, er zitten al diverse copietjes in van vorige etiketten. En elke keer komt de krat weer terug met ' geadresseerde onbekend'. Er huilt iets. Hij kijkt maar dat wat voor hem staat, kijkt hem met droge ogen aan. Dan ziet hij iets bewegen in de plooien van de verpakking. Hij schrikt. Een aanslag? Hij drukt op de alarmknop.

Er komen zoveel mannen met wapens in de aanslag het kantoor instormen dat de doeken omvergelopen worden en er iets kleins op de grond zichtbaar wordt.

De mannen doen verschrikt een stap achteruit en kijken de ambtenaar boos aan.
"Een aanslag? Dit is zo'n ding in het klein".
Hij krijgt een kleine krat in zijn handen gepropt en de mannen verlaten de ruimte.

Foto Sven Torfinn

De ambtenaar kijkt naar het ding en vraagt: "Ben jij een mens dan, alsjeblieft?

Als ik weet dat jullie geen mensen zijn, kan ik jullie namens het ministerie een onmenselijke behandeling geven, dus zeg alsjeblieft nee. Ik doe jullie dan in kratten en dan stuur ik jullie apart ergens naar toe waar ze jullie ook niet willen hebben. Kijk dit is een menselijke samenleving en voor onmensen is hier geen plaats.

Toe geef nou eens antwoord!"

@Gavi Mensch

Nederland BV Afdeling TerApel, 15-5-2012

Protesteer tegen de onmenselijke behandeling van (uitgeprocedeerde? asielzoekers) menschen!

Doe het NU!


Update: 17-6-2016 Wat zou er gebeurd zijn met deze baby en haar moeder?

http://nos.nl/artikel/2111655-vluchtelingenbaby-geboren-aan-boord-nederlands-marinefregat.html

Kampeervakantie voor Leers

Meneer Leers,

Het moet me van mijn hart: ik woon hier, zeer tot mijn ongenoegen, in uw Maastricht. Helaas is Limburg voor de Limburgers en Maastricht voor de Maastrichtenaren.
Ik voel me hier net een asielzoeker.

U bent hier ook niet geboren, maar u spreekt waarschijnlijk het dialect, dat zal wel geholpen hebben. Het feestje dat ze hier organiseerden toe u wegging was vreemd; ik weet niet of ze dat deden om uw vertrek te vieren. Het lijkt mij van wel, als je verdrietig bent om iemands vertrek geef je geen feestje!

Nu heb ik begrepen dat u de gratis kampeervakantie aangeboden heeft gekregen van de Maastrichtenaren. Ik begrijp dat TerApel allerhande leuke voorzieningen heeft. Een internationaal tentenkamp met veel vertier. Zo is vandaag de survivalweek begonnen. U krijgt weinig te eten en niets te drinken, wassen hoeft u zich ook niet meer, de organisatoren van het festival hebben het water afgesloten. Spannend hé? Eerlijk gezegd vind ik zo'n survivalweek u op het lijf geschreven. Ik zou maar vlug de rugzak inpakken, vol is vol!

Diezelfde organisatoren, uw ambtenaren zullen we maar zeggen, hebben al van alles moeten doen om het teveel aan deelnemers aan het kamp te ontmoedigen. Maar eerlijk is eerlijk, iedereen heeft recht op wat vakantie, uw kompaan in deze Henk Bleker heeft wel deelname en hulp toegezegd. Volgende week organiseert hij de sportweek, heb ik begrepen; iedereen mag meedoen aan het voetbaltoernooi en u mag beiden, maar wel om de beurt in het doel. Er worden geen wedstrijden gespeeld, het wordt alleen penalty schieten, makkie dus.

Ik denk dat de mensen in het tentenkamp bij TerApel erg blij zullen zijn om u te zien.

Veel plezier en een vrolijke groet,

©Gavi Mensch

NederlandBV, 14-5-2012

.

Peulenschil

Maandenlang heb ik niets op mijn blog gepubliceerd om de doodeenvoudige reden dat ik geen keuze kon maken.

De zaken die ik als dramatisch ervaar worden afgedaan als peulenschil, de zaken waar ik van denk dat ze vreselijk gedramatiseerd worden en leiden tot internationale massahysterie waar alleen de rijken baat bij hebben, overspoelen me.

Van massahysterie word ik boos, ik neig tot roepen dat iedereen zich niet zo moet aanstellen, dat we gewoon opnieuw moeten beginnen met de fiches verdelen. Waarna ik direct moet stellen dat ik van geen enkele politieke beweging lid ben.

