Gedoofd vuur.

.






Je kunt noch je handen,
noch je ziel warmen
aan vuur dat gedoofd is
en nooit meer aangeblazen wordt.

Een grauwe ashoop.
Nooit nieuwe vlammen,
geen vonken, geknisper
Is er iets troostelozer?

Wraak en frustratie
zinloos gebrieste woorden
nat van spuug en tranen
zwaar van dubbel leed.

Blijft dat hopeloze
staren naar het grijs
Nooit meer liefde voelen
nooit meer een thuis.

Geen woord zonder ondertoon.
geen uitzicht, slechts een muur.
Daar is geen ondergaande zon

die telkens weer opkomt.

Ik ken geen wraak,
heb geen wrok,
wel een thuis
met een knetterend vuur

en daar woon ik,
alleen.



©Gavi Mensch
Uit mijn dagboek: Levenslang.
30-1-2011


.

Back Door Man by Sarah MacLachlan. It touches me.

.

This beautiful song, de sound of the voice of Sarah MacLachlan, the poem.....it  fits me like a glove.
I wonder if she sings it to me, but then, that's what happens with songs and feelings, they're just  there, right time, right place. I want to share it with you because I know many of you feel the same. You may cry, get angry or sad. And when you've finnished listening, you may put your daily smile back on.  You can tell me life is as wonderful as it should be, but we will both know: Smetimes it just isn't!



You open your eyes, look around

You feel the earth it wanders -
Out, from under your feet - the ground
Is not firm but soft and weak - like skin
Under the touch, cannot stop to falter
Now, the damage is done the certainties gone
The spirits altered

And now the angry morning
Gives the early signs of warning
You must face alone the plans you make
Decisions they will try to break

Our hands are tied on the table
Maybe you can try at the back door man
While the helpless line up on the doorsteps
'Cause it's all they can do to try to get through
All of your life you've lived in a world as pure
As Eden's sixth day - now all you've been allowed
Is taken away - they will not let you be so proud

And you have felt the fear growing inside
Protest follows far and wide - they'll see how long
It will take 'till you fall - from so much denied
Your soul - it aches relentless from the fear
That they will never guess - so unfair that

They can make you feel so small
And the fear you know is real



 
song and lyrics by Sarah MacLachlan 1991
 
©Gavi Mensch
Mother Earth
25-1-2011
 
.

De eerste helft van mijn levenswerk.

.


Geboren in het verre zuiden lag ze al na twee weken in een mozesmandje op het strand en sliep. Naast de jukebox van de strandtent, in de schaduw. En als ze niet sliep dan lachte ze en groeide. We waren alleen gebleven, maar samen; samen uit en samen thuis. Rossig haar en blauwe ogen, favoriet bij de acht kinderen van mijn vriendin, zij de jongste, la numero 9.

Toen ze twee was moesten we terug naar Holland, ik moest studeren en werken. Zij moest naar de crèche, 's morgens om half zeven, door de regen en de kou 5 kilometer op de fiets. "Ik vind het hier niet leuk", zei ze telkens weer, "het is hier koud en nat". Dan zongen we keihard op straat, 'zitteme japie, zitteme japie, zitteme japie zit'; bij 'zit' gaf ik een slinger aan het stuur en gilde ze het uit van de pret. Bij het kinderdagverblijf liet ik haar de eerste keer achter terwijl ze hartverscheurend: "Dag mammie" snikte. Nog voor ik bij het ziekenhuis aangekomen was, had ik al besloten dat het werk me gestolen kon worden en scheurde terug naar het kinderdagverblijf, waar ze heerlijk aan het spelen was, geen traan te bekennen. Ik moest de echte kindertrucjes nog leren. Het oogappeltje van haar Opa, bij wie ze alles kon maken en het grote geluk van de laatste jaren van Oma-Oma, mijn grootmoeder, onze steun en toeverlaat.

