Geen schrijversblok maar een overdaad aan geschriften

.

De maanden december en januari verzoop ik in de geschriften. De kranten, columns en blogs, de sociale media gingen allemaal over vrede op aarde en hoe wreed die andere mensen wel niet zijn. Ik had daar niets meer aan toe te voegen.

Mijn kleine kring was vol van andere zaken. Het herdenken van een overleden kleindochter, het nieuws over een nieuw kleinkind in de maak, het herseninfarct van een goede vriend die te ver weg woont om hem te omarmen en moed in te spreken. Het kind van mijn vriendin met kanker, een andere vriendin die genezen is. Onze gezamenlijke winterdepressies en onze gezamenlijke kracht om daar ook weer zonder kleerscheuren uit te komen. En de geldduivels.

Ik hoefde niet te schrijven over haat en vrede, ik kon het zelfs niet meer lezen, ik werd en word er moe van. Veel geschreeuw en weinig wol. Alles was al beschreven, over alles was zogenaamd gediscussieerd. Veel foto's werden hergebruikt, wreedheden uit andere jaren werden gebruikt om de overdaad aan leugens en lobby's een gezicht te geven.

Het nieuwe jaar is weer begonnen met leugens en doden, met moorden en verkrachtingen, met loze beloftes en gemene graaiers. Ik heb daar niets meer over te zeggen, ik kan er niets meer over schrijven zonder te vloeken en grof te worden.

Dit is voor mij een revolutionair jaar aan het worden.

Geld is gelukkig geen moer meer waard, dat is al een goed begin. Dan hoeft er ook niet meer gestolen te worden. Van mij mag het worden afgeschaft, net zoals de overkoepelende ambtelijke molens. Het wordt tijd voor kleine gemeenschappen, met een circulaire economie en onderlinge uitwisselingen van diensten. Het wordt tijd voor een basis salaris om de vaste lasten van te betalen, waarbij ik dan ook zou willen opmerken dat vaste lasten ook zouden kunnen verdwijnen, dan is het basissalaris niet meer nodig. Woongemeenschappen, noem ze commons, met een bepaald doel voor ogen, met een bepaalde sociale vormgeving, zonder wurgende hypotheken, met gezonde moestuinen in plaats van gemeente plantsoenen.

Zelfrijdende auto's buiten de bebouwde kom, tussen 16 en 18 u zijn de straten gesloten voor alle verkeer, dan moeten kinderen buiten spelen. Geen werktijden van 9 tot 5, geen woensdagopening of zondagsluiting.

Ik noem zo maar wat, iedereen is ingedut; het wordt tijd om de rotondes te beplanten met fruitbomen en de straten vol te zetten met bankjes, plantenbakken, eucalyptus struiken en openbare toiletten.

Het wordt tijd dat iedereen stopt met ja knikken en nee schudden. Er moet ja geschud worden op alle goede voorstellen en er moeten spijkers met koppen gelagen worden. Tegen de politiek en de ambtenaren, tegen de oorlogszuchtigen en de menschenhaters knikken we nee.

Elke leefgemeenschap is verantwoordelijk voor de eigen omgeving, voor de eigen beslissingen, er is een roulerend 'leiderschap', er zijn experts die tegelijkertijd lesgevers zijn.

Het land is van niemand, grenzen zijn larie evenals de verdeling van de zeeën en het luchtruim.

Ik ben deze rottige mannetjeswereld spoegzat, ik wil dit geknoei niet achterlaten voor mijn kleinkinderen. Wie gelooft in goden mag dat doen zonder anderen daarmee lastig te vallen. Dat geldt ook voor wie gelooft in geld, macht, Doornroosjes en spoken, voor wie gelooft in heksen en filantropen, voor wie gelooft in politici en bestuurders. Het mag allemaal. Maar houdt het voor je, laat een ieder zijn eigen denkbeelden ontwikkelen zonder hen te laten brainwashen door supergelovers.

Ik heb besloten dat ik in mijn kleine sociale kring genoeg kan doen voor iedereen en iedereen genoeg kan doen voor mij. En dat heeft niets te maken met een dwaze participatiewet van bijzonder onbegaafde politici. Er bestaan geen 10 jarige mantelzorgers meer, 10 jarigen zitten op school en spelen buiten, sporten en doen aan schaken. Er bestaan ook geen ongezonde cateringprakjes meer. Iedereen kookt voor 2+2, voor 3+1, de boodschappen voor eten worden gezamenlijk gedaan en betaald, de moestuin opbrengsten worden verdeeld.

Op kleine schaal gebeurt dit al in mijn kringetje. Mijn dochter krijgt groente uit de tuin van de buren, die deelt ze met mij en ik kook mee voor twee van mijn (ex) patiënten.

De hoofdmantelzorger van een van hen, repareert indien nodig mijn fiets. Ik ga af en toe kijken hoe het gaat met mijn veel te jonge moederbuurmeisje, haar vader brengt hout mee voor mij om op te schilderen. Ik rijd zelden alleen op grote afstanden en deel de kosten met mijn meerijders, snel, leerzaam en goedkoop en voor de deur afgezet.

