Een feestelijke begrafenis

Even iets vrolijks in het kader van de kerk, een oud berichtje van een jaar of 5 terug uit mijn Spaanse jaren:

Een feestelijke begrafenis.

de volgende begreep het ook niet

Terwijl ik schrijf, staat in de andere kamer de televisie stiekem verslag te doen van de begrafenis van een heilige vader. Niet zomaar een vader van iemand, maar een vader van miljoenen mensen. Wat kan ik nu nog zeggen over de hedendaagse fertiliteit en het celibaat? En over het gebruik van condooms?

Druk baasje geweest, dat moge duidelijk zijn. Ik heb het natuurlijk weer niet zo op heilige vaders, maar in dit land van zon, liefde en sinaasappels zijn ze gek op zo’n man.

Ik word dan ook met de nek aangekeken als ik ook maar een pietseltje kritiek spui op het moderne Romeinse circus, dat deze weken de media en dus ook de mensen zo bezig houdt. En om kritisch te kunnen blijven moet ik af en toe kijken, lezen of luisteren naar wat de christenmens bezielt.
Ik moet eerlijk zeggen, dat ik vanmorgen met open mond de gang van zaken op het Sint Pietersplein heb gevolgd.

Kijkend met mijn ene kleine schildersoogje en mijn wat grotere fotografenoog, heb ik genoten van een het veelkleurige schouwspel, dat ik niet snel zal vergeten en dat hoogstwaarschijnlijk een bron van inspiratie is voor mijn aanstaande verf- en fotokunsten.

Vooral de vracht aan kleuren van de gewaden van de orthodoxe kerkvaders (fertiel volkje die katholieken) hebben mijn creatieve hersengedeelte behoorlijk overbelast.
En dan de wind, die met flinke atmosfeerzuiverende vlagen de jurken en overjurken en zelfs de overoverjurken van al die jongens zo lekker deed opwaaien. Het kind in mij heeft zich natuurlijk stiekem afgevraagd of ze hetzelfde dragen als de schotten onder hun kilt. Maar dat zal wel niet.

Ik heb weer genoten. Ik ben gek op circus.
Vrolijk is het, zo’n pauselijke begrafenis, echt vrolijk. Een feest! Een lust voor het oog. Deze dagen van oervervelende en behoorlijk stompzinnige paapse reflecties zijn voor mij afgesloten met een schouwspel waar de ridders in de middeleeuwen of de Romeinen in de pre-katholische tijden jaloers op zouden zijn geweest.

 Ik heb al geprobeerd om al die kleuren rood, roze en paars op een rij te krijgen. Ik heb als een gek kleurtjes staan mengen. Geraniumrood, tulproze, viooltjespaars, fuccia-fuccia....... Het wordt een abstract persiflage op de begrafenis van een  kerkhoofd in Rome.

Zo’n inspirerend gebeuren wil ik elke dag wel! En zo heerlijk dat iedereen nu blij is!

Na het lange lange lijden is J.Paulus bij zijn god aangekomen.

Het wordt vast een hemels feestje als hij merkt dat hij er naast zat.

Niet aan haar rechterkant maar aan haar linker.

©Gavi Mensch
Uit: 'Spanje gezien door groene ogen'.
Jerez de la Frontera, 12-5-2005

Dordrecht, 12-3-2010

.