BaarMoeder

Net terug van een middagje oppassen op het wonder der wonderen, zie ik er op mijn Twitter meerdere copy-past tweets: moederschap is net als werken een keuze.

Het maakt me goed pissig dat die mensen mij dat menen te moeten vertellen vanuit een relaxte positie; of ze hoeven niet te werken omdat iemand anders het brood op tafel zet of ze hebben geen kinderen of het zijn meepraters. Er zijn er ook die van alimentatie en een uitkering kunnen rondkomen en thuis blijven, die hebben dan geluk gehad? Geen van allen hebben ze een gerechtvaardigde reden om mij zo'n irritante tweet te sturen.
Behalve dat het niet altijd een keuze is, hebben vrouwen nu eenmaal die wonderlijke mogelijkheid: het maken van kinderen! Waarvoor ze, ook zonder kinderen, toch zo'n veertig jaar moeten bloeden, elke maand weer.
Ik heb persoonlijk dankbaar gebruikgemaakt van de BaarMoeder, mijn baarmoeder!

Ik heb een gepromoveerde neurowetenschapster en een fantastische hardwerkende fotograaf voortgebracht. En ik heb hen alleen grootgebracht, door omstandigheden zonder alimentatie en zonder partner. We hebben ziektes doorstaan, ernstige en minder ernstige, zijn vaak verhuisd om dichter bij werk en school te kunnen zijn, veel goede en veel slechte tijden. En hebben dankbaar gebruik gemaakt van dagverblijf en BSO, voor zover dat mogelijk was.
Ik werkte in de zorg in wisselende diensten en was creatief in het vinden van oplossingen voor de tijden dat er geen opvang was, kostbare oplossingen, maar who cares, cares! Tenminste één maaltijd per dag waren we met zijn drietjes, met extra qualitytime voor toe. Als ik 's avonds moest werken kookte ik 's morgens, zodat de oppas een warme maaltijd met de kinderen kon eten. Mijn vrije tijd was tijd voor hen. Mijn bijdrage aan het KDV was inkomenafhankelijk, mijn salaris niet al te groot en zuinigheid was troef. Het ging allemaal maar net.

Mijn BaarMoeder heeft wondermooie wezens voortgebracht, die nu hun steentje bijdragen aan het welzijn van de maatschappij en de schatkist. En ze bezorgen me al meer dan 30 jaar de gelukkigste momenten van mijn leven. Een rijk leven dus. Vol met menschen, mijn eigen en ook die van anderen. Ik werk al 40 jaar en nog steeds. Ik heb geen keuzes gemaakt, maar gewerkt en kinderen gekregen.
En met de veilige systemen als KDV en BSO heb ik van mijn kinderen ook nog eens tolerante en breeddenkende menschen kunnen maken, ze hebben in een multiculti systeem hun boterhammetjes met hagelslag en kaas gegeten. Met toezicht van moeders van andere kinderen, de leidsters van het KDV en van de BSO waren ook moeders. Zo sluit de cirkel zich.

Het duurder maken van kinderopvang, ook al blijft de overheid van 'ons' belastinggeld 60% ervan financieren is een misselijkmakende bezuinigingsstreek. Het zet veel ouders buitenspel, voornamelijk de vrouwen, die moeten ook nog eens extra bloeden als de politici dat willen. Niet voor niets praat ik nog steeds over "mannetjespolitiek".

Het betekent voor veel mensen ook de druppel die de emmer doet overlopen. Moederbanen zijn er amper en als ze er al zijn, zijn het te weinig uren om van te kunnen leven. Aangepaste werktijden voor ouders van jonge kinderen zijn er meestal niet. Ouderschapsverlof kan in veel bedrijven niet langer dan de wettelijk voorschreven weken. Ook niet onbetaald. Vaders krijgen nog steeds veel te weinig ouderschapsverlof. Herintreedsters en alleenstaande ouders hebben het niet makkelijk en de suggesties op Twitter zijn dus in en in triest: keuzes moeten maken voor het moederschap of werk.