Steeds meer initiatieven ontplooien zich, weggeef- en kringloopwinkels, ruilbeurzen, vlooien- en tweedehands kledingmarkten. Aanschuif- en mee-eet restaurantjes. Lessen in ruil voor lessen. Oppas in ruil voor oppas. Vakantie door huizenruil. Slecht voor de business, goed voor de verdeling van mogelijkheden voor iedereen.

Er gebeurt al heel veel zonder geld, je kunt er alleen nooit iets over zeggen want de overheid wil overal korten en heffen. Maar vandaag of morgen is die ondergrondse beweging zo groot dat alleen die 1% stinkend rijken nog geld hebben, waar ze dan niet veel meer mee kunnen. Zomaar waardeloos uit de lucht gegrepen geld bijdrukken….het is het lachertje van de eeuw, Monopolie spelen in plaats van Olympische, hoe verzinnen ze het.

Door het overbrengen van kennis van specialist op leek wordt de wetenschap verbreidt, komt het onderwijs op een hoger niveau en kan iedereen deelnemen aan de maatschappij, daar zorgt de commons voor, samen doen en samen denken.

Deze start krijgt nog een positief vervolg, dat weet ik zeker.

Leven heeft niets te maken met haat of godsdiensten maar met persoonlijke inzet en de voldoening die je eruit haalt. Ga iets doen wat je leuk vindt en maak er je werk van of omgekeerd, maak van je werk iets leuks. Wees een rebel en stimuleer anderen ook om te rebelleren. Accepteer niets klakkeloos, denk zelf, informeer je of doe het samen met anderen, in overleg.

Denk zelf, daar heb je die hersens voor. Denken heeft niets te maken met hoge of lage IQ's maar met de wil om te leren, op elk niveau. Iedereen kan iets bedenken, al is het maar de te verbouwen groenten in het plantsoen.

Ik ben op zoek naar een plek voor mijn en onze huisjes, vriendelijk en met groene energie, met veel groen en een 'verbod' op grijs en zwart. Een ieder een huisje in de eigen stijl

, naar vermogen, naar noodzaak.

En wil je appelmoes eten dan plant je gewoon een appelboom.

Zo simpel is het.

©Gavi Mensch

Uit mijn dagboek: Binnenstebuiten.

Januari 2015

Why is a sleeping child in the hands of beggars

Have you ever wondered why a sleeping child is in the hands of beggars?…???

Just read this story on the Internet, but I have know about 'borrowing children' since I first went to live in Spain; the only difference is that those babies were never asleep.

I put this on my blog because we all can do something about this dangerous problem: warn the police if you don't trust the situation!

Thís story is to weird for words…

This is an article I came across months ago. We are not sure of the author. However we’ve checked the authenticity of this with our followers in Bangkok and Cambodia. Surprisingly this seems to be true and their request is only to offer beggars with food and water and not money. Any hlp you can do in terms of their needs are just fine. But make sure you do not hand over big bills that will keep the begging industry going. You should be wise enough to know whom to help and how to help. Make your decision based on the situation and knowing it well enough.

”Near the metro station sits a woman of uncertain age. Women’s hair is confused and dirty, her head bowed in grief.

The woman sits on the dirty floor and next to her lies a bag. In that bag people throw money. On the hands of a woman, asleep, is a two year old baby. He’s in a dirty hat and dirty clothes.

“Madonna with baby” – numerous passers-by will donate money. The people of our kind- we always feel sorry for less fortunate. We are ready to give unfortunate people the last shirt, the last penny out of your pocket and never think another issue. Helping, seems like. “Good job done”…

I walked past a beggar for a month. Did not give any money, as I knew that this is a gang operated scam and money collected by the beggar will be given to whoever controls beggars in the area. Those people own numerous luxury properties and cars. Oh and beggar also gets something, of course “ A bottle of vodka in the evening and a döner kebab”. A month later, walking past the beggars, as shock, it suddenly hit me….

I’m staying at a busy crossing, stared at the baby, dressed as always- dirty track suit. I realized that it seemed “wrong”, finding a child in a dirty underground station from morning to evening. The baby slept. Never sobbed or screamed, always asleep, burying his face in the knee of a woman who was his MUM.

Do any of you, dear readers, have children? Remember how often they slept at the age of 1-2-3 years? Hour two, maximum three (not consecutive) afternoon nap, and again – movement. For the whole month, every day of my walking in the underground, I’ve never seen a child awake! I looked at the tiny little man, with his face buried in the knee of his mother, then at the beggar, and my suspicion was gradually formed. – Why he sleeps all the time? I asked, staring at the baby.

The beggar pretended not to hear me. She lowered her eyes and hid her face in the collar of her shabby jacket. I repeated the question. The woman again looked up. She looked somewhere behind my back, tired with utter irritation. Her look was similar to the creatures from a different planet. – F *** off … her lips murmured. 

