Ontgroenen

.

Zing even mee, want het grote geld gaat weer een enorm stuk natuur ontgroenen

Groen is 't dal, groen was 't dal

Onder mijne voeten

'k Heb verloren t mooiste land

Aan hen die handel zoeken

Hé daar, plaats gemaakt

Voor de snelle treinen

En de arend in het lucht

Slaakt zijn laatste diepe zucht

Weg met het natuurgebied

Het zijn rails die je daar ziet

Stil is 't dal, stil was 't dal

Genot voor alle mensen

'k Heb verloren 't mooiste land

'k Kan hen wel verwensen

Hé daar plaats gemaakt

Voor lawaai en herrie

En  de mens en ook het dier

Zoeken elders hun vertier

Weg van het natuurgebied

't Zijn slechts rails nog die je ziet

Gavi Mensch

27-11-2011
.

Los sin derechos

.

Me quedé un rato pensando después de haber leído el blog del muy estimado señor Paco Piniela, estimada por mi, por sus comentarios politicos en particular y su opinión sobre la vida en general.

Tengo algo que añadir a su ultimo blog: Paco, el mercado lo hacemos nosotros, los consumidores. Y el maltrato se lo hemos permitido.

Un ejemplo de lo más simple:

Si permitimos a los bancos que nos mandan a formar colas interminables para hacer una gestión con nuestro dinero ( del cual se paga la nómina del director y los demás) y no rellenamos ninguna hoja de reclamaciones sobre la pérdida de nuestro tiempo, el banco se cree dueño de nuestos ahorros, de nuestras nóminas y de nuestras casas….
Nunca nadie protestó en tiempo, siempre después, cuando ya no habia personal del banco cerca.

Con el dinero que 'era' nuestra, podemos, si el banco nos lo permite, ser consumidores de lo que sea. Es decir, hasta que  sobrepasamos los 1000 euritos en cifras rojas y el banco nos dice que ya basta! Y llevan razón, no gastes lo que no tienes. Ademas ese par de mil euritos rojizas no le deja lo suficiente para sacar el dinero que pide el comprador de una casa para una hipoteca, un negócio o el préstamo bancario de los terratenientes que de vez encuando parecen necesitar de creditos extra. Lo ultimo pasa cuando se descubre el fraude del lino, por ejemplo.

Nosotros somos los consumidores de lo que no tenemos. Las casa pertenece al banco de la hipoteca, los coches nuevos al prestamista de turno. Y el home cinema, para ver esos partidos de futbol como si estuviéramos en el campo, pertenecen al vendedor hasta que estén pagados. Parece mentira pero lo último es parte de nuestra perdición como consumidores sin dinero.

Tenemos lo mas nuevo de lo mas nuevo, queremos ser los primeros en decir que ya lo tenemos, cuesta lo que cuesta. Pues esto lo que tenemos ahora es lo que nos ha costado. Miseria total. 

¿Tenemos?

No, personalmente no tengo ese problema. ¿Porque no? Porque no me compré una casa nueva pero un pequeño hogar de segunda mano. Porque ahorro antes de comprar. Y si no puedo pagar un capricho, vivo tranquilamente sin.
Asi me quedé libre de los malos tratos del banco, las cartas del cobrador del frac......
No tengo mucho y  por lo visto tampoco necesito mas.
Lo que me ha quedado es creatividád y sobre todo flexibilidad.

Cuando en el 2006 mi trabajo de enfermera particular cayo en manos de personal más barato y menos qualificado, me lo pensé. Dos años despues dejé mi casa y mis perritos en manos de un amigo y volvi a mi tierra de nacimiento, para trabajar. Viví de pena, en habitaciones de 9m2, hice trabajos de contratos cortos y no volvi a ver a mi casa hasta 3 años despues. Para unos vacaciones cortos.

Me creo arogantemente con  derecho a quejarme de los que no se han quejado en tiempo. Siempre fui la primera, y última, que llamó desde la cola del banco al interventor, que por favor me dejara una hoja de reclamaciones por el largo tiempo de espera por culpa de tener solamente una ventanilla abierta. La segunda ventanilla se abre entonces enseguida, la hoja de reclamaciones se rellena despúes de la gestión y la interventora me quiere.

Me sali del PSOE por el machismo, por ser recordada contínuamente de mi estado de extranjera, por lo poco democrático que es un partido tan creído, como si fueran el PP mismo.

No se puede culpar a Zapatero de todo; creo que no ha podido hacer otra cosa y estoy convencido que la derecha lo hubiera hecho peor aún. España es un pais de consumidores celosos, el celo lleva a gastos tontos e innecesarios, el 'ahora nos toca comprar' ha llevado al país a la pobreza.

¡Venga, a votar por la derecha, compañeros!  

La derecha es el mercado de las casa y los coches nuevos, pero no os dará de comer.

Hoy cambiaré mi coche de segundo mano de 16 años y muy gastado por uno de 8 en buen estado de salud.  Para llevarme de A a B o mejor dicho de Maastricht a Jerez si hace falta. Lo compraré de mis ahorros.

Sigo votando por la izquierda, no tengo partido desde hace 10 años pero voto por el partido mas democrático, con los mejores ideas realistas, la mejor política social, la más abierta al votante. Voto por el lado de izquierda porque no estoy sola en este mundo. A tomar por culo al mercado, las colas y a la tarjeto de credito.