Reduceert men alle kapitale leugens en zonden tot één zin dan ziet die er voor mij zo uit: "Er wordt geen extra geld gedrukt en dus houdt iemand dat drukwerk verstopt in een laatje".

Machtswellust. Publiciteitsgeilheid. Méer-dan-méér-graaiers.

De baas zijn is verworden tot de baas spelen. Politieke macht is een regerend jongensspel geworden en de meisjes die mee mogen doen hebben een eed van onderdanigheid aan het kapitaal moeten afleggen.

Verantwoording? Ik heb nog nooit zoveel mensen naar de lucht zien staren, horen volharden in hun leugens en elkaars draaikont zien bewonderen.

Ik heb iets tegen macht zonder empathie, iets tegen macht zonder verantwoording; ik geloof er ook niet in, allang niet meer. Je krijgt met dwang nooit voor elkaar wat mensen uit eigen vrije wil wel doen. En dat is een gegeven dat al bij de opvoeding hoort. Zo leren kinderen met verantwoording omgaan.

 Als macht een speciale kracht is om meer te bereiken voor iedereen, dan wil ik er nog over van gedachten wisselen. Degenen die het hardst gillen dat dit een betuttelstaat is geworden met afhankelijke inboorlingen, die hebben te lang de macht in handen gehad en te lang de verantwoording ontlopen.

Nu moet er bezuinigd worden op onderwijs, op gezondheid en op eerste levensbehoeften zoals een dak boven je hoofd.

Hoeveel jaar geleden is het dat er een sociaaldenkend kabinet was? Welnu als die jaren daarna heeft reli-rechts-liberaal met handenvol uitgegeven aan onzinnige zaken en aan een log bureaucratischs ambtenaren apparaat. Iets dat men nu met uitgestreken smoel in schoenen van de sociale politiek schuift?

Ik heb iets tegen deze domme brute krachten die elkaar 7 weken opvrijen op het bioCats vakantieoord. Om dan een oorlogsgezinde coalitie te vormen, snel en impulsief met zich centrum noemende rechtse partijtjes. Ik heb geen teiltjes meer.

Mijn maat is vol. Er is nog zo veel te doen.

Politiek is een poppenkast en onze belangrijke zaken blijven stilstaan. Bezuinigen op zorg en educatie zijn onnodig. Er is genoeg geld als men de graaiers houdt aan de maximale salarisschaal van de gezondheidszorg bijvoorbeeld. En bankbelasting! Dan komen er banen voor jongeren, geld voor stages, geld voor echt wetenschappelijk onderzoek naar veel voorkomende 'rare' ziekten. Geld voor noodzakelijke zaken. 130 km p/u trajecten vallen daar niet onder.

Woningbouw is slechts nog een woord dat gebruikt wordt voor de schuurtjes in de achtertuinen van de villa's van hun Raden van Bestuur.

We moeten bezuinigen, wij, die al heel hun leven elk dubbeltje omdraaien, geen subsidies kregen, als meer dan 40 jaar werken, versleten zijn, uitgemolken worden.
Waar zijn die vakbonden toch gebleven? Doen die alleen nog aan trainingen en cursusjes voor de vakbond zelf? Er is werk aan de winkel!

Ik hoor tot die wij en ik geloof niet in die crisis. Er is niet meer geld gekomen en niet meer afgegaan. Er zijn te veel zaken gekocht en verkocht zonder er ooit een bankbiljetje voor te hebben neergelegd. En dan kun je als bestuurder of hoogste baas gewoon zeggen: 'Ach, ik weet niet precies wat dat kost, daar heb ik mijn personeel voor". En dan hoef je er maar een paar te hebben die niet kunnen rekenen……….

Peulenschil.

©Gavi Mensch
Nederland BV, 10-5-2012
All rights reserved 2012//2013

UPDATE:16-8-2013 enkele minieme voorbeeldjes
 http://www.omroepwest.nl/nieuws/15-08-2013/250-banen-weg-bij-zorgpartners-midden-holland

http://www.omroepwest.nl/nieuws/16-08-2013/fnv-woest-over-ontslagen-bij-zorgpartners-midden-holland.

Gastcolumn Chawwa Wijnberg: Bijna 4 mei

Inleiding.

Het afgelopen jaar ben ik, meer nog dan gedurende mijn tijd in Spanje onder het fascistische regime van Franco, in mijn eigen Nederland bezig geweest met de Holocaust.

