.
Gisteren werden we bijeengedreven, 80 verzorgenden en verpleegkundigen in een zaaltje geschikt voor een vergadering van 20 personen. Staande receptie, na een volle morgen werken. Even voor alle duidelijkheid een volle morgen werken is voor ons van 7.00 tot 12.30.
Eitje?
In die paar uurtjes worden 6 tot 10 enkel- of meervoudig zieken persoonlijk verzorgd van top tot teen, d.w.z. wassen op bed, aan een aanrecht of onder een douche( vaak in een doucheruimte waar je staande maar net en eigenlijk niet met zijn tweeën in past). Aankleden en verzorgen. Uitwijken voor gegraai van demente- of gemep van psychiatrische patiënten. Pijnlijke of niet functionerende armen door mouwen halen, steunkousen aantrekken die zo strak zijn dat de gewrichten van je handen wel een half uur nodig hebben om weer in de normale stand te komen. Incontinentie materiaal vol faeces (poep) zo slim mogelijk weghalen en een nieuwe aandoen.
Fluitje van een cent?
Werken in een minuscuul huisje waar het hele jaar door de verwarming op 26 graden staat, omdat de bewoner nog maar een minimale bloedsomloop heeft en altijd kouwelijk is. Onwillige patiënten met tilliften in hun rolstoel zetten, zorgen dat ze daar droog en kreukloos een hele dag kunnen zitten. Preventie van doorliggen en contracturen. Haar kammen in het gewenste model, een opbeurend woord en soms een knuffel.
Of 8 tot 12 patiënten injecteren, verbinden en zwachtelen; zwart geworden voeten van terminale patiënten ontdoen van verbanden, waarbij je nooit weet of er een teen los in het verbandgaas zit. Zwachtelen op je knieën omdat er geen plaats voor en vaak ook geen krukje is om op te zitten. Twee benen met 4 zwachtels. Trachea's schoonzuigen via een canule, waarbij het slijm in een grote glazen pompfles plonst en waarvan je moet bekijken welk kleurtje het heeft en hoe taai het is. Liefst nog voor het ontbijt. 4 tot 6 diabeten spuiten voor 8.30u, want die mensen moeten op tijd eten, je mag er maar 10 minuten binnenblijven, zijn verhaal over hoe slecht het gaat moet hij tot later bewaren. Maar het kan wel van invloed zijn op de bloedsuikerspiegel, alleen houdt het zorgkantoor daar geen rekening mee.
Tussenevaluaties doen bij patiënten die al een half jaar hun zegje niet hebben kunnen doen en die dus met 20 minuten niet geholpen zijn. En die dan toch nog een mooie beoordeling aan de zorgverleners geven.
De open buik- , rug- en beenwonden voor het laatste bewaard. Soms een complete anatomische les. Open buiken waar je van denkt dat ze beter af zouden zijn in een steriele ruimte op een intensive care. Maar daar is een ziekenhuis te duur voor en dus wordt de thuiszorg ingeschakeld. Optimisme tonen, zeggen dat het goed vooruitgaat ook al is die vooruitgang minimaal. Stoma's verzorgen, zakjes vol afvoeren en nieuwe plakken, hopend dat het stoma niet gaat functioneren terwijl; je bezig bent. Handen wassen en nog meer handen wassen en die rimpelig gewassen handen weer in een volgend setje handschoenen wringen. De terminale patiënten verplegen, langzaam en geduldig, met oog en oor ook voor de mantelzorg; contact met de artsen en specialisten, met je collega's, rapportage voor de volgende, alles tezamen binnen de afgesproken tijd.
De rest wordt er gewoon uitgehaald bij de urencontrole. Die tijd heb je niet gewerkt, die reistijd is ook te lang en dat overleg van een uur en een kwartier mag maar voor een uur op de urenlijst. Wel godverdomme!
En vaak komt er na een ochtendroute ook nog een middag of avondroute. De meeste van ons werken toch wel 2 dubbele (8 tot 11 urige) diensten minimaal per week.
En enkele collega's gaan na de 4 uur durende veranderingsmanagement sessie verder met hun middag- of avonddienst. Degenen met een ochtend- én een avonddienst, diegenen die om 7 uur begonnen zijn, halen dan 'met gemak' een werkdag van 7 tot 22.30 u.
Respectloos samengedreven na een werkochtend in een lullig zaaltje om staande te luisteren naar onder andere de volgende uitspraak van het adviesbureau dat de veranderingen binnen de thuiszorginstelling moet bewerkstelligen: P5COM, dat de tijdelijk de scepter zwaait over deze zorginstelling die daarvoor duizenden euro's per dag betaalt.
