zaterdag 29 maart 2014

Not always a happy ending


Happy endings? 
Lots of lies we were never told:

Cinderella is divorced…


 Snow-white has not been so lucky…

Little-Red-Riding-Hood hasn’t seen the Wolf since…


Sleeping Beauty is still asleep…


 Barbie celebrated her 50th Birthday, this year…



Little Tweety is 60 years old…



So is Superman…


Wonder Woman is menopausal…

As for Batman and Robin they’re living it up at the Nursing Home…

And Spider-Man is attached to different threads…

The only ones that lived happily ever after were the Prince and his Prince

...............

 

Advice of my friend  Janet who investigated these socalled happy endings:

Life is short… So Smile !
Gavi Mensch 
 29-3-2014

vrijdag 28 maart 2014

Does Maxine have a burnout?













Pfffff, so nice when you can copypaste your thoughts expressed by someone else!

Thanks to  Maxine and Janet!



28-3-2014

.

Miguel Hernández


72 year anniversary of the death of Miguel Hernández


Miguel Hernández Gilabert (30 October 1910, Orihuela – 28 March 1942, Alicante) was a 20th-century Spanish poet and playwright. He was an autodidact who hardly went to school; as he came from a poor family he received little formal education.

He published his first book of poetry at 23, and gained considerable fame before his death. He was introduced to literature by friend Ramon Sijé.   
Shaped, like many Spanish poets of his era, by European vanguard movements and notably by Surrealism, he joined a generation of socially conscious Spanish authors concerned with workers rights. Member of the Communist Party of Spain, Hernández campaigned for the Republic during the Spanish Civil War, writing poetry and addressing troops deployed to the front.
During the Civil War, on the ninth of March in 1937, he married Josefina Manresa Marhuenda, whom he had met in 1933 in Orihuela. His wife inspired him to write most of his romantic work. Their first son, Manuel Ramon, was born on 19 December 1937 but died in infancy on 19 October 1938. Months later came their second son, Manuel Miguel (4 January 1939 – 1984).
Unlike others, he could not escape Spain after the Republican surrender and was arrested multiple times after the war for his anti-fascist sympathies, and was eventuallysentenced to death. His death sentence, however, was commuted to a prison term of 30 years, leading to incarceration in multiple jails under extraordinarily harsh conditions until he eventually succumbed to tuberculosis in 1942.
Just before his death, Hernández scrawled his last verse on the wall of the hospital: Goodbye, brothers, comrades, friends: let me take my leave of the sun and the fields. Some of his verses were kept by his jailers.


My favorite poems 

Tu Corazón, Una Naranja Helada.


Tu corazón, una naranja helada
con un dentro sin luz de dulce miera
y una porosa vista de oro: un fuera
venturas prometiendo a la mirada.

Mi corazón, una febril granada

de agrupado rubor y abierta cera,
que sus tiernos collares te ofreciera
con una obstinación enamorada.

¡Ay, qué acometimiento de quebranto

ir a tu corazón y hallar un hielo
de irreductible y pavorosa nieve!

Por los alrededores de mi llanto

un pañuelo sediento va de vuelo
con la esperanza de que en él lo abreve.



No cesará este rayo que me habita
El rayo que no cesa, 1936

¿No cesará este rayo que me habita
el corazón de exasperadas fieras
y de fraguas coléricas y herreras
donde el metal más fresco se marchita?

¿No cesará esta terca estalactita
de cultivar sus duras cabelleras
como espadas y rígidas hogueras
hacia mi corazón que muge y grita?

Este rayo ni cesa ni se agota:
de mí mismo tomó su procedencia
y ejercita en mí mismo sus furores.

Esta obstinada piedra de mí brota
y sobre mí dirige la insistencia
de sus lluviosos rayos destructores.


Serrat sings Miguel Hernandez

More poems of Miguel Hernández  you can find here with the English translation.





