De zoveelste collega zit thuis met een echte burnout.
Diepverdrietig, uitgeput en ontdaan van alle eigenwaarde. Zo
werkt dat in de zorg.
Voor verpleegkundigen van wie het haar boven het maaiveld
uitgroeit, consultatiebureau artsen die beslissingen aan ouders overlaten,
verzorgenden die boven hun kennis en vermogen moeten werken, etc. etc.
Veel
zien, veel horen en het nooit naar buiten kunnen brengen. Want als de
zorgbaasjes en hun geïnstrueerde (lees gebrainwashte) en zorgvuldig geknede
managers horen dat je misschien wel voor je patiënten opkomt, dan wordt de
treitermanager ingezet.
Meer dan eens heb ik de laatste jaren dit soort onwetende en
veelal zeer onbeduidende onmensen hun gang zien gaan. De bedoeling is dan dat op
alle slakken zout gelegd wordt, er klachten verzonnen worden en er gezegd wordt
dat je bij sommige patiënten of cliënten niet meer in de buurt mag komen.
Hetgeen betekent dat je die mensen ook niet kunt benaderen, daar staat de
doodstraf op.
De treitermanager heeft ook handlangers die bijvoorbeeld
geen weekenden hoeven te werken als ze de te dure of te eigenzinnige medewerker
strak in de gaten houden.
Als leidinggevende is mij dat ook gevraagd, ik heb de
treiterdiva lief toegelachen en geen antwoord gegeven. Helaas, toen ik melding
maakte van een wat oudere medewerker die te vrijpostig was, was het mijn taak om de man
zover te krijgen dat hij zou opstappen. Ook hier heb ik voor bedankt. Ik heb de
man wel alleen maar ingezet bij zeer mondige patiënten en op herhaling
gestuurd.
In ander werk, als oudere krijg je hooguit een 6 maanden
contract, kreeg ik persoonlijk met zo'n treiterdiva te maken. Die probeerde mij
als leidinggevende haar klussen op te laten knappen en deed je dat niet dan
werd je 'deaud' gejend. Je vrije dag werd vol vergaderingen gepland, je overwerk
niet uitbetaald, onzinnige en zeer tijdrovende administratieve acties moesten
in minder dan een zucht klaar zijn. En zo niet, dan werd je en plein publiek
vernederd. Door te zeggen dat er over je geklaagd was in een kamer vol met
collega's leidinggevenden en leden van je eigen team.
Mijn geluk in die periode was dat ik werd benaderd door een
t.v programma om uit te leggen waarom ik tegenstandster was van een
landelijk
EPD (
v.a min. 27)
De een-mans Raad van Bestuur kwam me hoogst persoonlijk
vertellen dat ik dat eerst had moeten melden. Maar aangezien het in het belang
van de patiënten was en al afgesproken voordat ik daar ging werken, kon ik hem
vertellen dat ik op persoonlijke titel mijn verhaal ging doen.
Daarna was ik 'gevaarlijk' en uit de gratie.
Een veel te kostbare gebakken-lucht-verkopende
verandermanager dacht me de les te kunnen lezen over mijn werk. De man was
aangenomen om alles goedkoper te maken en ik moest mijn team trainen in sneller
werken.
Geld tegen mens. Verder moest ik met mijn publieke
meningsuitingen stoppen. Ik heb hem vriendelijk toegelachen en op de schouder
geklopt en gevraagd of hij dat even zwart op wit wilde laten zetten.
Kortom de hele affaire heeft me ooit een burnout opgeleverd
waar ik nog steeds met huivering aan terugdenk. Prettig was wel om later te
horen dat de treiterdiva op staande voet was ontslagen omdat de angstcultuur
die ze handhaafde tot net even te veel mensen met een burnout leidde.