-Why is he asleep?! I almost cried …

Behind me someone put his hand on my shoulder. I looked back. A some old man was looking at me disapprovingly:

– What do you want from her? Can’t you see how hard she’s got it in her life… Eh …
He gets some coins from his pocket and throws them in the beggar’s bag.

Beggar made a hand wave of a cross, portraying the face of humility and universal grief. The guy removed his hand from my shoulder and strolled out of the underground station. I bet, at home, he will tell how he defended poor, distraught woman from a soulless man in a tube station.

Next day I called a friend. It was a funny man with eyes like olives Romanian nationality. He only managed to complete three and a half years of education. The complete lack of education does not prevent him from moving around the City streets on very expensive foreign cars and live in a “small” house with countless number of windows and balconies. From my friend I managed to find out that this business, despite the apparent spontaneity, clearly organized. Its supervised by begging organized crime rings. The children used are in “rent” from families of alcoholics, or simply stolen.

I needed to get the answer to the question – why is the baby sleeping? 

And I received it. My friend Gypsy said the phrase, completely ordinary with calm voice that twisted me in shock, just like he was talking about weather report: -They are on heroin, or vodka …

I was dumbfounded. “Who is on heroin? Whom – under vodka?! ” He answered -The Child, so he doesn’t scream. The women will be sitting whole day with him, imagine how he might get bored?

In order to make the baby slept the whole day, it pumped up with vodka or drugs. Of course, children’s bodies are not able to cope with such a shock. And children often die. The most terrible thing – sometimes children die during the “working day”. And imaginary mother must hold another dead child on her hands until the evening. These are the rules. And the by passers-by will throw some money in the bag, and believe that they are moral. Helping “mother alone” …

The next day I was walking near the same underground station. I stocked up journalistic identity, and was ready for a serious conversation. But the conversation didn’t work out. But turned out the following … 

A woman was sitting on the floor and in her hands she was holding a child. I asked her a question about the documents on the child, and, most importantly, where was yesterday’s kid, which she simply ignored. 

My questions were not ignored by passers-by. I was told that I was out of my mind screaming at poor beggar with a child. All in all, I was escorted out of the tube station in disgrace. One thing remained was to call the police. When police arrived, beggar with the baby disappeared. I stood with a full sense of – “I’m trying to fight windmills”.

When you see in the subway, on the street whether women with children, begging, think before your hand climb for money. Think about that, if it wasn’t for your hundreds of thousands of handouts, the business like this would have died. The business would die and not the children-inflated with vodka or drugs. Do not look at the sleeping child with affection. See horror… Since you’re reading this article, you know now- why the child is sleeping in beggars hands.

P.S.
If you copy this article, your friends will read it too.
And when you decide again to open your wallet to throw a coin to a beggar, remember that this charity could cost another child’s life.”

©Author unknown.

©Gavi Mensch

Nederland BV 22-1-2015

.

Een jaar geleden

In een hoekje van de bank
in het veel te stille huis,
huilt mijn oudste om haar jongste.

Mijn ziel knijpt
verdriet omhoog, ik slik.
Het is kleverig leed.
Ik wilde sterk zijn en haar troosten.
met tranen dan maar.

Ik hou haar dicht tegen me aan,
zoals alleen een moeder haar kind
vasthouden kan.

Zij heeft even niets
om tegen zich aan te houden.
Haar jongste kindje is er niet meer,
niet om mee te kroelen.
Voor eeuwig in ons hart, onze gedachten


Oma
Maastricht

24-11-2013
24-11-2014

APK-angst

Maanden had ik gespaard voor de APK keuring en de eventuele daar uit voortkomende kosten. Met doodsangst reed ik mijn 14 jarige naar de garage, mijn Twingo, mijn trouwe vriendin. Een lekke band repareren, een afgebroken lampje en  een kleine beurt waren mijn onkosten geweest van het afgelopen jaar. Mijn menopauze autootje moest wel haast gebreken hebben opgelopen.

De jongeman die de sleutel en de papieren van mij overnam reed de auto naar binnen en kwam terug om mij een kop koffie aan te bieden. Vast voor de schrik, dacht ik. Ik dook en de regionale krant; Onno Hoes kan zich niet zo rot gevoeld hebben als ik daar in die garage koffiehoek.

Een doe-het-zelf-garagehouder, die iets niet zelf kon en daarvoor naar mijn garagist moest, zei me in Arabisch Maastrichts dat ik in het vervolg beter bij hem kon komen; dat was veel goedkoper en hij schoof me een visitekaartje toe.

Veel goedkoper. Vreemde concurrent, niet helemaal mijn stijl.

Ik had nog een praatje met de schoonmaakmevrouw, een dame met paars rode handen van het uitwringen van dweilen en sopdoeken. Ik dacht dat dat middeleeuws was maar nee dus.