©Gavi Mensch

28-3-2014


.

donderdag 27 maart 2014

Omgangskunde: aanspreken





Daar sta je dan, met je Hollandse gewoontes en je zoveel jaar geleden geleerde aanspreekvormen voor je patiënten. Het woord cliënten gebruik ik zelden. Cliënten zijn lid van de marktwerkingsbond en voor zover ik dat in de afgelopen 40 jaar heb mogen meemaken heeft die bond geen patiënten als lid. Volgens een van mijn betere docenten is een patiënt iemand die lijdt (bijvoorbeeld aan een ziekte). In het geval van niet-lijden en een dienst- of serviceverlening zou je kunnen spreken van een cliënt.

Het liefst spreek ik in verpleeg- of verzorgingshuizen over bewoners of mede bewoners. 
Het verpleeghuis waar ik werkte was groot en ik was daar verpleegkundige van dienst. Dat betekent dat je van afdeling naar afdeling racet om nieuwe medicatie te brengen voor de noodgevallen, dat je voorbehouden handelingen doet waar nodig en tussen beide springt als je collega's belaagd worden door patiënten met een agressieve uiting van hun ellende.

Soms bleef ik wat langer op een van de afdelingen psychogeriatrie, ik heb iets speciaals met deze oudere mensen die weer kind zijn, soms. Of waar het gevoel voor decorum volledig verdwenen is. De collega's van die afdeling vonden het raar in het begin maar dat veranderde al snel toen bleek dat ik veel mensen met een andere manier van aanspreken wel aan het eten of onder de douche kreeg.
Het werd duidelijk dat ik, ook al sprak ik geen dialect, de mensen directer kon aanspreken als ik meneer en mevrouw bleef zeggen. Sommige reageerden blij verrast. Er was een lange tijd geweest waarin ze respectvol en met u aangesproken werden.

Het verschil tussen: "Kom op manneke, neem nog eens een hapje, we hebben niet de hele dag" en dan het bord wegschuiven als meneer niet reageert, en "Meneer Smeets, heeft u liever een vork om mee te eten? Nee? Is het eten niet lekker? Jawel? Het is nu nog warm, wil u zo een toetje?" zou er voor kunnen zorgen dat minder mensen ondervoed raken.

Als ik in een ziekenhuis met verkleinnaampjes word aangesproken en met ' je en jij' ,dan krijg ik daar zo'n weerstand tegen, dat ik ook niet meer reageer.
Huisartsen hebben daar ook zo'n handje van. Ik had zo'n vervanger die je hoort hoesten en zonder weg te kijken van het beeldscherm, zeggen: "Oh daar hoef ik niet eens naar te luisteren, ik hoor het al " en dan een recept uitschrijft terwijl ze je nog niet een keer aangekeken heeft. Ik heb geleerd om daar niets meer van te zeggen, ik kijk of de medicatie past bij wat ik wilde hebben en of het compatibel is met wat ik al slik.
Maar anderen, die niet weten wat ze hebben, zullen zich weinig serieus genomen voelen. Ik weet dat het ronduit onbeschoft is.  Ik vind dit een mensonwaardige slordige behandeling. Ook in deze praktijk zou omgangskunde geen overbodige luxe zijn.

Wie heeft ooit bedacht dat je mensen die ziek zijn niet meer hoeft te respecteren als mens? Geen van mijn patiënten is ooit mijn vriend of vriendin geworden, maar dat hoeft ook niet. Als ik hen moet verplegen wil ik dat ze me kunnen vertrouwen, dat ze weten dat ik weet, dat ze niet anders zijn dan als wanneer ze gezond zijn.

Patiënten die verbaasd kijken na een bezoek van de arts, vraag ik of ze het begrepen hebben en zo nodig vraag ik de arts om het nog een keer uit te leggen. Vinden ze niet leuk, de artsen.

Patiënten die klagen over het gedrag van een collega, daar kan ik weinig meer mee dan het die collega voorzichtig vertellen en vragen of ze even bij de patiënt langs willen gaan. Standaard antwoord van sommigen: "Bemoei je met je eigen zaken". Waar ik dan standaard op antwoord dat onze patiënten ook behoren tot mijn zaken.

