Lintjesregen

Het regent lintjes hier en daar, ja ook hier, ondanks de Limburgse zon. Koninginnedag wordt hier maar mondjesmaat gevierd. Het is meer de vrije dag op vrijdag. Ze hebben niet zo'n band met Holland maar van lintjes lusten de Zuid-Nederlanders wel pap.
Die lintjesregen lijkt me wel leuk om te zien, naar beneden dwarrelende allerhande lintjes: satijnen en katoentjes, rood, wit, blauwe en paarse lintjes. Oranje, gele en groene (milieuvriendelijke) lintjes. En natuurlijk ook door-het-lintjes, wormenlintjes en zaaglintjes.
Naar het schijnt kun je iemand opgeven om zo'n lintje te mogen vangen en/of te laten opspelden, dat heet dan 'een lintje krijgen'. Veel mensen die iets aardigs hebben gedaan krijgen een lintje, soms ook mensen die al 40 jaar op dezelfde werkplek gezeten hebben. Sommigen krijgen er een indrukwekkende titel bij cadeau, je koopt er niks voor maar het staat wel leuk: Ridder Albert en jeetje hoe noem je een vrouwelijke ridder, Ridderes? Of Ridster? Of Ridderin Anneke, staat dat een beetje op je CV?
Er zijn mijns inziens ook wat vreemde decoratiekeuzes. Eén voor de kapper en één voor een dame die veel geld heeft verdiend door anderen aan het werk te zetten, één voor een ex-DJ, één voor een restaurantgidsinspecteur(?) annex kok. En nog een voor een hooggeleerde weermeneer en ook een voor een journaalmevrouw. Er is ook iemand Lid geworden zag ik, in de Orde, dat is wel makkelijk als er gestaakt gaat worden op Koninginnedag, orde en netheid, lekker calvi-nederlands!
Heel veel (3637) vrijwilligers krijgen alleen een lintje, geen titels natuurlijk, daar waren er niet zo veel van. Ik gun het iedereen van harte en allemaal erg gefeliciteerd!
Een leuke traditie? Welnu, ik ben er niet zo kapot van, ik heb liever persoonlijk liever een boekenbon en de vrijwilligers ook, denk ik, hoewel die erkenning voor je inzet op zich wel erg prettig is.

En wie krijgen er nou wéér geen lintje? Ik heb een korte lijst, maar ik vermoed dat iedereen er wel een zou kunnen maken. De mijne: Meneer J. van 87 die al 50 jaar voor zijn invalide vrouw zorgt. Mevrouw P, die al haar hele leven generaties buurkinderen van een kopje thee voorziet als ze uit school komen en nog een uur ouderloos zijn. Jan M. die al twee jaar de hond van zijn moeilijk lopende buurman uitlaat, minstens 2 x per dag. Tineke S, die meekookt voor Els, alleenstaande moeder met 3 kleine kinderen en een pokkebaan. En dan mijn vriendinnen, mijn vrienden en mijn nichten, die hebben ook een lintje verdiend. Voor het mij uit de put kletsen, voor het telefoneren met mij, voor de mij toegestoken handen, al vele jaren! Voor het opmaken van het logeerbed en de kosjere maaltijd en het broodje zuurkool. De oeverloze hoeveelheid thee en koffie en de glaasjes wijn niet te vergeten. Voor de boterkoek en de heerlijke propmacaroni.
En voor mijn kinderen! Die krijgen niet zomaar één lintje, die krijgen een hele rol, dan kunnen ze ook uitdelen!

En behalve het lintje krijgt natuurlijk iedereen een boekenbon én een bosje bloemen, wat heb je nou aan alleen een lintje? Ik heb maar een uurtje de tijd om van die vrolijke lintjesbui te genieten, ik werk! Iemand moet op de patiënten letten. Als ik morgen nou ook nog wat extra uitbetaald krijg omdat het een feestdag is, kan ik weer een boekenbon en misschien een bloemetje kopen.
Uiteindelijk is het dus een vicieuze cirkel: 't is wat je Trix-d'r-dag zou kunnen noemen en zij deelt alleen maar lintjes uit, maar ik krijg wat extra's voor mijn werk op haar dag en daar kan ik dan weer iets mee kopen om weg te geven. Logisch toch?
Daar zou zij zélf een lintje voor moeten krijgen.

P.S. Als ik de koningin zou zijn, zou ik trouwens wel een écht feestje geven, voor iedereen, van mijn eigen geld en bij mij in de tuin!




@Gavi Mensch
Maastricht, 29-4-2010

Mensch

A couple of years ago I spent some time writing with a philosopher about things that have nothing to do with daily life. No small talk. He would write down a phrase and I would send hem my ideas on the matter and the other way around. It was very interesting not having to talk about the everyday items you talk about with the people around you and it gave me the opportunity to get deeper into what's moving the world. 

We talked about Plotino and his view on 'us', simplified. That meant thinking about the All and 'Nous', us! Not the religious All but as in: 'All is Visible because the light reflects on us, which makes us visible as well'. We have written long and short mails, have never agreed completely and then he all of the sudden died of a heart attack, so we never got to the bottom of it. That's how things work in Philosophers land.
I don't mind picking up that Plotino idea again with someone else for an intense discussion of the matter. But not now!

We also would exchange phrases like 'Cogito ergo sum', 'I think, therefore I am', Descartes' philosophy-puzzle, which confuses quite a lot of us. Or the more positive thought: 'Risas abundat en cor homini': there is abundant laughter in a human's heart. And there is! Just try to make a sore person smile with the simple phrase: 'Smiling sets your face in a golden glow', and they'll smile, everybody can do with a golden glow! I wouldn't mind exchanging ideas like these again with who ever would like to spend a thought on it.....

One of my phrases kept us writing for over a year. I've used it quite a lot ever since:
To be a perfect mensch is a burden, 
to be a normal mensch is boring and 
to be yourself, a perfectly normal mensch, is difficult but totally satisfying!

If we take into consideration that a mensch is a complete human being, complete in every sense of the word, with all the good and the bad stuff we carry along, trying to give life a chance…….would it be difficult for some people to be a mensch and act like one? 

Of course I can't and will not exclude anyone, nobody at all, we can only exclude ourselves.
So, if there is someone out there who would like to spend an afternoon on writing a mail or comment on it, please do. It doesn't have to be in English, I think I can handle a discussion in Spanish as well and of course it would be nice and easy to do so in Dutch.

I remind you of my email address: gavimensch@hotmail.com   and it could  also be nice to respond on short discussions on Twitter@GaviMensch , it would be a change from some of the regular comments over there: I'm not very interested in where one goes after lunch or what one does before dinner.

Let's give it a try!





©Gavi Mensch
Maastricht 25-4-2010

Haantjes en kippen.

.

De kippen en hanen op het grasveld voor de kliniek maken veel kabaal.

Arme kippen, drie keer zoveel hanen die allemaal hun oog op telkens op de zelfde kip laten vallen. Als één haan haar lekker vindt gaan ze er allemaal voor, gangbangers! De dames moeten soms rennen voor hun leven.
De wilde hanen en kippen horen een beetje bij de kliniek. In het voorjaar hadden we ons rookhok buiten omgetoverd tot ren, de dames deden daar aan “de leg en het broeden”. Het is een soort herberg voor dakloos pluimvee geworden. 

Niet altijd tot genoegen van de omwonenden.
De heren kraaien bij nacht en ontij de patiënten wakker en meerdere van hen, bijna allemaal met korte lontjes vanwege de afkick, hebben al een poging gewaagd om zo’n wekker op twee poten de nek om te draaien, gelukkig zonder succes.

De leider van de hanen, die we James noemen omdat hij zo arrogant rondstapt, is ook wel de meest serieuze. Hij is de Big Boss. Prachtig in de veren met de kleuren van een herfstlandschap.
Zijn hen is Sjaan, beige en wit, rond en mollig, maar geen doetje. Ze heeft al aardig wat kuikenrovers de schrik op het lijf gejaagd en ze heeft besloten bij James te blijven. Maar de andere hanen hebben het vaak op haar gemunt, ze is een lekkere kip. Vaak zitten ze met zijn allen achter haar aan en James zet dan een hoge borst op en stapt om haar heen alsof hij wil zeggen: “Poe poe, jongens wegwezen, zij wil bij mij blijven, dat zie je toch en dat is ook niet voor niks!”

Maar de jongens zijn brutaal en James kan ze niet allemaal tegelijk bij Sjaan weghouden, met als resultaat dat Sjaan het vandaag op een lopen zet en onder mijn Twingo duikt.

Wij, mijn collega’s en ik, staan het een beetje lacherig en al rokende te bekijken: die komische hanenpogingen om onder mijn auto bij Sjaan te komen. Maar de auto is te laag voor die hoge hanenpootjes. 
Als een van de haantjes op mijn auto springt en daar woest flapperend met zijn vleugels de laatste restjes lak van mijn motorkap afkrabt met zijn sporen, grijp ik in. Ik sprint naar de auto, ik kan nog hard rennen voor het goede doel en de vandaal flappert weg. Sjaan zit nog onder de auto en ik maan de resterende hanenbinkies om op te hoepelen wat uiteindelijk resulteert in rondjes lopen om de auto heen, de zuster achter de hanen aan, Sjaan eronder en James die op een afstandje toekijkt met een ietwat verbaasde kop. Dan draait hij zich om. Te veel gedoe.

Mijn collega’s hebben de slappe lach gekregen van het gebeuren en ik moet, om nog enigszins mijn gezicht te redden uitleggen dat, als er te veel bedreigende mannen zijn, vrouwen hun krachten moeten bundelen, waarop de collega’s in de volgende lachbui schieten.