Een wijsneus, tweetalig, ze zei fnoepje, slissend op z'n Spaans. Nooit klagen, niet over de druppelvanger boven haar bed op de zolder van het kraakpandje, niet over mijn schizofrene vriendin, die wel eens bij ons logeerde en haar midden in de nacht uit bed haalde om te tekenen en te kleuren samen, dikke pret hadden ze. Ze zat graag naast me bij de potkachel, dan deden we damespraatjes met humor. Op mijn vraag: "Hoe gaat het met u mevrouw", antwoordde ze een keer: "Met mij goed, maar me man, weet u, die heb altijd las van ze rug!"

Een jongedame die altijd vroeg: "Waarom?" en niet ophield tot ze het antwoord begreep, meesters en juffen werden moe van haar. Ze deed ballet en toneel, ze hockeyde, was onzeker maar ook een volhoudster. Veel alleen, een sleutelkind en als ik thuiskwam uit het ziekenhuis had ze al koffie gezet en de tafel gedekt.

Mijn mini steun en toeverlaat toen ik zwanger was en vele maanden moest liggen. De avond voor de bevalling masseerde ze mijn rug om de weeën dragelijk te maken. En zei: "Vaders willen niet bij ons blijven, maar dat geeft niet hoor, ik help je wel!". Toen haar broertje geboren werd, was ze de tweede moeder, 8 jaar oud en leerde mij dat de plakkers van de luiers het niet deden als je olie op je handen had.

Examenvrees maakte dat haar Cito-toets mislukte, maar zij wilde naar het gymnasium en aldus geschiedde. Boos thuiskomen omdat ze geen 10+ had gekregen voor Grieks, terwijl ze ook de bonusvraag nog goed had. Een wiskundeleraar voor gek gezet, meisjes konden geen wiskunde en het vak werd haar afgeraden. Ze deed dat later om psychologie te kunnen gaan studeren alsnog 'even': zes jaar in drie maanden met een 9.9 als eindcijfer.

Ze werkte voor haar zakgeld, overal, ook bij de Wibra waar ze dames onderwees in het gebruik van ABN en die vreselijk om haar moesten lachen en nog steeds naar haar vragen. Als afwashulp en als serveerster. Ze maakte vrienden bij de vleet zonder het te merken. En toen ik ineens vreselijk ziek werd nam ze de zorg voor het gezin over, 16 jaar oud, met een actief broertje van 8, maanden lang!

Haar broertje en ik gingen naar Spanje, zij bleef achter in nederland en zij deed haar Erasmusjaar en haar praktijkstage in Spanje. Ze werkte, speelde gitaar, zong en studeerde af. Ze hield ons in de gaten, werkte en studeerde verder als een bezetene en somberde veel. Ze vocht zich nog vijf jaar dwars door de mannenwereld die wetenschap heet, in binnen en buitenland. En ze won.

Nu is ze neuropsychologe en gepromoveerd: Doctor in de Neurowetenschappen; ze heeft het allemaal alleen gedaan. Mijn dochtertje, consciëntieuze moeder van mijn prachtige kleindochter, de vrouw van mijn lieve  Spaanse schoonzoon, de zus van haar broertje.
Ze is lief én knap, empatisch en briljant; streng en 'lastig' voor zichzelf, een perfectioniste met een glas dat altijd half leeg is.

En ze zorgt nog steeds voor ons allemaal, mijn dochter….


©Gavi Mensch
Maastricht 24-1-2011

Foto: dochter en kleindochter 2-9-2010

.

De tweede helft van mijn levenswerk.

.


De beste man in mijn leven werd geboren 3 weken voordat die andere beste man overleed. Een geboorte met hindernissen, hij begon met horden lopen en nieuwsgierig zijn. “Een aangezichtsligging”, zei mijn gynaecoloog, “dit kind wil gelijk zien waar hij terecht komt”. Het duurde even voordat ik besefte dat zo’n kleine weetgraag zichzelf al klem had gezet voor dat hij goed en wel aanwezig was. En nadat alle klussen geklaard waren, de details zijn nu niet meer belangrijk, bleek mijn kind als in alles geïnteresseerd. Hij sliep, at en keek in het rond. Deed al pogingen om uit de wieg te komen voordat hij een maand oud was en wilde er duidelijk vaart achterzetten om mensch te worden. Zijn grootvader overleed voordat die eerste maand voorbij was en om een of andere reden is dat deels uit mijn geheugen gewist.