Praten over de patiënten op een denigrerende manier is zelfs als ze er niet bijzijn soms de oorzaak van matige omgangsvormen van collega's. Ook artsen heb ik moeten vragen of ze even naast de patiënt wilden gaan zitten en hen gewezen op de zieke in het bed daar ergens in de laagte. Het werd me door de artsen niet altijd in dank afgenomen. Vaak ben ik daar de discussie over aangegaan. Soms heb ik hen ook zo behandeld om te laten zien hoe vervelend het is. Gewoon door niet om te draaien als ik iets moest uitleggen en als ik daar dan op gewezen werd zei ik lachend, ik deed u even na zoals u deed met de patiënt van daarnet.
 Patiënten Jantje of Marietje noemen past niet bij een beroepshouding. 

Met veel plezier denk ik terug aan de tijd die ik in het verpleeghuis werkte. Niet vanwege de collega's jammer genoeg, die waren snel beledigd ook al zei ik er niets over, ze vonden het aanstellerij… stadse fratsen, zoiets.
Maar mijn psychogeriatrie patiënten waren stuk voor stuk mensen met een lang leven achter zich en een zeer mistige toekomst, met dagen van paniek omdat ze niet uit het onwillige lijf konden ontsnappen. Of boos omdat het allemaal op het puntje van hun tong lag en ze het niet meer wisten. Of omdat ze wisten dat ze het niet meer wisten.
Mensen met levensverhalen die je deels kunt opmaken uit wat ze nog wel weten of hoe ze reageren. Correcte en liefdevolle behandeling doet wonderen. En zeker niet alleen in de psychogeriatrie.

Ook bij somatisch zieken in een ziekenhuis doet een empathisch respectvolle bejegening wonderen. Patiënten zijn geen broodbeleg, al begint dat er steeds meer op te lijken.

Je maakt je heel kwetsbaar als je probeert om, wat ik dan maar 'miscommunicaties' noem, voor te leggen aan collega's. Daarom wordt er ook zo weinig van gezegd.
Om die reden vind ik het vreemd dat omgangskunde geen vak is op MBO en HBO en de universiteiten. En zo komt het dat men het nu heeft over Omaatjes en Opaatjes  als men het heeft over ouderen, schaamteloos!


Ga er nooit van uit dat de patiënt je toch niet begrijpt, probeer het eens op een andere manier dan. Bijvoorbeeld zoals je zelf behandeld zou willen worden.





NB De praktische cursus omgangskunde is overigens ook toepasbaar op politici die hun stemmers niet serieus nemen.  Aanmelding via gavimensch@hotmail.com. ;-)




@Gavi Mensch
Nederland BV, 27-3-2014

All rights reserved 2014

Uit: Omgangskunde in de praktijk.

Resumen deel 6: Aanspreken
Maastricht,19-9-2010








maandag 24 maart 2014

Recordando Zaira

No te olvido
angelito mío,
más pequeña
de mis pequeños,
más grande
que nadie.


Pienso en tí
todos los dias:
cuando vamos al parque
y al los toboganes
cuando jugamos
aqui en la mesa grande.



No tengo dibujo tuyo
ni lo tendré jamás.
ni sonrisa bonita
salvo la que dibujé
en la foto, y
en mi memoria.


No te olvido a ti
ni a tu nombre
ni a tu cuerpecito
en mis brasos
y lloro por no
tenerte aqui.



Tu abuela.

24-12-2014 ~ 24-3-2014 ~ 24-6-2014

Mubarak Obama en Jan Aerts.




Zomaar even een berichtje op FB waar mijn nicht en neef me zojuist op attendeerden op het volgende:

"Obama kijkt naar een verre verwant van ons." schrijft mijn nicht op en post een screenshot van het televisie beeld:


Ik moest toch even vragen wie het dan wel was...... Nummer 4 dus!