Stel je voor dat iedereen kiest voor alleen werk. Tegen de tijd dat mijn kleindochter groot is, moeten oude en zieke mensen zichzelf gaan verzorgen, zelf onderzoek doen naar ouderdomsziektes én blijven werken tot hun 80ste om de schatkist gevuld te houden. Een alternatief van en voor egoïsten, geen kinderen meer, niet die van henzelf en niet die van anderen.
Waar leven zij dan voor, voor hun werk? En waar werken zij dan voor? Om van te leven? Om te kunnen consumeren, uitgaan, reizen, zomaar, zinloos opmaken? Tijd-op-aarde-vullers? Tja, dat is ook een keuze! En als dat je keuze is moet je niet zeuren over wat de toekomst kost.

Stel je voor dat iedereen die kinderen krijgt thuis moet blijven of in het geval van twee ouders het met de helft van een misschien maar matig inkomen moet doen. Terug naar de 19de eeuw. De kinderopvang vervalt, kinderen krijgen minder mogelijkheden om te leren van anderen, er komt minder belastinggeld binnen (ernstiger dan de toeslagen) en er gaat veel talent verloren.
Er wordt ontzettend geklaagd over de opvoeding van tegenwoordig. Op een KDV en een BSO krijgen kinderen een sociale scholing en er zijn strikte regels over het algemeen. Een deel van de opvoeding van wie daar thuis niet al te veel van mee krijgt ( om welke reden dan ook) is met kinderopvang gegarandeerd.

Verder nog: het krijgen van kinderen verlaagt de kans op borstkanker en baarmoederkanker; het hebben ervan houdt mensen alert en bij de tijd, ouders ontwikkelen een beter gevoel van empathie, hebben een hoger EQ, zijn creatiever en intuïtiever.
Ik treur met de mensen die graag kinderen willen en ze niet kunnen krijgen, ik bewonder adoptieouders en pleegouders. Ik heb een zorgdag vrijgehouden voor mijn kleindochter, ik heb haar veel te bieden. Maar ik moet ook blijven werken, er moet brood op de plank. Mijn kinderen zijn afhankelijk van  soms wispelturige werkgevers, van de onstabiele politiek en de griezelige banken en ook van de kinderopvang.

Ik begin de egoïsten en korte termijn denkers een beetje zat te worden.
Eigenlijk zijn we uiteindelijk allemaal gebaat bij een goede en betaalbare kinderopvang, voor nu, voor over 20 jaar en voor als we oud zijn.
Voor moederschap hebben vrouwen een BaarMoeder en de mogelijkheid om een wonder te baren. De vraag is of politici en ambtenaren en andere klagers over de kosten van kinderen (allemaal met een moeder neem ik aan?) zich wel realiseren dat het wonder hen moet verzorgen als ze oud zijn!



P.S. De mening van Annette ken ik al en nee, ik heb nog nooit een nieuwe auto gehad!
Maar die van de rest zie ik graag hieronder, met 'wellevendheid' alsjeblieft!



©Gavi Mensch
Nederland BV 22-09-2010

Schrijven over politici

Ik wilde een boek kopen over 'Hedendaagse Nederlandse Politici met Gezond Verstand'.
Niet te vinden natuurlijk.
Dus heb ik besloten om zelf wat te schrijven over deze politici:





Klaar!
Zo dat is dat, scheelt weer veel schrijf en leeswerk.





©Gavi Mensch
Nederland BV, 19-9-2010

gastcolumn landschip: stomme soort van triest

stomme soort van triest



vanmorgen kreeg mijn vader

bezoek van de man met de zeis

‘t deed geen pijn en

‘t maakte geen geluid

gewoon ploef licht uit



ik hield niet van hem

hij was nooit leuk

nooit lief nooit iets

van wat een vader

zou kunnen zijn

ik mis hem niet

ik voel het niet

ik had alleen wel medelijden

met zijn onnoemelijke leed

en dat is nu eindelijk voorbij



het enige wat ik echt mis

is zijn gemiste kans

en daarmee ook de mijne

wat een heel erg stomme soort

van toch wel triest is




Gepost in Losse woorden, zonder hoofdletters (autist met rode paprika en courgette)
Uncategorized door landschip op 16/09/2010

Dit nietverdriet werd met toestemming van landschip overgenomen van zijn blog: http://landschip.wordpress.com/ 
 
omdat het zo'n herkenbaar  stomme soort verdriet is.
 