Een drukke loopbaan had hij, origineel in alles. Al op jonge leeftijd hadden Bh's zijn interesse; bij de HEMA lanceerde hij de kreet: "Kijk mam dit zijn mooie borstentassen", terwijl hij een gewaagd stukje lingerie als een handtasje aan zijn armpje had hangen. 6 jaar en kwijt op Koninginnedag. Geen punt, alle stadswachten kenden hem, wat walkietalkie tamtam en binnen 5 minuten werd hij vrolijk afgeleverd. De overbuurman in paniek over zijn dakgootverkenning, allemaal geen probleem, even binnen onder aan de trap roepen: "Help eens even" en roetsj daar was ie alweer. Negen levens heeft ie, of meer en een opa als beschermengel.

Hulpvaardig ventje dus. Vriendinnen met zware tassen werden geholpen met sjouwen en waren voor altijd weg van hem. Ik nam ( en neem) hem mee om kleding te shoppen, hij is eerlijk. Als hij nee schudt, gezeten voor de paskamer, kan ik er van op aan dat iedereen dat zou doen. Scholen waren speelplaatsen en directeuren politieagenten, ik heb aan heel wat bureaus uitleg gegeven.

Leerde Spaans in no time en deed daar wat Valenciaans bovenop. Andalusisch, geen punt, Engels alsof het Nederlands is. Scherpe visie, snelle bewegingen, zakken vol gevonden voorwerpjes, amateur archeoloog. Een knuffelaar met wijde omarmingen. Snelle camera, radarblik. Rappe tong, succesvol verkoper van straatstenen als het moet: voor zakgeld deed hij op 14 jarige leeftijd een terras vol buitenlanders in zijn uppie. In vier talen. Enkele jaren daarna verkocht hij matrassen, alsof het ijsjes waren.

Nu een fantastische fotograaf, een kunstenaar en een harde werker in de detailhandel, want 'met kunst kun je de huur niet betalen'. Geen verwende jongere, maar een zoon van een nooit verwende alleenstaande babyboommoeder. Samen met mijn dochter is hij mijn levenswerk.

Een man, opgevoed door vrouwen, een uniek manmensch, met emoties en verdrieten. Lief voor zijn lief en voor ons, voor mij. Nu is hij een paar dagen hier, samen met zijn mountainbike, zijn tassen, laptop, camera, BlackBerry en zonder jas, want die kon er niet meer bij! Hij slaapt als een blok en als hij wakker is trilt het huis op zijn grondvesten, van zijn leven en het voelt heerlijk!

Wat heb ik hem gemist…mijn zoon.





@Gavi Mensch
Maastricht 24-1-2011

foto: zoon, 23-1-2011
 
.

Fragmentjes van mijn column voor Wicked Magazine Nr. 1 Jan.2011

.


Fragmentjes van mijn column  'Zoeken naar een Job' voor Wicked Magazine Nr.1 Jan. 2011

---------------------Wie geen passies heeft, vergaat al tijdens zijn leven. En dan lees ik ineens het interview van Kustaw Bessems met Job Cohen in de Pers.  

Job [ Zo’n woord als passie, daar houd ik niet zo van. ] is een mens zonder zichtbare en hoorbare passie, intelligent, aardig, gematigd en voorzichtig. Leider van een van de grootste partijen van dit land en nog steeds een partij waarop veel mensen stemmen. Of gestemd zouden hebben, als die partij niet zo passieloos was geworden.--------------------

---------------------En Job die zich als een schim verplaatst naar de interruptiemicrofoon op zijn paarse kousenvoetjes met dotjes. En die dan met een zacht stemmetje iets liefs zegt, niet over fascisme praat en ook niet over innovatie. Eigenlijk praat ie nergens over en heb ik telkens weer het gevoel dat iemand hem van zijn stoel afduwt en sist: "Gotfer Job, nu moet je er echt iets van zeggen!" En hij is braaf! Ik zou wel eens een borrel willen drinken met Job, samen aan een tafel waar ook de ellebogen op passen en waarop je voorover kunt leunen om elkaar diep in de ogen te kijken.------------------------