Het duurde lang, erg lang; de kassa telde vast uurlonen bij elkaar op.

En opeens stond daar de jonge man om te vragen of hij iets mocht repareren.

Er zat iets los aan de vooras en dat moest vastgezet, iets met een pakking en een schroef. En het nummerplaatlichtje was doorgebrand. Bij het woord pakking zag ik mijn spaargeld ernstig verdampen.

Ik vroeg wat de kosten waren en hoorde iets 25 euro. Ik was heel erg opgelucht en riep dat dat er nog wel afkon. Toen de monteur wegwas, siste de doe-het-zelf-man dat ik dat lichtje er wel zelf had kunnen inzetten en dat van die vooras…daar kwam vast dat uur arbeidsloon nog bij. Een beetje domper op mijn feestvreugde maar ik grinnikte stoer en zei dat zelf de onderdelen kopen vast al veel duurder was.

Na een poosje kwam mijn monteur vertellen dat de auto klaar was. Met het hoofd tussen de schouders getrokken vroeg ik hoeveel het allemaal bij elkaar was. APK keuring én de kleine reparatie én een bon voor een autowasbeurt (inclusief winterbescherming, met de hand gewassen) en gratis gebruik van de stofzuiger, totaal €49, - negenenveertig euro ja!

Ik betaalde, gaf 5 euro fooi en kreeg een kerstpakketje mee, met daarin autopoetsdoekjes, autowellness, glasdoekjes en een kalender.

Ik heb de auto direct laten wassen, leuk, met flapslierten die als in een spookhuis over de auto trokken. Ramen waren weer doorzichtig, de lieverd deed ook de binnenkant en gaf me nog wat dashboarddoekjes

De finishing touch kwam na het stofzuigen, ik had dat al heel lang niet gedaan, namelijk een applausje van de wasmeneer en een vleugje 'nieuwe auto parfum'.

Even een kleine reclame voor deze aardige heren die mijn spaargeld in takt hebben gelaten:

http://www.autoserviceusa.nl/apk.htm

http://www.carwashusa.nl/

Gavi Mensch

Maastricht, 15-12-2015

.

Over Jules Deelder....duidelijker hebbie ze nie

JULES DEELDER (70): DE INWENDIGE MENSCH SPREEKT!

Door Wim de Jong

Hoera, Jules Deelder is maandag 70 geworden. Dat wordt deze hele week nog gevierd. Zo heeft de nachtburgemeester morgen voor één dag ook overdag het gezag over de stad en krijgt hij 's avonds van ambtgenoot Ahmed Aboutaleb een dinertje aangeboden. De Buik (vandaag zelf 1 jaar geworden) interviewde de jarige dichter en icoon over koken, eten, drinken, stappen, opgroeien en ouder worden in Rotterdam.

Mijn vroegste eetherinnering? Die heeft te maken met rode kool en spinazie. Rode kool vond ik als kind geweldig, en nou nóg. Ja joh, met een balletje gehakt en appelmoes, zó! Daar doe je me eigenlijk nog steeds het meeste plezier mee. Ik zou het ook zeker als galgenmaal kiezen. Spinazie noemden we koeienpoep, weet je wel, maar dat vond ik ook heel erg lekker. Hutspot, ook te gek. Met witlof had ik vroeger wel weer moeite, maar dat is later helemaal goedgekomen.

Uit eten gaan in de jaren vijftig - joh, dat was wat. Als-ie een week naar de Ardennen ging, dan liep de hele buurt uit bij wijze van spreken, en zo werd er ook tegen dineren in een restaurant aangekeken. Maar mijn vader zat als vertegenwoordiger in de vleeswaren en de conserven, die was wel een geziene figuur in de Zuid-Hollandse horeca. Hij had als een van de weinigen zo vlak na de oorlog ook een wagen van de zaak en daarmee reden wij regelmatig naar een van de eerste wegrestaurants in Nederland, De Gouden Leeuw in Voorschoten. Die was ook toen al beroemd. Daaruit is die hele Van der Valk-machine ontstaan. 

'ROOKWORST, KOLERE, DAAR VREET IK ZO EEN HELE VAN OP'

Nóg een jeugdherinnering: augurken! We hadden thuis een depot beneden waarin mijn vader zijn handelsvoorraden bewaarde. Rekken met worsten, teilen met levers erin, en ook van die grote tienliterblikken augurken. Ik heb het nog steeds: dat als-ie in een augurk bijt - dat bepaalde geluid dat je dan hoort en dat het móet hebben. Met rookworst hebbie dat ook. Enige weerstand en dan knáts. Als dat niet gebeurt doordat zo’n augurk of worst slap is, dan is het ook gelijk niet lekker meer. Rookworst, kolere, daar vreet ik zo achter elkaar een hele van op. Een boterham met kaas idem dito. Als het brood oké is en de kaas is oké dan zijn er weinig dingen die daar tegenop kunnen.  