Al mercado lo alimentamos nosotros; Empezad por alli, por alimentarles menos, protestando, ahorrando y no gastando más de lo necesario.

El voto por la derecha es un voto por el dominador de leones

Es un payaso ....... pero tiene látigo.

Espero que no os quejaís más del maltrato.

Gavi Mensch

Holanda SA,  19-11-2011

PS Pido perdón por las faltas de ortografía, el Microsoft Office en Español sera mi siguiente adquisición. Estoy ahorrando. ^_^
.

W.W.W. is Wild West World

.

My grandchild is crazy about 'performing' on Skype, we have a daily chat with the cam on, she shows me what she eats and the new words she has learned. Although I live quite near, she has gotten used to seeing my image on the computer; she treats me as if I were really there. I should be pleased and I am.

But then, the other day I saw a tweet passing from a worried mother, her daughter (13 yrs if I remember well) was subscribed to a Facebook page of a boy that only has girls as followers. Should that worry her? Yes, I guess it should, young girls are very vulnerable, especially when it comes to attention of boys. Loverboys find their way into girls lives though these Internet sites. Paedophiles do the same. And a nice image of someone on Facebook or twitter doesn't mean that the person is who he pretends to be. It is dangerous.

And so I realise that my granddaughter is being brought up with talking through Internet connections, it is like a normal visit without touch. She visits her granddad in Spain and her uncle in Rotterdam; it is as easy as that. She is not even 1, 5 years old and the World Wide Web is open to her.

Apart from the simple way to connect to other people the Internet has other disadvantages for young children. The information we get is not always (hardly ever) adapted to their age and comprehension. 

Some 10 years ago I was living in a small village in Spain. The children used their dad's computer to download and watch whatever they wanted.
On my son's 13th birthday one of them brought a film to watch.  After watching the first five minutes of the film I left them with the usual Cola and Chips and went into the garden. It was an action film, which I don't really approve of, but my son liked it.
I got worried when the shooting noises stopped and the boys seemed to quiet.
When I peeked in, I saw a woman showing her vagina with a bottle in it.
I turned of the television and asked the boy where he got the film from. It seemed that there was a left-over of his dad's porn film on the tape.
But he knew and that was the reason he had brought it.
We talked for a while about the images and I told them they were faked and that the women on those films were often forced

The village boys seemed very surprised; their ideas of sex were these. So I talked to the parents, the mothers were mostly just as surprised as I was, but some of the fathers laughed. So I told them that letting your children watch these images, might be the cause of ill treatment of women later in life. That children should have a different kind of sexual education.

Nowadays it's quite normal to see sex advertisements on TV and getting al kinds of sex offers on your PC; even on Twitter it seems to be common. Children might get used to that and think it's normal. But it's not!

My advice; Keep your files away from your (grand)children, put a filter on your Internet (parental control), keep an eye on their Facebook and other Internet sites and talk to them about the dangers.
Keep them young and happy, teach them to read books and play with Lego, they will develop skills they might need when growing up in this weird adult world.

And if you find me ridiculously old-fashioned, don't say I didn't warn you when they get into trouble because you, as their guardians, didn't take care.

©Gavi Mensch

Nederland BV, 18-11-2011

.

Wetenschap voor vrouwen, lees en huiver

.

Lees en huiver:

 Ze is pas 33 en al meer dan 13 jaar wijdt ze al haar kracht aan de universiteit, aan de wetenschap; eerst als student, later als neuropsychologe bezig met wetenschappelijk onderzoek. Ze haalt glorieuze binnen, doet onderzoeksstage in Spanje,haalt glorieuze grants en schollarships binnen, bereid haar promotie voor in Edinburgh, leert daar onderzoeksmethoden die verder niemand kent.

Ze wordt in Nederland ondertussen gestadig tegengewerkt, haar onderzoekscijfers verdwijnen, 'raken kwijt', goed onderbouwde bestellingen worden niet begrepen, er is een hevige strijd van luie wetenschappers gaande om de publicaties van deze wetenschapster tegen te houden.

Ze heeft tot twee maal toe voor langere tijd in Edinburgh onderzoek gedaan bij de 'nicest neuroscientist ever', die na de fikse tegenweking op de thuisbasis ook haar eigenlijke pro-motor werd.

Ze promoveert dus toch en wel glorieus, met een 'Corona' (promotiecommissie) waar je U tegen zegt.

Bekende hoogleraren professoren en gerenommeerde wetenschappers uit binnen- en buitenland stellen hun vragen en ze heeft op alles een duidelijk antwoord, alles in het Engels, bij wijze van uitzondering!

Net geen cum laude (9,8) misschien omdat ze een vrouw is in een mannenwereld? En omdat op haar eigen afdeling de tegenwerking zo groot is? We zullen het waarschijnlijk nooit weten.

Daarna publiceert ze op het hoogste niveau, krijgt aanbiedingen uit New York en de UK, haar publicaties hebben een hoge impactfactor, ze heeft bewijs geleverd voor iets waar o.a. andere wetenschappers en de farmaceutische industrie niet blij mee zijn. En zo hoort het ook.

Ze reist naar de VS en recentelijk naar China waar ze een 'praatje' houdt voor 400 neurologen en waar ze door de gastheer als een waardige collega wordt behandeld.