---------------------------- En dan komt de passie! Dan pak ik je hand en dan buig ik je duim zo ver naar achter dat je het uitschreeuwt, net zolang tot er vuur van boosheid en pijn in je ogen komt. Dan vertel ik je ons verhaal, dat van de (partijloos) linkse menschen, die als bezetenen nog steeds bouwen aan dit land en daarvoor bestraft worden met bezuinigingen.------------



Gavi Mensch ©all rights reserved 2010
09-10-2010



Voor meer en verkoop zie: http://www.wickedmagazine.nl/
Alleen op papier!

.

Ze heeft geen stem.

.

Ze heeft geen stem

Ze kan geen woorden vinden
Haar tong is uitgerukt
Haar zijn ogen leeg

Haar gezicht gebutst

Haar lijf doet pijn
Haar ziel voelt zwaar
Al jaren...

                                           

Ze heeft geen stem

We horen haar niet
We zien dat ze praat
We luisteren half

Ze lijkt verstijfd

We kijken om haar heen
Als we haar niet zien
Bestaat ze niet......

Ze heeft geen stem

Ze heeft geen gezicht
Ze heeft geen thuis
Ze heeft geen recht

Ze is er niet, da’s beter zo

Wie niet bestaat
Vraagt ons ook niet
Om voor haar te spreken....



©Gavi Mensch
Nederland BV. 13-1-2011
all ©rights reserved 2012

Texto: Mayo 2004

magen: Abril 2005

heimwee

.

Ik ben waar het water zich opblaast tot wolken,

waar de zon zich verschuilt en huilt.

Waar spannende bergen zijn geslonken

tot drassig polderland, het is zo donker.


Geef me dan toch je hand en ik leid je

naar de top van mijn berg en naar de zee.


Mensentranen rollen naar benee

en vullen de poelen in rode aarde.


Met schitterende ogen en wapperende haren

ben ik, hier en daar en ik lach!

© Gavi Mensch
Uit mijn dagboek: Vette klei en rode aarde
Utrecht, 2-7-09

zie ook: http://120w.nl/2011/bitter-gemis/



.

Knokken voor werk, tekort aan verpleegkundigen?

.


Knokken voor werk, tekort aan verpleegkundigen en weer werkloos? Jawel! En ook nog zonder financiële middelen, door mijn jaren werken in het buitenland. Een bijstandsuitkering wil ik niet, ik heb zolang geld geleend en verder is er werk voor mij in overvloed. Ik blijf dus zoeken naar een baan.

Hoe ingewikkeld is dat voor oudere verpleegkundigen zoals ik? Ik ga proberen om dat uit te leggen. Zoveel werk als er is, krijg ik vaak te horen dat het maar vreemd is dat ik thuis zit. En daar baal ik erger van dan die critici voor mogelijk zouden kunnen houden.

Even op een rijtje:
Ik heb natuurlijk een lang CV, dat krijg je als je al meer dan 42 jaar werkt, vaak hebt moeten veranderen van baan. Omdat het anders soms niet te combineren was met mijn eenoudergezin zonder andere inkomsten dan alleen die van mij (ook al geen wens, maar omstandigheden).
Voordeel: Ik kan van alles, ben bijgebleven qua vakkennis, ben redelijk flexibel en heb veel geleerd door overal te hebben meegedraaid.
Nadeel: Met een lang CV zijn werkgevers en P&O medewerkers bang dat je niet lang blijft. En daar geven ze je ook de kans niet meer voor. Bovendien is een oudere werknemer blijkbaar een groot risico, ondanks het feit dat ze over het algemeen minder vaak ziek zijn.

