Burge-meesterlijke leugens

Echtgenoot burgemeester redt samen met omstanders leven.

Gepubliceerd: 01-11-2015 10:08 door RTV Maastricht.

Laatste update: 03-11-2015 07:33

Tijdens de jaarlijkse dodenherdenking bij de Algemene Begraafplaats aan de Tongerseweg heeft de man van burgemeester Annemarie Penn zondag samen met andere aanwezigen reanimatie en eerste hulp verricht toen een van de leden van het Maastrichts Mannenkoor een hartinfarct kreeg.

Tijdens de ceremonie kreeg een van de zangers van het aanwezige koor een hartinfarct. Olaf Penn die met zijn echtgenote Annemarie Penn de bijeenkomst bijwoonde, was een van de eersten die eerste hulp in nood verleenden. Penn is gepensioneerd hartchirurg en zijn oude professie kwam goed van pas. De zanger is in kritieke toestand naar het ziekenhuis overgebracht.

John en Yvonne Snijders • 10 maanden geleden: 

Beste redactie, hier onder nogmaals het bericht dat ik hier geplaatst had en jullie verwijderd hebben:
----------------------------
Beste redactie,

Tot onze grote verbazing lezen wij bij u op de website het stukje over de
echtgenoot van de burgemeester die iemands leven gered heeft.

Schandalig dat een burgemeester over iemand anders leed publiciteit
probeert te krijgen.....

Wij, John Snijders en Yvonne Snijders-Buntinx, waren omstanders die naar de
Staar kwamen luisteren, allemaal toevallig omdat wij daar toch al aanwezig
waren.

Op een gegeven moment zien we het slachtoffer in elkaar zakken en
opgevangen worden, door mede-zangers.

Wij zijn toen meteen er op afgelopen en zagen direct al dat het fout zat.
Snel pols genomen en direct het besluit genomen om te gaan reanimeren, daar
niemand hier mee begon. Ik heb gereanimeerd en mijn vrouw nam de moeilijke taak,
zonder schromen op zich, om te gaan beademen.

Dus niet een echtgenoot van de burgemeester, maar WIJ namen die taak zonder
nadenken op ons. Gewoon omdat wij zagen dat dat nodig was en er tientallen
mensen alleen maar keken. We hebben geen instructies van wie dan ook
gekregen, ook de controles etc deden wij zelf en niet in opdracht van Penn. Die heeft daar staan kijken en deed voor de rest niets.

Handelen is in die situatie van cruciaal belang, seconden tellen dan!

Wij zijn dan ook blij dat we dat gedaan hebben, maar het doet heel veel
pijn als je dan zoiets op de website leest.

Wij zijn er nog altijd de hele dag mee bezig en ons verdriet en onze steun
gaat vooral naar die man en zijn familie uit.

Toevallig hoorden wij ook nog op tv bij het programma “avondgasten” op L1,
waar zij bij te gast was, haar zelf nogmaals herhalen alsof haar echtgenoot
alles had geïnstrueerd. en gecontroleerd!

Niemand heeft ons instructies gegeven,
wij waren op ons eigen aangewezen en reageerden gewoon snel. Eerder nog, IK heb anderen geïnstrueerd en gevraagd de pols te controleren etc. , de echtgenoot
heeft alleen in het begin even daar gestaan, maar echt niets gedaan.

Ik heb zelfs, tijdens het reanimeren, zelf de AED, die door een omstander was gehaald, moeten aansluiten, daar men niet wist hoe dat moest. Dus geen instructies van die gepensioneerde arts.

Waarom heeft een burgemeester, waar ik eerst mijn petje voor af nam, zo een
lage publiciteitsstunt gedaan....bah

Dit doet ons heeeel veeel pijn en verdriet. Wij zijn nog steeds kapot van
wat er gisteren gebeurd is.

Ons verdriet gaat vooral naar het slachtoffer en de familie en we hopen dat
alles goed komt.

Jammer burgemeester,.........

