Visite van de koningin.

Gemopper uit Middelburg, veel last en ongemak en waarvoor nou helemaal?
De koningin komt langs, ze komt op visite. Veel overbodige en voor iedereen onhandige zaken. Het doet een beetje denken aan zo'n ouderwets kinderliedje: "De koningin van Lombardije, die ging uit rije, die ging uit rije…."

Wat is er toch voor bijzonders aan een koningin? Het is niet mijn bedoeling om haar naar beneden te halen, maar ik krijg het ook niet voor elkaar om haar op een voetstuk te plaatsen. Ik heb dat niet zo in me, dat ophevelen van eigenlijk toch maar gewone mensen. Of ze nou Beatrix heten of Benedict of Barack of Jaap of Geert…..
Zelfs gewóne gewone mensen wil ik niet allemaal op visite, waarom zou ik de loper moeten uitleggen voor iemand die als ze tegen of over mij spreekt, het heeft over het volk?

Als Beatrix me een mailtje zou sturen met de vraag of het me uitkomt dat ze langs komt voor een kop koffie en een praatje, zou ik, voornamelijk uit nieuwsgierigheid, 'Ja' zeggen.
Ik wil wel weten wat Bea drijft om maar op die troon te blijven zitten. Maar interessanter is het om te weten hoe het gaat met een andere alleenstaande vrouw met grote kinderen en aanhang en een drukke baan.

Het zou een visite worden zonder gedoe, gewoon even aan tafel, onze vier stevige pootjes eronder en onze ellebogen erop, vooruit voor deze keer mag dat.
Gewoon een mok met lekkere, vers gezette koffie ( geen senseo), een puntje pruimenvlaai ( Maastrichts) en een oranje servetje met rode balletjes.
Vlaai uit de hand, ik heb natuurlijk geen taartvorkjes.

En dan de openingszin:
- Leuk hoor dat we elkaar nou eens persoonlijk treffen-
-Hoe gaat het met je? Eerlijk zeggen! -
-Met mij gaat het redelijk, beetje druk, de kinderen zijn wel uit huis, maar baren toch de nodige zorgen.-
-En als 55+-er maar door blijven werken, tja soms is het wel vermoeiend.-
-Heb jij dat nou ook, zulke moeie benen 's avonds?-
-Ja en dikke voeten-
-Ananas en cranberrythee, dat helpt mij goed en even de benen omhoog.-
-Ik begreep uit je mailtje dat we allebei al meer dan 40 jaar werken, lang wel eigenlijk, met al die dubbele functies.-
-En we doen het toch maar, alleenstaanden, t is niet zo simpel als het lijkt, toch?-
-Je hebt gelijk, hmmm gezellig, even zomaar kletsen met iemand…..-

We zouden een klein uurtje volpraten over onze gemeenschappelijke vrouwenzaken, over de kinderen en onze werkzaamheden, over het alleen zijn en over kunst. Geen woord over politiek, over wereldzaken, niets over de buren of over al die andere ver van ons bed dingen, geen woord! Dat is niet leuk als je ergens even op visite bent.



Als ze weggaat, zie ik weer die twee kuiltjes naast haar glimlach, leuk smoeltje denk ik dan! 
Ik loop nog even met haar mee tot aan de auto.
Zij slaat een arm om mijn schouder en bedankt en ik geef haar twee van mijn klinkende kussen op haar rimpelige wang en bedank ook.
We beloven wat vaker te mailen en elkaar op de hoogte te houden van wat er zoals speelt.

En als ze weg rijdt, zwaaien we nog even en dan ga weer naar binnen. Aardig mens, denk ik dan, en ook geen eenvoudig leven. Gewoon 's morgens wachten op de Volkskrant en 's middags op het NRC en voor het naar bed gaan je tanden poetsen en een nachtcrème op de rimpels. En je tussendoor bedenken dat er toch wel veel overbodige rompslomp is in het leven.

Geen voetstukken, geen bewondering voor iemand die ik alleen ken van 'horen zeggen'. Zolang ik die mensen niet persoonlijk op de koffie heb gehad, moeten ze het doen met mijn mening over het geheel, als 'volk' zijnde heb ik daar recht op.

Zo op visite, gaan of krijgen, maakt het niet uit wie de openingszin doet.



©Gavi Mensch
Maastricht 30-4-2010

Foto's van Vincent Mentzel