Ondertussen hebben de haantjes de enige overgebleven beschikbare kip Truus ontdekt, ze zit tussen de fietsen. Truus is een beetje afgeleefd en lijkt op een van de patiënten die nooit meer van haar verslavingsproblemen afkomt.
Mager, tanig is een betere woord, een beetje vaal van kleur, grijs en beige en een trieste blik in haar kippige oogjes. Met afschuw ziet ze de bende jonge hanen op zich afkomen. Ze twijfelt niet lang, fladdert omhoog en springt zo in de mand van mijn collega’s fiets. Ze nestelt zich en kijkt over de rand naar haar belagers. Mijn collega kijkt naar mij. Maar ik zeg dat haar fiets haar verantwoording is en dat ze op zijn minst een bijdrage kan leveren aan vrouwenopvang. Ze loopt naar de fiets toe en zegt tegen Truus dat ze tot het eind van haar dienst de mand kan gebruiken als shelter.

De jonge haantjes kunnen niet bij Truus komen en lopen het veld weer op. Een van hen, een brutale, pikt in het voorbijgaan naar mijn collega’s been, schudt zijn veren en wandelt weg.
“Zo werkt dat, het is de realiteit van veel van onze patiënten: net de mensenwereld....”, mompelt mijn collega en we sluiten onze rookpauze af met een blik op Sjaan onder de auto en op Truus in de fietsmand.

Als we naar binnen gaan horen we James nog een luide kraaiserenade geven.
Een bedankje........ of een waarschuwing dat we ons niet te veel met zijn zaken moeten bemoeien.





© Gavi Mensch
Utrecht, 2-10-2009

.

‘CHILDGATE’

Copy-paste onderstaande petitie naar uw email, vul uw gegevens in en mail hem naar het volgende email adres: childgate@gmail.com


--------------------------------------------------------------

‘CHILDGATE’


Een Europese petitie!


Bij deze roep ik het Europees Parlement op om alles in het werk te stellen waardoor opdracht gegeven kan worden aan Eurojust om een diepgaand onafhankelijk onderzoek uit te gaan voeren naar de aard en omvang van seksueel misbruik, fysiek en psychisch geweld door vertegenwoordigers van kerkelijke organisaties binnen de lidstaten van de Europeese Unie. De tijdspanne waarop dit onderzoek betrekking heeft dient zo geformuleerd te zijn dat ruimte geboden wordt aan alle casussen die door jong en oud ingebracht kunnen worden.
De doelstelling van dit onderzoek dient verder te gaan dan het louter en alleen in kaart brengen van dergelijk misbruik en geweld maar dient ook de mogelijkheid te onderzoeken, in combinatie met de bijhorende aanbevelingen, hoe bij al dit soort van misstanden kerkelijk recht ondergeschikt is en blijft aan civiel recht en strafrecht binnen alle lidstaten van de Europeese Unie. Een en ander zonodig in samenhang met inhoudelijk uitgewerkte aanbevelingen tot supranationale wetgeving, zonder verjaringstermijn.


Naam:
Woonplaats:
Land:

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


U kunt deze oproep steunen door deze te ondertekenen met Uw naam, woonplaats en land en te emailen naar: ‘CHILDGATE’

Uw steunverklaring zal doorgeleid worden naar vertegenwoordigers van het Europees Parlement.

Wilt u deze ‘Childgate’ petitie alstublieft  naar zoveel mogelijk mensen doorsturen? Vriendelijk dank!
childgate@gmail.com


Persoonlijke noot: 
Ik heb mijn blog voor deze petitie  aan de initiatiefnemers van  CHILDGATE ter beschikking gesteld.
Voor genuanceerde reacties naar aanleiding van bovenstaand artikel,
verwijs ik iedereen naar mijn email adres: gavimensch@hotmail.com
Alle ( veelal ongepaste ) reacties onder deze petitie zijn bij wijze van uitzondering verwijderd .

Fietsen.

Met de kaart van Maastricht uit de krant voor mijn neus zit ik te puzzelen, Amstel Gold Race vandaag! Mijn schoonzoon heeft hem gisteren gereden voor amateurs, mijn 6 maanden zwangere dochter mocht niet meedoen, het geheel de Cauberg ophijsen op een racefiets is net even iets te veel van "gezond bewegen is ook goed in je zwangerschap"! Alhoewel ik moet zeggen dat zo'n fietsmaillot over zo'n mooi buikje erg leuk staat. Vandaag zijn die twee op een brommer, jawel, achter de wielrenners aan, ze zijn echt fanatiek, en volgen degenen die vanwege de aswolk hier nog wel konden komen. De dag van mijn schoonzoon moet een 'sjoene' dag worden.

Valverde kan ik niet vinden op de definitieve starterslijst, maar gelukkig zijn Vall (wel een Catalaan, maar goed) en  Freire van de partij. Sastre een van mijn schoonzoon's andere landgenoten en favorieten( voor zover ik er iets van begrijp), zit te wachten ergens op een vliegveld. Jammer! Te meer omdat Moeder Aarde eigenlijk wel van fietsers houdt en die aswolk ook meer bedoeld was voor degenen die te pas en te onpas in een vliegtuig stappen voor klusjes op 400km afstand, soms minder. Er zijn Euro Parlementariërs die van Amsterdam naar Brussel vliegen, tja……
Maar terug naar mijn eigen route, waar kan ik heen? Ik vind fietsen heerlijk, maar vandaag ga ik niet op de fiets, ik moet twee enorme hobbels over en ik moet keuzes maken: mijn van werk en hockey (en gewicht, ja hoor, het staat er bij) en door valpartijen gebutste knieën protesteren hoorbaar bij de oprit van de Noorderbrug en de klimmende Statensingel. En het is natuurlijk niet alleen de heenweg, ik moet ook weer terug. Die knieën moeten als het een beetje tegenzit nog tien jaar van hot naar haar rennen om patiënten te verzorgen, want de huur moet betaald en er moet af en toe een cracker 'light' op de plank. Ik heb besloten om een elektrische fiets te kopen, wel meetrappen geen druk op de oude gewrichten. Mijn baas heeft een fietsplan en ik moet nu alleen dat 0-uren contract nog kwijt om daar aanspraak op te kunnen maken. Dan nog moet ik een tijdje sparen en daarna ga ik op mijn racefiets voor de Nurses Silver Race, de kleur van mijn haar tegen die tijd. Maar nu nog even met de auto, helaas, want er schijnt een on-Hollandse zon en een beetje frisse lucht kan nooit kwaad.
Terug naar mijn route, ik kan toch zo afwijken van mijn verhaal, maar niemand zegt er iets van, er is hier ook verder niemand….daar ga ik weer;-)
Ik zie dat ik over de Kennedybrug kan, via het centrum onmogelijk daar is alles verstopt zo dadelijk. Lekker rustige route, dakje van de Twingo open, radio aan, race volgend, sigaretje of kauwgom, afhankelijk van hoe men naar mij kijkt onderweg.
Het peloton gaat zich opmaken voor de tv uitzending zo, met helikopters, vooruit dan maar!

Ik ga opschieten, ik moet mijn sportieve kloffie nog aan doen, lekker schoongewassen wit en dan als een speer op weg…..naar mijn werk!



@Gavi Mensch
Maastricht, 18-4-2010 14.00 u

Lucia.

Hoeveel keer heb ik niet medicatie opgetrokken voor een arts die speciale medicatie nodig had voor een terminale patiënt? Uitleg over de medicatie was destijds summier, uitleg over de bestemming was mijn zaak niet, mijn werk was het correct optrekken van gevraagde medicatie, in opdracht. Heb ik niet een acht nachten durende nachtdienst gedraaid waarin tijdens vier opeenvolgende nachten elke nacht een patiënt overleed? De vijfde nacht had ik het niet breed, dat kan ik je wel vertellen.  Ik heb het over meer dan 25 jaar geleden, ik had  nu al 25 jaar onschuldig in de gevangenis kunnen zitten….. samen met een collega die de nachtdiensten samen met mij  draaide.

Als verpleegkundige vind ik het een ernstige zaak als mijn patiënten overlijden, mijn eigenlijke werk is het verbeteren van de kwaliteit van leven. Soms treft je zo'n nare samenloop van omstandigheden. Hoeveel patiënten zijn er in een ziekenhuis die kans hebben op een hartstilstand, een reactie op medicatie, hoeveel zijn er ernstig ziek? Veel!

Toen Lucia de Berk beschuldigd werd van niets minder dan moord en doodslag, schoten mij deze vragen door het hoofd. En ook de gedachte dat hoge sterftecijfers slecht zijn voor instellingen en dat we als verpleegkundigen slecht verzekerd zijn voor en van rechtsbijstand en dat het makkelijk is om iemand de schuld te geven. En dat er geen tastbaar bewijs was, alleen verdenkingen.

Ten tijde van de arrestatie van Lucia werkte ik in Spanje en natuurlijk was het ook daar nieuws, als Nederlandse verpleegkundige werd ik er vaak op aangesproken. Waarom? Wel, Nederland staat in sommige delen van de wereld bekend als het land waar alles mag, abortus tot 24 weken (enkele van de gestorven patiënten waren baby's) en euthanasie (anderen waren zieke ouderen). Of omdat het rechtse en zwaar katholieke deel van Spanje onze strijd voor euthanasie 'moord' noemde: "Jullie maken die oudjes gewoon dood als ze te veel verzorging gaan vragen". Mijn leerlingen uit conservatieve kringen moest ik voorlichten over euthanasie en de regelgeving, met mijn katholieke kennissen moest ik in de clinch.
Compañera del Angel de la Muerte, collega van de Engel des Doods was het wrange en uitermate misplaatste grapje als ik vertelde dat ik verpleegkundige was.