Een van mijn collega's in een andere baan had een ongeluk gehad
en een verbrijzeld been. Ze kwam al snel weer op het werk en deed zoveel
mogelijk zittend kantoorwerk. Maar de wetenschap dat ze nooit meer snel zou
lopen was ook tot de directie doorgedrongen en deze deed handjeklap met de 'min
of meer eigen' bedrijfsarts die haar eerst steeds meer uren liet werken. Ze
werd gehaald en gebracht door haar echtgenoot en ze maakte dus liever lange
dagen en om de andere dag. Elke dag op een ander tijdstip ophalen was onmogelijk.
Ook hier werd een treiterdiva ingezet om mijn collega weg
te krijgen.
Wat mislukte; ze deed aangifte bij een (niet te)vertrouwenscommissie
en die speelde alles weer door aan de directie. Kantoorwerk werd veranderd, ze
moest maar een archief aan gaan leggen te beginnen met een hoge kast en een
trapje. Onmogelijk met het gerestaureerde been. In functies als coördinator
werd ze afgewezen en uiteindelijk kwam ze, ondank of dankzij een UWV arts thuis
te zitten met een burnout. Het heeft jaren geduurd voor ze er overheen was. Nu
werkt ze parttime als verpleegkundig coördinator bij vluchtelingen werk. En ze
kan nog steeds niet begrijpen dat 'zorg' werkgevers en missmanagers zo met
mensen omgaan
In de afgelopen 45 jaar heb ik veel getreiter de revue zien
passeren. Vroeger kon je nog iets met arbeidsrecht, tegenwoordig kan geen
enkele zorgwerker zich de te dure procedures veroorloven. Bovendien besteden
Raden van Bestuur een deel van de door het zorgpersoneel gegenereerde inkomsten
aan het zich indekken tegen alles..
De angstcultuur die managers en directies soms organiseren
is de reden van heel veel ellende. Of je laat je brainwashen of je vliegt er
uit, met een minder dan minimum loon. In die bedrijven zijn burnouts aan de orde van de dag
Ik denk dan ook dat een basissalaris voor iedereen dit soort
chantages kunnen voorkomen. Hoe prettig zou het werken zijn als je niet op je
tenen hoefde te lopen en je je werk goed zou kunnen doen, naar genoegen van de patiënt
en tot voldoening van jezelf. Veel mensen die nu thuis zitten zouden het liefst
weer werken, iets doen waar ze plezier in hebben, niet alleen maar voor die
paar extra centen maar voornamelijk omdat werk dan een bijkomstigheid is. Heel
veel te zware banen zouden opgedeeld kunnen worden, mensen zouden extra dingen
kunnen doen in hun vrije tijd.
Ik denk dat mensen die zich graag inzetten voor hun werk ook
de verantwoordelijkheid willen die daarbij past. Onmogelijk om zoiets te linken
aan geld.
Dan zou de gemiddelde arts of verpleegkundige, die toch wel
een leventje of twee, drie per jaar redden, een hoogste schaal salaris moeten
hebben vanwege haar of zijn verantwoordelijk zijn voor mensenlevens. Een
zogenaamde topmanager zou het niet kunnen, in plaats van levens redden
verzieken ze er veel, van medewerkers én van klanten. Managen kunnen die zorgwerker zelf wel.
Burnouts op de werkvloer zijn volgens mij gelinkt aan
bedrijfsvoeringen met angstculturen, werken per seconde en waardeloze
bestuurders, nutteloze bedrijfsvoerders en machtswellustige managers.
Ook de daarna verslechterde privéomstandigheden kunnen vaak weer
gelinkt worden aan een 8 urige dagelijkse uitputtingsslag tegen onrecht. Als
dit soort managemonsters nu eens ontslagen zouden worden voor elke medewerker
met een burnout veroorzaakt op het werk en als de loonkosten voor hun privé
rekening zouden komen, was het snel gebeurd met burnouts.
O ja en de echt neutrale bedrijfsartsen worden daarna voortaan
aangesteld door de ondernemingsraad bijvoorbeeld, ook dat helpt. En dan graag een die ook weinig voorkomende ziektes even op Google zoekt en desnoods bestudeert.
©Gavi Mensch
Nederland BV, 21-6-2014
© & All rights reserved 2014
.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