MHS • 10 maanden geleden

Schandalig pronken over de rug van een ander die vermeende hart chirurg heeft niks uitgevoerd maar ja de man van de burgemeester diep en diep triest

DS

Echtegenoot Penn heeft geen flikker uitgevoerd. Diegene die gereanimeerd hebben zijn John en Yvonne Snijders. Er stonden zoveel man en geen ene deed wat behalve John en Yvonne Snijders. Die zitten er nu nog mee maar daar hoor je niks over Dus die hoort respect te krijgen niet een gepensioneerd hartchirurg die zijn handen niet uitsteekt. RTV Maastricht ga je bronnen eerst na voordat je iets publiceert. De verkeerde persoon loopt er nu mee te koop en diegene die wat uitgevoerd hebben die zitten met een krob in de keel.

EvD vandaag 31-8-2016 0mdat ik geen enkele rectificatie kan vinden!

Ik lees dit nu pas naar aanleiding van een andere reanimatie. 

Het bericht hierboven is gotgeklaagt.

Let wel Mw. Penn, 'burgemeester' van Maastricht, dit zijn grove leugens die u dient te rectificeren. Het is heel erg moeilijk om mensen de AED cursus te laten doen, reanimeren is een heldendaad die uw man niet op zijn borst kan schrijven. De hierboven geplaatste leugens vragen om een actie.

Ik daag u en uw man uit om samen met mij een reanimatie en AED cursus te doen, zonder dat iemand weet wie u bent. Dan is er in ieder geval een beetje voldoening voor de mensen die de reanimatie op zich hebben genomen.
Gaat u schamen.
Ik zet dit artikel en de commentaren op mijn blog, het schrikt andere mensen misschien af als u over lijken gaat. De bedoeling is dat we de burgerhulpverlener promoten door het doen wat nodig is.

U mag beiden met mij contact opnemen voor de datum van de cursus.

En verder een dubbeldikke pluim voor de helden John en Yvonne Snijders!

Eveline van Donkelaar

Maastricht, 31-8-2016

De leugens

http://www.1limburg.nl/man-burgemeester-penn-reanimeert-koorzanger-maastricht

http://www.dichtbij.nl/maastricht/regionaal-nieuws/artikel/4185332/olaf-penn-betrokken-bij-reanimatie-tijdens-dodenherdenking.aspx

http://www.rtvmaastricht.nl/nieuws/15207088/echtgenote-burgemeester-redt-leven

https://www.hartstichting.nl/doe-mee/leer-reanimeren

De lieverds van de belastingdienst.

Ik kijk op Facebook terwijl ik zit te telefoneren.
Daar vragen ze wat ik doe, ach….

Ik hang al een uurtje aan de telefoon met een door ons allen gefinancierd bedrijf voor rijke lui. Baas Wiebes is met vakantie en die zijn ze, denk ik, zoeken op zijn vakantieadres. Een meneer met een sexy voice vraagt me om "Een ogenblik geduld, alstublieft". Zolang ik me verbeeld dat het George Clooney is, is het nog vol te houden. Ik zeg ook elke keer maar wat terug. "Natuurlijk lieverd" of "En na dat ogenblik wat dan?"

De vreselijk vriendelijke dames van de belastingdienst die mij heen en weer schakelen omdat het systeem nou eenmaal zo ingewikkeld in elkaar zit, blijven positief en aardig.

Ik lach door mijn tranen heen.

Nooit schulden gehad en nu door slechte voorlichting van dat achterlijke UWV kom ik elke maand net genoeg te kort om niet veel te kunnen doen met mijn geld behalve het ene gat dichten met het andere.

Beide dames tonen begrip en proberen alle betrokken afdelingen op een lijn te krijgen. Er kan zelfs een grapje af. Ik complimenteer hen voor hun gesprekstechnieken. Ik stelde het bellen elke keer maar weer uit omdat ik bang was dat ik ontzettend pissig zou worden. Dat bleek dus niet nodig.

Uiteindelijk maken ze een redelijke oplossing voor mij die betekent dat ik toch nog een kop koffie kan gaan drinken ergens. En als ik iets van mijn inboedel verkoop, zoals ik af en toe doe als het nodig is, kan ik iets meer doneren aan de Staat der Nederlanden en aan het vakantiegeld van de Ministers. Ik heb dus weer hoop voor de toekomst.