Maar uiteindelijk gaat er weinig boven koude witte bonen in tomatensaus. Dat heb ik toen ik in Londen woonde veel gegeten, als ontbijt. Vaak had je gewoon niks anders te vreten. Ik heb ook in de bajes gezeten daar, aten we grub - ‘Go get your grub boys!’. Cornish pastry, dat hadden die Engelsen ook, maar verder?! Nou doen ze net alsof ze alles van eten weten, maar als er een volk is dat er nooit ene kloot van heeft geweten... Jóh pleurt op met je geverfde erwten!

Ik ben niet van het koken, maar ik kan wel een perfect ei garen. Ik ben geen hobbykoker, nee, nee, nee, echt niet. In de keuken rotzooien - nou nee, nooit gedaan. Annemarie kookt. Die is, ook als er niks in huis is, in staat om iets lekkers neer te zetten. Eten als resultaat van een of ander creatief proces? Ik kan het wel waarderen als iemand daar met hart en ziel mee bezig is, absoluut. En ik mag gaarne van de resultaten kennisnemen. Zolang het dus maar oprecht is. Want een zeker inflatoir effect heeft het wel, al die aandacht voor dat eten. Het wordt tegenwoordig ook zo overdreven hè. Al die rubrieken, de ene na de andere kok op televisie. Tsja.

Mijn favoriete restaurant is er nog niet. Ik zou zó graag willen dat er een eetcafé kwam dat De Hongerwinter heet. Dat zou ik nou leuk vinden, weet je wel, te gek. Ik zweer het je dat ze er de deur gaan platlopen, jatoch? Echt waar. Dan zet je weer wat recht in de geschiedenis ook, en zet je hier en daar ook weer eens iemand op een ander been, haha. Hebbie in één klap dat hele gezeik en dat overdreven gedoe rond eten ook niet meer nodig. En de gemiddelde mens heeft toch eigenlijk ook de poen niet meer om, zeg, in Parkheuvel te gaan dineren? Daar heeft de belastingdienst intussen wel een eind aan gemaakt.

Die jongen van De Zwethheul, ja bij hem heb ik ook wel eens heel lekker gegeten. Die Mario Ridder ja. Die had allemaal dingetjes die je met een lepel kon eten. Lékker! En op zich is dat heel Rotterdams, eten met alleeen een lepel, jatoch? Eten, joh, het is allemaal prima voor een Rotterdammer, zo lang het maar geen tafelen wordt, en zeker niet met mes en vork. In mijn gedichtencylcus Rotterdamse Kost wordt daar wel mee afgerekend: Als-ie niet vreet/ga je dood/wist Opoe Herfst /106/ al voor ze geboren werd/als-ie het wel doet ook/dient daar voor de goede orde nog aan te worden toegevoegd. En zo komen we er wel: weer tien nieuwe gedichten over Rotterdam, en ze gaan dit keer allemaal over eten - hoe ik er tegenaan kijk, mijn mening. 

'IK BEN GEEN FOLKLORISTISCH VERSCHIJNSEL'

Je haalt er maar uit wat je eruit wil halen, maar ik wil er niet door als een soort folkloristisch verschijnsel van Rotterdam worden weggezet. Dat gevaar is er toch altijd. Goed, je praat Rotterdams, ja logisch, je praat de taal die om je heen wordt gesproken, maar dat je nadrukkelijk wordt gezien als een Rotterdamse dichter, dat mot eruit, weet je wel. Ik ben een Nederlandse dichter die uit Rotterdam komt. En dat er hier een anders levensgevoel heerst dan elders in het land, oké, dat komt tot uiting in die gedichten. Dat kennen ze natuurlijk zelf helemaal niet in Amsterdam, want daar wonen geen Amsterdammers meer. Maarten Spanjer is de enige Amsterdammer die ik nog ken, en de rest komt allemaal uit Tietjerksteradeel en Dinxperlo met de kluiten nog achter de oren. 

Drinken doe ik al honderd jaar gin-tonic. Dat doet ook iedereen ineens tegenwoordig. In een zaak [Ballroom, red.] in de Witte de Withstraat hebben ze nu 51 soorten gin. Zo waait dat allemaal over de wereld, en over een tijdje is het dan weer wat anders. Maar het is goed dat die trends ook aan Rotterdam niet voorbijgaan. De stad is toch ook lang in zichzelf gekeerd geweest:, zo van we houen vooral de ramen lekker dicht. Dat chauvinisme ja, niet buiten de grenzen van de gemeente Rotterdam willen kijken. Met name op Zuid is dat nog erg, bij die radicale Feyenoordkliek. Als er iets achterhaald is, is dat het wel. Ze zijn niet kosmopolitisch weet je. 