1. Kapitein Frans Banninck Cocq, Heer van Purmerlandt en Ilpendam
2. Luitenant Willem van Ruytenburch, Heer van Vlaerdingen
3. Kapitein d'armes Jan Adriaensen Keijser
4. Musketier Jan van der Heede
5. Sergeant Reinier Engelen
6. Jan Pietersen Bronchorst
7. Rondassier Herman Jacobsen Wormskerck
8. Musketier Elbert Willemsen
9. Vaandrig Jan Visscher Cornelissen
10. Rondassier Claes van Cruijsbergen
11. Piekenier Jan Ockersen
12. Piekenier Walich Schellingwou
13. Musketier Jan Claesen Leijdeckers
14. Piekenier Barent Harmansen Bolhamer
15. Sergeant Rombout Kemp
16. Piekenier Paulus Schoonhoven
17. Tamboer Jacob Jorisz
Detailfoto


Overgenomen van De Nachtwacht

Om het raadsel geheel op te lossen kreeg ik van mijn neef een detail van onze familiestamboom:


                                                                 
Is dat leuk of niet? 
Ik kan wel genieten van zulke toevalligheden als de foto van Obama voor de nachtwacht, met de in het rood geklede Jan Aerts van der Heede als bodyguard achter hem. 


Commentaar van mijn neef:
Jan Aerts was ook kruidenier......: Hij handelde in kruiden, vandaar dat hij fors kon schokken om op het schilderij afgebeeld te worden.



Bijschrift van mijn nicht bij die foto: Obama's security service had al van te voren gecheckt of het wapen op het schilderij geladen was of niet.

 Of zou toeval echt niet bestaan? ^_^



©Gavi Mensch
Nederland BV, 24-3-2014

All rights reserved 2014
Het special gedoneerde stamboomdetail is eigendom van B. van Loon.

.

zaterdag 22 maart 2014

De reeds gepubliceerde verzameling van het peroxideding


De reeds gepubliceerde verzameling van het peroxideding:





















©Gavi Mensch
Nederland BV, 22-3-2014



Voor al mijn blogs geldt ©Copyright en zijn alle rechten gereserveerd. (2009-2014) Voor eventuele overname van blogs of delen daarvan kan men een mail sturen naar gavimensch@hotmail.com. Zonder specifieke toestemming is overname niet mogelijk!
Voor commercieel gebruik vraag ik bovendien een geldelijke bijdrage.
Voor niets gaat alleen de zon op.

maandag 17 maart 2014

Zelfzorg, lees en huiver.



Weer een schrijnend voorbeeld zoals ik er zoveel ken. Hoe kan dit nou. Moeten we elk mens waar zo'n zorgrotstreek mee wordt uitgehaald dan stuk voor stuk een podium geven? Eigenlijk wel.
Lees en huiver!

ZORG EEN ZORG - DEEL 2

17-03-2014•

"Vorige week heeft de SP vragen gesteld over de ontwikkelingen rond de Josephinehof.  (omgeving Geldrop)
Naar aanleiding van die vragen kreeg SP-fractievoorzitter Miranda Verdouw een brief van een bezorgde dochter.
Haar moeder wordt nu nog verzorgd maar moet weer voor zichzelf gaan zorgen.

Mevrouw is 84 jaar, slechtziend en diabetespatiënt, en kan niet meer zelfstandig wonen.
Toen ze nog thuis woonde kwam er vier keer per dag iemand van Zuidzorg en dat was helaas niet voldoende om haar met alles te helpen. Ze woont nu al een tijdje in Josephinehof en heeft het goed naar haar zin en wordt goed verzorgd.

De afgelopen weken is met iedere bewoner (en eventuele mantelzorger) een gesprek gevoerd om te bekijken wat de mogelijkheden zijn voor de bewoners als Josepinehof straks gaat verdwijnen.