Als je de belastingdienst belt, bedenk dan dat het niet het UWV is, leg uit wat je nodig hebt en wat je zelf kunt regelen en dan hoop ik dat je deze twee leuke dames treft. Ze zijn een en al oor en denken mee.

Leuker kan zo'n Wiebes het zelf nooit maken!

©Gavi Mensch

Nederland BV, 31-8-2016

PS Advies van de rijksoverheid afdeling belastingdienst: 

Vakantie voor softies

Of ik nog met vakantie ga?

Ik heb 2 weken bij het bos gewoond en elke dag stevige wandelingen gemaakt met twee enorme Duitse herders. En dat terwijl ik helemaal niet van wandelen houd. Doelloos wandelen alleen maar om je benen te bewegen, ik kan het niet. Ik beklim nog liever een berg waarbij het op de top naar beneden kijken het doel is. Wandelen met honden door een bos met heuvels heeft dus twee doelen. De honden en de heuvels. In de tijd dat ik met vakantie was heb ik gewoon niet aan thuis gedacht. Aan de belastingpapieren, aan wat ik allemaal moet, aan wat ik allemaal net niet haal. Daar niet aan denken is voor mij al vakantie.

Als ik naar mijn ver weg, te koop staande huisje ga, is dat geen vakantie. Daar ben ik aan het werk, ik ruim op en zoek uit, gooi weg en repareer. Het was mijn woonhuis en het ondergoed van tussen de 15 en 8 jaar geleden kan ik nog een keer dragen en dan valt het uit elkaar. De papierzooi die ik daar verplicht bewaar ga ik nooit meer gebruiken en elk jaar gooi ik een heel jaar plakjes beschreven boom in de vuurkorf.

Vakantie zoals in eeuwig feestend Ibiza, groenwaterend Hawaï of een verlaten strand in Griekenland ken ik niet. Dat is minstens 30 jaar geleden. Een hotel/strand vakantie in een badplaatsje aan de Spaanse kust vol bekenden. En ook dat was het net niet voor mij. Voor mijn kinderen wel en dus was het goed.

Nu heb ik het hart niet om zonder meer naar Griekenland op vakantie te gaan. 

Ik kan niet op mijn ronde billies gaan zitten terwijl om de hoek de vluchtelingen als zombies moeten gaan zitten wachten tot ze verder mogen, of niet. Ik zou beginnen met kinderen opnieuw leren spelen en ouders weer activeren, voornamelijk om weer een nieuw bestaan op te bouwen met elkaar. 

Om hen te helpen over de sores van de afgelopen jaren te praten en steen voor steen af te breken en met die stenen een nieuw onderkomen te bouwen. Sterke mensen die de dood in de ogen gekeken hebben.

Ik zou in de plaats daarvan ook aan het strand kunnen gaan liggen met een parasol, een ligbed en een flinke laag factor 50. Met een koelboxje vol frisse watertjes en een zak vers fruit. Maar dat kan ik niet. Ik ben een softie.

Om die reden zou ik ook niet goedkoop naar Turkije vliegen, land van de dictator, de uitroeier! Ook daar vluchtelingen kampen zo groot als mijn provincie. Voor een dag verblijf geef ik een familie kleding en eten, voor een dag strand twee families eten en vers fruit.

Ik zou een hele sliert kindjes mee willen nemen voor een vakantie dag, weg met de lappen en doeken en trainingspakjes in de hitte. Hop allemaal in de zee, spetteren en lachten en hen leren dat de zee ook lief en vrolijk kan zijn. Daarna voetballen en badmintonnen en zakken vol perziken, appels en bananen. En heel veel frisdrank, voor kinderen blijft dat een avontuurlijke sensatie waar wij allang niet meer bij nadenken…bubbeltjes op je tong.

Ik heb nooit gedeugd voor goedkope vakanties. Ik ga liever niet.

Vroeger gingen mijn kennissen naar Oostblok landen. Kamperen. Met de auto vol Nederlandse produkten waarvan de restjes ook weer mee terug kwamen. Een kop koffie koste 50 cent en 5 cent fooi was al heel wat, dan stonden de mensen daar al te knippen en te buigen. Op souvenirs kun je afdingen, ze vroegen immers altijd veel te veel. Moest ik ook doen, zeiden ze dan.