Gavi Mensch
Maastricht 16-9-2010
 
 

Haat zaaien is doden oogsten.

Haat zaaien is doden oogsten.


De haat die gezaaid wordt
schiet wortel en daarna
nog een en nog een


een minuscule kiem
een steeltje, een blaadje en
nog een en nog een

een gedachte die ontstaat
een woord, een regel en
nog een en nog een


angst kleurt zich bruin
bloed aan een grasspriet
nog een en nog een


als de tijd hier is
oogsten we doden
nog een en nog een.






©Gavi Mensch
11 september 2010

Zorgeloos of zorgloos.

Als heel klein meisje zal ik best wel een tijdje zorgeloos zijn geweest, dat hoort bij hele kleine meisjes. Maar echt herinneren kan ik het me niet. En als volwassene was ik maar zelden vrij van zorgen.

Zorgeloos, het klinkt als dansen onder een waterval, als smullen van een suikerspin, als vrijen met plezier, als spontaan hardop lachen. Als stoeien met mijn kinderen en dansen op de feria. Die momenten herinner ik me nog wel. Momentopnames die, terwijl ik dit schrijf, opnieuw als beelden in mijn hoofd geprojecteerd worden. Ik lach wel graag en kan ook met plezier huilen, ik ben geen zorgelijk type.
Maar ik maak me wel zorgen, vooral om De Zorg. Zorg die ik al 40 jaar beroepsmatig verleen en al langer in de privésfeer. Daar ben ik niet zorgelijker van geworden, wel kritischer, op De Zorg.

Wat is nu eigenlijk De Zorg? Of beter gezegd, wat is er nog over van De Zorg?
Even op een rijtje:
Thuiszorg: triest om te zien waar het geld voor gebruikt wordt. Sponsoring van voetbalclubs en bonussen voor de zogenaamde topfuncties, hoe meer je de boel in het honderd laat lopen hoe beter je oprot premie. Minuten tellen hoeft dadelijk niet meer, je krijgt een x pakket, big deal voor de verzekeraar. Gelukkig is de wijkgebonden zorg in opkomst en is er weer sprake van zelfsturende teams.
Instellingszorg Somatisch: nog triester en oprotpremies zijn nog salarissen van een kwart miljoen per jaar en dus geen handen aan het bed. Ongewassen lieve oudjes en zichzelf voortslepende rolstoelgebruikers. Langdurig verpleegden met zijn vieren op een zaaltje. Geestelijk en lichamelijk gehandicapten overgeleverd aan de willekeur van het politieke inzicht. De 36 uur werkende jongeren die zo 6 dagen spitsuren werken tegen een hongerloon.
Instellingszorg Psychiatrisch: Wachtlijsten voor mensen met behoefte aan crisisopvang overgeleverd aan de politiek, zwervende patiënten. Forensische patiënten die ineens geld opleveren voor de instelling en een vette lease bak voor een enkele directeur. Onvoldoende therapeuten en medewerkers.
Ziekenhuiszorg: het ene ziekenhuis moet nog mooier dan het andere en de bereikbaarheid gaat oplopen tot meer dan 45 minuten: 9 x de tijd die er staat voor een zinnige reanimatie. Tekorten aan kundig personeel.
Huisartsenzorg: het is onmogelijk om die over een kam te scheren, waar de ene huisartsenpost zich driemaal in het rond werkt, delegeert de ander bijna alles aan de assistenten, met alle gevolgen van dien. Gebrek aan communicatie van en met specialisten.
Jeugdzorg: Angst overheerst en het communicatielijntje met de werkelijkheid is verworden tot een schamel gerafeld draadje. Lastige pubers zijn gevangenen, 3 keer verkassen van pleeggezin naar pleeggezin voor peuters is niets. Toezicht is verworden tot een op afstand kijken naar.
Asielzoekerzorg: daar hoef ik even niets over te zeggen, de dood van de vrouw op de matras bij de balie van het centrum was daar het gevolg van. Weet u het nog?

