Je HAD een baan..

Werkeloosheidscijfers schijnen te stabiliseren ... niet over moedig worden nu! 

Gavi Mensch and Janet Izod
cooperativa de graciosidades
 22-6-2013

Interview met Eveline. De gebroken levenslijn.

Een deel van het verhaal......

-Hoe oud ben je?

Ik heb twee leeftijden. Ik ben 61, vanaf mijn geboorte leef ik al 61 jaar. Maar op 6 mei 2013 werd ik 18, een mooie leeftijd.

_Twee leeftijden, dat is als het hebben van een vorig leven?

Nee, ik heb een gebroken levenslijn, letterlijk en figuurlijk.

Voor die 6de mei 1995 was ik enige tijd niet aanwezig. Een week of drie vier ongeveer. De helft van die tijd werd ik in coma gehouden. De andere helft was om te wennen aan een kaalgeschoren hoofd, het leven met gewone pijnstillers en het trainen van mijn brain.

-Hoe verliep de revalidatie?                                  

Er is geen revalidatie voor mensen die met onzichtbare ongemakken doorleven.

Ik liep elke dag een stuk verder, mijn vrienden op de route stonden aan de deur en riepen hoera als ik er aan kwam. Dan mocht ik daar rusten voor de terugweg.

-Maar de impact was toch wel groot zeker? Onzekerheid?

In een maand trainde ik alles weer opnieuw: kijken waar je loopt, leven met 2 D beelden, lezen met extra licht en de regels volgen met mijn vinger. Ik deed maandenlang elke dag bergen kruiswoordpuzzels, elke week een niveau hoger. In een maand tijd was ik terug op een redelijk niveau; bij een test bleek ik 75% van de Nederlandse woorden te kennen. Ik blijk een roestvrijstalen geheugen te hebben.

Binnen enkele maanden waren alleen mijn veel te korte haar en mijn onzekere lopen de enige zichtbare overblijfselen.

- Dus terug naar zoals je was voor het aneurysma in je hoofd knapte?

Zo ongeveer. De jaren daarvoor had ik mijn schouders onder het leven gezet met de broodnodige en alle kleuren humor en veel mooie en aardig wat nare herinneringen.

De jaren daarna heb ik niets anders gedaan. Binnen 9 maanden was ik weer 'gewoon' aan het werk als wijkverpleegkundige.

-Veel te zwaar natuurlijk?

Tillen deed ik nog even niet. Maar mijn eerste patiënt was een jonge vrouw in een volledige gemotoriseerde rolstoel die alleen haar hoofd nog kon bewegen. Ze had hetzelfde gehad als ik. Dan word je emotioneel. Dat is moeilijk in de zorg. Emotionaliteit is een kenmerk van mensen met hersen- en hoofdletsel. Na 45 jaar werk en allerhande ellende zien is dat vervelend. Tranen zitten hoog. En ik ben moe, doodmoe.

-Je bent geopereerd, heb je daar nog last van?

Jawel, de gaten in mijn schedel zijn gevoelig en ik ben gevoeliger voor herrie. Ik ben sowieso gevoeliger voor veel dingen. Wreedheden raken mij meer. Maar ook liefde komt gelukkig sterk over. Het compenseert. Hoofdpijn is beangstigend en oorsuizen is blijvend. En de verwondering dat niemand begrijpt dat doodgaan en weer terugkomen je leven veranderd.

-Doodgaan?

Ja, ik was 2 keer op weg,  de eerste keer door de bloeding en de hersendruk en daarna door een anafylactische shock tijdens het eerste onderzoek. Doodgaan was mooi de eerste keer. De pijn was weg, er was niets meer. Behalve toen ik besef kreeg van mijn kinderen die stonden te roepen. Ik moest terug. Gelukkig kon dat.
De tweede keer hebben ze me terug gehaald met reanimatie. 
Het verandert je kijk op het leven en de rijkdom van het hebben van kinderen en het meemaken van kleinkinderen is ongelooflijk. Elke dag is een bonus......

- Wat doe je op dit moment?

Ik geniet van alle jaren overleven en ben bezorgd over de toekomst van ons allen. Ik help en schilder en schrijf. Ik pieker over hoe het verder moet.

Ik werk aan een lesbrief over omgang met mensen met o.a. een narcistische persoonlijkheidsstoornis en hun omgeving. Een praktische benadering eigenlijk. Er is al veel theorie geschreven, in de praktijk heb je daar als verpleegkundige weinig aan. En ook de familie, de begeleiders en de rest van de omgeving van de patiënt hebben een steuntje in de rug nodig.