Geen kwaad woord verder over Rotterdam, maar er wonen een hoop boeren hier. Je moet je ogen niet sluiten voor de agrarische sector. Die vinden alles gek, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Dat zou dan de belichaming van de Rotterdam-spirit moeten wezen. Nou, die stelregel heeft ons juist jaren tegengehouden, absoluut. We hebben een wereldhaven hier, maar dit is nog lang geen wereldstad. Er zijn een hoop inwoners hier die niet omhoog willen worden gestoten in de vaart der volkeren, maar liever thuis gaan zitten kankeren.

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik Rotterdammer ben. Maar dat wil niet zeggen dat ik mijn ogen in mijn zak heb gehad. Ja, je moet Rotterdam zien als het middelpunt van het heelal, maar het heelal is uiteindelijk wel altijd belangrijker dan het middelpunt; zo moet je het ook zien. We kunnen niet een wereldhaven zijn en tegelijkertijd de deur dichthouden als die wereld op bezoek komt. Dat heb ik altijd gezegd, maar het is door gasten met een one track mind niet altijd begrepen. Nou ja, aan een heel groot deel van de wereld is de relativiteitstheorie voorbijgegaan.

WP IS MEER VAN OWOOWOOWOOBLÔHWÔHWÔH

De eerste favoriete bar die ik noem is Ari. Ja, ik woon ernaast, en Ger [Koedam, red.] is een goede vriend van me. Daarom. De overkant [het Westerpaviljoen, red.] daar kom ik nooit, het is daar meer van owoowoowooblôhwôhwôh, ik ben er misschien drie keer in mijn leven geweest. In Ari komt van alles. Van een hoop van die gasten hier wil je helemaal niet weten hoe ze aan de kost komen, maar de bovenwereld kan niet zonder de onderwereld en omgekeerd, en hier treffen ze elkaar. Zo moet het in een café ook zijn. Sommigen hier komen van de Balkan, uit al die oorlogen die ze er hadden, maar bij Ari zijn het wéreldgasten. Het maakt niet uit waar je vandaan komt, en als je een klootzak bent word je eruit gepleurd. Dat is de enige regel die moet gelden. Ger is ook geen kastelein, dat is meer een waard. 

Goeie tweede is het Schouwtje. Ik realiseerde het me laatst: godverdomme, daar kom ik al meer dan vijftig jaar, weet je wel. Maar goed voor de stad dat er op de Witte de With ook een heel nieuwe lichting horeca gekomen. Zouden er net als vroeger nog ideeën voor de stad worden gesmeed in de kroegen, of staat iedereen er tegenwoordig echt alleen nog maar voor eigen rekening op en neer te springen op van die kankerherrie? Want die muziek van nu bevordert de onderlinge communicatie tussen mensen natuurlijk in het gehéél niet, hè. Je ken de supermarkt al niet meer binnenlopen of je hoort van dat bonkerdebonkerdebonk. Hoe zou Ted Langenbach eigenlijk tegenover eten staan, denk je? 

Als ik in de stad terugkom van een optreden ga ik liever naar huis om daar het plaatje te draaien dat je in de stad niet meer kunt horen. Goed dat het gebeurt, dat je van alles kunt gaan doen op de Witte de Withstraat, maar ik hoef er zelf niet meer allemaal aan deel te nemen. Daar kom je dus wel achter als je ouder wordt: dat je niet bang hoeft te zijn dat je iets mist, want dat is gewoon echt het geval niet, haha. Op 18 december bestaat Blue Note 75 jaar, dan ga ik dus wel weer een avondje Blue Note in Dizzy draaien.

Tuurlijk eet ik regelmatig buiten de deur, want, húp, je kan hierheen en je kan daarheen, overal! De keuze die je tegenwoordig in de stad hebt. Ik kom regelmatig bij Sranang voor een broodje kipkerrie op de Nieuwe Binnenweg, die hebben ook heel lekkere rôti, en pizza’s halen doe ik ook. Al die eetculturen, dat is een enorme vooruitgang ten opzichte van vroeger, en iedere Rotterdammer maakt er graag gebruik van. 

Accepteer dan ook wat gemakkelijker wat andere aspecten van al die verschillende culturen, zou je zeggen. Maar dat gebeurt dan helaas weer te weinig. Goed, dat is een kwestie van tijd. Er is, mede door toedoen van de politiek, nog een groot deel van het Rotterdamse volk dat bang is, maar onder de jongeren leeft die angst voor andere culturen gelukkig niet meer, daar is het joh rot op met je geouwehoer. Ik ga die gasten in het gemeentehuis morgen toespreken, ga ik toch effe zeggen dat het afgelopen moet zijn met die bangmakerij van mensen. Dat ze onderhand worden uitgelachen door de mensen in de stad, weet je wel. 

Ik maak me geen illusies, maar ik ben wel een optimist. Het gaat goed met Rotterdam, de stad is wat zelfbewuster geworden en het gezamenlijke gevoel van trots dat er heerst nu is prettig. Ik ken nota bene Rotterdamse Marokkanen die de schurft hebben aan Amsterdamse Marokkanen -  nou is dat integratie of niet, haha!