Mevrouw heeft te horen gekregen dat ze in 2018 in de Jonkvrouw kan en in 2015 kan ze eventueel naar Berkenheuvel. Op zich natuurlijk prima voor deze mevrouw. Behalve dan dat ze nu wel weer voor zichzelf zal moeten gaan zorgen. Ze mag zelf het huishouden gaan doen, ze mag zelf gaan bekijken hoe ze in de eetzaal komt (want mee-eten mag wel, maar ze moet wel zelf zorgen dat ze erbij is), ze moet zelf zorg in gaan kopen.
Allemaal zaken die mevrouw natuurlijk zelf niet kan en dus zal het neerkomen op mantelzorgers.

Gelukkig heeft deze mevrouw een dochter die voor haar wil zorgen, maar die dochter heeft ook kinderen die de nodige zorg nodig hebben en ze moet eigenlijk ook meer gaan werken om rond te kunnen komen.

De SP maakt zich met deze mevrouw enorme zorgen om de toekomst en zal dan ook blijven strijden om de zorg voor haar moeder en voor andere ouderen te garanderen."


Gelezen op de site van de SP en overgenomen omdat ik weet dat er weer veel dwaze ogen zijn die iets niet lezen als het op de SP site staat. U kunt het natuurlijk ook gewoon op de site van de SP lezen.  



En natuurlijk moet de dochter maar een hand extra toesteken, daar is al die jaren toch sprake van geweest. Vrouwen achter het aanrecht en nooit meer een vooruitzicht op beter? En al die banen die verloren gaan,  die gaan het brood kopen van de vrijwillige hulp die de geven?
Wat een maatschappij, wat een maffia! 



PS Ik ben geen lid van de SP
.


.






zaterdag 15 maart 2014

Verliefd op de wijkverpleegkundige?





Naar aanleiding van een blog van Willy Velinga op de site van de CNV, wil ik het volgende toevoegen aan haar excellente blog:

De wijkverpleegkundige doet alleen haar eigen patiënten, niet de hele wijk. Ze is onderdeel van een wijkteam en werkt samen met verzorgenden. De zorg instelling levert behalve deze mensen ook de huishoudelijke hulp in sommige gevallen. Dit is samen met de huisartsen de thuiszorg.

En dan doet de huidige wijkverpleegkundige alleen nog haar werk, waar ze de handen aan vol heeft (verpleging, coördinatie en contact familie, artsen etc.) en ondertussen signaleert ze en mag ze zelf weten wat ze met die signalen doet.

Vroeger zat ik op mijn fietsje en overzag het oostelijk deel van een wijk met dure villa's en een deel achterstandsgebied.

Bij de dure villa's signaleerde ik alleen binnenshuis, in de achterstandswijk, vertelde ik strenge oma's dat haar kleinzoon onder schooltijd weer op straat liep en dat terwijl ik haar aan het verzorgen was. Oma stuurde dan haar kleinzoon boos naar school, het was schande dat de wijkzuster met zoiets moest komen. Ik signaleerde in allebei de wijkdelen het huiselijk geweld, het drankmisbruik en andere verslavingen. Over gerommel op straat sprak ik de wijk agent aan. Ik werkte per dagdeel: 2x4uur per dag en het werkoverleg was in lunchtijd, we aten met elkaar met borden en kopjes op tafel. We hielpen ook wel zonder indicatie, gewoon omdat iemand dat kwam vragen als je ergens bezig was. Ook baby's en kleine kinderen van probleemgezinnen kregen 'controlebezoeken'. We hadden veel eigen materiaal, de hulpmaterialen kwamen uit onze magazijnen en we bestelden die zelf, bijna alles was in bruikleen, via een jaarlijks lidmaatschap.


Nu is dat allang niet meer zo, je racet met je smartphone en stopwatch van de een naar de ander. Een grootmoeder in een achterstandswijk heeft echt niets meer in te brengen, de wijkagent zit slechts 1 morgen in de week 'ergens'.
Zelf herindiceren mag of moet maar er worden daarvoor nog een front- en backoffice en zorgcoördinatoren en -kantoren ingeschakeld. Het indiceren is duurder dan de zorg. Zorgmiddelen gaan via dezelfde indicatie wegen, duur en traag.