En verder ik werk aan de rest van mijn boek. Over de gebroken levenslijn en mijn leven ervoor en erna. Er is altijd een leven voor een ernstige gebeurtenis en ik heb het geluk dat ik ook kan verhalen over het leven 'erna'.

©\EYvD 2003 notdead. 

Wordt vervolgd........

©GaviMensch

6-5-2013

All rights reserved 2013. 
Bonus is van Joost Brands: http://pianotweets.wordpress.com/

https://www.hersenstichting.nl/steun-ons/sponsoracties?page=1


Voor hen die meer willen weten over dood en leven: http://www.wired.com/wiredscience/2013/04/consciousness-after-death

Roelie en de anderen

Luisterend naar het verslag over het fataal afgelopen in bedwang houden van een verstandelijk gehandicapte psychiatrische cliënte en patiënte en vind ik het ongelooflijk dat men als professional niet begrijpt dat hoe meer dwang je uitoefent, hoe groter het verzet.

Ga maar eens na bij uzelf. U bent cliënt en u bent de Bijenkorf uitgelopen zonder iets te kopen. Men wil u terug de winkel induwen, maar u wilt niet. De bewakers duwen u naar binnen en u verzet zich heftig. Ze werken u tegen de grond. Er gaan mensen bovenop u zitten, ze breken uw ribben, u kunt niet meer ademen van het bloed in uw keel en neus. U bent letterlijk ademloos. In het geval van de Bijenkorf wordt de112 arts gebeld en komt u in het ziekenhuis terecht.

In het geval van de instelling NOVO zou men u misschien hebben laten liggen.

Steeds meer mensen met korte lontjes, zowel cliënten/patiënten als ook personeel, en steeds minder kennis van zaken, veel angst en veel te veel stoer gedrag.

In alle psychiatrische en soortgelijke inrichtingen is een chronisch tekort aan rustige degelijk opgeleide mensen met begrip.

Soms wordt zelfs een reactie van patiënten uitgelokt om daarna stoer te kunnen optreden.

(Melding maken van zo'n uitlokkerij bleek een verstoring van een spelletje dat men speelde uit verveling. De uitlokker werd ontslagen. Enkele collega's berispt. De werksfeer verpest. Slecht voor mijn patiënten, slecht voor degene die hen verplegen.)

Agressie kun je indammen. Paniek kun je voorkomen. Angst hoort er niet te zijn. Isoleercellen, tegenwoordig time-out kamers genoemd, gebruik je zo weinig mogelijk. Ik ben maar klein van stuk, ik heb zelden een woordenwisseling gehad met mijn patiënten. Ik ben daar voor hen, niet andersom.

Een cliënt is iemand die iets koopt en daarvoor betaalt, daar heb je kennis van zaken voor nodig, die cliënt is immers koning.

Een patiënt is iemand die lijdt, daar heb je empathie en kennis van zaken voor nodig.

Die koopt er niets voor als hij of zij slecht behandeld wordt.

Vrijheid beperken kan niet, een patiënt is geen gevangene.

Spijtig voor Roelie en diep treurig voor haar familie.

Het is niet het eerste geval van mishandeling in een instelling.

We kennen allemaal de ellende van Jolanda Venema en van veel te veel anderen.

Ook in detentiekampen (kampen ja) blijkt mishandeling niets vreemds.

Kan het stoppen?

Nu?

@Gavi Mensch

 Nederland BV, 8-6-2013

Bovenstaande is onderdeel van een groter schrijfsel over omgang en dwang.

All rights reserved 2013/2014

Update: 13-1-14:  Brandon was ook lange tijd vastgebonden. Nu hij daar weg is gaat het beter zegt zijn moeder, gelukkig maar. http://nos.nl/artikel/596979-stappen-tegen-instelling-brandon.html

.

Lagrimas por una goya:Tommy Digo Yo

Para Tomás….. más conocido como  Tommy Digo Yo.  

Esto fue su ultimo mensaje personal para mi, ya no esta, ha dejado solo a su compañera, sus amig@s y el Betis. Y sobran gambitas y Cruzcampo. Y a mi, lamastontita.com……

Casi lo he cumplido, estoy en 36, hace años que me quito uno.....por si cuela.

Gracias por acordarte, un beso.

Va por ti Tomás:      

De lagrimas y una goya.
todo multiplicado

en las gotas de la lluvia 

que reposan en las hojas

como lagrimas lentas

en mi ventana.

Diamantes y perlas,

joyas ahorcadas sin cuerdas, 

alojadas en hojas aconchadas, 

jugueteando,

resbalándose,

arriesgándose,

tomando sus baños

de sol hasta evaporarse

y caerse de nuevo.

Todo multiplicado,

saliendo de una gota

sola o de dos,

reflejando la tormenta,

dejándose caer sin

hacerse daño,

juntándose en el charco.

