Hinderlijk zijn de armen van geest.

.

Zalig zijn de armen van geest.

Ongelukzalig gezegde uit een andere tijd, een andere dimensie.

Zo is het gekomen, er is niet genoeg gedaan aan het verrijken van de geest. Niet door de armen, niet door de rijken.

Een algemeen gebrek aan gezond verstand? Nee, dat geloof ik niet. Ik ken veel mensen die nooit gestudeerd hebben, ongeletterde boeren die altijd voor grootgrondbezitters hebben gezwoegd, kleine kinderen die nog geen boek opengeslagen hebben. Toch zit daar veel gezond verstand, praktische wetenschap, logica, nieuwsgierigheid; sommige dingen doe je niet of juist wel.

Armen van geest zijn diegenen die het allemaal denken te weten, zij die simpelweg nooit ergens over nadenken, mensen die denken te oud te zijn om te leren en anderen die vinden dat 'weten en begrijpen' geen meerwaarde heeft.

Geluk en intelligentie hoeven niet samen te gaan. Mijn bekendste voorbeeld is een klasgenootje van vroeger die met moeite de lagere school doorliep, vreselijk geplaagd werd met haar dikke brillenglazen en die het weinig kon schelen of ze nu wel of niet populair was bij de andere klasgenoten. Ze werkt al meer dan 40 jaar bij de Hema, achter de kassa en vakkenvullend. Ze gaat op wintersport en op zomervakantie. Ze is getrouwd en heeft geen kinderen. Ze denkt alleen aan haar kleine cirkeltje en doet elk jaar hetzelfde, jaar in jaar uit. Ze is redelijk arm van geest ( ik bedoel dat niet denigrerend) en zegt gelukkig te zijn. Stemmen doet ze niet want daar begrijpt ze niets van, van politiek. Ach wie wel? Ze neemt de dingen zoals ze komen, erover nadenken levert haar geen voordeel op.

Zalig zijn de armen van geest.

En zo ken ik er meer. Mensen die geen behoefte hebben om meer te weten dan ze al doen. Die hun werk redelijk uitvoeren, niet goed maar redelijk. Goed kan niet want daarvoor moeten ze moeite doen, zaken opzoeken, op Internet, bijscholen, leren en interesse hebben voor hun vak en in het leven zelf. Hun enige behoefte bestaat uit zo routineus mogelijk kunnen blijven doen wat ze altijd gedaan hebben. En zolang men dat toestaat zijn ze gelukkig.

Zalig zijn de armen van geest.

In deze maatschappij waarin het verbeteren van het verstand een noodzaak is om te overleven, worden de armen van geest, diegenen met mogelijkheden tot verbetering van het verstand, een struikelblok voor de voortgang.

Ze worden binnenkort beroofd van alles wat ze zich wensten, een rustige oude dag, zorg in overvloed en genoeg geld (AOW en pensioen) om van te leven tot aan hun dood. En ze protesteren niet, niet echt, niet met argumenten. Ze dragen geen alternatieven aan. Ze zullen dadelijk zwelgen in hun verongelijktheid.

Maar ook degenen die nooit anders gedaan hebben dan vergaren, materiaal, geld en aanzien zijn niet gelukkig. Ze hebben immers nooit genoeg en het wordt steeds moeilijker om ongestraft te roven.

Wie niet steelt of erft zal moeten werken tot hij sterft. Dat heb ik als klein kind al begrepen. Ik ben er dan ook vanuit gegaan dat kennis van zaken de enige echte rijkdom is die je kunt verzamelen. De voldoening, van het geleerde in praktijk brengen en zo het leven meer inhoud te kunnen geven, is groot.

Een prettige bijkomstigheid is dat ik die kennis ook kan overdragen, mijn positieve en negatieve levenservaring kan omzetten in steun aan anderen, dat ik er mijn kinderen mee heb kunnen opvoeden en mijn kleinkinderen er opmerkzaam op kan maken, dat ik met meer kennis mijn werk beter kan uitvoeren.