Ik heb altijd liever gespaard voor een vakantie waar ik op gelijke voet kon blijven met de bewoners van mijn vakantieland. Ik was hen dankbaar voor de gastvrijheid, liet een flinke fooi achter en dronk gewoon een kop koffie minder als dat nodig was. Souvenirs heb ik nooit gekocht, wel kunstwerkjes van plaatselijke kunstenaars.

Ik heb met sommige mensen nog steeds contact.

Kortom, ik houd van eerlijk delen, ik mis niets van wat ik weggegeven heb, er komt zoveel voor terug!

Een werkvakantie naar een Grieks eiland zou ik wel willen. Ook al geeft de Rijksoverheid aan, dat Griekenland geen doorvoerland is van vluchtelingen (?). Overdag bij de oorlogsvluchtelingen, 's middags een uurtje strand en zout water en 's avonds wat sightseeing of met een pak thee, suiker, melk, vers water en heel veel koekjes op visite bij mensen die nergens echt gewenst zijn. Een simpel pensionnetje met een schoon bed en een eenvoudige douche is genoeg.

Proberen getraumatiseerde kinderen weer aan het lachen te brengen is veel meer vakantie dan afdingen in Roemenie.

Ik weet het, ik ben (gelukkig) een softie.

©Gavi Mensch

Maastricht, 31-8-2016

Helpende hand bieden in Turkije

Ik zie het al voor me. 

Ik organiseer in Spanje een demonstratie voor meer invloed van W.A. en Rutte op de Spaanse politiek.

Nee dus. 

Kijk, (enkele dames en heel veel heren) Erdoganaanhangers. 

Het wordt tijd om de boel in Nederland en Duitsland te verkopen en uw geld mee te nemen naar Turkije om de welvaart en de dictatuur aldaar een boost te geven. 

Bedenk wel dat uw homosexuele kinderen daar gevaar lopen. 

Dat u als vrouw niet mag lachen en dat de krant maar over één ding schrijft. 

Scholing is natuurlijk ook niet overal op niveau; communicatieve bezigheden op internet worden daar niet op prijs gesteld. 

Maar teruggaan naar het vaderland lijkt me logisch en heel fijn voor Erdogan.

©Gavi Mensch (en een beetje van Jan Dijkgraaf in Metro)
Nederland BV, 1-8-2016
in 120woorden

Marktperikelen 6; de Laurentius markt

De Sint Laurentiusmarkt in Bemelen is een aparte belevenis. En wel om meerdere redenen.

Ten eerste is Bemelen een klein dorp in Zuid Limburg, vlak bij Maastricht, in een historisch gebied. De grote Amerikaanse begraafplaats is in de buurt, er worden nog processies gehouden en een groot deel van de burgerij heeft een bovenmodaal inkomen. Het dorp ligt in en op de heuvels en de is omringd door bossen en mergelgroeves. Het is een stukje aarde uit een sprookjesboek.

Het dorp is saamhorig op zon- en feestdagen en de markt wordt eens per jaar uitstekend georganiseerd voor en door de Harmonie. Een harmonie die van alle markten thuis is

Ten tweede zijn vrienden van mij tegenwoordig eigenaars van de dorpskroeg Roemer's eetcafe. En hele onderneming voor voormalige Brabanders in een super Limburgs dorp, waar ze overigens al jaren wonen (na de standplaats Maastricht te hebben verruild voor het dorpsleven).  Hij doet, zij kookt; het is min of meer een familiebedrijf geworden. Je eet er heerlijk, het is een prachtige locatie en de sfeer is prima en relaxt. Aangezien het heel moeilijk is om een plaatsje te bemachtigen op de Sint Laurentiusmarkt was ik blij met hun aanbod voor een stukje van hun kraam.

Ten derde is de markt echt meer een antiek- en brocante markt dan een rommelmarkt. Maar mijn vriendinnen hadden behalve dat ook een kledingrek met aparte kleertjes en dat liep als een trein. Mijn snuisterijen heb ik verkocht, ik ben in het geheel niet ontevreden; mijn antieke zaakjes staan weer op hun plek in mijn woonkamer/atelier.