"Als het bedrijf failliet gaat is er geen geld om salarissen uit te betalen." sissen ze. En dat is onze schuld?
Als wij stoppen met werken voor het bedrijf, dan zijn er pas geen inkomsten meer, die inkomsten genereren wij, de directe zorgverleners!!!!! Geen cliënten, geen inkomsten. Er wordt slechts betaald voor óns werk. Op elk 5 zorgverleners-uur liften er 2 niet productieven mee. Die veelal een beter salaris hebben, ook dat nog.
Samengedreven als vee in een veel te klein zuurstofarme ruimte zonder stoelen.
Met een miezerig kopje koffie en alleen croissantjes voor het projectteam, luisteren de meesten, zich met moeite anderhalf uur staande houdend, zonder te begrijpen en met de wetenschap dat dit de zoveelste poging is om een verandering door te duwen die als gevolg heeft dat er nog minder gezorgd wordt voor de uitvoerenden en dus productieve werknemers.
"Je wilde alles toch zo graag zelf regelen, plannen dan maar!"
Collegialiteit die vaak ver te zoeken is, moet wel gebruikt worden, reistijden tot een minimum beperkt en alleen maar tevreden cliënten voor het bedrijf. En ook de administratieve handelingen mag je zelf gaan doen in de afgesproken tijdslimiet, bij de cliënt, die betaalt daarvoor.
Flexibel zijn betekent dat je geen eigen tijd hebt, altijd je telefoon aan hebt, altijd beschikbaar bent, geen gezin hebt, geen kinderen of kleinkinderen, geen tijd voor jezelf. Geen tijd voor en nog minder zin in sex. Nooit zomaar een feestje, je kunt niets meer plannen in je eigen tijd. Onenigheid krijgen met je partner, met je kinderen, met je vrienden. Je schuldig voelt als je een weekend weg wilt en je collega is ziek.
Het verschil tussen het uitbetaalde bedrag per uur door het zorgkantoor en het uitbetaalde uur op je salarisstrook is enorm.
Cao thuiszorg2010-2012, salarisschalen, pagina 19 en 20:
http://www.mijnvakbond.nl/Documenten%20MijnVakbond.nl/Zorg/Ouderenzorg%20Thuiszorg%20Kraamzorg/CAO%20VVT%202010-2012%20versie%20april%202011.pdf
De wettelijke vergoeding per uur voor ons werk:
http://www.nza.nl/98174/188542/tariefbeschikking-502-12-1.pdf
Van je parkeergeld krijg je niet alles terug, de belasting int daar een deel van. Zo ook je kilometervergoeding. Die kun je soms het jaar daarop terug vragen, maar niet altijd en niet het hele bedrag. Je pensioenafdracht garandeert nog geen pensioen. Tegen de tijd dat je 65, 66 of 67 bent, ben je afgepeigerd, versleten en dan is er ook nog eens de wetenschap dat tegen die tijd er niemand meer is die jou verzorgt. Logisch want een bruto uurloon van net iets meer dan 7 euro voor een jonge verzorgende is niet genoeg om van te leven. En onredelijk als je er van uitgaat wat er voor gedaan moet worden.
Verpleegkundigen en verzorgenden van 50 jaar en ouder die geen 36 uur meer op de knieën kunnen, worden vriendelijk doch dringend verzocht om minder te gaan werken of krijgen als nieuwe werknemers eenvoudigweg geen vast contract meer voor 36 uur. Die moeten dan ook maar kleiner gaan wonen, minder eten en drinken, de minimale zorgverzekering nemen, begrafenispolis afkopen en op de fiets hun kilometertjes doen.
Ik ben klaar met de respectloze behandeling!
Zorgverlenersvee…… nou nee!
PS. Ik weet dat er meegelezen wordt door collega's (en bazen). Ik weet ook dat 80 % (van de collega's) het niet eens is met de gang van zaken. Ik weet ook dat ik een van de weinigen ben die er over schrijft. Ik weet ook dat dit niet alleen bij 'ons' gebeurt. Het is nu dus een publieke zaak.
Update: 21-12-2012 Van een van mijn lieve collega's kreeg ik vandaag het bericht dat een van de management-slavendrijvers op staande voet is ontslagen omdat ze zorgde voor een angstcultuur. Een jaar na dato kan ik een deel van mijn burnout van mijn schouders laten glijden. Binnenkort in een nieuw blog meer over deze figuur. Nu Mw. Schippers nog weg en dan kunnen we weer met plezier aan ons werk.
©Gavi Mensch
Nederland BV, 8-9-2011
Ook gepubliceerd op de Reaguurder: http://www.dereaguurder.nl/2011/09/zorgverlenersvee-door-gavimensch-8540
.