Beroemd word ik er niet door, ik word er niet extra 'gelukkig' van en het levert me geen materiële rijkdom op. Maar materie is vergankelijk in tegenstelling tot (overgedragen) kennis.

Het geeft een zekere gemoedsrust om uit het leven te halen wat er in zit. Niet alleen maar bestaan, maar bezig zijn met leren en leren begrijpen en uitdragen wat je denkt begrepen te hebben. Het geeft mij een plek in de maatschappij, het geeft me de innerlijke rust en tegelijkertijd stimuleert het me om verder te zoeken naar antwoorden op vragen die ik niet begrijp. En het geeft me de mogelijkheid om met die kennis van zaken te kunnen protesteren tegen de 'rovers'.

Ik raak vaak geïrriteerd door collega's die hun kennis niet willen uitbreiden. Wij zijn verantwoordelijk voor het verzorgen en verplegen van zieken en het verbeteren van hun kwaliteit van leven. Gezond verstand alleen is niet genoeg, net zo min als een behaald diploma dat is.

Ik raak ook geïrriteerd door mensen die zich ten koste van anderen wil verrijken. Bedrijven die niet doen wat ze beloven, verzekeringen die niet uitkeren, banken die ons geld in 'bewaring' hebben tegen een bepaalde rente en waar ik boetes moet betalen als ik dat geld wil gebruiken, mijn geld. Ziekenhuizen die ons veel geld kosten en door de daar heersende chaos, de enorme ego's en het gebrek aan kennis, patiënten niet goed behandelen. Vastgoedmakelaars die prijzen opdrijven om zo hun afgesproken percentages te vergroten. Ach, de lijst is te lang.

Gewetenloosheid veroorzaakt ongeluk bij anderen, maar ook bij de gewetenloze zelf; daar ben ik van overtuigd. Er zullen weinig mensen zijn die op een cruciaal moment zullen denken dat ze best gewetenlozer hadden kunnen zijn.

En de opmerking: "Dat wist ik niet, hoe moest ik dat weten?" gaat er bij mij niet in. Wat ik niet weet kan ik vragen, leren, opzoeken. Dat geeft me ook de mogelijkheid om kritiek uit te oefenen en een draai te geven aan wat volgens mij niet goed gaat. Zomaar slikken wat een ander als waarheid aangeeft, geeft mij geen enkele mogelijkheid om met voldoening dit leven te leven. Protesteren zonder een enkel argument is zinloos.

Gebrek aan kennis is niet specifiek voor een bepaalde laag van de bevolking. De zogenaamde top lijkt vaak niet gehinderd door kennis van zaken. Blinde volgelingen zeggen netjes wat hun in de mond gelegd wordt.

Ik kijk niet op tegen en ook niet neer op. Ik ben.

Hinderlijk zijn de armen van geest.

@Gavi Mensch

Nederland BV, 23-10-2011

.

Egootjes.

.

Ik heb een mening over wat er gebeurde* met Nurten Albayrak bij het COA. Het is makkelijk om maar aan te nemen wat in de media beweerd wordt en sommige van die media zijn niet altijd betrouwbaar. Er wordt klakkeloos overgenomen, niet altijd onderzoek gedaan naar feiten en in het geval van Albayrak worden veel tegenstanders aan het woord gelaten. In de Volkskrant van vandaag het interview waarin zij het een en ander uitlegt. Ook dat heb ik met interesse gelezen. Mijn twijfels over de gang van zaken (o.a. het op non-actief zetten van Albayrak) worden groter.

Een stevige bestuurder noemt zij zichzelf. Voor mij klinkt dat als 100% eisen en niet begaan zijn met medewerkers. Als een man zo functioneert wordt hij geprezen, als een vrouw dat doet is ze een harde vrouw. Voor het overige lijkt er veel haat en nijd te zijn, mannen die op de door een vrouw bezette plaats hadden willen zitten, verdraaiing van de feiten, anonieme aantijgingen, op sensatiebeluste media. Het ontbreken van steun van Leers die nooit iets anders is geweest als een echte CDA draaikont.