Ach, en er is natuurlijk nog veel meer toe te voegen aan de lijst. Elke dag staan de media vol gruwelberichten.
Ouderen die liever dood willen dan naar een verzorgingshuis. Artsen zonder de benodigde kwalificatie (of met een bekende diskwalificatie) die ernstige brokken maken. Verpleegkundigen die jaren onnodig in een cel zitten. Verkrachters en mishandelaars onder het personeel. Patiënten die eenzaam sterven, verhongeren in ziekenhuizen en centra, patiënten met weinig voorkomende ziektes die het zelf maar moeten uitzoeken. Mensen met chronische aandoeningen die nog meer ellende in het vooruitzicht hebben………… moet ik verder gaan?
De onverzorgde Zorg is verworden tot zorgloos en de politiek lijkt zorgeloos toe te kijken.
Een demissionair Kabinet doet nog even wat zorgvuldig stuntwerk en van de eventuele PVC verzameling hoeven we geen verbetering te verwachten, zeker niet wat De Zorg betreft.

En ik?
Ik ben zorgelijk over De Zorg.






©Gavi Mensch
Nederland BV, 27-8-2010


Update: de waarschuwingen vanaf de werkvloer zijn jarenlang in de wind geslagen. Nu is het 1 voor 12.
https://nos.nl/artikel/2221906-vacatures-in-de-zorg-nemen-toe-de-rek-is-eruit.html



.

De Zorg kan veel goedkoper

"Gaat het een beetje", vragen mijn vriendinnen die me als oudere 'werkarme' zuster in de gaten houden, "lukt het met solliciteren?".

Op het eerste deel van de vraag kan ik antwoorden, dat 'een beetje', de goede maat is en op het tweede deel kan ik voluit nee zeggen. Senior-verpleegkundigen zijn 'schijnbaar' niet nodig in dit land met een vreselijk tekort aan zorgverleners. Maar dan houd ik mezelf voor dat we wel nodig zijn, recht mijn rug en stuur weer zeer korte sollicitatie brieven weg. De lange heb ik af moeten schaffen, ik heb te veel gedaan en blijkbaar schrikt dat af. Ik heb wel vijf uur staan stampen en stompen op mijn CV en nu is het een CV-resumé geworden, geen leeftijd, geen jaartallen, alleen 50% van mijn vaardigheden. Het moet in 5 minuten duidelijk zijn dat ze me al jaren missen.
Toch blijf ik wat angstig, ik ben een dure, ik kost per maand wel 200 euro meer dan een goedkopere. Waarom kan mijn salaris niet van het instellingsbudget af en de zaken die de zorg extraduur maken wel? Er is veel verspilling en een slecht inkoopbeleid. Waarom zie ik dat wel en de directie niet?

Zoals in verpleeg en verzorgingshuizen het niet centraal inkopen van o.a. incontinentie materiaal. Op de planken van een verpleeg/verzorginghuis liggen inleggers van het duurste merk. Als een grootwinkelbedrijf hetzelfde materiaal de helft goedkoper verkoopt, alleen zonder die dure merknaam erop, kunnen dan bijvoorbeeld 40 verpleeghuizen samen niet hetzelfde doen? De tussenpersoon kan eruit, levering direct van de fabriek en de zorgkosten kunnen omlaag. En door het tekort aan handen krijgen ouderen sneller incontinentie materiaal, een paar maal per dag verschonen is goedkoper dan naar het toilet brengen, dat kost te veel tijd, zegt men. Is dat wel zo? En is het goed voor de patiënt. Niet kunnen lopen maakt een baby van je? Vreselijk vinden de meesten het. Maar ja....

Of de medicatie, waarom kan die niet zoveel mogelijk generiek? Paracetamol koop je voor twee keer niks bij de drogist, waarom moeten we in het verpleeghuis nog steeds die van een merk gebruiken?
Apothekers zouden niet zo moeten zeuren over hun inkomen, maar mee moeten werken aan de verlaging van de kostprijs, afdingen bij de fabrikant en de tussenpersonen. Apothekers verdienen goudgeld, zeker aan verpleeghuispatiënten; er is niet één bewoner die geen medicatie gebruikt. Kan de GZ niet de medicatie direct van de farmaceutische industrie betrekken zoals die rampvaccins voor de zogenaamde Mexicaanse griep? Of online bestellen?