Ze mailt met 'grote wetenschappers', ze blijft publiceren en reacties schrijven. Ze blijft onderzoeken. De link tussen Alzheimer en diabetes, bijvoorbeeld.

Naast haar fulltime baan als wetenschapper is ze moeder van een prachtige en even slimme dochter; ze sport en onderhoudt een enorme hoeveelheid sociale contacten, ze netwerkt en last but not least, ze is de vrouw, de zus en de dochter van mensen die trots op haar zijn, haar volle aandacht genieten en van haar zorg profiteren.

Niets negatiefs dus.

Toch verteld haar baas haar vandaag dat hij eens heeft zitten rekenen, maar dat een driejarig contract er niet in zit en dat een een-jarig contract eigenlijk weinig zin heeft.
Weinig zin? Het zit er niet in? Het is dus allemaal niets waard? Er zijn er die het beter kunnen? Alle onderzoek voorafgaande aan waar ze nu mee bezig is de prullebak in? 

Haar baas is een duurbetaalde ambtenaar, het hoofd van haar afdeling, die eigenlijk niets anders meer doet dan ludieke reisjes accepteren, de kamerindelingen van zijn afdeling reorganiseren en politiek getinte hoogleraarschappen aanvaarden, Zo'n man die daar verder zit omdat hij nog maar een paar jaar moet? Speler van het politieke wetenschapsspel?

Dat ze vandaag te horen zou krijgen dat haar contract niet verlengd wordt, weet ze van de collega die aast op een 'hogere' baan, met een salaris dat hoger is dan van zijn vrouw. Een uitermate gefrustreerde en weinig briljante wetenschapper. Maar met genoeg, ijverzucht, ambitie en angst om mogelijke kandidaten voor een betere positie uit de weg te houden; hij gniffelt nu.

Ik ben uitermate verontwaardigd hierover, als vrouw in de eerste plaats en op de tweede en derde plaats als moeder en bewonderaarster. Kunt u zich dat voorstellen?

Toppen vol met kerels die thuis nog te beroerd zijn om een dagje op de kinderen te passen. Toppen vol met ouwe-jongens-krentenbrood types die elkaar gaande houden en er van overtuigd zijn dat ze, als ze in hun topposities die betere vrouwelijke kandidaten, voor whatever, nu maar uitsluiten, ze kunnen blijven zitten waar ze zitten.

Te veel fraudeurs om op te noemen, de kranten en tijdschriften staan er bol van. Ze stelen de kansen van jonge wetenschappers; het geld hoeven ze niet terug te betalen.

Vrouwen moeten maar zien te bewijzen dat ze beter zijn en áls ze beter zijn, dan weg ermee, dat is erg bedreigend.

Ik ben boos, nee, ik ben donders! Durven de heren wetenschappers die vrouwen in de wetenschap maar niets vinden het aan om met mij de discussie aan te gaan?

De mannen die daar in die ergonomisch verantwoorde draaistoelen zitten, durven jullie je te laten ondervragen door mij, met betrekking tot het bovenstaande?

Ik zie de reactie met plezier tegemoet.

Onder dit schrijfsel of via @gavimensch@hotmail.com.

En natuurlijk worden ook vrouwen met dezelfde nare ervaringen van harte uitgenodigd om hun verhaal te vertellen.

Want er wordt veel over geschreven, maar er gebeurt niets.

© Gavi Mensch

Nederland BV, 17-11-2011

Ps Onder de dikgedrukte woorden zit en link die u opent door erop te clicken.

Volksgezondheid contra economische belangen

.

Als ik als links-denkend en links-handelend mensch geen politieke partij meer kan vinden naar mijn hart, met mensen met passie en oog voor de stemmers, dan houdt het op.

Eigenlijk kan ik dan mijn stem niet meer met fatsoen uitbrengen zonder al te veel concessies te doen. Ik zie dat er van alles moet gebeuren en de SP is te radicaal overal tegen. En de PvdA? Die heeft een sopje nodig, met koud water, verschoond wakker worden en dan een vuurtje om weer op te warmen. De middenpartijen hebben mijn voorkeur echt niet, te glibberig langs Kunduz, te veel handjeklap voor Mauro. En van de gedogers en gedoogden wil ik nu niet spreken. Ik ben daar nog niet over uitgepraat. Maar niet nu.

Nu wil ik een ieder even herinneren aan een glorieus optreden van Esther Ouwehand van de Partij van de Dieren tijdens de Kamerdebatten over de begroting van Volksgezondheid.

 "De Partij voor de Dieren Gavi Mensch?"

Ja, (ik praat even met mijzelf, neem me niet kwalijk) het is raar maar waar, ons welzijn en onze gezondheid is voor een groot deel afhankelijk van hoe men met de dieren omgaat in Nederland. En terwijl men nog steeds arme Spaanse straathondjes hierheen haalt, verliezen we het grotere uit het oog.

We bezuinigen op onze gezondheid aan de ene kant en storten ons aan de andere kant vol overgave op het eten van varkens en runderlappen in de vorm van kilotreffers en het 130km per uur mogen rijden in de file. We maken ons druk om de hypotheekrenteaftrek, terwijl alle bomen rond ons huis worden afgezaagd ten bate van het verkeer en het uitzicht op straat vanuit de villa's en de geraniumramen.

En dan stapt Esther Ouwehand (geboren in Katwijk en dus vermoedelijk ergens familie van de grote vishandelaren met dezelfde naam) met een bloedserieus gezicht op de Tweede Kamerkansel en preekt op een zeer ludiekemanier: "Dierenwelzijn is welzijn van menschen".