Ik schreef open brieven aan de rechtse en linkse Spaanse kranten en ook aan Nederlandse. 
Er bleek noch daar noch hier enig begrip voor de rare situatie waarin Lucia zich bevond, het was makkelijker om het zo te laten?
En ondanks het feit dat er gebruik gemaakt was van massahysterische verklaringen en aanwijzingen die onder andere verzameld waren door overijverige rechercheurs met een CSI-syndroom die een massamoordenaar voor ogen hielden, werd Lucia zonder meer veroordeeld tot levenslang. 

Huiveringwekkend voorbeeld van wat er allemaal fout kan gaan, een bizarre nachtmerrie. Je kunt nog zo voorzichtig zijn en toegewijd, als er mensen zijn die je ongenuanceerd zwart maken of zaken zien die er niet zijn, sta je letterlijk met je rug tegen de muur. In grote werkgemeenschappen met veel roddel en achterklap en sowieso in de ogen van het achter de geraniums zittende deel van onze maatschappij, hoef je er niet zó veel voor te doen om als 'raar' bestempeld te worden. 

En als je, als verpleegkundige, veel en vaak werkt is de mogelijkheid dat je aanwezig of in de buurt bent van patiënten die overlijden erg groot. Ik heb duidelijk geluk gehad, in die vier opeenvolgende nachtdiensten waarin die vier patiënten overleden, had ik een collega bij mij, in de nacht werkte je destijds nog met zijn tweetjes. En waarom mijn collega destijds nooit het 'grapje' van 'zo gaat het goed met de wachtlijst' op haar bord kreeg is goed verklaarbaar.  

Het was een aardige, goed gereformeerde meid en een goede verpleegkundige, protesteerde nooit, was afstandelijker, minder betrokken bij het lichamelijke lijden, daarmee verdiende men de hemel, vond ze, het hoorde erbij. Terwijl ik te vaak vragen stelde aan de artsen en protesteerde als mensen teveel pijn hadden of als men oeverloos doorging met extra voeden, medicatie en reanimeren. Ik was niet gelovig en werkte in een katholiek ziekenhuis. Ik was een ongehuwde moeder( foei) en protesteerde ook nog eens tegen de begintijd van de dagdienst die niet aansloot op de openingstijd van de crèche. Ik was lid van de vakbond. Kortom, ik was lastig en heb aardig wat botsingen met deze en gene overleefd. 

Maar voor hetzelfde geld waren er mensen geweest die stiekem met hun vingertje naar mij hadden gewezen als er een vraag geweest was over de vier overleden patiënten. Men had redenen kunnen verzinnen, zoals bij Lucia, of fouten van anderen kunnen afwentelen op mij, zoals ook gebeurd is bij Lucia.  Politie zou heel wat vreemde feiten gevonden hebben in mijn leven die 'eventueel misschien wel eens zouden hebben kunnen leiden tot iets'.

Lucia de Berk

Bij mijn weten was Lucia  een harde werker en een betrokken pleeg en waarschijnlijk  alleen geen standaard mens. Ons lot hangt vaak aan het zijden draadje van de publieke opinie, van de jaloezie van de collega's of van de benauwdheid van de werkgever en vooral van ambitieuze ambtenaren die een 'big case'op hun naam willen zetten.

Veel verpleegkundigen zijn zich bewust van dit fenomeen, van onze slechte rechtspositie en van het feit dat wij diegenen zijn die het dichtst bij de patiënt staan.
Weet je, ik vraag me af hoe die mensen met die beschuldigende en priemende wijsvingertjes zich nu voelen? Slecht, hoop ik, lijdend aan slapeloosheid en vol gewetenswroeging, dat zou in ieder geval getuigen van hun menselijkheid.

Van de werkgevers weten we al dat ze maar vast begonnen zijn om te beknibbelen op de vergoeding die Lucia krijgt, €45.000 in plaats van €100.000. Ik mag hopen dat ze van al die jaren haar salaris nog krijgt ( minimaal €200.000 exclusief de ORT en de pensioenafdrachten die niet gedaan zijn), aangezien ze onrechtmatig ontslagen is. Een zichzelf van alle ellende vrijwarende verklaring van het ziekenhuis, gisteren gepubliceerd, is op zijn zachtst gezegd storend.

Het geld zal ze hard nodig hebben, om de 'dood'-eenvoudige reden dat, ondanks het feit dat ze nog steeds haar beroep mag uitoefenen, zij dit niet meer kan wegens een in gebreke gebleven revalidatie na een hersenbloeding in de gevangenis; wie er verantwoordelijk was voor dat in gebreke blijven moet nog worden uitgespit!



©Gavi Mensch
Maastricht, 16-4-2010

*All rights reserved 2010-2013. Niets van de tekst van dit blog mag worden overgenomen zonder uitdrukkelijke toestemming van de auteur.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Lucia_de_Berk#De_zaak-Lucia_de_Berk

Update: 9-8-2013
http://www.nu.nl/binnenland/3546993/lucia-berk-vindt-ziekenhuis-onveilige-werkplek.html?utm_source=twitter&utm_medium=socialmedia&utm_campaign=nunl_twitter

http://programma.ntr.nl/10577/ntr-academie/detail/aflevering/6000007555/Lucia-de-Berk:-Vechten-tegen-massahysterie

Tijd voor sex 1.

Nee, nee, ik ben niet desperate…ik vind dat het weer tijd is om te praten over sex.

Haal die vinger nog even weg bij de delete knop, het is alweer zo lang geleden dat er gesproken werd over sex en ondertussen blijft het maar een beetje pruttelen onder de oppervlakte, zoals een vulkaan die wel rookt maar nooit tot uitbarsting komt. Als er dan toch luchtvervuiling is kunnen we het beter weer eens ter sprake brengen. Ik merk dat het tijd wordt aan de mailwisselingen die ik heb met oude en nieuwe schrijfvrienden en -vriendinnen. 

Op 'Intelligence Squared' was een humorvol debat met de stelling "Everything a man does he does to get laid", vol spitsvondige wijsheden en uitleg. Ik heb veel gelachen en ook wel een boel opgestoken over hoe men denkt over seksuele relaties vandaag de dag. Uiteindelijk weer geen uitsluitsel over wat mannen en vrouwen drijft tot sex, waarom mannen alles doen om sex te kunnen hebben en waarom vrouwen alles doen om sex te kunnen hebben. 
De biologisch getinte redenen kennen we al, ook de genetisch bepaalde en evolutionaire drijfveren. Interessanter was de vraag: ' Waarom mannen er alles voor over hebben om eigenlijk geen sex meer te hoeven hebben'. Er zijn dus redenen waarom mannen dingen doen zodat ze geen sex meer hoeven hebben, met een vrouw. Eén ervan is het onvoldane gevoel waar ze mee blijven zitten, het gevoel dat ze altijd tekort schieten.

 Een kort-door-de-bocht voorbeeld: Een man doet iets geweldigs om een vrouw te imponeren ( zodat ze sex met hem wil) en is daar zo mee bezig dat er geen tijd over blijft voor sex. Zodra hij merkt dat dit imponerende 'geweld' niet leidt tot de dezelfde voldoening als het hebben van sex en dat de vrouw niet echt onder de indruk is van zijn prachtige auto of zijn laatste boek noch van zijn seksuele performance, schakelt hij terug naar zijn maten en praat over mannenzaken. Hetgeen weer leidt tot een seksloos bestaan. De stelling van de enige vrouw in het gezelschap van sprekers in het eerder genoemde debat was, dat mannen van alles doen om geen seks meer te hebben. Ze houden zich bezig met onaantrekkelijke zaken zoals het intensief spelen van computerspelletjes,  het obsessief bezig zijn met de auto die hij 'zijn vriendin' noemt, het ongeschoren en in trainingspak rondlopen. Ik ben het met die stelling eens. Mannen willen erkenning voor hun geweldig zijn en ondertussen doen ze er, wat ons/mij betreft, weinig tot niets voor. 

Mannen doen van alles met mannen, met hun maten: vissen, motorrijden, forumschrijven, vergaderen..... alles behalve op zoek gaan naar vrouwen. Op datingsites worden vrouwen gewaarschuwd: mannen schrijven niet, ze wachten tot de vrouwen schrijven. En zo krijgen vrouwen weken gratis lidmaatschap, anders houdt de site op te bestaan! En vrouwen schrijven, jawel, om te zien of er nog mannen zijn die terug willen schrijven; ijdele hoop, de meeste mannen zijn vissen met maten of 'daten' zich suf: "Ik heb meer aan het persoonlijke contact, ik ben niet zo'n schrijver!"

Ook in het dagelijks leven is het onmogelijk om zomaar een conversatie te beginnen met een man. Ga maar eens naar een terrasje pikken in je eentje en kijk eens om je heen. Vier soorten mannen: de man met zijn maat, collega of vrienden, de man met de veel jongere vrouw, de man met de zwijgende echtgenote en de man met de laptop. 
En daar zit ik dan, alle goedbedoelde aanbevelingen om niet thuis te blijven zitten, omdat ik daar niemand tegen het lijf loop (haha) ten spijt: mannen willen geen relatie met vrouwen maar met mannen die weten van economische en politieke zaken en van voetbal, tennis of golf, allemaal veel interessanter, stressloos en zonder andere intenties dan tijd verdrijven op een prettige manier. Op de achterbumper van mijn pretentieloze Twingo uit '95 zit een sticker: "Heb jij nog sex of golf je al?", wat mij in files lachende of zure gezichten oplevert bij een blik in de achteruitkijkspiegel. De lachers zijn jonge mannen en vrouwen van elke leeftijd, de zuurpruimen zijn mannen van mijn leeftijd; ze weten het van zichzelf, denk ik dan. Deze mannen willen niet samenwonen met een vrouw (behalve dan als het huishoudelijk gemak oplevert) en ze doen er van alles aan om te voorkomen dat ze sex moeten hebben. Het is niet zo dat heteromannen geen sex willen, het euvel is dat ze sex moeten hebben met een vrouw en daar zitten bedreigende consequenties aan vast, dan is het afgelopen, denken ze, met een boom opzetten in de kroeg met de maten, afgelopen met elk weekend voetbaldiscussies. 