Update 1-9-2017 samenwerking ziekenhuizen en zorgverzekeraars 

Moet een zorginstelling drie goed geoutilleerde vergaderruimtes hebben met ergonomische stoelen en designtafels? Is dat werkelijk nodig? Zou één functionele ruimte en een goede planning niet goedkoper zijn, ook in onderhoud en schoonmaak? En die veel te dure en onhandige bedden? De kleinverpakkingen verbandmateriaal, hygiënisch moet, maar om nu alles driedubbel te verpakken? Verpakkingsmateriaal kost geld! Waarom zijn er geen tankjes van 50 liter zeep? Iedereen telkens een nieuwe niet navulbare flacon is makkelijker? Beter ook voor het milieu? En de desinfectie materialen? Alcohol 70% in 1 liter flessen, die dan weer overgegoten worden in knijpflesjes met de nodige morspartijen. Kan dat niet in het grote container met een kraantje, kan dat alleen met bier?

We swashen in de plaats van wassen, met wegwerpdoekjes met huidlotion, dat scheelt tijd en sjouwen met waskommen. De fabrikant rekent het voor, per jaar bespaart de instelling wel 10.000 euro, zegt de fabrikant. Veel afval maar wel water en manuren besparen en het gaat erin als koek! Voor noodgevallen geweldig, maar volgens mij is de verkoper slimmer dan de koper. En zo lekker snel als het is, betekent het ook, dat de cliënt minder aandacht krijgt.
Verder bestaan er kelders en magazijnen vol met rollators, looprekjes en rolstoelen van overleden patiënten, de leverancier weet altijd wel een reden te verzinnen waarom een tweedehands rolstoel niet aanpasbaar is. Kunnen die dingen niet gewoon naar een landelijk depot, zodat in ieder geval iedereen die zorgtoeslag krijgt een gratis rolstoel of rollator heeft? Via internet te bestellen, één blik op de voorraad, cliëntnummer intypen en bezorgadres, morgen in huis. Als dat bij de HEMA kan, waarom moeten we in de zorg dan zo moeilijk doen?

Ik kan nog dagen zo doorgaan. Heeft het zin? Zo in mijn eentje maak ik geen herrie genoeg, dat is een duidelijke zaak. En de lobby van de fabrikanten van de zgn. Healthcare producten is enorm. Voor de instellingen geldt misschien wel een bonus bij afname van een x hoeveelheid, staat die op de factuur? Bij de apotheek wordt de korting ook niet doorberekend aan de klant, waarom eigenlijk niet?

Maaltijden van de catering. Niemand vindt het echt lekker. Wat was er mis met de instellingskok? En wat er aan voedsel weggegooid wordt......er gaat vreselijk veel zorggeld op die manier de vuilnisbak in. Als er 's middags zoveel over is, kan dat dan niet naar een volkskeuken? Of voor het personeel, tegen een kleine vergoeding? Eén instelling koopt de frisdranken en de extraatjes voor de cliënten bij de supermarkt om de hoek, de supermarkt waar ik niet eens koop omdat hij te duur is. Kan dat nou echt niet anders?

Rest me nog het bezuinigen op personeel, ik heb het al meer dan eens gehad over de top, de door managers gemanagede managers. Daar kan de bezem door.
Maar de zorgwerkers? Kan dat beter en goedkoper? Door zelfsturing? Door meewerkende praktijkbegeleiders van leerlingen? Dat laatste lijkt een must te worden. Nu zijn leerlingen goedkope arbeidskrachten met veel te weinig begeleiding. Ik heb in zes maanden 4 senioren (vanaf 50 jaar) zien vertrekken, contracten worden niet verlengd. Stel dat er een in de ziektewet terecht komt, dat is veel te kostbaar. De kennis en kundigheid vertrekken naar een uitkering. Na je 50ste word je niet meer zo maar aangenomen. Terwijl meewerkende praktijkbegeleiders zo broodnodig zijn. De bejegening van patiënten is zoals alles tegenwoordig, met weinig empathie en vaak te grote monden. Voorbeelden te over.