Zij doet minister Edith Schippers (VWS) de suggestie om een brief te schrijven aan staatssecretaris Henk Bleker (EL&I), om zo een halt toe te roepen aan het boven de gezondheid stellen van economische landbouw- en veeteelt belangen.

Glorieuze brief, mooi gebracht, duidelijke inhoud en vooral een onberispelijke houding van mevrouw Ouwehand. Ik durf te zweren dat haar optreden een verandering in denken teweeg brengt, al was het alleen maar bij degenen die denken dat het op volksgezondheid bespaarde geld ten goede komt aan een economie voor ons allen.

Zoals de zaken er nu voorstaan, gaat mijn stem als moeder en grootmoeder, als verpleegkundige en als critica van het huidige opportunistenkabinet, zonder daar ook maar een moment aan te twijfelen, naar de PvdD.

Ik hoop dat we nu snel kunnen gaan stemmen.



©Gavi Mensch
Nederland BV, 11-11-2011.

Ps. Ik ben van geen enkele patij lid, nog steeds niet. Maar ik hou de dames Ouwehand en Thieme scherp in de gaten. Op een gezonde manier wel te verstaan.

.

Het 50+ verpleegkundig 'moeten', verzameling 1

.

Jantien uit Enschede, Britta uit Heerlen, Jean uit Amsterdam, Nel uit Utrecht en Bart uit Groningen zijn het gelukkig met me eens, anders zou ik denken dat het aan mij ligt. Mijn informanten uit den lande, verpleegkundigen op niveau, in zowel de thuiszorg als ook in verpleeghuizen, klagen over dezelfde slecht manieren van sommige leidinggevenden, managers, directeuren en leden van de raad van bestuur.

Normvervaging, respectloos en ongemanierd zijn de meest voorkomende woorden in hun mailtjes als het gaat om de manier waarop ze aangesproken worden.

Het is in de politiek al niet anders, het lijkt wel of iedereen die niet zo'n hoog salaris heeft het verdiend om met 'jij sufferd' aangesproken te worden.

Het gebrek aan puntige ellebogen levert ons dus minachting op.

Ik pleit er voor om de woorden 'jij moet' te vervangen door, 'zou je willen' en het 'ik heb je een extra avonddienst ingepland' door 'wil je alsjeblieft een extra avonddienst te doen'.

Het lijken vreemde woorden te worden in de maatschappij, dat 'alsjeblieft' en 'dank je wel'.

Nu wordt er in de instelling van Nel zo vreselijk bezuinigd op uitvoerenden, dat als er geen dwang achter zit, iedereen bedankt voor de extra diensten. Men doet gemiddeld 2 diensten per week extra, al maanden en Nel heeft naast haar contract van 30 uur een zieke man die zij verzorgt. Mantelzorgster aangesteld zonder overleg. Nel is 50+, zegt nooit nee omdat ze zich verantwoordelijk voelt voor de ook erg zieke bewoners van het verpleeghuis. Ze raakt uitgeput en de leidinggevende belt haar dat ze het weekend extra móet werken. Nel is stressbestendig, altijd geweest, maar nu heeft ze het opgegeven.

Ze huilt aan de telefoon. Ze heeft de directie gebeld met de mededeling dat ze uitgeperst wordt op de werkvloer. De directeur heeft haar verteld dat ze waarschijnlijk 'een probleem heeft met gezag'. Nel heeft geantwoord dat ze een probleem heeft met onproductieven en dat bij haar de rek er uit is, dat ze letterlijk overspannen is. Ze hangt met een gemaakt vriendelijk, 'goedemiddag meneer' op! De samenvatting van het gesprek, de versie van de directeur is heel anders. Ze is nu een werkweigeraar.

Bart vergaat het net zo, ambulant verpleegkundige met 36 uur waar hij er 40 van besteedt aan zijn vaste cliënten en 10 aan palliatieve zorg. 'Het wordt mijn dood', schrijft hij. Ook hij is 50+. Hij is alleen, zijn partner is overleden en de kinderen zijn het huis uit. De ziektekosten is hij nog aan het afbetalen. Een lening van de auto waar ook de rolstoel in paste blijft doorlopen, ook al is er geen rolstoel meer. Uit zijn kilometervergoeding kan hij maar nauwelijks de kilometers voor zijn werk halen. Er is niemand om hem te vervangen, als hij ziek wordt blijven zijn cliënten zonder begeleiding, in de geestelijke gezondheidszorg is dat soms funest. Hij heeft al meerdere keren schriftelijk en telefonisch zijn beklag gedaan over de manier waarop er misbruik gemaakt wordt.

 Dan 'moet' hij zelf maar cliënten selecteren en de anderen vertellen dat de zorg stopt door gebrek aan verpleegkundigen, volgens zijn regiomanager. Hij stapt naar de directeur die hem weigert te ontvangen, hij bemoeit zich niet met werkvloerzaken, hij heeft wel iets beters te doen. Bart heeft zich daarop gemeld bij de bedrijfsarts. Gelukkig is die nog niet gebrainwashed en stuurt Bart door naar een arbeidspsycholoog, Bart werkt nu even 50%, van de 36 uur wel te verstaan.