Op mijn CV staat dat ik gewerkt heb als verpleegkundige in: thuiszorg, ziekenhuis, psychiatrie, verslavingszorg, postnatale care, verpleeghuiszorg, revalidatie, geriatrie, terminale zorg.
Heb ik van alles diploma's? Nee, helaas is het niet mogelijk geweest om en te zorgen voor huis en brood op de plank en twee kinderen en ook nog veel te dure studies betalen, alleen voor het certificaat, het papiertje. De kennis heb ik wel. Bovendien ging destijds de studietijd buitenshuis van de mogelijk te werken uren af, dat stukje salaris kon ik niet missen. Nu ben ik nog steeds bereid om specifieke zaken te leren. Ik wil zelfs nog wel gipsverbandmeester worden of docente verpleegkunde, praktijkbegeleidster of adviseur en daar de nodige studie-uren aan besteden.

Wat ik heb behalve werkervaring, mijn diploma's en certificaten is een bovenmatige intelligentie en veel levenservaring; veel praktijkervaring en een status van ervaringsdeskundige op (te) veel vlakken. Ik heb geleefd met alcoholisten, mishandelaars, met borderliners en psychisch gestoorden in mijn directe omgeving. En met mensen met ADHD, autisten en getraumatiseerde jongeren en ouderen. Met chronisch zieken en dementerenden. Ik heb hen gecoached en verpleegd, gesteund en gemotiveerd. Buiten mijn werk om.

Ik ben ooit eens een korte periode erg ziek geweest, lang geleden en niet in een WAO situatie beland, 2 kinderen maken dat je een degelijk inkomen moet hebben, moet knokken en herstellen en snel! Verder was en ben ik nooit ziek en zo sterk als een paard, met de leeftijdsgebonden beperkingen van verpleegkundigen die nog getild hebben zonder lift, de logische slijtage. Ik weet dus ook hoe patiënten zich voelen, hoe groot de belasting is voor mantelzorg. Het somatische en het psychische kan ik samenvoegen en uit elkaar halen.

Veel van mijn studiemateriaal haal ik uit het buitenland, bijna alles digitaal: nieuwsbrieven, specialistische en research artikelen en vademecums; ik spreek, lees en schrijf vloeiend Engels en Spaans. Ik schrijf veel en duidelijk, zegt men:  blogschrijfsels, soms columns met achtergrondinformatie en kritische commentaren. Ik kan nieuwsbrieven maken en speeches schrijven, artikelen vertalen en begrijpelijk maken voor leken (lees patiënten/gebruikers).

Het bovenstaande is niet voldoende om er een brutosalaris van rond de 3000 euro voor uit te geven en mijn 58 jaar te beschouwen als een pré, mede door de ervaring, de empathie en de menschlievendheid.
Salaris voor het dragen van de verantwoording voor mijn patiënten, voor hun welzijn en de kwaliteit van hun leven, tot aan het eind. Geen superspecialist, een allrounder, met pit en goede zin. Helaas, het mag blijkbaar niets meer kosten, het moet snel en flexibel, monddood en met de blik op oneindig. En goedkoop!

De onnodige-sterfte cijfers in de gezondheidszorg zijn aan de lage kant geschat. Ik zie veel ongelukjes, veel geknoei en veel collega's die tegen de wind in moeten fietsen, het stormt steeds vaker met soms slecht en snel opgeleide mensen. Er is een enorme doofpot en een grote kuil voor miskleunen. Het is niet zo dat oudere verpleegkundige met ervaring dat allemaal kunnen voorkomen, maar wel een deel ervan; de meesten van ons hebben het allemaal al een keer meegemaakt en werken met preventie in het achterhoofd.

Een half miljoen mensen tekort* in de zorg rond 2020, 500.000, een 5 met 5 nullen!
Net zoveel als alle inwoners van het gebied dat misschien wel besmet is met de giftige stoffen van de Moerdijkramp. Bijna net zoveel als de inwoners van Rotterdam. Die komen we dadelijk tekort. En dat wordt opgelost door te struisvogelen, veel mensen aan de kant te gooien, af te danken en er weinig voor in de plaats te krijgen anders dan een deficit aan menskracht in de zorg.