En dan valt mijn oog op de naam Adjiedj Bakas, een opgeblazen tegenstander; een opvallende en veel te positief beoordeelde figuur.

Dat lijkt op zich een verloren strijd. De zelfingenomen trendwatcher á la mode,  een die zichzelf op Google laat vinden met enkel positieve beoordelingen (geweldige marketing). Die o.a. vindt (en hij kan het weten) dat de zorg 70 % goedkoper kan. Met een huiveringwekkend ijskoude uiterst commerciële en zeer rechtse benadering van het vraagstuk.  

Uit het gepubliceerde artikel: http://www.bakas.nl/2011/06/06/zorg-moet-en-kan-70-goedkoper/

Die voor zijn praatjes met gouden munt betaald wordt. Die zijn charisma (goed) gebruikt, in Raden van Toezicht zit, steeds meer invloed probeert uit te oefenen. Ik heb wat tijd besteed aan het lezen van zijn ideeën omtrent het een en ander. Een man met ultraconservatieve grondbeginselen, zeer rechts en m.i. absoluut vrouwonvriendelijk.

[ ‘When my grandmother was young, housekeeping was a full-time job. She didn’t have a refrigerator, freezer, vacuum cleaner, toilet, washing machine or supermarket. Now it’s possible to do the housekeeping in just a fraction of the time. That is a terrific advance isn’t it?’ Bakas’ view is that the human race is continually making such advancements and that every crisis offers the potential for new improvements,  even if this throws some people off course. ]

 http://www.bakas.com/page/biography-of-trendwatcher-adjiedj-bakas (hopelijk kunt u deze auto biografie lezen  zonder uw eigen ego door de versnipperaar te halen) 

Zijn eigen bureau Trend office Bakas verzorgt alle publicaties over de baas, allemáál even mooi en prachtig. Wonderlijk! Een foutloos mens en daarmee geen mensch natuurlijk.

Ik heb iets tegen figuren als Bakas. Ik vind ze 'gevaarlijk', megalomaan in hun meningen en ideeën, lozers van  veel self-fulfilling prophecies, onrustzaaiers en, ook al weer mijns inziens, een intelligentere uitgave van Wilders, qua persoonlijkheid.

En helaas heeft Bakas wel het een en ander meegekregen met zijn geboorte. Opgegroeid in de  Surinaamse mannenmaatschappij, hij kwam pas op zijn 20ste naar Nederland. Én heeft hij duidelijk slechte ervaringen met vrouwen:

Uit het gepubliceerde interview: http://www.managementboek.nl/auteur/3542/adjiedj_bakas

In sociaaleconomisch en cultureel opzicht is liefde is tot nu toe vooral gebaseerd op ‘sleeping your way up’. Mensen willen een partner die hoger opgeleid is, die beter verdient en die tot een hogere sociale klasse behoort. Maar inmiddels is ‘marrying down’ in opkomst. Ik zie steeds meer hoogopgeleide West-Europese vrouwen van 40-plus die een affaire hebben met een sexy student of arbeider van rond de 25. Ondanks het verschil in leeftijd, klasse en opleiding, melden betrokkenen zielsgelukkig te zijn. Maar wees gerust: er blijven genoeg vrouwen over die een buikje voor lief nemen als er een MBA-diploma aan de muur hangt.]

Uit het gepubliceerde interview: http://www.managementboek.nl/auteur/3542/adjiedj_bakas

Waarmee ik maar wil zeggen dat een type als Adjiedj Bakas zo zijn kronkels heeft. En dat het niet zo is dat hij het allemaal zo goed ziet, maar dat hij het op zo'n manier kan verwoorden dat de willige oren van de toehoorders ook het applaus horen dat hij zichzelf geeft.