Para después de la lluvia,

para que me mire

en el agua,

para qué también

te veo a ti,

y tal como nos ven.

Jerez, 25-5-2013

©Gavi Mensch

5-6-2013

Overleven in een notendop (Spanjaarden)

Sterk zijn ze geworden, de jongere generaties durven weer te schreeuwen, de ouderen zijn gehaaid in het overleven van dictaturen en conservatieve religieuze wetten. En van een crisis.

La Barca de la Florida, Andalucía. Anno 2013
© foto Gavi Mensch

Denk maar niet dat ze snel ten onder zullen gaan. Ze hebben net zoveel schulden gemaakt als wij, maar hun schulden zijn relatief kleiner, ze verdienden immers altijd al veel minder.

De ellende is groot maar armoede was er kind aan huis en met een kilo garbanzos en een oude kip kun je veel monden vullen.

Ons volkje is verwend.
Onze baasjes frauderen, zonder de naam fraudeur te krijgen, in het christelijke geniep.

Wij gaan ten onder aan ons starre, misplaatste vertrouwen, vertrouwen dat mijn generatie Spanjaarden al lang niet meer had.

©Gavi Mensch
Maastricht,1 juni 2013 

In 120 woorden.....

Pablo Neruda

Quiero que sepas
una cosa.

Tú sabes cómo es esto:
si miro
la luna de cristal, la rama roja
del lento otoño en mi ventana,
si toco
junto al fuego
la impalpable ceniza
o el arrugado cuerpo de la leña,
todo me lleva a ti,
como si todo lo que existe,
aromas, luz, metales,
fueran pequeños barcos que navegan
hacia las islas tuyas que me aguardan.

Ahora bien,
si poco a poco dejas de quererme
dejaré de quererte poco a poco.

Si de pronto
me olvidas
no me busques,
que ya te habré olvidado.

Si consideras largo y loco
el viento de banderas
que pasa por mi vida
y te decides
a dejarme a la orilla
del corazón en que tengo raíces,
piensa
que en ese día,
a esa hora
levantaré los brazos
y saldrán mis raíces
a buscar otra tierra.

Pero
si cada día,
cada hora
sientes que a mí estás destinada
con dulzura implacable.
Si cada día sube
una flor a tus labios a buscarme,
ay amor mío, ay mía,
en mí todo ese fuego se repite,
en mí nada se apaga ni se olvida,
mi amor se nutre de tu amor, amada,
y mientras vivas estará en tus brazos
sin salir de los míos.

Mocht je me vergeten

wil ik dat

je één ding weet:

Als ik kijk naar de kristalmaan,

de rode tak van trage herfst

bij mijn raam,

als ik, bij het vuur gezeten,

de ongrijpbare as neem

of rimpelig lijf van brandhout,

weet je,

dat alles mij tot jou voert,

alsof alles wat bestaat,

geuren, licht, metalen,

scheepjes zijn die varen

naar jouw eilanden

die me verwachten.

Welnu dan,

als beetje bij beetje

jouw liefde voor mij minder wordt,

zal beetje bij beetje

mijn liefde voor jou minder worden.

Als je me plotseling vergeet,

zoek me niet,

want ik zal je reeds vergeten zijn.

Als je de wind van vlaggen

die door mijn leven waait

waanzinnig en lang vindt,

en je besluit

me aan de oever te laten

van het hart waarin ik wortel

bedenk

dat op die dag, op dat uur,

ik mijn armen op zal heffen,

dat mijn wortels naar buiten komen

om andere grond te zoeken.

Maar als je dag na dag,

uur na uur, voelt

- onverzoenlijk lief -

dat je voor mij bestemd bent,

als, dag na dag, een bloem

aan je lippen ontstijgt

om mij te zoeken,

ach dan, allerliefste,

komt dat vuur weer in mij op,

in mij blust niets

of wordt vergeten,

mijn liefde voedt zich

aan jouw liefde:

zolang je leeft

zal mijn liefde

in jouw armen zijn

zonder mijn armen

te verlaten

Lee todo en: 

Si tú me olvidas - Poemas de Pablo Neruda http://www.poemas-del-alma.com/pablo-neruda-si-tu-me-olvidas.htm#ixzz2V2RNmafQ

  

Met dank aan :

http://www.zohelptpoezie.be/2004/06/01/mocht-je-me-vergeten-pablo-neruda/

Gavi Mensch

Jerez / Maastricht, 23-5-2013 / 2-6-2013

Update: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2664/Nieuws/article/detail/3451184/2013/06/02/Politie-Chili-moet-op-zoek-naar-mogelijke-moordenaar-Neruda.dhtml#.UarnikcsvuU.twitter

.