Mannen doen van alles om vrouwen te imponeren; boeken schrijven, de Sixtijnse Kapel schilderen, enorme bouwwerken verzinnen én bouwen, manager of minister-president worden ( hetgeen JPB niet veel heeft opgeleverd aan zijn gezicht te zien). Vrouwen vallen meer op gezelschap, op een gesprek op niveau, op samen delen en op gelijkheid van rechten en plichten. En op de spanning, op het direct of indirect aangesproken worden op háár intelligentie en háár creativiteit.

Mannen van mijn leeftijd kunnen een voorbeeld nemen aan de jongere garde, het is bewezen dat (jonge en oudere) vrouwen vallen op minder prestatiegerichte, emotionelere mannen die eigenlijk ook altijd sex willen maar het accepteren als het niet zo loopt. Mannen die wandelen met een baby in een draagdoek of heerlijk kunnen koken zijn seksueel veel aantrekkelijker dan de mannenman; er valt aan die eerste nog veel te ontdekken en de laatste is duidelijk, een open boek(?) en niet interessant voor het andere geslacht.

Mij rest  voorlopig nog werken en thuisblijven, kijken naar discussies over het onderwerp en accepteren dat het zo is. Of een jongere, veel jongere man aanschrijven, die geen kinderen meer wil (daarover later meer). Of schrijven over waar ik zoal tegenaan loop….
Sex is op mijn leeftijd (zo jong als ik ben) blijkbaar iets waar ik alleen nog maar over schrijf?


Wordt vervolgd  en natuurlijk bevestigen ook in dit stukje de uitzonderingen de regel .....;-)



©Gavi Mensch
Maastricht, 15-4-2010.

feminino o masculina

Para mi, parte del vocabulario Castellano tiene curiosidades de índole (bio)lógico-filosófico. Desdeluego me revienta (pero quien soy yo, ¿una extranjera feminista?) que en Castellano se hable del hombre cuando se quiere decir la gente en general y de los padres cuando el padre es el que deposita en un lugar indefinido, mientras que la madre seguramente es la madre. Por mi no hace falta que los padres se convierta en las madres, lo encuentro igual de ridículo. Aquí habría que introducir una palabra neutra empezando por les, les progenitores por ejemplo.

Pero esto es una discusión que hoy en día está llevado ya por las Españolas (mas progresistas), me junto a ellas, espero estar con vida cuando se concluye.
Mientras procuro usar el @ para tod@ lo que sea indefinid@ si es necesario o incluye l@s dos sex@s, por ejemplo en vez de niños, niñas y niños. Y que gracia ¿no?….que el sexo es masculino pero la sexualidad no lo es. Empezamos por el supuesto principio: la manzana. Porqué es feminina la palabra manzana. Es porque tiene un corazón, con semillas ya incluidas? O es por ser símbolo religiosa con referencia a la desobediencia feminina ( según algún que otro antiguo cristiano), ya que se supone que la manzana (la fruta, da igual, también es femenina) de Eva estaba allí antes que la palabra castellana? Y el manzano entonces, masculino, algo que lleva la fruta, puede ser simbólico por lo masculino? O era mas para hacer un reparto justo entre las funciones de dar vida? O se trata del tronco, la figura fálica ( con a, jaja) que se supone que es un símbolo masculino? Seguimos con la casa, feminina, por ser simbolo de hogar creado por la mujer?
Y el castillo, por ser simbolo de fortaleza, depósito de la testosterona, el causador de guerras sangrientas?
La cuna, feminina, será por lógica: la que pare que se lo queda, pero el coche, masculino como el automóvil, que lógica hay en eso, que los hombres encuentran en el su símbolo de estatus?
Dónde está entonces la lógica de la cerveza, no tenía que haber sido el cervezo?
El buzón, masculino, pero lo que caiga dentro, la carta, es feminina, ahora el paquete es masculino…ya….
Los hijos de uno, a ver que lógica tiene esa frase, ¿son hombrecitos paridos por hombres, o qué? Por qué no es: les nenes de una o mejor de unes, viniendo de unión seria lo mas lógico, ¿no?
En mi pequeña familia, incluyendo a l@s amig@s de mis hij@s, ya se habla de las mamis, incluyendo al padre cuidador en una colección de cuidadores. Me gusta, pero diosa ( a mi no me convence el dios masculino) mis amigos se rebelan, se pelean conmigo, no quieren ser un mami y me pregunto por qué no…
Al final la mami y la papi seria lo mismo, personas que cuidan a les nenes, el papi y el mami son los que van a trabajar para poder pagar la hipoteca ( feminina?)
Bueno, si los cuidados son masculinos, hipoteca sera feminina, un pequeño fallo lingüístico.
Asombrada de verdad estoy con los partes genitales: en idioma callejera, el coño, (¿masculino?) y la polla ( ¿feminina?), mientras en lenguaje correcto es el pene y la vagina…. ¿Quien ha inventado ese cambio de sexes, se fumó un porro demasiado? Algún lúdico cambio el final de motocicleta( feminina) en moto, masculino, aunque aun con la delante. Así tiene que ser posible de inventar palabras femininas para cosas femininas de origen y palabras masculinas para las de origen masculino.
Creo que cuando del latín se saco palabras para convertirlas en castellano, había muchos hombres ( de origen religioso) dándose una vuelta o dos, a lo que les convenía mas: todo en masculino salvo alguna cosilla de mujer. Lo siento, siento que los profesionales, los escritores, los pensadores, terminan neutro pero empiezan con los y que las filósofas en Castellano por lo visto no existen.

¡Y lo que siento más aun es, que soy uno de los padres, con un coño para parir a un niño!



La discusión (y con ella los comentarios de siempre) va a llegar, lo sé, solamente entro si es constructiva, renovadora y progresista. No todo lo establecido es correcto o verdad única, ¡venga atrevete! ;-)

@Gavi Mensch,
Maastricht, 10-4-2010




Y ha llegado otra vez....
Update 1-6-2015: http://smoda.elpais.com/articulos/insultos-palabras-machistas-sexismo-en-lengua-espanola/6388?id_externo_rsoc=FB_CM

Mother Earth is alive and kicking….back!

It started a long, long time ago, when people didn't know yet; there was no science, no communication, no world wide view and no information about how much Mother Earth can take. And now we do have all that is needed in matters of knowledge and communication but we all seem to be deaf, blind and mute. Transport and industries, meat eating and fireworks, wale fishing and seal slaughter, deforestation and nuclear waste, you name it, we just don't care a shit ( sorry), we just don't! So we get it all back. And if that was not yet bad enough, the worst disasters happen where there is no defence against it at all. Poor people in poor buildings, no alarm systems whatsoever, too many people on a square meter, many accepting these 'natural disasters' as some punishment of their gods. And what did they do wrong? It's us, the (seemingly) sophisticated and thoroughly educated, that mess up. Me too, I take my part in pestering Mother Earth: I still use my car too often, I still smoke, I still eat meat sometimes, I accept all that plastic that comes with my groceries and with more or less everything else.
And I feel stupid, the more difficult it is to open the wrapping of a product, the more dangerous garbage I get. Even nails and screws are wrapped individually. It's all laziness and my lack of character! I've just had a busy workweek and didn't do much shopping, but still by the end of this week, I have two plastic bags filled with plastic waste, a carton box filled with paper, two buckets of natural waste for compost and a small bag with garbage that was mostly unnecessary, but it's there! So I recycle all I can, I'm trying not to waste water, save rainwater for my plants, I buy mostly recycled stuff and also 'biological' food (curious, wasn't food supposed to be biological anyway?) when I have money to spend, does that help? Maybe, but it is not enough!
A simple example: my sliced cheese comes in a handy hard plastic cover, with extra cellophane keeping the cheese from drying and small peaces of greasy paper in between every slice. I use this kind of cheese because I'm lazy, I want to get out fast in the morning and so I take two slices of bread (from a paper bag, yes) and two slices of cheese, fit to rapidly cover the bread, wrap the lot in tinfoil and off I go. It would take me about 2 minutes more to slice from a piece of cheese covered in greasy paper, but I'm in a hurry and damaging Mother Earth. Waste is waste and to recycle it, we need a lot of expensive and filth producing energy!
I know, I know, all the excuses you'll think of for yourself are the same ones I use for me. And we all use them and so we got where we are now.....where they are, the cancer patients, the earthquake victims in their cheaply constructed apartment building, the poor fishermen and their families on the island that is swept away in a Tsunami. The people in the jungle with no food left, lots of  extra desserts, animals killed in bushfires!
We dried the earth on one side and soaked it on the other, try doing that with a paper ball and see what happens!
Many governments are fighting over the issue: is the sea-level rising, no, it is not, yes, it is, isn't it? Is the climate changing? Yes it is, but it is not our fault, it is nobody's fault. What can we do? Nothing, doing something would upset the elections or the country's treasury.
Don’t worry, I just wrote this for me, it's a confession to myself, I need to change and I need to act differently in order to do so, I'll probably need help from all of you, that's why I put it on the blog. Don't feel attacked; please don't think I'm an Internet addict that writes for applause or whatever. I need to become more aware of what I'm doing to the rock I live on and I need to do it now! My grandchild is on its way, what do I leave as a heritage when I am gone? Earthquakes, fine dust, chemical rivers, gasmasks and inland seas? I hope not, so you help me out here, what can I do?
And do't we all need to become aware of the poor situation Mother Earth is in.
She's still alive and kicking, kicking back, the nasty way.


Please leave your suggestions underneath in the reaction space.


