.
Er is iets geks
gaande, niet alleen iets geks, ook iets weerzinwekkends.
Gedurende de
eerste decennia na de Tweede Wereldoorlog was er nog een beetje eensgezindheid
in Nederland. Het grootste deel van de landgenoten zat de schrik goed in de
benen. Velen hadden aan den lijve ondervonden welke gevolgen rassenhaat had
gehad. Het ging niet eens om rassenhaat. Je kunt homoseksuelen, zigeuners,
verstandelijk gehandicapten, politieke tegenstanders en Joden toch moeilijk als
ras beschouwen. Het ging om doodgewone platte haat, om verachting, om
aangeprate afkeer die volledig uit de hand liep.
Er was destijds
iets geks gaande. Het ging niet zo goed met de mensen, het ging niet zo goed
met de economie en er was grote armoede en werkloosheid. Heel vervelend, maar
niet onoverkomelijk. Iemand moest de schuld krijgen, wel zo makkelijk. Dat
schijnt een beetje in de natuur van de mens te zitten. Pech, ongeluk of ziekte,
allemaal mooi en aardig, maar toch wel het fijnst als daar iemand schuld aan
draagt, dat verhaal gehaald kan worden, dat desnoods wraak genomen kan worden.
Nederland is inmiddels een claimparadijs geworden. Dondert niet wat of hoe,
maar geclaimd zal er worden. De claimindustrie is eindeloos groot en machtig.
Ik kan dat wel
gek vinden, maar zo langzamerhand ben ik lid van een kleine minderheid. De
meerderheid vindt dat helemaal niet gek, neen, de meerderheid vindt dat
volkomen normaal. Tegenslag veroorzaakt woede en haat en dat is een mechanisme
dat zich sinds mensenheugenis herhaalt; als een perpetuum mobile. Het is niet
te stoppen, het zijn krachten die buiten ons liggen die dit geks veroorzaken en
in stand houden, we kunnen er niets aan doen, het is een vaststaand gegeven, we
doen het ermee en we buiten het uit als het ons uitkomt.
De schuldigen
zijn altijd onderdeel van een zo goed als weerloze minderheid. Dat is logisch.
Niemand haalt het in zijn hoofd om zijn falen te verhalen op het Israëlische
Leger om maar iets te noemen. In het klein kies je ook geen kickbokser als
schuldige uit, of een Hell’s Angel. Een vrouw met een hoofddoek, een man in een
jurk, een armoedzaaier, een bejaarde of een zieke, dat zijn “waardige”
tegenstanders, die dienen tot niets en zijn sowieso volstrekt nutteloos. Ik
vind dat gek, maar zoals gezegd, ik behoor tot een minderheid.
Geschiedenis is
niet om van te leren, geschiedenis is om op te schrijven, uit het hoofd te
leren en om examen in te doen. Geschiedenis is suf, alles behalve spannend en
je brood ermee verdienen is welhaast onmogelijk. Er is geen vraag naar
geschiedenis. Waarom ook. We maken onze eigen geschiedenis wel, want dat is
onze grootste hobby, het uitvinden van het wiel.
Tijdens het
bewind van de Nazi’s liep dat behoorlijk uit de hand. Tot op de dag van vandaag
worden nieuw ontdekte gruwelen gemeld en tot op de dag van vandaag zegt de
meerderheid: “Dat nooit weer”.
Op hetzelfde
moment, vandaag, gisteren, morgen, iedere minuut van elke dag, gebeurt het
weer. Soms openlijk, maar dan ver weg, ver van het bed, maar erg vaak gebeurt
het ook bedekt, een beetje gluiperig, met streken en listen.
Zo steekt er
momenteel een stroming de kop op, die het heel erg correct vindt
amateur-genetica los te laten op het gedrag van mensen en hun cultuur. Zo is
het discriminerende gedachtegoed van de wildersbeweging gangbaar en
geaccepteerd geworden. Zo is er een PvdA-minister die graag wil registreren
naar afkomst, zo is er een PvdA-kamerlid, dat er niet voor terugdeinst
minderheden bestraffend toe te spreken en in de hoek te zetten.
Scheiding op
basis van ooitlanden van herkomst, religie en cultuur is volledig geaccepteerd.
Hieruit mogen wij concluderen dat er verschillende soorten mensen zijn. Net als
bij honden. Een Labrador is altijd lief voor kinderen en een Bulterriër is
levensgevaarlijk. Honden kun je fokken op karakter, dus dat doen mensen ook.