Uitsluiting van mensen vanwege hun handicap, hun intellectuele vermogens, hun godsdienst of hun uiterlijk, in dit ooit zo intelligente en beschaafde land, waren aan de orde van de dag.

Ik ben geboren op 5 mei 1952 en ik ben opgegroeid met de restanten van de Tweede Wereldoorlog.

Vandaag laat ik mijn blog aan een overlevende van de Holocaust, die destijds van onderduikadres naar onderduikadres verhuisde, als baby.

Haar column over haar kleinzoon en haar gedicht over de kleinkinderen van een andere oma, die nooit meer terug gekomen zijn.

Men kan 4 mei niet afdoen met: 'De Holocaust, dat is al zo lang geleden…..'

Want voor je het weet staat er weer een narcist op je stoep die aanbeden wil worden.

   ©Gavi Mensch

Nederland BV, 2 mei 2012

War

Het is nu geen vermoeidheid, geen zenuwen, het is nu de war. Een toestand, zeg dat wel. Geen concentratie is het lastigste. Onder het oppervlak het oude verdriet. Kortom de meidagen. ‘We’ herdenken, ‘we’ vieren feest.

Ik probeer het wel, maar het lukt niet goed. Noem het de meiblues die gelukkig weer overgaat. Dat wel. Ik hoorde iemand over mij vertellen dat ik geen medelijden wil. Dat ik zei: ‘Geen medelijden, ik heb verdriet. Dat is niet zielig.’ Zo is het.

Maar onder het verdriet hurkt verbijstering. Hoe kon dat vreselijke gebeuren. Waarom is niet iedereen geheel van de kaart? Het kleine fotootje van Elleke en Hansje Keizer, een nichtje en een neefje, kleine kinderen, op dezelfde dag in Sobibor vermoord. Maar zelfs als ik de gedichten voorlees die ik er over geschreven heb, is er geen ijskoude storm die het publiek bevriest. Ik worstel in stilte met de radeloze woede dat niemand dit kon voorkomen. En dan een poging tot glimlach, je moet je publiek niet te veel ellende meegeven. Het is al bijna zeventig jaar geleden tenslotte. Ik heb ‘geluk’ gehad. Ik heb het overleefd. Daar moet ik toch blij mee zijn?

Mijn dochter belt met een verhaal over Boaz en Abel en de dingen die de kinderen op het grotemensennieuws hebben opgevangen. Ze vertelt het vlug, want op de achtergrond breken de lieve jongetjes de tent af. Onthouden? Zinnen in mijn hoofd herhalen tot ik ze op kan schrijven? Er drijven woorden in de mist. Ik besluit mijn dochter op te bellen en haar te vragen het verhaal te herhalen. Niet dat ik dan nu een pen en een papier bij de hand heb. O, sukkel.

Dochterlief is kortaf. ‘Mam ik bel jóu omdat ík geen tijd heb om het op te schrijven.’ Moeder blijkt een opschrijfboekje te zijn. Hm.

Ze zei: ‘Hoe vertel je een zesjarige over de holocaust?’ Ze moest even het nieuws kijken. ‘Jongens even stil.’ En toen kwam er iets over joden en dood, waardoor Boaz vroeg: ‘Wie is er dood?’

Vervolgde joden, die herdenken we met Pesach. We zijn geen slaven meer in Egypte. Oude verhalen van lang geleden. De tocht door de woestijn. De farao. Daar is een voorleesboek van gemaakt, de hagada. Hitler. Over hem is nog geen voorleesboek voor kleine kinderen.

Janine vertelt iets vaags over lang geleden en gemene mensen die de joden vermoordden.

‘Was je daar bij, Mamma?’

Als zij met ‘nee’ antwoordt, weet Boaz het heel goed. ‘Toen liep jij door de woestijn, hè mamma?’

Veertig jaar woestijn. Van 1942 tot 2012, zeventig jaar, noem het woestijn. Heel goed Boaz. Zo was het.

Album

elke mei begint het weer

kind met een vlinderjurkje

het gedicht

dat zich niet schrijven laat

Elleke vijf jaar

het album

met een zucht

gesloten

ook weggehaald

zei mama dan

over Hansje,

het jongste kind van Mart en Mau

bleek gezwegen, hij

staat niet op de foto's

een baby mag niet mee

naar een trouwerij

pas vijftig jaar na dato

spreekt uit bange potloodhalen

van de wel bewaarde post

dat hij gezond en groot genoeg was

om mee te mogen

op transport

All rights reserved 2012 Chawwa Wijnberg
www.chawwawijnberg.nl

.