Ik ga voor nog minstens 7 jaar, minstens, misschien wel langer. In die jaren kan ik nog heel wat werk verrichten, heel veel mensen in de praktijk begeleiden en ondersteunen, heel veel patiënten verplegen en voorlichten. Maar daar wenst men geen gebruik van te maken. Voor een maandje, misschien, tijdens de feestdagen ofzo**, maar dat zet voor mij en ook voor mijn patiënten geen zoden aan de dijk. De contractjes zijn miserabel, de behandeling evenzo. Ik vind dat ik recht heb op meer respect.***
En het recht op een baan, op fatsoenlijk onderdak en een salaris om redelijk van rond te komen.

Er zit dus weinig anders op dan te blijven schrijven, solliciteren en knokken.


©Gavi Mensch
Nederland BV, 10-1-2011



http://urly.nl/1jv *     Master-theses Jeanne Roeland .
http://urly.nl/1jx **   120 woorden: Nare feestdagen achteraf
http://urly.nl/1jy ***120 woorden: Waardering



.

Polyandrie, een oplossing?

.

Vorig jaar schreef ik een stukje over polygamie voor vrouwen: een polyandrieplan.
In sommige landen is het noodzaak:




Ik kan daar natuurlijk lacherig over doen en ik heb wel wat 'dubieuze' voordelen gevonden, maar voor de rest zit er veel zinnigs in.

Met 7 echt-genoten kun je toch maar 1x per 9 maanden zwanger worden! Bijkomend winstpunt: als die 7 mannen allemaal afzonderlijk op stap gaan, zou het aantal zwangerschappen makkelijk kunnen vermenigvuldigen met 1916 (365:12x9x7). En dat is natuurlijk weer niet de bedoeling, al die bekkies moeten ook wel weer gevoed worden, nieuwe schoenen en studeren. Het zou schelen in de bezuinigingen op Kunst en Cultuur, Educatie en natuurlijk op de Zorg.
Verder vallen de kosten voor kinderopvang weg, die voor condooms ook; er hoeven niet zoveel huizen gebouwd te worden, alleen wat grotere. De 6 extra mannen zijn onder dak, vervuilen of verwaarlozen zichzelf niet en ook het huis blijft opgeruimd. En het lijkt erg gezellig, zo met zijn allen!
De vrouw in de video ziet er gezond en vrolijk uit, natuurlijk hoeft zij niet via de kabelbaan de boodschappen mee naar huis te nemen en bovendien wordt er voor haar gekookt.

Nadeel is wel dat de vrouw in de video toch nog hard moet werken, overdag en 's nachts. Maar dat moet ik nu ook…. hardwerken overdag.
Aan zo'n continue nachtdienst kleeft natuurlijk wel een negatief puntje, maar met een beetje handigheid en vooral geen licht aan (en strak aan het 'schedule' gebonden bijslapers) moet ook dat geen onoverkomelijk probleem vormen. Uiteindelijk lijken ze waarschijnlijk genoeg op elkaar.

Het ziet er wel puik uit, het geheel. Polyandrie lijkt zo gek nog niet. Al met al denk ik er over na om te verhuizen naar de Himalaya of zou het hier ook te verwezenlijken zijn?
Het enige probleem, dat ik hier in de westerse wereld voorzie, is hoe ik aan zeven vrijgezelle broers kom!





©Gavi Mensch
Uit: Hinkend op twee gedachten
Nederland BV, 9-1-2011


 
.

Griezelige persconferenties.

.



Het gebeurde in Moerdijk. Een chemiebedrijf in brand, explosies en enorme rookontwikkeling. Ik bel mijn vriendin in Klundert. Zij weet van niets terwijl de media bol staan van de berichten. Klundert (gemeente Moerdijk) is nog niet gewaarschuwd als in de rest van het gebied de crisissituatie vertaald is in Grip 4.

Ze zet de televisie en de radio aan en ik, aanstelster die ik ben, adviseer haar om water in voorraad te hebben, schoon water. Ze moet om me lachen, al jaren heeft ze noodvoorraden, maar ze is pas verhuisd en die moeten dus opnieuw aangelegd worden. Ze is toch gealarmeerd, nu.