Het is dan ook helemaal niet vreemd dat Nurten Albayrak last heeft (gehad) van deze man. Een ego zo groot als een balzaal? Na op het Internet te zijn gedoken blijkt dat het ego van Bakas vele malen groter is. Een vrouw met een groot ego zou best eens storend kunnen zijn voor  hem.

Vrouwen horen volgens hem duidelijk geen stevige leiders te zijn, vrouwen moeten vol bewondering naar zijn MBA diplomaatje staren, anders niets!

Wat betreft het in de Volkskrant vermelde onderzoek: ik hoop dat het een rechtvaardige uitkomst krijgt.

* http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2686/Binnenland/article/detail/2982608/2011/10/22/Albayrak-Despoot-Nee-ik-ben-een-dienend-leider.dhtml

©Gavi Mensch

Nederland BV, 22-10-2011

.[Wordt het makkelijker of moeilijker om aan een partner te komen, in 2020?

Over bloggers en waarden

Een blog is een virtueel kladblok, iets waar ik een deel van mijn gedachten en of hersenspinsels neerzet, de mijne. Die mogen overal over gaan. Het is niet zo belangrijk of ik gelijk heb, het gaat om wat ik van bepaalde zaken vind. Mijn blog is een manier om meerdere mensen mee te laten kijken in mijn dagelijks leven, mee te laten leven met mijn persoonlijke emoties, een manier om aan anderen te vertellen wat ze, volgens mij, nog niet wisten (ook al wisten ze het al). Mijn blog is ook voor gasten, bloggers en schrijvers die iets te vertellen hebben op een manier die ik zelf niet zo had kunnen neerzetten.

Ik reageer soms op blogs van anderen. Als het geschrevene me op een of andere manier raakt. Ik hanteer daarbij wel enkele 'beschavings' regels. Bijvoorbeeld: wat ik niet wil dat mij geschiedt doe ik ook bij een ander niet, als de inhoud me niet aanstaat, blader ik verder op het web. Wat ik dus nooit doe is schelden op de schrijver, dat is zinloos en onbeschoft. Ik ga bloggers, waarvan ik bij voorbaat al weet dat ik hun mening niet deel, niet voor rotte vis uitmaken. Ik houd me voor dat ik te gast ben op hun blog. Als het me slecht bevalt, kijk ik er eenvoudigweg niet meer op.

De meeste bloggers hebben wel iets te vertellen, soms is het dagboekleeswerk, soms zijn het fantasievolle verhalen, soms herinneringen. Steeds vaker zijn het opinies over de gang van zaken. Een enkele keer betreft het een specifieke opinie die andere meningen bij voorbaat uitsluit. Die neem ik voor kennisgeving aan en daarna ga ik zoals de Tweede Kamer, over tot de orde van de dag.

Een andere regel die ik voor mijzelf hanteer is dat ik alleen mijn mening ruil voor een betere. Er wordt weinig beargumenteerd in de blogs met extreme opinies, het zijn take it or leave it blogs. Daar hoef ik dan ook niet verder op te lezen. Ik houd van blogs met vragen en vraagtekens, die laten me de ruimte voor reflectie over de mening van de schrijver. En ook de ruimte voor een serieuze reactie. Blogs met links naar meer informatie over het geschrevene zijn ook welkom.

Anonieme reacties op mijn eigen blog neem ik niet altijd serieus. Meestal kan ik uit het geschreven wel herleiden wie het geplaatst heeft. Als ik reageer op een blog dan doe ik dat onder het zelfde pseudoniem als dat waar ik zelf onder schrijf. Dat is wel zo eerlijk.

Ik modereer. Meestal plaats ik onbeschofte reacties niet, waarom zou ik onopgevoede mensen de ruimte geven? Als ze willen reageren, kunnen ze dat doen door middel met behulp van gepast taalgebruik. Dan is er een discussie mogelijk. Een enkele keer laat ik zo'n scheldreactie staan, om te laten zien met wat voor soort lezers een mensch opgescheept kan worden. Reacties die echt niet bijdragen aan het begrijpelijker maken of het uitdiepen van het blogartikel verwijder ik ook, off-topic reageren is larie.