Natuurlijk bestaat een groot deel van de nieuwe lichting uit fantastische en hardwerkende verzorgenden en verpleegkundigen, maar een ander deel heeft nooit geleerd hoe met mensen om te gaan, het is een vak apart. De oudere zorgwerkers hebben een andere benadering patiënten, die werken niet alléén voor hun boterham, maar doen hun werk ook met een zekere trots, hebben een andere beroepshouding.
Ook op de zorgverleners valt dus te bezuinigen. Niet op hun salaris, daar kan niets van af maar op de tijd dat ze niet productief (kunnen) zijn. Herstellen van fouten en te veel onzekerheden kost tijd, menskracht en middelen en zelfs patiëntenlevens.

Met meer zekerheden wordt het weer een beroep waar mensen voor in de rij staan. Met al die middelen kan het best een beetje minder. Geef de mensen de keus maar, meer zorgpremie of wat minder onnodige luxe, ik denk dat ze dan kiezen voor het laatste zeker als het de zorg ten goede komt.
Voor veel verpleegkundigen en verzorgenden blijft het dan het beste beroep van de wereld!
Menschenwerk voor menschen, beter kan het niet!
Zo, nu gaat het weer een beetje beter, ik ga verder met solliciteren, het moet lukken, ik heb maar twee handen, maar met de hoeveelheid die we tekort komen……

Enne…..de zorg kan veel goedkoper. Als men maar wil.



©Gavi Mensch
Nederland BV, 10-9-2010.

Update1-9-2012  men wil maar niet begrijpen dat dit niet de weg is.
http://www.zorgvisie.nl/Financien/Nieuws/2012/8/VGZ-stuurt-excuusbrief-aan-ziekenhuizen-over-zorginkoop-ZVS014667W/

Update 2-8-2015 Het duurt even maar dan zijn zelfs hoogleraren erachter:
http://www.zorgvisie.nl/Financien/Verdieping/2015/7/Weesgeneesmiddelen-kunnen-goedkoper-als--2664683W/

Update 4-12-2015 Hé,  gezamelijk inkopen...is dat wat?
http://nos.nl/artikel/2072951-koop-dure-kankermedicijnen-europees-in.html


.

Gastcolumn Chawwa Wijnberg: 'Kattenkabinet'

Deze column van Chawwa Wijnberg geeft op een haarscherpe en humoristische manier een kijk op de gang van zaken. Die wil ik mijn lezers niet onthouden, vandaar dat ik haar weer te gast heb. Met dank!