Jantien en Britta werken in de thuiszorg. Veel te veel uren, veel te veel gesjoemel met Cao's en Arbeidstijden wetgeving. Twee keer per week werken van 7 tot 13 en van 18 tot 23 en de volgende dag weer om 7 uur beginnen is meer gewoonte als uitzondering. En ook beide dames zijn behoorlijk 50+. Protest levert een grote 'bek' op en de veel gebezigde opmerkingen: 'moeite met gezag' en 'niet veranderingsbereid'.

Jantien is sinds enkele dagen opgenomen met algehele malaise, zij krijgt een darmonderzoek, er is geen logische oorzaak te vinden voor haar voortdurende buikpijn.

Britta kreeg er zelfs een extra taak bij, moest bovendien gaan bijscholen in haar eigen tijd en krijgt voor vergaderingen van 3 uur slechts 2 uur uitbetaald. Als ze daar tegen protesteert zegt de leidinggevende dat ze dan maar had moeten zorgen dat de vergadering maar 2 uur duurt, niet te veel van dat ouwe wijven geklets. Britta's echtgenoot heeft haar afgemeld bij dezelfde leidinggevende en een advocaat in de arm genomen. 

En Jean. Hij protesteerde zoveel dat ze hem een baan als manager hebben aangeboden. Hij heeft er vriendelijk voor bedankt. Jean is 60 en een uitstekend ge-update verpleegkundige. Hi werkt in de revalidatie- en herstelzorg. Jean's patiënten herstellen ook echt, daarom krijgt hij meer patiënten dan hij aankan. Een grote, nog steeds sterke man, kent alle trucjes om halfzijdig verlamde patiënten weer op de been te krijgen, hij praat hen al werkend moed in, ze gaan lopend naar huis, communiceren met hun omgeving en hebben leren leven met hun handicap.

Dat is natuurlijk mooi, maar daar is tijd voor nodig, een half uur per patiënt per dag is al krap, nu terug gebracht naar 20 minuten en bovendien 'moet' hij zijn jongere collega's begeleiden, hij 'moet' een cursus gaan geven, hij 'moet' beoordelingen van leerlingen gaan schrijven en hun stage verslagen 'moet' hij dan maar thuis doorlezen. De revalidatieartsen zijn blij met hem, de directie ook. Vandaar dat hij minder tijd krijgt per patiënt. Het ultimatum is een dreigement óf hij wordt teamleider óf ze brengen de revalidatietijd nog verder terug. Ook Jean heeft een officiële aanklacht ingediend.

Kortom, we zijn te duur, worden behandeld als oud(55+)vuil en aangezien er maar weinig nieuwe verpleegkundige bijkomen, worden we ook nog eens uitgebuit. Maar persoonlijk vind ik de grote bekken toch wel het ergst. Het gebrek aan respect.

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: Stelletje stommelingen, wij, op de werkvloer! Wij zijn degenen die het geld bij elkaar verdienen. We zijn de enige productieven! Zonder ons geen patiënten of cliënten, geen leidinggevenden, geen managers en geen directeuren, laat staan een Raad van Bestuur.

Weg met ons?

Eigenlijk zouden we een landelijke staking moeten organiseren, zodat men ziet wat er gebeurt. We dreigen daar nooit mee, daar zijn we te netjes voor, we voelen ons te verantwoordelijk, zeker wij, de 50+ers.

Nog wel!

De namen van bovenstaande verpleegkundigen zijn niet de echte.

Heb je ook slechte ervaringen wat betreft bejegening, het respecteren van de Arbeidstijdenwet of je contracturen, mail mij: gavimensch@hotmail.com.

Misschien kunnen we voor de volgende lichting nog iets veranderen.

©Gavi Mensch

Nederland BV, 10-11-2011

.

Mystery nurse voor goedkopere zorg?

.

Ik ga zorg inkopen.

Voor de zorgverzekeraars met goede bedoelingen.

Of die er zijn? Vast wel. Een zorgverzekeraar wil dat patiënten beter worden, zo snel mogelijk of op een zo gelukzalig mogelijke manier doodgaan, toch?

De zorgpremie kan dan ook weer terug naar normale proporties.

Even terug komend op dat 'zo snel mogelijk beter' worden: Gaan we beter opleiden, vooral in verpleeghuizen en thuiszorg? Gaan we dan niet meer uit van een verzorgende met een paar jaartjes extra info, die wel vreselijk haar best doet, maar eigenlijk niet weet waar ze mee bezig is?

De zorginstelling kan wel wat meer geld vragen voor haar, maar of dat in overeenstemming is met de geleverde zorg durf ik te betwijfelen.

Gaan we dan minder administratie doen? Want in veel thuiszorgzorginstellingen wordt dat steeds meer, voornamelijk omdat het allemaal bij de patiënt thuis moet gebeuren en in de daarvoor uitgetrokken tijd, zodat die kosten niet meer voor rekening komen van de zorginstelling. Daar valt wel wat voor te zeggen, natuurlijk. Een herindicatie op tijd zorgt voor continuïteit in de zorg van de patiënt. Maar moet dat dan in de tijd van bijvoorbeeld de wondverzorging? Kan dat schrijf- en belwerk niet bij de patiënt gedaan worden door een verpleegkundige die daar speciaal voor is aangesteld?