Als je een klein beetje je best doet fok je met gemak een moordenaar, een
kunstschilder of een voetballer. Als we de scheidingsdenkers moeten geloven
zijn mensen daar bewust mee bezig, het fokken van prototypen.
Afgeven op
minderheden is van alle tijden, we kunnen dat niet voorkomen en als het door
een kleine groep zwakzinnigen gebeurt is het niet zo erg gevaarlijk. Gevaarlijk
wordt het pas wanneer een gerespecteerde politicus als Frits Bolkestein even
een “probleem” gaat benoemen. Het integreren van immigranten was volgens
Bolkestein een enorm probleem in Nederland. Jawel, het betrof wel leden van het
menselijk ras, maar toch waren ze anders, anders dan wij dan toch zeker en dat
moest snel veranderen anders ging het land volledig naar de kloten. Daarmee en
op dat moment was alles wat in de Tweede Wereldoorlog had plaatsgevonden aan
misdaden tegen de menselijkheid opeens vergeten geschiedenis geworden. Dat
nooit weer, maar een klein beginnetje moest geen probleem zijn, het ging immers
om ons welbevinden, onze veiligheid en niet te vergeten, onze welvaart.
De door
Bolkestein ingezette trend bleek in de loop der jaren niet te stoppen. Het werd
erger, geaccepteerder en inmiddels is het bon ton van de bovenste plank.
Kritiek wordt nauwelijks geaccepteerd. Journalisten buitelen over elkaar heen
om racisten in opleiding een podium te verstrekken. Het maakt daarbij geen bal
uit of de waarheid, de feiten geweld aangedaan moeten worden. Integendeel, hoe
gekker hoe mooier, alles voor de schijnwerper waarvan de lichtbundel inmiddels
veel te smal is om iedere gek zichtbaar te maken. Dringen geblazen,
schouderduwtjes, elleboogstoten, vuistslagen en desnoods wapengekletter, als je
maar in het licht staat.
Ik vind dat gek,
maar kennelijk ben ik een van de weinigen die daar zo over denkt. Omdat ik daar
zo over denk ervaar ik de jaarlijkse Dodenherdenking elk jaar meer als een
walgelijke hypocriete vertoning en word ik met het jaar cynischer. “Dat nooit
weer”, maar wat “dat” eigenlijk was weten nog maar weinigen en dat is niet
alleen te wijten aan het waardeloze geschiedenisonderwijs, dat is te wijten aan
de media en de politici die verstoken van elk moreel besef het discriminatoire
vuur dagelijks opstoken. Als ik last heb van optimistische, onbezorgde
vrolijkheid werken de reacties onder de artikelen prima als depressiva en dat
is veel goedkoper dan drank en pillen. Wat medelanders tegenwoordig ongestraft
durven zeggen en schrijven grenst aan het onwaarschijnlijke. Vrije
meningsuiting mensen, groter goed is er niet. Het is gratis en er zijn podia
genoeg. Hoppa, schelden maar, ongehinderd door fatsoen of enig historisch
besef.
Er is iets geks
aan de hand. Er zijn Nederlanders die geloven dat de ene mens minder is dan de
andere mens. Er zijn Nederlanders die op grond van een toevallige speling van
de natuur in Nederland geboren zijn en die werkelijk menen dat alles binnen de
dijken volgens hun normen en waarden moet verlopen, zonder te weten waar die
normen en waarden eigenlijk vandaan komen. Als er een Schepper is, hetgeen ik ernstig
betwijfel, kan hij of zij dat nooit zo bedoeld hebben, dat bestaat niet, tenzij
die Schepper een fascistoïde racist was of is. Dan kan het.
Ik zou graag
zien dat het “debat” gebaseerd op geboortegrond, religie, geaardheid of
geslacht onmiddellijk stopt. Ik wil dat het algemene uitgangspunt gelijkheid
is. Mijn wil is geen wet, het is een wens.
Enfin, ik ben
wel duidelijk denk ik, meer zeg ik er niet over. Voor ik het weet word ik door
een of andere gerespecteerde journalist of columnist voor antisemiet uitgemaakt
en dan heb ik natuurlijk geen enkel recht van spreken meer. Want als het zo
uitkomt, als er voordeel mee behaald kan worden, dat is die Tweede Wereldoorlog
opeens weer heel erg belangrijk, dan roepen de dames en heren van de media en
politiek heel hard: “Dat nooit weer!”
"Jacob
Java"
3-3-2013
Overgenomen met toestemming
@JacobJava op Twitter
GaviMensch
NederlandBV,
3-3-2013
.
.jpg)