Kattenkabinet

Die formatie, dat moeten wij hier in huis toch ook kunnen. Hoe lang zijn ze al bezig? Gedogen of niet gedogen dat blijft de vraag. Wij, dat wil zeggen onze katten, hebben daar allerlei systemen voor. Blazen en meppen. Maar dat schijnt niet christelijk te zijn. En dat mag ook niet van M. hier in huis. ‘Gedraag je’, krijgen ze dan te horen. En ze gaan hoor, met geknakte staarten, neergeslagen ogen en een beteuterd toetje. Ja ja, die M. heeft de wind eronder. Zij is de formidabele minister-presidente hier in huis.
Dus blazen en meppen mag alleen tegen de boze buitenpoezen. `Ik heb boosgeroepen tegen die vreemde katten’, zegt Boaz, ‘die willen jullie niet, hè?’ En zo is het. Maar er zijn dus uitzonderingen die je zo’n klein jongetje nog niet zo goed kan uitleggen. Want er is door de traditie gegroeid recht van overpad. Tja. De buurpoezen mogen niet bínnen, maar wel even onder de schutting door om bij de buurpoes op bezoek te gaan. Dat moet ik Boaz dan toch maar de volgende keer uitleggen. Ook dat het niet om asielbeleid gaat. We sluiten hier niemand op. Tenminste, bijna nooit. Als er een vogeltje gered moet worden, laten we onze poezen tijdelijk, zeer tijdelijk achter de deur verblijven. Maar met vreemde poezen gaan we beslist nooit zo om.
Zo is de dikke rode zwerfkat, misschien wel moslimkat Kareltje, gewoon bij ons gekomen en gebleven. En hij heeft zich aangepast. Wij van onze kant hebben hem geholpen (balletjes eraf). Nuttige ingreep die grote ongewenste gezinnen voorkomt. Misschien dat de Partij voor Ververlend Vee dat ook een goede methode vindt om die op onze medemoslims toe te passen. Daar heb ik ze nog niet over gehoord. Want wij zijn voor geboortebeperking. M. is daar bepaald streng in.
Wegkijken is ook een beproefde kattenmethode. Je doet maar, ik zie je niet. Met de rug naar je toe zitten is ook een mogelijkheid. Maar om ze allemaal rechtsom te krijgen, dat vergt te veel. Onze katten moeten linksom, voor de naastenliefde is dat belangrijk. Pas kwam Roefje met een doodgebeten, nog warm musje aan. M. huilde, zo erg vinden we dat. En Roefje had het zo goed bedoeld. Hier moeder, heb je ook eens wat lekkers. Je eet toch ook kip? En waarom houdt ze nu niet meer van me? Met doorgezakte pootjes sloop hij weg achter het gordijn. Tot in de ziel geknakt. Toen M. haar tranen had afgedroogd wist ze dat ze het zwarte graaimonster niets kon verwijten. Het is zijn natuur immers. Dus Roefje mocht weer vanachter het gordijn komen en zat zacht en zoet te spinnen. Als ware hij Rouwvoet zelf.
Maar dan is daar Mimi. De zachtheid zelve. Hoewel, als zij boven mijn hoofd van een tafel springt, heeft ze haar houten klompen niet eerst uitgedaan. Zijzelf zal geen muisje vangen, daar heeft zij personeel voor. Ze eet ze op die muizen (pakt ze charmant grommend af) als ze aangedragen worden. Krijg zo iemand maar in een coalitie. Ze zit er dan ook niet in. En mijn Zaza is een buitenparlementair diertje. Oppositie voor alles. Zij en ik zijn het nooit eens met die Haagse haarballen. Wij weten alles beter tenslotte. En we hebben principes, hoewel ik nu even niet meer weet welke.
Dan hebben we redelijkheid als alternatief. Daar zijn onze katten niet gevoelig voor. Zij miauwen, wij geven eten. Dat formeert heel goed.
Is ons huishouden nog wel bestuurbaar? De beoogde kattenformatie leidt niet tot een kattenkabinet. Maar wij hebben M. Zij doet alles. Wij hebben geen ministeries, geen overbodige ambtenaren. Zij beheert als minister van Financiën het budget. Ik ben ook minister van van alles maar dat doet niet zo ter zake op dit moment. M. is ook legeraanvoerster als wij knokken tegen onrecht en overmacht. Door mij, mag ik wel zeggen, flink opgehitst. De sfeer is goed. En wij blijven praten. Veel praten. Daarbij werken wij ook nog en dat, mag ik wel zeggen, zou tot voorbeeld kunnen dienen voor het Haagse formatorium. Want die praten alleen maar. Dat zeggen de katten zelf. En zeggen ze: ‘De sfeer is goed. Heel goed.’

God wat is de sfeer goed. Ongelofelijk goed.



3-9-2010

© 2010 Chawwa Wijnberg. Alle rechten voorbehouden
chawwawijnberg.nl

 
 
 
 
 
@Gavi Mensch
Nederland BV, 3-9-2010

Gastcolumn Renske Leijten: Moedig leiderschap is groter dan jezelf

Moedig leiderschap is groter dan jezelf

Regelmatig ontvangt een Kamerlid allerhande uitnodigingen: voor toneelpremières tot openingen van winkels. Ook voor seminars, waar ik volgens de schrijvers thuishoor vanwege mijn expertise. Laatst had ik er een in handen: ‘Moedig leiderschap in de zorg’, van een managementforum voor de zorg ondersteund door Skipr. Een dag vol speeches, cursussen, de nooit ontbrekende lunch en borrel ter afsluiting. Een dag cursus kost een deelnemer ‘maar’ 695 euro…

Investering waard?!

De dag voor moedig leiderschap in de zorg zal ongetwijfeld een daverend succes zijn voor de deelnemers met stropdas en leaseauto van de zorginstelling. Het zal ook een leuke dag zijn, waarop oude bekenden weer eens ‘ongedwongen’ met elkaar kunnen bijpraten. En je doet er handige contacten op. Wellicht voor een nieuwe functie, of je ‘spot’ iemand die voor jouw zorginstelling interessant zal zijn. Kortom, de investering van bijna 700 euro zeker waard.