©Gavi Mensch
Maastricht, 11-4-2010

Wilders, een diagnose?

In de afgelopen jaren heb ik W. met professionele interesse gevolgd, met een mengeling van jakkes en zwarte humor. Als sociaal-psychiatrisch verpleegkundige observeer ik slechts, de  medische diagnoses laat ik over aan de psychiaters.
Verpleegkundige observaties van een 'patiënt' die, als ik hem zou moeten beschrijven voor de arts, er als volgt uit zou zien:"

"Welnu dokter, over meneer W. het volgende:
Lastige patiënt, daar zijn alle collega's het over eens!
Ik heb hem zien fladderen tussen de ene stelling en de andere, hij is absoluut niet stabiel, lijkt mij. Voortdurende zucht naar autopropaganda, doet veel uitspraken waar de andere patiënten van opkijken en wie het meest geïnteresseerd lijkt wordt ogenblikkelijk door hem ingelijfd.

Hij indoctrineert de groep met zijn sterk van de norm afwijkende ideeën ( sociotherapeutisch gesproken) en voert tijdens de maaltijden het hoogste woord. Er wordt aan zijn tafel bijvoorbeeld geen pindakaas gegeten, dat doet te veel denken aan satésaus en ook geen gekleurde vruchtenhagel op brood, alleen witte. Hij weigert couscous, slaat zijn bord van tafel en is dan uitermate agressief. En dat is dan alleen nog maar bij het eten, de rest is te bizar voor woorden.

De wat mentaal zwakkere broeders staren hem met open mond aan over zoveel durf en zijn toch ook wel wat angstig, hij lijkt te dominant voor hen. Die angst om W. tegen zich in het harnas te jagen lijkt ook wel de reden om hem dan maar te gaan volgen. Natuurlijk zijn het weer niet de briljantste IQ's die achter meneer W. aanlopen. Hij is een opruier en een 'splitter', zoals wij dat noemen en gebruikt diegenen die niet veel in te brengen hebben als slachtoffers: zowel als slachtoffervolgelingen als ook om te vervolgen. 

Verder, hier heeft u een foto die genomen is op zijn weekendverlof naar Duitsland, u ziet, het lijkt of hij middelen gebruikt, de stand van de ogen is niet helemaal fris, cocaïne of speed-achtig. Maar hij wordt hier niet behandeld voor verslaving. Als verpleegkundige stel ik voor om bloed- en urinecontroles te doen, waarschijnlijk kan hij ook niet met zichzelf uit de voeten en zou middelen kunnen gebruiken om dat te verdoezelen. Daar moeten we natuurlijk wel alert op zijn.

Naast dit alles blijkt hij een compulsieve leugenaar, ik heb zijn dossier er op nageslagen, hij fantaseert alles aan elkaar en is  ook nog uitermate arrogant, in de vorm van geloven in zijn eigen superioriteit en dus het negeren van de intelligentie van de anderen; ook zoals hij zich uit, in de vorm van 'wie niet voor hem is, is tegen hem'! En als hij vermoedt dat er even teveel tegenstanders zijn, verdraait hij zijn verhaal in de richting van de mening van de toehoorders!

Zijn superioriteitsgevoel lijkt voort te komen uit inferioriteitscomplex; zijn donkere teint .....en zijn pikzwarte haar verft hij blond om een, volgens hem, Arisch uiterlijk te creëren. Niemand trapt daarin natuurlijk, maar hij doet alsof hij dat niet merkt en als er te veel commentaar op de donkere uitgroei komt  wordt die snel bijgewerkt Het proberen te verbergen van zijn afkomst neemt een groot deel van zijn dag in beslag. Als je hem hoort praten in de groepsgesprekken, blijkt duidelijk dat hij uit een absoluut 'asociale' hoek komt. Zelfs de minimale beleefdheden en de simpelste basis van opvoeding ontbreken.

Meneer W. weigert elke interventie van onze kant, hij weet het beter, het gaat nog heel moeilijk worden om hem weer te zodanig socialiseren dat hij, met het etiket 'ongevaarlijk', terug kan in de samenleving. Ik heb geleerd dat patiënten met een antisociale persoonlijkheidsstoornis niet te genezen zijn. Binnen ons werkveld zouden we een één op één begeleiding kunnen proberen, een soort lapmiddel met onzekere uitkomst, maar dat kan alleen als de patiënt meewerkt en daar is bij deze patiënt geen sprake van. En de vraag is dan nog maar of de AWBZ het vergoedt. 
Wat zegt u? Tja, ik weet het, zolang dit soort patiënten nog geen, door de rechter als dusdanig beschouwde, misdaad begaan, komen ze weer op vrije voeten binnen afzienbare tijd, nog steeds onbehandelbaar. Daar is nog geen plaats voor in instellingen, uiteindelijk raken deze patiënten alles kwijt en gaan ze zwerven, maar zijn daarom niet minder gevaarlijk; het kan soms ook nog wel even duren voordat het zover is.
En W. is niet zó intelligent, maar wel "reteslim", zoals dat in straattaal heet.

U heeft ook geen grip op hem? Nee, dat kan ik me voorstellen. Hij leest u de les? Tja, u bevestigt onze verpleegkundige vermoedens, denk ik.
U wilt graag weten hoe het zo gekomen is?
Welnu, ik wens u veel succes met meneer W. op de sofa, wij hebben het opgegeven om daar achter te komen. Ik, en dit is persoonlijk, denk dat de eerste politieke partij waar hij zich bij aansloot een beetje stoffig was en dat ze hem als een frisse wind hebben gezien, iemand die geen blad voor de mond neemt. Maar zij wisten waarschijnlijk niet dat dát koren op zijn molen was. Niet zo slim….tja, het zijn conservatieven en die zijn wel  erg overtuigd van hun ouderwetse gelijk, altijd al geweest!

Maar even terug naar meneer W. Als u de diagnose rond heeft, volgt er dan nog een behandelplan? We willen graag weten waar we staan, dit ter bescherming van de andere patiënten uit de groep, begrijpt u? Misschien is het zaak om toch een RM aan te vragen bij de rechter, dan kunnen we op zijn minst een tijdsbestek in het verpleegplan zetten.

En de maatschappij een waarschuwend signaal geven, alle antisociale persoonlijkheden in de geschiedenis van politiek en landsbestuur ( kijkt u maar naar Venezuela vandaag de dag, Duitsland 70 jaar geleden of de ultrarechtse partijen in landen zoals Spanje en Italië) hebben gedurende enige en soms lange tijd hun gang kunnen gaan; simpelweg omdat er te weinig stevig-in-hun-schoenen-staande rechters en psychiaters waren.

Onze taak als verpleegkundigen is om de goede kwaliteit van leven in stand te houden en dat geldt natuurlijk niet alleen voor de patiënten, ook voor hun mantelzorg en hun sociale omgeving.
Misschien moeten we meer denken in de richting van palliatieve zorg voor meneer W., als uitbehandeld voordat de behandeling echt begonnen is?

Maar zou er nog een hospice zijn dat hem wil opnemen? 
Ja, dat is waar, de maximale verblijfsduur is daar 3 maanden met hooguit 3 maanden verlenging!




@Gavi Mensch
Nederland BV, 8-4-2010

All rights reserved 2010-2013 niets van deze site mag gekopieerd worden zonder de specifieke toestemming van de auteur 

Update via wetenschap24: http://www.wetenschap24.nl/nieuws/artikelen/2012/aug/De-machtsbehoefte-van-Wilders.html

Humorvolle update: Ze nemen.....


Update 22-3-2014 Overschrijfwerk van Bas Paternotte en Jos Poelman  via de Volkskrant en The Post Online (?)  http://politiek.thepostonline.nl/2014/03/22/oud-tbs-directeur-geert-wilders-ziek/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=oud-tbs-directeur-geert-wilders-ziek&utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter

Min en kostbaar? Voor al mijn blogs geldt ©Copyright en zijn alle rechten gereserveerd. (2009-2014) Voor eventuele overname van blogs of delen daarvan kan men een mail sturen naar gavimensch@hotmail.com. Zonder specifieke toestemming is overname niet mogelijk!

Voor commercieel gebruik vraag ik bovendien een geldelijke bijdrage.

Voor niets gaat alleen de zon op. 

.