26 november 2014

Overgenomen met toestemming van

Wim de Jong

Editor

De Buik van

Wim schrijft, doceert, presenteert en fotografeert. Hij werkt als zelfstandig publicist voor onder andere de Volkskrant, Volkskrant Magazine en Elle Eten.

Jules Deelder is voor mij als Dordtse van geboorte en met een voorliefde voor Rotterdam een heerlijke verschijning. Ik heb iets met de boute duidelijkheid van Jules en met zijn onverbloemd Rotterdammer zijn.

En ook alles wat ik leuk vind deel ik!

Deelder spreekt.... een theatershow....ga er voor zitten 45 minuten kijk en luisterfun

en wat onvervalste Deelder humor

Gavi Mensch

Nederland V.O.F.

7-12-2014

Ambtelijke droefkeutel

Volgens de sukkel van een of andere ambtelijke zonde-van-het-geld instelling ben ik alleen en eenzaam en zou ik wat sociale activiteiten moeten gaan ontplooien, het liefst werkzaamheden doen waar ik niet voor betaald word.

Nu word ik al bezig gehouden door en met kleinkinderen, ik spreek in zelfs verkleinwoordjestaal. Ik heb het over appeltjes en peertjes en natuurlijk over eitjes. In mijn werk ben ik bezig met mijn patiënte, de mantelzorger, de zieke dochter en de rest. Ik sta op de markt met mijn curiosa en luister naar de verhalen, klaagzangen en anekdotes en vaak geef ik ook nog gratis verpleegkundig advies.

Maar dat is niet sociaal genoeg en betaald werk; ik moet vrijwilligerswerk doen, ook dat nog. Gratis niet-te-drinken-koffie schenken bij de oudjes en een gezellig praatje maken met een ouwe knorrepot.

Ik zeg het nog één keer. Ik wil niets meer MOETEN dan dat ik al moet.

Ik heb mijn hele leven gezorgd, geholpen, gedaan en meegedacht. Ik kook nog mee voor deze en gene en ik let op mijn overbuurvrouw, dat doe ik als het mij uitkomt en anders niet. Ik heb nog nooit nee gezegd als ik men om hulp vraagt.

Ik ben nu gewend om alleen te rommelen als ik niet werk of oppas. Ik knutsel en schilder, ik maak mooi van lelijk.

Kras dus op met narrige of onverstaanbare oudjes en vieze koffie, ik heb niets met buurthuizen, die tijd heb ik gehad.

Participeren doe ik volop en ik geef altijd fooi als ik koffie ga drinken. Ik wens in mijn leven geen bemoeienis van een of andere ambtenaar of semi-droefkeutel.

Ik ben helemaal niet eenzaam en helemaal niet asociaal. Ik ben graag alleen (het heeft me wat tijd gekost om me dat te realiseren) en wil dat zo houden.

Ah, men is bang dat ik een zonderling word? Ik ben altijd al een zonderling geweest, daar is niets meer aan te doen.

Ik werk maar 12 uur in de week, verdeeld over ochtenden en avonden. De eerste de beste die mij durft te bellen met de mededeling dat ik daar maar eens wat vrijwilligerswerk bij moet gaan doen, krijgt van mij te horen, dat hij zijn salaris maar moet inleveren omdat hij er toch niets zinnigs voor doet.

En als je dit leest, egghead, delete mijn telefoonnummer. Bij het volgende telefoontje smeer ik je over je bureau heen.

En nu weer aan de slag, vanavond om 21.00 ben ik klaar.

©Gavi Mensch

Maastricht, 29-10-2014

.

Geen mammografie.

De mammografie is een zogenaamd noodzakelijk kwaad. 

En als het nu eens meer kwaad doet dan goed? 

Miljoenen vrouwen laten mammografieën maken alsof het niets is; de voorlichting van het Nederlandse Ongezondheids Ministerie is bar slecht.

Na de hoeveelheid (natuurlijk te verwaarlozen) straling blijkt ook het (pijnlijke) pletten van de borst en het borstweefsel een (geringe) kans op borstkanker te geven. 

Maar aangezien het borstonderzoek een ludieke manier is om gegevens te verzamelen, een zeer conservatieve (zoals de regeringen) methode met een destijds kostbare investering, zitten vrouwen nog steeds opgescheept met deze pijnlijke en waarschijnlijk onnodige onderzoeken.

Waarom komt daar geen verandering in? 

Omdat na de zooi met het Slotervaart Ziekenhuis Sander Spijker, de echtgenoot van de evenzo geniepige Edith Schippers, de baas mag spelen bij de vereniging tegen kwakzalverij?

Omdat het omzetten van pijnlijk en wellicht gevaarlijk naar pijnloos en ongevaarlijk deze en gene misschien minder winst oplevert?

Ik laat geen mammografie meer maken, de laatste keer hebben ze me zo afgesnauwd toen ik aangaf dat het pijn deed, dat ik boos ben weggegaan. 