Nee dus, want zo past ze niet in de rendabele zorgtijd. De productie van zorginstellingen gaat zo omhoog. Maar of dat ook sneller herstellende patiënten oplevert? Of het een betere classificering van de patiënt oplevert? Ik twijfel daar aan. Nu komen er bij 1 patiënt gemiddeld 5 verschillende verzorgenden, gemiddeld 5 verschillende verpleegkundigen, gemiddeld 2 verschillende verpleegkundigen met een specifiek aandachtsgebied, die grotendeels langs elkaar heen werken. Er zit hier en daar wel wat verbetering in, maar toch. Patiëntgericht werken levert betere resultaten op. Wijkgericht werken ook, dat scheelt reistijd en wisselingen van professionals.

Nu die professionals. Wat leveren de zorginstellingen aan zorgdeskundigen. Mijn ervaring is dat C-verzorgenden bijna allemaal uitermate geschikt zijn voor hun werk: lichamelijke verzorging. Moeilijker wordt het met B-verzorgenden ( voorheen helpenden) die moeizaam opklimmen naar C. Daar ontbreekt veel inzicht in en kennis over de te verzorgen mensen. Dat is niet hun schuld, zij worden ingezet waar het niet zou moeten. Dat is een centenkwestie.

De verzorgenden-IG zou het niveau van de (voormalige) ziekenverzorgende moeten hebben. Maar het zijn verzorgenden met een extraatje aan kennis over ziektes en meer niet. Helaas worden zij te vaak ingezet als verpleegkundigen, op verpleegkundige routes. Ik gun hen dat wel, maar de patiënten niet. Een tijdje stage lopen is niet genoeg. Ik zie en hoor te veel. Angst door onzekerheid, te weinig begeleiding. Foutjes en vertraging in het herstelproces. Er is praktisch geen degelijke bijscholing.

Ik ben verpleegkundige met een lange staat van dienst en dus duur. Maar ik wordt ingezet op verzorgingsroutes, kostbare grap en weinig stimulerend. En dat alleen maar omdat het reistijd scheelt vaak en omdat er niet genoeg C verzorgenden zijn, die zijn allemaal een stapje gestegen, zonder hinder van kennis en ervaring in complexe zorg. Ik dank het aan internet en mijn drijfveer, dat ik bij blijf. Niet aan de instelling waar ik voor werk. Alles in mijn eigen vrije tijd natuurlijk.

Kortom, als ik zorgverzekeraar zou zijn, zou ik toetsen wie bij mijn cliënt de zorg of verpleging levert, hoe ik de beste zorg krijg voor mijn verzekeringsgeld en hoe tevreden mijn zorgpremiebetalers daarmee zijn. Laat dat niet toetsen door de instelling zelf, voor zover ik kan zien is het HKZ certificaat een lachertje.

En hoe je daar geld aan over kunt houden om dat te gebruiken voor extra mogelijkheden binnen het zorgpakket:

Iemand die ooit een schouderprobleem had en 2 x per week gedoucht wordt door een verpleegkundige, bij gebrek aan verzorgenden, kan binnen een maand zelf weer douchen, als er meer zelfzorg gestimuleerd wordt. Een half jaar indicatie wordt er afgegeven, onzin! Zo kweek je verwende mensen. Het argument is dat de cliënt haar rug niet kan wassen. Ik kan mijn rug ook niet wassen, daar heb ik een borstel met een lange steel voor.

De zorgverzekeraar zou met het gratis verstrekken van een dergelijk borstel en wat meer contact met de verzekerde, veel geld hebben kunnen besparen, genoeg om de hospice weer in het basispakket te doen. Voor hen die dat echt nodig hebben.

Zorginstellingen moeten de dure behuizingen bekostigen, de overvloed aan PC's en de werking ervan, de salarissen van mensen die men niet kan ontslaan, de hoeveelheid aan managers die vaak, door gebrek aan afweging tussen Money en Medemenselijkheid de boel vrolijk in het honderd helpen; de Raad van Bestuur met een paar ton aan salaris per persoon en jaar. Dat kan echt anders.

Ook het inkopen van materiaal is een punt. Veel wordt besteld bij de apotheek, incontinentiemateriaal bijvoorbeeld, dat is twee keer zo duur als bij het Kruitvat.

Waarom eist de zorgverzekeraar niet dat het goedkoopste met de zelfde werking wordt aangeschaft? Iemand enig idee hoeveel inco-materiaal er gebruikt wordt per verzekerde? Veel heel veel, de vergrijzing is daar deels debet aan, maar ook andere oplossingen zouden denkbaar zijn. En sondevoeding? Oppepdrankjes, gazen en pleisters? Kan toch allemaal centraal worden ingekocht? De fabrikant met de beste prijs /kwaliteitverhouding krijgt de order, dat is pas marktwerking.

Ik heb een voorstel: in opdracht van Mw. Schippers ga ik de zorginkoop sturen en controleren. Dat laatste doe ik steekproefsgewijs, bij de cliënt/ patiënt thuis, als 'Mysterynurse', onverwacht en met toestemming van de verzekerde. Controle aan het bed. Niks HKZ certificaten, geen gedoe met meetinstrumenten ( banenschepperij zonder garantie), gewoon persoonlijk.