Ten vierde heb ik weer mijn hart opgehaald aan de verscheidenheid van mensen. Veel Limburgers waaronder heel veel geboren Bemelenaren; de gemiddelde huizen prijs in Bemelen ligt rond het half miljoen. De gemiddelde wereldwijsheid ligt een stuk lager. Ik kan me over beide zaken nog steeds verbazen.

En als laatste heb ik nog nooit op een markt zoveel ongeloofwaardige dingen gehoord als hier, over de manier van leven van de Bemelenaren, over hun angst voor die Ollanders die maar een vreemd taaltje spreken en onbegrip over de koopwaar van diezelfde Ollanders. Zo kon iemand zich niet voorstellen dat een kraam zomaar een oud en morsig korset heeft liggen als bijzonderheid.

Of gewoon oude schoenen verkopen met enorme punten. Waar die punten dan wel niet voor waren.....

Met als kers op de taart de 60+ buurtjes die me vroegen waarom ik geen Limburgs sprak. Mijn antwoord dat ik 5 andere talen sprak leek een beetje langs hen heen te gaan. Wel begrepen ze dat ik wat landen gezien moest hebben. En of ik ook in Afrika was geweest. Daarop kon ik bevestigend antwoorden. Waarop ze een beetje dichterbij kwamen en zij haast fluisteren vroeg of ik niet bang was geweest bij al die wilden. Het duurde even voordat ik in staat was om te vragen over welke wilden ze het hadden. Hij wees op wat Afrikaanse maskers op zijn kraam. Ik was nog even stil en zei toen samenzweerderig dat ik niet in hun kookpot paste. Zij knikte en ik moest me snel omdraaien om niet in cynisch lachen uit te barsten. De rest van de dag werd er niets meer gevraagd, alleen maar geknikt.

Een kleine bijzonderheid. Sint Laurentius himself heeft de hele dag de regen tegengehouden. En dat in een tijd waarin de goten langs de straatjes die van de 'berg' naar beneden lopen de dag daarvoor nog iets weg hadden van een mini Niagara falls. Ook dat is heel uitzonderlijk.

Het was een heerlijke dag, vermoeiend maar met weer een heel andere kijk op het leven.

©Gavi Mensch

Bemelen, 19-6-2016

Haat is niets anders dan angst voor het gehate.

De afgelopen 24 uur heb ik heel wat keren de woorden haat en fobisch horen zeggen. Heel veel mensen heb ik gezien die alsmaar instemmend ja knikken en niet zo erg veel mensen die het hoofd nadenkend schudden. Veel meehaters en meepraters, veel populaire nep-rebelie.

In een programma op tv werd me door een vreemd lachend mannetje uitgelegd dat fobie en haat hetzelfde is. Homofobie en homohaat is hetzelfde? Geen enkele nuance?

Ik ben het daar helemaal niet mee eens. Niet met het vreemde lachje en zeker niet met de verkrachting van de Nederlandse taal.

Homofoben zijn in de eerste plaats bang dat ze zelf anders ( dan verwacht) zouden kunnen zijn. Ook zijn ze bang om 'verkracht' te worden terwijl gebleken is dat aardig wat mannen dromen van anale sex. Of ze ook homo's haten durf ik niet te zeggen. Ze zijn gewoon bang.

Bij Islamofobie zie je een ander verschijnsel. In de smalle denkwereld van heel veel bijbellovers en veel mensen die met 'bidden voor het eten' zijn opgevoed is het beangstigend om te bedenken dat anderen iets heel anders geloven. In de herinnering misschien de bloederige voorstellingen uit oude prentenboeken en bijna zeker weten de overlevering van die angsten door vele generaties min of meer streng gelovigen. De makkelijke haatzaaierijen van peroxidedingen en de economisch/politieke angst dat moslims macht hebben over het wel of niet volproppen van ons land met druk bezocht autosnelwegen, hebben daaraan allemaal bijgedragen.

Bijna alle fobieën zijn ontstaan uit de angst voor het onbekende, een onverwerkt verleden of sociale dwang of de angst gedwongen afstand moeten doen van je enige houvast.