Dit stukje is naar aanleiding van vreselijke overtredingen door mensen die abnormaal reageren op blogs van anderen. Ik zeg: niet doen! Geef je mening op een andere manier, bedreig niemand en houd vooral de privacy aspecten van anderen in het oog. Misschien kunnen we dan in ieder geval in het blogcircuit stellen dat er normen en waarden zijn, dat we van elkaar lezen en leren zonder dat het leidt tot oorlog.

©Gavi Mensch

Nederland BV, 16-10-2011

NB Niemand hoeft als reactie te geven dat dit een truttig stukje is, dat weet ik zelf ook. ;-) Helaas blijkt het nodig om boosaardige reageerders te wijzen op de grens van het toelaatbare. Er zijn immers goede vormen om de vrijheid van meningsuiting in te gieten.

.

Gastcolumn van Ronald Gibhart: De Internationale.

.

De Internationale.

Column van Ronald Gibhart in de Volkskrant van 15 oktober 2011

 Afgelopen maand mocht ik optreden in de 13de-eeuwse kerk van het kleine Zuid-Hollandse stadje Geervliet. Omdat de geluidsinstallatie geïmporteerd leek uit een voormalige communistische heilstaat, stelde iemand voor dat ik vanaf de kansel zou voorlezen. Zeven eeuwen lang hebben mensen daar onversterkt naar hun toehoorders staan schreeuwen, dus waarom ik niet?

 God, wat zou mijn vader trots zijn geweest. Want hij noemde zich misschien wel humanist ('atheïst light'), maar als lid van de socialistische kerk had hij veel christelijke gebruiken geadopteerd. Zo zong hij voor zijn plezier thuis strijdliederen, socialistische psalmen die ik vanwege mijn opvoeding ook uit mijn hoofd ken.

Dit vertelde ik vanaf de kansel aan het Geervlietse publiek, waarna ik - om deze oude liederen te eren - De Socialistenmars en De Internationale inzette, gezangen die onverwachts door het bijna voltallige publiek woordelijk werden meegezongen. De plotselinge terugkeer van De Stem Des Volks! Hoe lang was het geleden dat De Internationale heerste?

Medio de jaren negentig mocht ik voorlezen op een 1-mei-viering in Rotterdam, vlak voor de toenmalige PvdA-leider Wim Kok zou speechen. De PvdA had destijds verordonneerd dat men de bijeenkomst niet zou ontsieren met strijdliederen en arbeideristisch gewauwel. Tijdens mijn lezing vroeg ik aan de zaal bejaarde verworpenen of ze er niet ontzettend kwaad over waren dat zo'n prachtig lied als De Internationale zo werd verkwanseld. De conservatieve linksen van dagen barstten hierna uit in gezang, tot ergernis van de PvdA-leiding.

Bestaan ze nog, de Stemmen des Volks? Waar is de tijd gebleven dat strijdliederen nog betekenis hadden? Vroeger zette mijn moeder als op het gymnasium van mijn zus voorafgaand aan een toneelvoorstelling Latijnse clubliederen werden gezongen, loeihard De Socialistenmars in voor het tegenwicht. Het roode vaandel volgen wij! Tegenwoordig zijn de liederen zo goed als weggezakt in de beerput van de geschiedenis.

Of toch niet? Zomergast-presentator Jelle Brand Corstius heeft aangekondigd dat hij vandaag om 12.00 uur met zo veel mogelijk medestanders het Beursplein in Amsterdam gaat bezetten, als Nederlands antwoord op de Amerikaanse 'Occupy Wall Street'-beweging. Het zal een protest worden tegen de groeiende sociale en economische ongelijkheid in de wereld. In tientallen hoofdsteden zullen de slaafgeboornen protestdemonstraties houden. Het reed'lijk willen stroomt weer over de aarde. Begeerte heeft ons aangeraakt!