Dan bel ik mijn zoon in Rotterdam, hij is op de hoogte, summier en ik vul de hiaten.
Ik ben bezorgd, hij heeft gevoelige luchtwegen. Maar zelfs als hij die niet zou hebben, zou ik bezorgd zijn.

De informatie die vanuit de crisisradio schalt is absoluut onvoldoende.
Waarom? Men wil waarschijnlijk geen paniek veroorzaken. En 'men' heeft ook geen hoge pet op van ons IQ, dat is wél duidelijk.
Ik volg de berichtgeving en zie op de video's veel brandweermannen en politie zonder beschermende maskers en kleding. Mijn BHV certificaat (bedrijfs hulpverlening) heb ik gehaald door dit soort situaties te bestuderen en na te denken over gevolgen, ter voorkoming van erger. Een gulden regel is 'eigen veiligheid eerst', wat denken die hardwerkende mensen slecht aan zichzelf. Niet alle rook gaat niet recht omhoog, denk ik dan.

Nu heb ik de persconferenties gehoord en gezien. Ik heb er geen goed woord voor over. In elke zin zaten wel vier tegenstrijdigheden. Zo van: het kan geen kwaad, maar men moet wel oppassen, het drinkwater is niet in gevaar, maar de drinkwaterbekkens zijn gesloten, inname van water is gestopt. De drap uit de sloten is weggepompt voordat ze in het riool terecht komt. En de vervuilde regen, waar gaat die heen? Of deze, er is geen gevaar voor de volksgezondheid, buiten liever nergens aankomen, kinderen en huisdieren binnenhouden; verzamel roetdeeltjes maar kom er niet aan. Waar laat je dan je schoenen?

Bullshit dus.

Wanneer ik hoor dat de veiligheid in het geding is gekomen door het ongelimiteerd volbouwen van die gevaarlijke bedrijfsterreinen, dat het allemaal niet helemaal volgens de regels is gegaan, verbaast mij dat ook niets. Er wordt zo vreselijk veel gesjoemeld met onze veiligheid.

Dan vraagt een lieve vriend mij,  naar aanleiding van wat ik Twitter, of ik van plan ben mijn hele leven te blijven protesteren. Mijn antwoord is: Ja! Ik protesteerde tegen kerncentrales, veel te gevaarlijk (later toen ik zwanger was van mijn jongste ontplofte Chernobyl) Vanwege de niet bestaan fall-out was het advies om even geen bladgroente te eten, voor het geval dat….

Ik protesteer tegen valse berichtgeving en veel andere en bedreigende zaken, voor al die mensen die hun schouders ophalen en dadelijk in mijn zorgtraject zitten, met een zuurstoftank aan de rollator vastgemaakt.
Ik protesteer tegen het verhaaltje dat men ophangt: de bewoners van de zuidpunt van Dordrecht kunnen beter geen groenten uit eigen tuin eten, moeten de hond uitlaten onder het afdakje van de tuin en de kindertjes naar school dragen. De rookgrens is getrokken bij de spoorlijn? De volkstuinders aan de andere kant van de rails, kunnen met een gerust hart de laatste boerenkool nog oogsten?

Geen waarschuwing voor de volksgezondheid, er zijn geen schadelijke stoffen vrijgekomen!
Tot nu toe!

De kankergevallen zullen wel ietsje stijgen, dat komt van het roken, van het ongezonde fastfood en van de uitstoot van uitlaatgassen, het is uw eigen schuld wordt ons dan verteld op de volgende persconferentie, let maar op!
En tegen de tijd dat alle onderzoeken een negatief advies hebben opgeleverd is het gewoon te laat, maar ja dat wisten we toen nog niet……

En een kleine bijkomstigheid: Een van de mooiste natuurgebieden van Nederland: 'De Bieschbos' kunnen we wel afschrijven!


©Gavi Mensch
Nederland BV, 6-1-2011

.