En verder ga ik er nog steeds van uit dat zorgwerkers in de thuiszorg die per dag betaald worden, hun dagen goed afvullen. Gewoon net zoals vroeger. Het op de minuut werken levert weinig extra op en veel gemor. 36 uur werken is vaak verspreid over te veel dagen of te weinig dagen met te veel uur. Dat levert ontevreden zorgwerkers op die vaak ziek zijn. Geef de verantwoording terug aan de 'wijkzuster', wedden dat alle patiënten naar tevredenheid geholpen worden?

Het zweepje van de man van 2 ton en zijn hulpjes werkt averechts. Het kost meer dan het oplevert. En ik heb een zere rug van die zweepslagen. Ik wil zorg gaan inkopen en controleren of het geleverde ook bijdraagt tot herstel en tevredenheid van allen. Een paar simpele suggesties ook voor Mw. Schippers. Niet de mensen meer laten betalen maar betere controle!

©Gavi Mensch (toekomstig Mystery Nurse)

Nederland BV, 9-11-2011

Met dank aan Zorgvisie vor het inspirerende arttikel.
.

Het (lang zal ze) leven met de Hema.

.

Mijn dochter won ooit een fotowedstrijd van Hema. Een prijsvraag, mijn slagzin, haar foto.
Dit jaar won haar beste vriendin de ontwerperwedstrijd, de HEMAnd. Vol trots zien wij nu veel HEMAnden langs fietsen.

Mijn zoon liep als driejarige ooit door de Hema met een handje vol beha's, terwijl hij hard riep: 'Kijk mama, borsteltassen!' Tot groot vermaak van de omstanders; borsteltassen  van de Hema is dan bij ons ook een begrip geworden.

Mijn grootmoeder kocht voor mij, de door mijn moeder ten strengste verboden, eerste halve Hema rookworst in het vetvrije zakje. Ik mocht hem op straat opeten, vet sap langs je handen, bijna slurpend eten en de 'knak' van het velletje; een mijlpaal uit mijn kindertijd. Boerenkool is bij ons pas echt boerenkool als er worst van de Hema bij is.

Bijna al het ondergoed, de pyjama's en het beddengoed van mijn gezin komt van de Hema, eerlijke katoen, duurzaam en niet duur! Speelgoed komt van de Hema en ook het schoolmateriaal. Kortom wij liepen in de Hema, wij sliepen op de Hema en wij leefden met de Hema. En dat doen we nog steeds

De Hema bleek ook nog eens een bedrijf te zijn dat goed was voor het personeel. Wie daar werkte bleef daar ook. Sommigen werken er al hun leven lang met plezier. Wat mij vaak bracht op de uitspraak, als mijn kinderen een schooldip hadden: 'Je kunt ook bij de Hema gaan werken, die mensen zijn gelukkig!' Ik meen dat ook echt.

Er zal best ook wel veel fout zijn aan de Hema, maar daar heb ik het nu niet over.

Hoe ik op dit schrijfsel kom?

Wel gisteren zag ik op twitter een tweet van @Thierelierelier, die ons lacherig wees op de gratis taart die op de website stond.

Zij bestelde er een en kreeg een bevestiging. Ik bestelde er ook een, voor de grap en ook die werd bevestigd. Daarna bestelde zij er 100 voor de voedselbanken in Nederland ( shame on us). Daarna werden er meer besteld en al gauw ontstond het idee voor Pie for the Poor. Alle bestellingen werden bevestigd. In een mum van tijd was de #Hema een 'trending topic', (de meest gebruikte hashtag in Nederland, dit ter verduidelijking voor niet twitteraars). Er werden meer dan 5000 bestellingen geplaatst, met even zo vele email adressen ( ik was al lid van de Hemaclub, dat moge duidelijk zijn).

Kortom Twitter en de #Hematweets haalden de krant.

Met ons allen hebben we volop reclame gemaakt voor de Hema en diens onlineshop, een passend en leuk cadeau voor de 85ste verjaardag van dit toch wel oer-Hollandse bedrijf.

Ik begrijp dat de Hema geen miljoenen taarten gaat weggeven, ook al zou het misschien wettelijk wel zo kunnen zijn dat onze bevestigingen een aankoopreservering zijn en de Hema eigenlijk verplicht kan worden om te leveren tegen de afgesproken prijs. Maar dat doen we natuurlijk niet. Daar zou de Hema failliet aan gaan en dat is niet de bedoeling. Ik wil de Hema gewoon houden.

Maar het zou wel een leuke geste zijn als de Hema de gratis reclame door de spontane twitteractie: "Pie for the Poor" zou willen belonen met een flink aantal taarten voor de voedselbanken. Ik denk dat het de beste reclame zou zijn voor een bedrijf dat sociale bedrijfsvoering hoog in het vaandel heeft staan.

Alvast bij voorbaat dank, Hema!

©Gavi Mensch

Nederland BV, 4-11-2011

Ps. De Teleguur kopt, na eerst bericht te hebben over de twitteractie, in een tweede artikel dat zuinige Nederlanders de Hema-site laten crashen, Teleguurderskletspraat, yak! Ze hebben daar waarschijnlijk nog nooit van voedselbanken gehoord.... guur, erg guur!

.

Staatsarrogantie

.