Om mij geestelijk voor te bereiden op weer een demonstratie die ik zal moeten missen, keek ik van de week naar Michael Moores documentaire Capitalism: A Love Story (2009), over het Amerikaanse financiële systeem en de alles vernietigende schraapzucht van de 5 procent rijksten in Amerika.

De film eindigde met een uitvoering van The Internationale die mij deed stilvallen. De New Yorkse bigbandzanger Tony Babino zong als een crooner á la Frank Sinatra of Paul Anka een swingversie van het aloude strijdlied. En plotseling kreeg ik een visioen.

Wat Amerikanen kunnen, moet voor ons toch ook mogelijk zijn? We stellen een bigband samen met The New Cool Collective van Benjamin Herman en Corrie van Binsbergen & de Grote Brokken, en we vragen crooners als Kasper van Kooten, Wouter Hamel en Tim Knol om het aloude working class anthem nieuw leven in te zingen. Ontwaakt, verworpenen der aarde! De Internationale zal morgen kreunen op aard!

NB.  Ik erken het maar gelijk, ik heb een zwak voor de Internationale, voor Ronald Gibhart én voor zijn moeder die ik ooit verpleegd heb in Dordrecht. Aan Wijnie Jabaaij ( http://nl.wikipedia.org/wiki/Wijnie_Jabaaij ) heb ik bovendien mooie 'rooie' en authentiek feministische herinneringen bewaard. Ik was niet bij de genoemde toneelvoorstelling, maar ik was bekend met het cultuurtje op het Johan de Wit Gymnasium en ik kan me haar actie levendig voorstellen.

Met dank aan Ronald Gibhart voor de toestemming voor deze publicatie.

©Gavi Mensch

Nederland BV, 15-10-2011

De column is ook te lezen op het weblog van Ronald Gibhart: http://www.ronaldgiphart.nl/15-10-2011/de-internationale/

.

Hebzucht

.

Alle kwaad is gebaseerd op hebzucht en de oorzaak ervan is jaloezie.

Als in mijn geloof mensen gelukkiger sterven omdat ze naar de hemel gaan is dat voor een ander, wiens geloof hen de hel voorhoudt, tenzij zij zich als engelen gedragen een goede reden om dat geloof aan te vallen. Waarom? Jaloezie. Wat heeft hebzucht hier mee te maken? Wel, iedereen lijkt het beste te willen, voor zichzelf.

Nu heb ik geen geloof en hoeft er ook niemand jaloers te zijn op wat ik wel heb. Ik heb er veel voor gewerkt en er veel voor gelaten.

De voldoening van mijn leven, van de manier waarop ik geleefd heb en nog steeds doe is simpel, ik ben tevreden met wat ik bereikt heb. Ik hoef ook niet meer dan die voldoening. Ik ben rijk als ik mijn dagelijkse zaken kan betalen, mijn kinderen gezond en gelukkig zijn en ik kan leven zonder te hoeven kijken naar de rijkdommen van de buurman.

Ik heb wel eens zo'n visioen van de jackpot winnen. Ik verdeel de miljoenen direct (op papier) in potjes. Een huisje naar mijn zin en een huis voor allebei mijn kinderen. Een dak boven je hoofd is noodzaak. Maar geen overbodige luxe, het moet vooral praktisch en makkelijk te onderhouden zijn. Ik ga er van uit dat iedereen gewoon blijft werken, zonder stress, dat wel. Dat moet heerlijk zijn.

Ik heb trouwens wel één luxe wens. Een overdekt zwembad in mijn tuin, 15 meter lang en 3 meter breed, gevuld met zout water. Zodat ik elke morgen mijn baantjes kan trekken. Met mooi weer zonder dak. En niet alleen voor mij maar voor iedereen die daar behoefte aan heeft. Met een lift voor gehandicapten en een zwemtherapeut.

Ik hoef geen grotere auto en geen luxe meubelen, geen dure kleding of juwelen. Geen wereldreizen meer voor mij, wel nog een voor mijn kleinkinderen en kinderen zodat ze met eigen ogen kunnen zien.