Vroeger deelden wij in onze wijkdelen 's morgens vroeg ons werk in, om 7 uur aanwezig en hop op de fiets na de planning. Diabeten eerst, dan de werkenden en daarna de mensen voor de dagopvang. Degenen die de hele dag thuis waren kregen in het weekend voorrang als ze dat wilden. Acute zaken werden er direct bij gedaan, we gingen af en toe naar een begrafenis, als we daarvoor uitgenodigd werden en deden nazorg bezoekjes aan de nabestaanden. We signaleerden en deden er iets mee, dat ging in een moeite door. Regelgeving, certificaten en protocollen over van alles en nog wat hebben de zaken dusdanig vertraagd dat ze onhandelbaar en onwerkbaar geworden zijn.

De wijkzuster is de verpleegkundige die in de wijk werkt. De huidige plannen zijn ondoordacht, ontransparant, onuitvoerbaar. Sociale teams, welja gooi er nog maar 4 uur vergaderen bovenop, nog meer mensen die niet 'uitvoeren'.

Diederik Samsom moest er zo nodig over twitteren en toen bleek: is verliefd inderdaad …op de wijkverpleegkundige, alleen heeft hij geen idee waar hij het over heeft.

Oh, en voor ik het vergeet, dames en heren politici, een verpleegster is zo'n non-achtige dame van het blikje Droste cacao, zij is helaas reeds lang geleden ter ziele gegaan.


©Gavi Mensch
Nederland BV, 15-3-2014

PS De wijkverpleegkundige is er alleen maar op achteruit gegaan, in voldoening in het werk, in salaris (overwerk, weekend- en avonddienst toeslagen) en in ATV dagen.

Aanvulling en antwoord  op blog van Willie Velinga Velinga  http://www.mijnvakbond.nl/Help-ze-zijn-verliefd!#.UyMDa179_Yk.twitter

dinsdag 11 maart 2014

Do you want to be a mermaid or a whale?


Someone shared this with me...it's not my photo and I didn't write this. But...I absolutely love what this woman wrote. So well done!

Please read; it's quite enjoyable and therefore I share.

A while back, at the entrance of a gym, there was a picture of a very thin and beautiful woman. The caption was "This summer, do you want to be a mermaid or a whale?"

The story goes, a woman (of clothing size unknown) answered the following way:

"Dear people, whales are always surrounded by friends (dolphins, seals, curious humans), they are sexually active and raise their children with great tenderness.
They entertain like crazy with dolphins and eat lots of prawns. They swim all day and travel to fantastic places like Patagonia, the Barents Sea or the coral reefs of Polynesia.
They sing incredibly well and sometimes even are on cds. They are impressive and dearly loved animals, which everyone defend and admires.





Mermaids do not exist.
 But if they existed, they would line up to see a psychologist because of a problem of split personality: woman or fish?
They would have no sex life and could not bear children.
Yes, they would be lovely, but lonely and sad.
And, who wants a girl that smells like fish by his side?

Without a doubt, I'd rather be a whale.

At a time when the media tells us that only thin is beautiful, I prefer to eat ice cream with my kids, to have dinner with my partner, to eat and drink and have fun with my friends.




Canye Kane: You need a great big women


We women, we gain weight because we accumulate so much wisdom and knowledge that there isn't enough space in our heads, and it spreads all over our bodies.
We are not fat, we are greatly cultivated. 

Every time I see my curves in the mirror, I tell myself: "How amazing am I ?! "
.








Gavi Mensch
Maastricht, 11-3-2014

No ©, please share.

From www.glowingembers.org








.

zondag 9 maart 2014

Veel te dure incontinente verzekeraars.

Ik ben vanmiddag even wat te eten gaan brengen bij een van mijn ex-patiënten. Ze kookt niet ze vaak warm en af en toe kook ik voor haar mee. Meestal mag ik zo naar binnen maar vandaag was ze weer helemaal uit haar doen. Uiteindelijk gaf ze me een brief in mijn handen en stommelde weg om het eten veilig te stellen voor haar katje.