Elsje

Huilend staat ze voor de deur van het trappenhuis, dikke tranen rollen over haar wangentjes.
Ze bonst op het glas en nog een keer. Als ze een vrouw aan ziet komen veegt ze haar tranen weg en als deze de deur van het trappenhuis opent, zegt ze met een dun stemmetje: "Ik ben verdwaald". De vrouw pakt haar bij de hand en vraagt vriendelijk hoe ze heet. Ze geeft eerst geen antwoord, lijkt verbaasd over de vraag en antwoord dan bibberig: "Elsje!" en ze probeert zich loswringen. Maar de vrouw houdt haar hand stevig vast en vraagt hoe haar achternaam is, maar Elsje is bezig met andere zaken, ze wil los! De vrouw laat haar niet gaan en voert haar zachtjes mee naar een lange gang en schuift een stoel zo dat Elsje kan gaan zitten. En vraagt haar, terwijl ze tegenover haar gaat zitten, waar ze zo opeens vandaan kwam, van boven of van beneden? Elsje schuift onzeker in de te grote stoel, haar tenen raken de vloer nauwelijks en ze lijkt verloren. "Wil je wat drinken Elsje?", vraagt de vrouw dan, "Een kopje thee of limonade?" Dan trek Elsje een beetje bij. "Limonade", zegt ze enigszins opgelucht en ze glimlacht. "Blijf je dan wel even hier zitten?", vraagt de vrouw, "Dan haal ik de limonade en ga ik even telefoneren, om te kijken of iemand weet waar ik je naar toe moet brengen." Elsje knikt en richt haar blik op de kast naast haar waar allerhande paaszaken op zijn uitgestald. "Mooi", zegt ze tegen de vrouw en richt haar blijk dan weer op de kronkelwilg takken, waar gekleurde eitjes en paashaasjes aan hangen. De vrouw loopt weg en Elsje lijkt zich niet meer bewust van de situatie.
De vrouw komt terug met een beker limonade en loopt daarna naar het kantoortje aan het begin van de gang. Ze draait het nummer van de receptie en vraagt, na haar naam genoemd te hebben, aan de receptioniste: "Kunt mij zeggen of u iemand bekend is met de roepnaam Elsje?" Het is een tijdje stil en dan bedankt de vrouw en verbreekt de verbinding. Daarna belt ze opnieuw, terwijl ze omkijkt om te zien of Elsje nog op haar stoel zit. Maar Elsje lijkt geïntrigeerd naar de bewegende eitjes aan de takken en verroert zich niet.
Na een poosje komt er man de gang inlopen, hij groet Elsje met een vriendelijk "goedenavond" en loopt met de vrouw een stukje verder de gang op; hij zegt wat tegen haar met zachte stem en de vrouw glimlacht en knikt. Dan lopen ze op Elsje af en de man vraagt aan haar of ze zin heeft om een stukje met hem mee te lopen. Elsje kijkt naar de vrouw en als deze goedkeurend knikt, laat ze zich van de grote stoel afzakken en neemt de uitgestoken hand van de man aan. Nadat ze de vrouw bedankt heeft voor de limonade, lopen ze naar de lift. Dan vraagt ze waar ze naar toe gaan en de man antwoordt dat hij haar terug brengt. "Naar huis?", vraagt ze hoopvol." Zoiets", zegt de man en neemt haar hand om haar de lift uit te leiden en ze lopen zo'n zelfde lange gang op. Een jonge vrouw in spijkerbroek en T-shirt loopt hen tegemoet en blijft voor Elsje staan terwijl ze iets door haar knieën zakt. Elsje doet een stap terug en vraagt aan de man: "Wie is dat?" Maar voor de man kan antwoorden, zegt de jonge vrouw: "Mevrouw Jansen, ik was u kwijt, kom maar vlug, uw zoon zit op u te wachten in de huiskamer" en dan vervolgt ze zachtjes tegen de man terwijl ze Elsjes hand overneemt: "Mevrouw Jansen was ineens weg, de kinderen zijn net op bezoek gekomen en konden haar niet vinden. Ik begrijp dat ze twee trappen af is gegaan, gevaarlijk, maar ja, de kinderen willen dat ze de ruimte heeft, we zetten haar dus niet vast in een stoel. Ze heeft tot voor een paar maanden alleen gewoond en de kinderen zijn zich bewust van de risico's" en vervolgens zegt ze vrolijk tegen Elsje: "Kijk mevrouw Jansen, daar is uw zoon, met uw kleinzoon en de achterkleinkinderen!" En ze grinnikt tegen de man terwijl ze nog een laatste mededeling doet: "Als je 102 bent, wil je nog wel eens verdwalen in de tijd."



©Gavi Mensch
Maastricht, 13-03 2009

Niet toerekeningsvatbaar.

Wegens seksuele marteling van en moord op drie jonge meisjes tot levenslang veroordeelde moordenaar Koos H. kijkt porno in zijn cel....". Wie verbaast zich daar over? Er is veel persoonlijke vrijheid binnen de klinieken en niemand kan elk moment van de dag alle cellen/ kamers onder controle houden aangezien de camera's, als die er al zijn, alleen bedoeld zijn om te voorkomen dat er zich ongelukken of vluchtpogingen voordoen. De patiënt/gedetineerde geniet een zeker recht op privacy. Tv kijken valt niet onder de continue controles. Zo houdt kindermoordenaar H zijn psychiatrisch problematiek in stand en ook al doet hij zich anders voor, hij blijft een gevaar voor de maatschappij.
Stel, je pleegt een ernstig zedenmisdrijf en dat kan je vele jaren gevangenisstraf opleveren, meer dan 4 in ieder geval, dan wordt er, indien je je onschuldig verklaart, een psychiatrisch rapport van je gemaakt. En afhankelijk van dat rapport en de mogelijkheid dat je weer zo'n misdrijf pleegt omdat er een psychische of psychiatrisch storing aan ten grondslag ligt, moet je je straf uitzitten in een ter-beschikking-stelling-van-de-regering-kliniek. Daar word je dan behandeld voor die storing; je blijft daar totdat men een rapport op kan stellen waarin staat dat het weer safe is om je los te laten op de mensheid. Wil je liever toerekeningsvatbaar verklaard worden, tbs kan soms erg lang zijn, dan beken je schuld en krijg je gewoon(?) gevangenisstraf. Maar aangezien je daarna waarschijnlijk toch blijk geeft van psychiatrisch problemen in het gevang wordt je ondetineerbaar verklaard, niet hanteerbaar in een regulier detentiecentrum. Je moet dan opgenomen worden in een Psychiatrisch Penitentiair Centrum of op een Forensisch Psychiatrische Afdeling. In het geval van TBS ben je ontoerekeningsvatbaar en een gevaar voor de maatschappij omdat je een misdrijf hebt gepleegd, bij opname in een PPC of FPA ben je schuldig, ondetineerbaar en daarna pas een gevaar voor de maatschappij. Nu weet ik dat sommige psychiatrische ziektebeelden nooit meer overgaan, vaak blijven ze altijd latent aanwezig en het vreemde is dat zowel TBS'ers als PPC'ers en FPA'ers desondanks uiteindelijk veel te veel vrijheden krijgen die ze niet aankunnen. En dan, als ze weer in de maatschappij komen, is de kans groot dat ze weer in hun oude gedrag vervallen. Veel van deze recidiverende misdadigers zijn verslaafd aan pittige middelen: heroïne, cocaïne, speed en GHB, om er maar een paar te noemen. We weten nu dat de kans dat je van die verslaving afkomt, maar erg klein is, minder dan  20 %. Veel misdrijven worden dan ook onder invloed gepleegd. Dus wat dat betreft is een opname al weinig succesvol bij voorbaat. Maar goed, het voordeel van de twijfel: krijg je een (wel of niet verslaafde) misdadiger met een psychiatrische stoornis weer zover behandeld dat hij kan functioneren in de maatschappij zonder terugval, dan moet hij terug kunnen.
Mijn ervaring met ex-TBS patiënten stamt uit de tijd dat ik ooit dadervoorlichting gaf aan plegers van 'lichte' zedenmisdrijven ( als of de term 'licht' iets uitmaakt voor het trauma van het slachtoffer) en later toen ik in de verslavingszorg werkte waar men  met regelmaat ex-TBS'ers tegen het lijf loopt.  Soms huiveringwekkende types met veel kennis van hoe ze zich moeten gedragen tijdens de verplichte opname om weer vrij te komen! Ze vertellen elkaar hoe het wel en niet werkt en dan hebben ze het altijd over 'tijdelijk'. Natuurlijk zijn er mensen die een misdrijf hebben begaan in een vlaag van 'verstandsverbijstering' en die heel goed behandelbaar zijn om dat de onderliggende problematiek behandelbaar is en de gedetineerde alle medewerking verleent. Ik heb ook wel mensen meegemaakt die alles aangrepen om het gebeurde te kunnen begrijpen en ook met veel moed begonnen aan een terugkeer naar de maatschappij en dat ook gered hebben. Maar de gewieksten zijn slecht 'grijpbaar', vaak het gevaarlijkst en je kunt er donder op zeggen dat ze terugvallen in de oude leefstijl.
Dit alles moest ik even opschrijven naar aanleiding van wat ik vanmorgen  hoorde op de radio. En verder trof mij ook deze opmerking: Gewone detentie is  eigenlijk wel heel erg duur. Mijn hemel, weet iemand wat een opname in een TBS kliniek kost of op een FPA?
Persoonlijke begeleiders, psychiaters en psychiatrisch verpleegkundigen, ergo-, fysio-, en creatief therapeuten, psychologen en sociaal-maatschappelijk werkers, sociotherapeuten en somatisch verpleegkundigen. Om nog maar niet te spreken van schoonmakers, facilitaire diensten en de keuken voorzieningen. En de leningen voor de als paddenstoelen uit de grond gestampte klinieken of de verbouwingen van reeds bestaande.
De lijst van betrokkenen bij het eventuele herstel van deze vaak niet te saneren misdadigers met psychiatrische achtergrond is lang. En de hele lijst is noodzaak, zelfs al als het maar één gedetineerde betreft. En dat om die reden die klinieken een minimum aan ( goed geschoold) personeel hebben, waarvan er veel niet voldoen aan de eisen die gesteld (zouden moeten) worden. Ik kan veel voorbeelden noemen helaas. Ik vrees dat het er, qua toekomstige maatschappelijke veiligheden, niet beter op wordt!
PPC's en FPA's worden bekostigd door het ministerie van Justitie, vooral zo'n FPA is een bron van inkomsten voor een noodlijdende ggz instelling die voor andere inkomsten afhankelijk is van de AWBZ.
Het systeem van TBS en de relatief nieuwe PPC's en FPA's mag van mij in de revisie, controles door mensen die ter zake kundig zijn zou wellicht een verbetering van het systeem teweeg kunnen brengen, zoals dat ook gebeurde op het gebied van operatiekamers in ziekenhuizen (Atrium, Heerlen).

Al die controles zijn ook duur, maar leveren hoogstwaarschijnlijk uiteindelijk op elk gebied meer op dan de voorgestelde bezuinigingen in de zorg.



©Gavi Mensch
Maastricht, 5-4-2010.

Slap links geklets.