In plaats van alle luxe zou ik een potje maken voor mensen die een microkrediet nodig hebben om een eigen bedrijf op te zetten om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. En een potje voor antireclame voor oorlog en militarisme, één voor het opvoeden en intellectueel bezighouden van jonge delinquenten op een speciale school en beroepsonderwijs met gratis opvang voor alleenstaande moeders. Verder verplichte seksuele- en maatschappelijke opvoeding voor iedereen onder de 20.

Ook een potje voor acute uitgaven van mensen die echt niets hebben, een mini noodfonds, dat weer gevuld wordt door de terugbetaling van het microkrediet.

Bovendien zouden er potjes komen voor gecontroleerd onderzoek, wetenschappelijk, naar ziektes die maar zelden voorkomen en voor de behandeling van die ziektes.

En een potje voor het onderzoek, politieel, naar graaiers en hoe zij de wereld benadelen. Met extra geld voor slimme advocaten om hen aan te pakken en aan te klagen wegens misdaden tegen de mensheid. En voor de politieke lobby, voor het ontwerpen van wetten die het graaien voorkomen en een inkomensnorm stellen en blijvend controleren.

Want die grote hebzuchtigen zorgen voor het grote leed van deze wereld, armoede!

De verdeling is nu zo dat een klein deel van de wereldbevolking het geld heeft van het overgrote andere deel, die dat geld dus chronisch tekort komt.

Een veroordeelde graaier krijgt een werkstraf van een jaar per gegraaid miljoen. Alles inleveren en leven van een salarisje ter grote van een minimale uitkering. Helaas betekent dat voor sommigen levenslange werkstraf.

Ik koop geen loten, ik krijg ook geen jackpot. Ik heb wat ik heb en daar ben ik tevreden mee. Ik lijd niet aan hebzucht en heb geen last van jaloezie.

Ik haat graaiers, de ellende die ze veroorzaakt hebben en nog steeds veroorzaken!

Hebzucht is het grote kwaad van alle tijden. Het meer willen hebben dan anderen, denken dat geld ook macht is, denken dat je anderen mag uitkleden om jezelf te kunnen hullen in Dior. Oliebaronnen die niet weten in wat voor luxe larie zij hun geld moeten proppen, terwijl ze slaven houden om hen te bedienen. Bankeigenaars die wel tien huizen bezitten, terwijl degene die de huur niet kan betalen uit zijn huisje wordt gezet. Vastgoedmagnaten die hun kantoortorens leeg laten staan terwijl nieuwe ondernemers geen plek kunnen vinden om zich te vestigen. Graaiers uit de gezondheidszorg, die miljoenen meekrijgen na hun langdurige wanbeleid, dat geleid heeft tot de verschraling in de zorgverlening. Hoeveel levens redt een topgraaier? Hoeveel levens worden gered door zorgwerkers?

Speculanten en frauduleuze investeerders die naar de Kaaimaneilanden vertrekken met het geld van de achterblijvers die geen kant meer uit kunnen?

Hebzucht is de grote boosdoener. Daar draait het vandaag om. Om iedereen attent te maken op de hebzuchtigen, die van Wallstreet en de andere financiële dictaturen. En de hebzuchtige landjepikkers, de moordenaars uit hebzucht.

Maar ook op de chirurg die 625.000 euro per jaar verdient en op de topmanager die zijn bedrijf en degenen die het geld voor dat bedrijf verdienen, per jaar een miljoentje afhandig maakt, gouden handdrukjes verzamelt en de economie uit balans gehaald heeft.

Hebzuchtigen. Ze verdienen niets, zij graaien en stelen van de rest. Om geld te verdienen moet je in ieder geval werken. Om respect te verdienen moet je in ieder geval goed bezig zijn.

Ik zie het verschil niet tussen de ambulanceverpleegkundige die een geslaagde reanimatie doet en de specialist die chemotherapie voor schrijft of een chirurg die een ziek orgaan repareert; ik begrijp niet waarom de één slechts 1/20ste deel verdient van wat de ander krijgt.