Ik zit te luisteren naar alle uitstelmanoeuvres van minister Van Opstelten met betrekking tot de politie , de aspiranten die hij "opleidt en werft ( in die volgorde?). Ondertussen kijk ik op de pagina van NOS Nieuws, waar ik een filmpje ontwaar over het Grote Goede Voorbeeld: De Staatssecretaris Die Weet Hoe Ze De Zorg Voor Anderen Gaat Oplossen.
 Mevrouw Veldhuijzen-met-de-dubbele-achternaam  geeft de voorzitter, die de publieke tribune tot de orde wil roepen, nog net geen klap voor haar mond.
Het filmpje is absoluut voor boven de 25+. In de hoop dat jongeren dit nooit te zien krijgen, heb ik een mail gestuurd naar de NOS met het verzoek om dit soort filmpjes pas na middernacht uit te zenden.

Het liberale en vooral vrijheidslievende kabinet mag nu vallen wat mij betreft. De opvoeding en welsprekendheid van politici is verworden tot een minderwaardige circusvertoning.

Na het geschreeuw van Wilders en zijn kornuiten en de opmerking van Wilders doe eens normaal man, heb ik het begrepen. Deze volksvertegenwoordigers vertegenwoordigen mij niet, noch mijn ideeën over politiek.
Maar goed, ik had de hoop al opgegeven voordat het kabinet geïnstalleerd werd, het zal er vermoedelijk niet beter op worden.

Arrogantie is normaal onder Ministers en Staatssecretarissen; het omhoog gevallen gezelschap doet maar een dotje.
Jammer dat ik er gedwongen aan mee moet betalen, ook al heb ik hen geen stem gegund.
Dat schijnt de democratie met zich mee te brengen.

Democratie, Mw. Veldhuijzen, democratie!

©Gavi Mensch

Nederland BV, 2-11-2011

.

Universiteit steekt tijd en geld in begaafde kinderen.

.

Kindercolleges over gezondheid alleen voor begaafde leerlingen?

(zie: http://www.eur.nl/nieuws/detail/article/31345/ )

Het artikeltje roept bij mij weer wat kritische vragen op, ik ben duidelijk niet gauw tevreden:

Hebben andere kinderen die ondersteuning niet extra nodig? En hun ouders?

Of zoeken we mini wetenschappertjes die dadelijk geen droog brood meer op de plank hebben omdat de overheid wetenschap niet rendabel/productief vindt?

Begaafde leerlingen komen redelijk vaak uit nestjes van redelijk intelligente ouders, niet allemaal natuurlijk, maar veel wel. Begaafdheid en maatschappelijk niveau hebben een samenhang. Voor wie zou extra educatieve 'input' dan meer effect hebben op de lange termijn? Voor de al gevestigde begaafden of voor de kinderen en ouders die niet zo begaafd zijn.

Eerder schreef ik al over de samenhang van armoede met obesitas. ( http://120w.nl/2011/dikke-armoede/ ) Maar ik kan ook aardig wat laten zien en vertellen over voedingstekorten die kunnen leiden tot darmkanker maar ook aanleiding kunnen geven tot psychiatrisch ziektebeelden,hart en vaatziekten en drugsgebruik; uitzichtloosheid van een bestaan door minder educatie.

Het gemis van een opleiding, het onbegrijpelijk maken van de dagelijkse zaken en algemene onwetendheid hebben vreemde vogels zoals Wilders de mogelijkheid gegeven om volgelingen te scoren. Veel opportunisten en mensen die niet gewend zijn om na te denken of verder te denken en in te zien, behoren tot de volgelingen van deze zogenaamde vrijheidsclub. Die kinderen en vooral kinderen uit de zogenoemde marginale wijken wil ik op zo'n gezondheidscollege zien.  Eigenlijk alle kinderen samen. Het vereist meer en andere uitleg van een hoogleraar; de vraag is of hij dat kan.

In plaats van een hoogleraar wil ik zelf wel eens wat experimentjes doen met die jeugd. Heel simpel. Verbruikte calorieën meten in de klas: bij een uur internetles en bij een uur gymnastiek. Uitleggen in simpele bewoordingen wat je hersenen allemaal kunnen en wat ze niet meer kunnen na het gebruik van alcohol en drugs. Hoe onveilige seks je leven kan beïnvloeden. Een hamlap uitbakken en het vet op een stukje lever gooien en laten stollen in de koelkast: zo zien je organen eruit na jaren te veel vet eten. Hoe belangrijk de afwisseling van activiteit en rust is voor je leervermogen.

Ik heb jaren geleden gezondheids- en seksuele voorlichting gegeven aan groep 7 en 8 en ook aan de eerste 3 groepen van het WO en het MBO. De vraag van een derdejaars gymnasiumleerling, die eerst protesteerde dat hij dat allemaal al wist en daarna vroeg: "Hebben jongens ook een baarmoeder?" maakt dat ik pleit voor gezondheidslessen voor alle begaafde en niet zo begaafde leerlingen. Mijn lessen stopten wegens gebrek aan geld ervoor.

Ik hoop dat de Erasmus Universiteit Rotterdam mij hier nog over benadert, ik kan wel wat van het geld dat uitgetrokken is voor de prestigieuze kindercolleges goed gebruiken voor mijn schoolproject in pvv-land.

Gavi Mensch

Nederland BV, 1-11-2011

Naar aan leiding van een artikeltje in de Nationale Zorggids: http://nationalezorggids.nl/anp/index.php?item_id=225&anp_id=5582 en als mee- of tegenhanger van mijn vorige blogstukje: Hinderlijk zijn de armen van geest: http://gavimensch.blogspot.com/2011/10/hinderlijk-zijn-de-armen-van-geest.html

.