Het woord Jodenfobie ken ik niet; wel Judeofobie. Het zou wat mij betreft kunnen vallen onder de angst als vermeld in Islamofobie.

Het juiste woord in het rijtje van anti-semitisme zou dus moeten zijn anti-islamisme

Judeofobie zou dan passen in de rij van angsten zoals Islamofobie.

Deze dagen worden de ismes en fobieën door elkaar gehusseld alsof het een boerenkool stamppot is. Veel gebep en weinig letten op de diepere betekenis van woorden en wat ze kunnen aanrichten.

Over het algemeen schelden we om onze frustratie kwijt te raken of als we boos zijn om onrecht. Ik vind dat een goede optie. "Schelden doet geen zeer, slaan des te meer."

Als ik iemand een mies mannetje noem, dan kan ik de redenen daarvoor tot op de laatste letter uitleggen. Ik ben echter niet fobisch voor het ventje; voor haat is hij te miezerig. Haten is trouwens een woord dat niet in mijn woordenboek staat, evenmin als jaloezie.

De saamhorigheid van de dames met de prachtige hoofddoeken, allemaal anders en toch bij elkaar horend, heeft veel weg van de (gedwongen) saamhorigheid van de gereformeerde vrouwen die alleen naar hun kerk een hoedje dragen.

Praten over kopvoddentax is een vorm van jaloezie, jaloers op de vrouwen die steun kunnen zoeken bij elkaar en zichtbaar als een sociaal blok naar voren kunnen treden.

Het peroxidehoofd als keurmerk komt alleen voor bij types als Wilders en Johnny van Flodder. Het hoofd van Wilders (als ex-donker harige) is een jaloers hoofd, een hoofd dat erbij wil horen.

Naar mij is gebleken, ik kan heel veel voorbeelden noemen, wordt jaloezie vaak geuit door middel van haatdragend gedrag: treiteren, onwaarheden vertellen en mensen naar het leven staan, dat laatste in het ergste geval.

Een stoere vrouw die niet gauw bang is, loopt de kans om vernederd te worden door een mies mannetje dat erg onzeker is en nergens bij hoort. En de haat van dat mannetje kan zich settelen in haar leven. Vaak gebeurt dat als er sprake is van huiselijk geweld.

Als we huiselijk geweld opblazen tot wereldlijk geweld, zouden daar best eens dezelfde overeenkomsten kunnen zijn. Jaloezie, op welvaart, op landbezit, op het educatieve niveau…. En angst.

Haat is niets anders dan angst voor het gehate. Voor het onbekende. Je kunt er niets mee. Je kunt het negeren want het gaat niet om jou. Iemand die jou haat om welke reden dan ook heeft een rottig leven, haten verpest je dag en je levensvreugde.

Sommige mensen "vind ik niet". Niet de moeite waard om me er druk over te maken, niet interessant, niet mooi en niet lelijk. Gewoon niet. Dat is veel makkelijker dan al dat gehaat. Mensen die me haten vraag ik één keer waarom. Daarna nooit meer, daarna negeer ik hen. En krijg ik geen zinnig antwoord? Of een antwoord als: "Ik haat dikke vrouwen van 64"? Tja... dan moet ik er om grinniken. Wat een trieste manier van haters om zich door het leven te worstelen.

Ismes en fobieën laat ik zo weinig mogelijk toe in mijn leven. Feminisme en atheïsme zijn enkele van de woorden die van mij wel mogen, ook al gebruik ik het het liefst in de vorm van feministe en atheïste. Fobieën heb ik, geloof ik, niet. De meeste angsten heb ik, denk ik, overwonnen.

Veel fobieën zijn trouwens aangeleerd of aangepraat. Zelf blijven denken is een must.

Gavi Mensch

Nederland BV, 1-8-2016


Update voor toe, een puike bijdrage van Tofik Dibi bij 'De  Correspondent'
https://decorrespondent.nl/5034/Homos-zwaai-niet-terug-maar-steek-je-middelvinger-op/1116886824372-66c63f8b

Update met info over wat angsten veroorzaakt als we het hebben over oorlogsslachtoffers
https://psychotraumanet.org/nl/tweede-generatie-oorlogsslachtoffers