.
Ik wordt beticht van slap links geklets, eens kijken wat ik daarmee kan in het kader van de opbouwende kritiek die ik op mijn blog krijg.
De meeste critici (en die zijn er) sturen gelukkig een mailtje!

Wat is slap? Waarschijnlijk is het slap om geen specifieke opinie op tafel te willen gooien alleen maar omdat die je zo voorgekauwd is; slap is dus als je er over nadenkt? Een opinie hebben die overeenkomt met opkomen voor de zwaksten is slap?

En links? En als je die opinie dan ook opschrijft op je blog dan is dat slap links geklets? Buah, het is maar net hoe je het bekijkt. Vanuit het standpunt van sommigen kan wat ik schrijf soms slap links geklets zijn, gelukkig hoeft niemand daar van wakker te liggen.

Het woordje slap kan ik voor veel zaken gebruiken maar het enige dat slap is aan míj is mijn vel, mag, ik doe er al bijna 58 jaar mee. Ooit een leren handtas gezien die 58 jaar gebruikt is en die nog net zo stijfjes is als in het begin? Nee meneer, het leer wordt slap enne............in die tas kun je, juist daardoor, meer proppen als vroeger.

Slap is ook zo'n mannending als er niet ergens een stimulans van uit gaat, al was het maar van de viagra en een 58 jarig mannending is 90% van de tijd slap is mij verteld, meestal zijn het de eigenaren van het ding die daar over uitweiden, als een soort van waarschuwing? Slap is ook het koord waar je je op beweegt als je met je lezers in discussie gaat. Maar het is ook slap om niets te doen met commentaar op je schrijfsels.

Tot zover slap, nu links! Links ga ik niet weer- en niet uitleggen.
Links is links, da's duidelijk, toch? Alle moeders zijn links om mee te beginnen en alle verpleegkundigen ook en eigenlijk alle vrouwen, behalve types zoals GlossyGerda en Margareth Thatcher , maar dat zijn uitzonderingen en bevestigen de regel. En ik ben mijn hele leven al links. Rechts ben ik alleen als ik met een pen schrijf en om op de fiets te stappen. Verder is alles links. Het natrappen van de zwakkeren is niet mijn ding, in tegendeel, ik ben zo sterk ( en dus niet slap) dat ik wel voor twee kan knokken en dat doe ik dan ook.
Als moeder ben ik links, bescherm en verdeel, de zwaksten komen altijd eerst. Moeders delen ook hun lijf, het vlees en hun salaris enne.....eerlijk willen delen schijnt links te zijn . In tegenstelling tot graaien, dat is echt rechts.
Als verpleegkundige maak ik er mijn dagtaak van om links te zijn, eerst de ( lichamelijk, sociaal en mentaal) zwakkeren en dan de rest, de gezonde haantjes de voorsten hebben mij niet zo nodig.
En als vrouw, ik deel me, punt. Ik ben in staat om me in tweeën te delen( ik maak nieuwe mensen uit mij), ik deel met mijn vrienden en vriendinnen en als het even meezit het bed met mijn lief; ik slaap ook, voor de kijkers, links. Ik ben niet uiterst, maar ook niet gematigd, gewoon links.

Dus van het slap links geklets heb ik nu twee woorden onder de loep genomen. Rest mij nog de behandeling van 'geklets'. Daar moet ik over nadenken....... tja, het kan zijn dat ik teveel klets, dat is natuurlijk vervelend voor anderen. Helaas ben ik veel alleen en heb weinig mensen om tegen te kletsen; tegen mijn collega's en patiënten en ook tegen mijn menschen práát ik meestal, soms wat slap geouwehoer rondom een flesje wijn...... Maar ik geef toe, vooruit dan....: ik klets alleen op papier en soms op mijn blog en dus niet eens hardop. Daar zou ik dan volgens de criticus iets aan moeten doen? Dat wordt moeilijk, ik vind het bloggen en twitteren en schrijven in forumverband leuk en spannend.

Dit blog had in 9 weken meer dan 725 bezoekjes en er zijn 1500 pagina's bezocht en gelezen ( 3 minuten gemiddeld per pagina) en aardig wat terugkerende bezoekers en dat vind ik toch leuk! Daar ga ik mooi nog niet mee stoppen, met mijn geklets! Ik kan de delete-knop natuurlijk aanbevelen aan degene die het geklets vindt, het lezen is geen must, het mag en als het gaat irriteren dan is het altijd mogelijk om de blog alerts bij de junkmail te dumpen of me even te vragen ze niet meer te sturen, zo simpel!

Maar ik zou dat jammer vinden, want ik heb ook graag (genuanceerd) commentaar op wat ik er uitgooi, ik hoor graag een intelligente(re) opinie, dan heb ik weer iets om over na te denken en om over te schrijven. Zo hou ik de grijze massa soepel. Mijn eventueel slappe mening ruil ik graag voor een betere, ik neem de kritiek op het kletsen graag voor lief en mijn ideeën blijven links!

Accipere quam facere praestat iniuriam!
Ave!



©Gavi Mensch
Maastricht, 03-04-2010

Las recetas de cocina de las monjas.

Justo cuando aquí, en Holanda, todo lo que sea católico es mala noticia por los múltiples abusos por parte de curas y monjas en los internados católicos en Holanda, mi querida amiga Mercedes me manda el libro de la cocina de los conventos.¡Que dilema!
Me encanta cocinar y muchas de las monjas, con poco más que hacer que solamente rezar y comer, eran buenas cocineras.
Pero el libro me recuerda de mi otra amiga Cuqui, internado por su padre con las monjas en los años '50 en España, simplemente porque su padre no quería reemplazar a su madre fallecida. Él (por tener la conciencia mala) llevaba en cada visita a sus hijas un buen canasto de comida fresca: huevos, verduras, frutas y carnes, pero mi amiga no veía nada de esto, casi se murió de hambre y mientras, las monjas engordaban. Y el muy creyente padre no se preguntó nunca porqué.
Desde que conozco la historia de mi pobre amiga, quién además pasar hambre también pasó por los malos tratos de las monjas, no he vuelto a comprar  las dulces de las monjas, por solidaridad.
Y como voy a preparar ahora a tres de mis amigos abusados por curas un potaje de garbanzos del estilo de las monjas, sería como pasar de ellos y de sus traumas, ¿no?

Pienso mucho en ellos estos días, cada día se añade un nuevo caso horrendo a la larga lista de malos tratos y abusos sexuales. Siento mucho pena por ellos, se preguntan si son hombres de verdad, si ellos quizás son culpables; muchos han pasado por relaciones amorosos sin poder dar algo de si mismo, los tres se han divorciados por la simple razón de no poder convivir. He hablado mucho con ellos durante los ultimos años sobre su situacion, sin saber bien como reaccionar. Sì sé como se sienten; he sido abusado por mi hermano mayor, pero 15 años después de los hechos, pude hablar de ello con una psicoterapeuta y poner las cosas en su sitio, ¡fuera de mi vista! Ahora me doy cuenta que la palabra abuso sigue abriendo cicatrices, también en mi. Mis heridas están limpias pero las cicatrices siguen siendo sensibles. Y yo, como ellos, vivo sola, relaciones sentimentales siguen siendo cosa difícil.  Son traumas para toda la vida.
Sigo intentando moverles  a mis amigos en dirección psicoterapia, pero después de 40 años es más difícil sino imposible. Y las noticias de todos los días no ayudan, o quizás sí, ayudan a abrir las heridas mal cicatrizadas, para poder quitar el pus de los abusos y esperar que se cierren de nuevo sin infecciones, para siempre. Pero es un trayecto muy dolorosa.
El dilema que tengo ahora parece una tontería, pero ¿puedo, debo, para hacerles ese potaje de garbanzos tan rico, usar la receta de las monjas? ¿Y si no les digo que es de ellas, la receta?
Me auto-engañaría, no tomaría en serio su malestar.
Así que, lo que voy a hacer es prepararles algo del libro y decirles que deben verlo como una pequeñísima compensación por los malos tratos recibidos por parte de la iglesia.

Las buenas comidas preparados con cariño, aunque sean de las recetas de las monjas, pueden hacer milagros!



©Gavi Mensch.
Maastricht, Holanda, 2-4-2010.

Bezuinigingsvoorstellen, meest zieke 1 april grap ever?

Het officiele bericht:
De bezuinigingsvoorstellen op een rijtje
Update: donderdag 1 april 2010, 12:25
Dossier: Miljardenbezuinigingen
Het ministerie van Financiën heeft de bezuinigingsvoorstellen van de ambtelijke werkgroepen naar de Tweede Kamer gestuurd. Het zijn omvangrijke rapporten. Hier alvast de belangrijkste voorstellen. Bij enkele voorstellen is duidelijk hoeveel de bezuiniging oplevert:

•Maximaal een jaar WW (levert 1,1 miljard op) (GM: ook als je al 35 jaar gewerkt hebt en reken verder niet op het Uwv om je te helpen want die instelling is blut!)
•Een verlaging van de WW-uitkering (1,1 miljard) (GM: en dus het verhogen van de bijstandsuitgaven?)
•De verhoging van het eigen risico in de zorg tot 775 euro (3,4 miljard) (GM: een maandsalaris van een gewone bejaarde? Zoals ik al eerder vermoedde, als ze doodgaan van de honger, is die niet uitgegeven AOW-post een meevaller.)
•beperking van het basiszorgpakket (GM: hier staat niet bij wat het oplevert, genoeg denk ik als alleen pleisters nog worden vergoed?)
•Een eigen bijdrage van vijf euro voor een bezoek aan de huisarts; (GM: gelukkig zie ik die nooit, ik wordt gelijk verwezen naar de verpleegkundige/assistente, maar dan kan ik het zelf ook, toch? Er staat trouwens ook niet bij wat dat oplevert, niets ws; voor die prijs van750€  gaat toch niemand meer naar de huisarts!)
•Zorg verstandelijk gehandicapten met IQ hoger dan 70 niet meer vergoeden (200-400 miljoen) (GM: bizar, en wie bepaalt het IQ van de opstellers van deze onzinnige voorstellen?)
•Beperken kinderopvangtoeslag (ongeveer 750 miljoen) (GM: nog meer WW uitkeringen, pardon, bijstandsuitkeringen van ouders die niet meer kunnen gaan werken…..en de vergrijzing dan?)
•Afschaffen/versoberen OV-studentenkaart (95 miljoen euro) (GM: tuurlijk, allemaal weer zoals vroeger, 25 kilometer op de fiets, of als rijkeluiskindjes met de auto, net zoals de ambtenaren?)
•Collegegeld verdubbelen (half miljard) (GM: en ja hoor, studeren alleen de rijke kinders weer, rechts€staat?)
•Provincies opheffen ( half miljard ) (GM: kan dat? En waarom is dat dan nog niet eerder gedaan?)
•Minder rijksambtenaren ( 2 miljard ) (GM: Yep, ik doe alles al per Internet, tot aan praten en twitteren met politici toe, iedereen maakt zijn eigen copietjes en verder zo van het brein op de discussietafel!)
•Minder politici ( 160 miljoen) (GM: Da's geen bezuinigen, da's alleen de helft van het CDA en de VVD en alles van PVV en TON dan?)
•Gemeente-apparaat bezuinigingen (800 miljoen) (GM: gemeente apparaat? Ook daar moet de burger al alles per Internet doen, bedoelen ze dat apparaat?)
•Beperking hypotheekrenteaftrek tot maximaal 500.000 euro, tegen maximaal 42 procent ( GM: HUH?????? Een half miljoen hypotheekrente????? Wat kostte dat huis dan?)
Verder pleiten de ambtenaren voor de invoering van de kilometerheffing. (GM: alleen voor ambtenaren, lijkt me een fris idee, niet voor mensen die, helaas, moeten autorijden om hun boterham te kunnen VERDIENEN!)
Volgens de ambtenaren is het op den duur onverantwoord het zonder zo'n systeem te doen.
Het was de bedoeling dat het kabinet nog voor de zomer de knoop zou doorhakken over de plannen waarmee het aan de slag wilde, maar de kabinetscrisis gooide roet in het eten. (GM: Thank the gods for kabinetscrisissen!!!!!!!)
Het demissionaire kabinet-Balkenende IV zal ook niet reageren op de plannen waarmee de ambtenaren vandaag komen. (GM: het is ze geraaie!!!!)
Verkiezingscampagne. De verwachting is dat de bezuinigingsvoorstellen een belangrijke rol gaan spelen in de verkiezingscampagne. (GM: --------)


GM: cést moi, Gavi en gotogot wat een idioterie moet een mens toch lezen; als 1 april grap zou 't wel leuk geweest zijn, maar ik vrees het ergste. En ik besluit met, als toegift, deze nu bijna cynische advertentie op mijn blog-maker-pagina:

Uwv
Geef iemand met een beperking een kans. Ontdek de mogelijkheden!
www.Werk.nl/Wajong_werkt



Gavi Mensch
Maastricht: 1 april 2010


http://nos.nl/artikel/147629-de-bezuinigingsvoorstellen-op-een-rijtje.html

Mijn verschoonkind.

Voor een alleenstaande moeder heb ik aardig wat menschenkinderen verzameld, mijn eigengebreide ludieke stelletje, een fantastische vrouw, een wetenschapster en een fantastische man, een kunstenaar en mijn bijzondere schoonkind, vader van mijn al prachtige kleinkind in wording. Er zijn niet genoeg superlatieven om mijn trots en gevoelens te beschrijven. Het zijn allemaal echte menschen! Maar ik heb ook nog een flinke hoeveelheid bij-menschenkinderen waaronder de vriendin van mijn zoon, een paar van zijn vriendjes in Spanje,de  tweeling, waar ik zolang voor gezorgd heb ( zie: bibelebontse berg) en mijn verschoonkind: O.

O. was (en is) het meest charmante jongetje uit de kleuterklas van mijn dochter en zoon van een vriendin. Donkere twinkelogen en twee kuiltjes in zijn wangen. Een snelle donder, superbeweeglijk en om den dooien dood niet dom. En een doerak, (een deugniet vind ik een vervelende woord want hij deugt wel) die er af en toe geen erg in had om op tijd naar de wc te gaan; ik woonde vlakbij school en voorzag O. van schone broeken. Hij heeft, zonder ooit te protesteren, heel wat bloemetjes onderbroekjes van mijn dochter gedragen. 

En als iedereen boos op hem was, nam ik hem apart en verschoonde, zonder iets te zeggen van het ongelukje. Dat heeft me enkele jaren geleden de naam 'verschoonmoeder' opgeleverd, een titel waar ik trots op ben. Nu probeer ik 25 jaar later, zonder me in zijn leven te dringen,  nog steeds een vinger aan de pols te houden.  

O.is erg actief, zoals ook mijn zoon dat is en nog een miljoen andere mensen. Maar O. heeft nooit veel begeleiding gehad op dat gebied. Mijn zoon is van de ene (muziek)therapie in de andere(logopedie) gerold en wist zich verzekerd van steun, maar bij hem wist ik het al bij de geboorte. 
En later herkende ik veel van zijn snelheid in mij en andersom. Ik had gelukkig geen concentratiestoornis, mijn zoon en O. wel. 

Mijn zoon is een buitengewone fotograaf, met een camera die net zo snel is als zijn scannende blik en een flinke dosis doorzettingsvermogen. Falen is voor hem: in de put en er weer uit en doorgaan. Nu na de middelbare school en jaren kunstacademie, even alfa-hulp in de thuiszorg (goed hè) en vanaf volgende week verkoper bij een grote fotografiezaak en als assistent van een fotografe in zijn vrije tijd! Altijd zonder drugs.

O. heeft geen mazzel gehad. Altijd wel gewerkt en zijn best gedaan, maar wat er niet is, dat is er niet, structuur en positieve input is een groot goed. Kortom O.'s verhaal is pijnlijk, na alleen maar negatieve ervaringen en weinig tot geen therapie in zijn pubertijd,  is hij ooit aan zelfmedicatie begonnen. Onvermijdelijk in zijn geval.

De jaren dat ik in de verslavingszorg heb gewerkt hebben me veel geleerd over de onderliggende pijn en onrust, die je dan alleen maar weg lijkt te kunnen krijgen met alcohol en drugs.  Eenmaal verslaafd aan 'pleistermiddelen', en dat is waar het brein van hyperactieve mensen heel tevreden mee is, is het een vreselijke klus om van die middelen af te komen en meestal lukt dat niet. O. is van het een in het ander gerold en heeft ook weer van alles geprobeerd om er uit te rollen. Maar niets helpt, opnames en deeltijdopnames, begeleiding…. ; helaas, het brein blijkt telkens weer sterker. O. heeft een dochtertje bij zijn eerste partner en vecht om het meisje te mogen zien, het is iets dat hij goed gedaan heeft, het is een prachtig kind. Ze houdt telefonisch contact met haar vader. 

Het leven van O. gaat  dus niet over rozen, diagnoses werden veel te laat gesteld  en 25 jaar geleden al helemaal niet en er werd te laat ingegrepen. Ik word daar vaak verdrietig van. Ik heb af en toe geprobeerd om hem actief te sturen, uit te leggen en te motiveren. Maar een man van 30 veranderen gaat niet, zeker niet als de onderliggende structuren al vaak in het gedrang hebben gezeten. Soms chatten we 's nachts en af en toe mailen we. O. heeft mijn telefoonnummer en weet dat ik altijd bereikbaar ben, maar hij maakt daar geen gebruik van. 

Vannacht kreeg ik een mailtje waarin hij zegt zijn lot te accepteren en dat wie het niet accepteert een probleem heeft. En hij heeft gelijk. Het weten hoe je er níet uit komt, het moe zijn van het eeuwige knokken, nog wel blijven vechten voor je dochter en niet weten wat je nog meer kunt doen, de puf niet meer hebben om weer te beginnen en toch weer terug te vallen…..

O. is en blijft mijn verschoonkind, ik kan hem niet anders helpen dan door veel van hem te houden, er te zijn voor begrip en nachtelijke chats. Ik blijf de flitsende oogopslag zien, de mij onderuithalende scheve grijns met de kuiltjes, ik voel nog steeds de dankbare armpjes om mijn hals en de klinkende zoenen.

En ik bedenk dan dat O. al veel verder is dan een heleboel van ons, hij heeft zichzelf en zijn leven geaccepteerd, hoe moeilijk dat ook is. Ik hoop nog op een wondertje, dat wel, maar dat wondertje moet niet zozeer O. veranderen, als wel de mogelijkheden om als hyperactieve jongere van je verslaving af te komen, daar wordt m.i. veel te weinig aan gedaan en  over nagedacht. Er wordt zoveel uitgevonden voor ongeneeslijke ziektes,maar dit is, zoals de verslaafden dat ook zijn, een ondergeschoven kindje. Er wordt veel lapwerk verricht, dweilwerk met open kranen, terwijl iedereen in de verslavingszorg (en velen daarbuiten) weet, dat je hersens voor altijd verslaafd blijven, dat die vraag om pleisters  altijd blijft, dat het anders-zijn met alle onmogelijkheden van dien, altijd pijn blijft doen!

Deze pagina is voor jou, lieve O., je bent een prachtmensch en ik ben nog steeds trots op je! En ook op het feit dat je mij je verschoonmoeder noemt, moeder blijf ik immers voor altijd!


©Gavi Mensch
Maastricht 01-04-2010