Ik zie ook niet in waarom iemand met geld meer recht heeft op een goede behandeling en een lang leven dan iemand die arm is.

Ik beveel iedereen aan om te protesteren.

http://www.nu.nl/binnenland/2642101/occupy-demonstraties-in-nederlandse-steden.html

Protesteer tegen de dodelijke graaiers!

Op welke manier dan ook.

 

©Gavi Mensch

Nederland BV, 15-10-2011

.

Zinvol of niet?

.

Tijdens mijn verblijf in Spanje, in mijn kleine huisje dat slecht verzorgd en onderhouden bleek door de jonge verzorger ervan, heb ik me kunnen bezinnen op wat wel en niet zinvol is of lijkt.

Is het zinvol om een open boekenkast met honderden boeken elke week af te stoffen?

Het antwoord is: ja!

Door mij gespaarde en verzamelde, gekregen en gekochte boeken heb ik niet voor niets. Elk boek is gelezen en heeft geholpen om mijn mening te vormen. Ik heb boeken over filosofie, politiek, kunst, letteren, wetenschap, bestsellers en klassiekers. Poëzie en proza, fictie en non-fictie, beroemde schrijvers en totaal onbekenden. In vijf talen. Nederlands, Frans, Duits, Engels en Spaans. Een oude wereld atlas van 20 jaar geleden, die al lang niet meer klopt en daarom zo belangrijk is om in te zien. Proza van uiteindelijk totaal mislukte schrijvers, die een voorbeeld zijn van hoe hoger je klimt des te harder je valt. Van doden en levenden, waarbij de boeken van de 'dooie' schrijvers de aantekening 'actueel' vaker verdienen dan die van de levenden.

Spaanse jongeren zijn hopeloos verloren in het niets, ze denken geen toekomst te hebben: gestudeerd en geen werk, huizen en geen hypotheken. Ze lijken verzombied, staan te liften zonder animo op een weg die nergens heen gaat en waar geen mens langs komt. Ze lezen niet, weten niet.

Ik heb dus aan die jonge Spaanse huisbewaarder specifieke orders gegeven om die kasten stofvrij te houden door alle boeken te lezen of door te bladeren; een boek met stof is voor mij een daverend gebrek aan respect!

Verder tob ik met de vraag of mijn werk als verpleegkundige nog wel zinvol is.

Mijn dierbare werk.

De manier waarop men wil dat ik mijn werk doe, gehaast en met prikklok, geen tijd voor empathie, details en observatie, het productie zweepje altijd achter mijn rug.

De humaniteit is eruit, mijn patiënten zijn cliënten, het verzorgen van 10 wonden per morgen is een kwestie van productiviteit en geld in de kas. Maar onder die wonden zitten menschen, met levensverhalen, partners, kinderen en kleinkinderen, eenzaamheid en wanhoop. Met pijn die langer duurt dan 18 minuten 'volgens plan'.

Mijn werk is niet die wonden verzorgen maar de mensch met die wond. Soms houd ik tijd over, meestal kom ik tekort. Wat mij een berisping oplevert in plaats van goedkeuring.

Ik schijn nu gecoached te moeten worden, ik moet begrijpen dat het salaris van de overhead betaald moet worden van die 10 wonden, die 180 minuten. En de klant moet ook nog tevreden zijn. Het zweepje staat waarschijnlijk al weer klaar. Ik werk niet meer als verpleegkundige maar als wondverbindster.

Een treurige manier om mijn carrière te beëindigen. Ik denk er hard over na om mijn verpleegkundige-zijn te laten voor wat het is en te gaan werken voor een baas die me geen kwart miljoen kost. Of politica te worden. Of een uitgever te zoeken voor mijn boek, een boek dat nooit afgestoft hoeft te worden omdat het continu gelezen wordt.

Dat lijkt me zinvol.

Het ontbreekt me nog net niet aan illusies.

©Gavi Mensch

Nederland BV 14-10-2011

.