Ze heeft last van chronisch incontinentie (zoals zeker 800000 andere mensen in Nederland), een probleem dat niet verholpen kan worden; ze is een ggz patiënte die nog alleen thuis woont en zich redelijk redt maar zo 'haar ding' heeft met schoon zijn. Gelukkig maar. En dus verwisselt ze het inco-materiaal minimaal 4 x per dag.

Nu krijgt ze een schrijven van haar zorgverzekeraar met een waarschuwing: Ze krijgt in ieder geval nooit meer dan een halve kubieke meter per kwartaal. Dat zegt haar niets en mij ook niet. Verder staat er dat indien ze meer materiaal wil ze eventueel de extra kosten daarvan zelf moet bijbetalen. En dat verder maar moet zoeken op Internet welke leverancier aangesloten is bij haar zorgverzekeraar.
Mijn oude zieke dame heeft geen Internet en ook geen pc, geen smartphone, niets van dat alles. Ik bel een ex-collega
en vraag of dat normaal is….die weet nergens van.

Ik zie in een oude factuur dat een doosje van 10 pakjes voor mijn patiënte €27.50 kost. Dat kan veel goedkoper natuurlijk. Ik heb al eens eerder uitgezocht wat de prijzen zijn bijvoorbeeld bij Kruitvat. 
 Prijs: €19.50 dus per 10 pakjes en dan mag je kiezen of je 5 pakjes voor erg neemt en 5 pakjes voor minder erg. Bestellen en thuisbezorgd. Daar kunnen we als wijkverpleegkundigen vast wel een dealtje uitslepen per wijk.

Voorbeeld: afspraak maken met Kruidvat dat er een kwantum korting geldt als de bezorger 10 kubieke meter aflevert in één gebied en korting omdat we het direct bij Kruidvat bestellen. Dat moet toch al gauw de prijs van een doos naar €15.00 brengen. Dat scheelt op de prijs van de 'zorgmaterialen leverancier' bij 100 doosjes toch al gauw €1250.- op, bij 10.000 doosjes voor de hele stad scheelt dat per jaar €125000.-

Natuurlijk gaan we bovenop een zorgverzekering en een eigen risico onze zieke medemens niet met extra kosten opzadelen. Eigenlijk is het niet vergoeden van incomateriaal  vergelijkbaar met op het Binnenhof alle wc's afsluiten gedurende 6 uur per dag. 

Als we er dan ook een recycle systeem voor de gemeente gratis bij vragen, hebben we ook heel wat minder afval bij het restvuil, namelijk ongeveer 1000000 stuks incontinentiemateriaal.
Op deze manier kan de zorgverzekeraar die besparing van €125000 teruggeven aan de mensen die de minste hebben of het beschouwen als een schenking voor mensen die meer dan 4 x moeten verschonen.
 De gemeente krijgt een sterretje voor het tegengaan van de afvalberg en niet alleen het incontinentie materiaal kan zo besteld worden maar nog veel meer. 



Oh ja, het scheelt administratie voor die vier monopolie-zorgverzekeraars, die kunnen dus wat vastgoed afstoten, die overheadkosten kunnen dan van de balans af. En wat van die winst kan besteed worden aan een goed sluitend sociaal plan.




via zorgverzekeraar
kost in de winkel €3.69
Verder ben ik nog van mening dat lumineuze winstmakende zorgverzekeraars onze zorg uitgehold en uitgemergeld hebben. Vandaar ook dat ik graag terug wil naar het non-profit, maar wel goedgeleide en gecontroleerde, ziekenfonds, zonder inmenging van de politiek.


in de winkel eigen merk
€1.29

Groter incontinentie materiaal moet ook veel goedkoper kunnen. Wordt vervolgd.
Eerder  schreef ik al over dit fenomeen van incontinentiemateriaalperikelen.

.






©Gavi Mensch
Nederland BV, 9-3-2014 
All rights reserved 2014