Ik ben nog wel teruggegaan om de blijvende striem te laten zien net onder mijn borst, dat stukje huid dat van binnen kapot gemaakt is door de ignorante laborante die de mammografie maakte. Onzin vond men.

Maar daarmee sluit ik ook mijzelf uit van het onderzoek op borstkanker. Het zelfonderzoek doe ik natuurlijk wel maar eens in de zoveel tijd zou ik ook wel een thermografie willen laten doen. Maar dat wordt zelden of nooit vergoed. Terwijl het andere invasieve onderzoek de verzekeraars zelfs duur kan komen te staan. 

Vrouwen zijn blijkbaar nog steeds een zeer ondergewaardeerde menschsoort. 

http://www.wijwordenwakker.org/content.asp?m=m4&s=M78&ss=P1829&l=NL

http://energiekevrouwenacademie.nl/thermografie-een-vrouwvriendelijk-alternatief-voor-mammografie/

http://energiekevrouwenacademie.nl/mammografie-weet-waar-je-aan-begint/

De discussie met de heren en dames die met ziekte van anderen hun brood dik verdienen ga ik niet meer aan. Kwakzalvers zoals het echtpaar Schippers-Spijker, hoeven bij mij ook niet te komen zeveren. Wel is grappig dat het ministerie van VWS de sociale innovatie prijs 2009 kreeg, om daarna verder niets met de innovatie te doen.

Enfin, ik betaal de thermografie zelf wel als mijn verzekeraar het niet doet. Ik doe dat liever dan dat er betaald wordt voor minimaal 1% meer kans op borstkanker. Een ongevaarlijk onderzoek lijkt mij winst voor iedereen.

Mocht u een thermografie onderzoek willen laten doen dan kan dat in Duitsland  voor een kleine €50,- of in Amsterdam: http://www.thermografie-amsterdam.nl/

Verder commentaar vind u op https://www.facebook.com/MinVWS/posts/615218658495186

Lees de artikeltjes eens door, dames en heren.... ja ook heren krijgen soms borstkanker. Het pletten is slecht voor ons en het kan anders. We moeten er gewoon om blijven vragen zeuren en vooral veel over praten. 

Geen roze ribbons maar goede diagnostiek!

©Gavi Mensch

Nederland BV,12-10-2014

.

Rebellen nemen het over.

Ik wil niet meer, ik wil niet meer!
Ik wil geen handjes geven!
Ik wil niet zeggen elke keer:
Jawel mevrouw, jawel meneer...
nee, nooit meer in m'n leven!
Ik hou m'n handen op m'n rug
en ik zeg lekker niks terug!

Ik wil geen vieze havermout,
ik wil geen tandjes poetsen!
Ik wil lekker knoeien met het zout,
ik wil niet aardig zijn, maar stout
en van de leuning roetsen
en schipbreuk spelen in de teil
en ik wil spugen op het zeil!

En heel hard stampen in een plas
en dan m'n tong uitsteken
en morsen op m'n nieuwe jas
en ik wil overmorgen pas
weer met twee woorden spreken!
En ik wil alles wat niet mag,
de hele dag, de hele dag!

En ik wil op de kanapee
met hele vuile schoenen
en ik wil aldoor gillen: nee!
En ik wil met de melkboer mee
en dan het paardje zoenen.
En dat is alles wat ik wil
en als ze kwaad zijn, zeg ik: Bil!



Met dank aan Annie M.G. Schmidt, die mijn lijflied schreef.
Ter herinnering aan Koko.
Ik geef het ook weer door aan mijn kleinkinderen, maak geen zorgen! ;-)

©Gavi Mensch
7-10-14

One more update about flu-shots!

How To Avoid The Flu

Eat right!

Make sure you get your daily dose of fruits and veggies.

Take your vitamins and bump up your vitamin C. 

Get plenty of exercise because exercise helps build your immune system.

Walk for at least an hour a day.. 

Go for a swim.. 

Take the stairs insteadof the elevator, etc. 

Wash your hands often. 
If you can't wash them,keep a bottle of antibacterial stuff around.


Get lots of fresh air. 
Open doors & windows whenever possible. 

Try to eliminate as much stress from your life as you can.

Get plenty of rest. 

OR! 

Take the doctor's approach.. 
Think about it...
When you go for a flu shot,what do they do first? 
They Clean your arm with alcohol... 

Why ??? 

Because Alcohol KILLS GERMS.. 
So...... 

I walk to the liquor store. (exercise) 
I put lime in my lager ...(fruit) 

Celery in my Bloody Mary (veggies) 
Drink outdoors on the bar patio..(fresh air) 
Tell jokes, laugh....(eliminate stress) 
Then pass out. (rest) 
The way I see it... 

If you keep your alcohol levels up flu germs can't get you  

My grandmother always said... 
'A shot in the glass 
is better than one in the ass!'

Live Well and Laugh Often!

©Gavi Mensch & Janet Izod
7-10-2014