Vormen van moedige leiders

U zult wel merken dat ik enigszins cynisch ben over zo’n dag. Leidinggevenden in de zorg zijn mensen die weten waar ze het voor doen: goede zorg voor hun patiënten en/of bewoners. Leidinggevenden in de zorg zijn ook mensen die weten met wie ze dit doen: hun personeel dat uiterst flexibel werkt; overdag, ’s avonds, ’s nachts, in de weekends, op feestdagen. Ik ben ervan overtuigd dat moedige leiders niet gevormd worden door een dag met speeches van hockeycoaches en workshops over ‘inspiratie’.

Dienstbaar leiderschap

Moedige leiders in de zorg weten dat ze iets doen dat groter is dan zijzelf, dat hun leiderschap in dienst moet staan van een goed verloop van de zorg, met tevreden medewerkers en natuurlijk ook met een deugdelijk financieel beleid. Een goede leidinggevende weet dat de motivatie van medewerkers uit zorgzaamheid voortkomt en dat ze gruwelen van tijd verspillen aan eindeloze formulieren. Ook weet de leidinggevende dat patiënten en/of bewoners afhankelijk zijn, dus dat je ze niet moet benaderen als consumenten die ook ‘even’ ergens anders kunnen shoppen. Je zorgt dat er geluisterd wordt naar de wensen van de mensen die zorg nodig hebben en naar de zorgen van hun naasten.

Besturen in de publieke sector

Er werken vele mensen in de publieke en semi-publieke sector. Agenten en beveiligers, docenten en leraren, verzorgenden en verpleegkundigen, buschauffeurs en conducteurs, brandweermannen en vuilophalers, gemeenteambtenaren en woonconsulenten voor huurders, jeugdhulpverleners; zij werken in dienst van onze samenleving. Ze willen lesgeven en misdaad bestrijden, willen zorgen en vervoeren. Ze werken met mensen, vóór mensen. Natuurlijk koesteren deze mensen persoonlijke wensen: brood op de plank, een gezond gezin en een mooi huis. Dat verdienen zij ook, voor hun inzet voor ons algemeen belang.

Er werken helaas ook vele mensen in de publieke sector die het zicht op waar ze het voor doen volledig zijn verloren. Een leerling zien ze nooit, maar ze beslissen wel over de inzet van voldoende (gekwalificeerd) personeel. Een patiënt of bewoner is ver verwijderd van de beleidsafdeling en de bestuurstafel waar het gaat over omzetcijfers en prestatienormen. De reiziger is iemand die geen auto met chauffeur heeft, zoals zijzelf. Agenten zijn pionnen op het schaakbord van evenementen. Huurders wonen scheef. Dit is wederom een cynisch beeld van de bestuurslaag in de publieke sector, maar toch ontkwam ik niet aan deze realiteitsflits toen ik de uitnodiging voor ‘moedig leiderschap in de zorg’ doorlas.

Verplichte herbezinning

In deze barre bezuinigingstijden zal er naar onze publieke sector worden gewezen. Of het nu over de huursector, de zorg, de ambulance, politie en brandweer, de gemeente of de jeugdzorg gaat, immer is het inefficiënt en te duur. Onze publieke sector is altijd een bron van ergernis voor mensen die er niet op aangewezen zijn. Er wordt niet begrepen dat een focus op enkel cijfers de mensen ontkent voor wie de sector van ongekende waarde is. Ik stel voor dat we onze publieke diensten en werken niet beschimpen maar gaan verbeteren. Géén dure en onnodige seminars meer voor de happy few aan de top. Geen verdere bureaucratisering, geen hogere salarissen aan de top en wantrouwen richting de mensen die het échte werk doen.

Organisaties worden verplicht tot herbezinning en terug naar de bron. “Voor wie doen we dit?”, moet de eerste en enige vraag zijn. Wanneer die menselijk wordt beantwoord, verdwijnen de verspilling en het eigenbelang. Dan zal blijken dat je onze eigen publieke sector in dienst kan stellen van de taak waarvoor ze is opgericht. En die taak is groter dan jezelf.





Renske Leijten
SP-Tweede Kamerlid

Geplaatst op 31/08/2010 - 15:30 door: Renske Leijten op Skipr en is met toestemming van de auteur overgenomen.

©Gavi Mensch
Nederland BV 1-9-2010