.
Ik ben maar begonnen met een vers sinaasappelsapje en een kopje koffie, even bijtanken voor ik weer ga werken. Natuurlijk de krant naast me en het nieuws op Internet en de radio aan. En aangezien ik niet alle ellende tegelijk kan verwerken, schuif ik de krant even opzij, ik moet de puzzels nog (braintraining) maar die doe ik later. En de radio gaat even zacht, ik kan niets met bomaanslagen in Rusland, behalve de gedachte dat er nog veel fanatiekelingen ronddwalen met "lots of muscle and no brain", die hun verleden nooit gaan verwerken en alleen maar meer bezwarende zaken op hun ziel stapelen.
Terug naar de sores hier, politieke rompslomp, met pardon, is aan de orde van de dag. Wie gaat er het best bezuinigen en waarop?
Er zijn politieke grappenmakers die willen bezuinigen op de zorg, lees ik. Hahahahaha, wat een mop! Ze zijn allemaal gestopt met roken (geen rook meer uit de oren) en daarna behoorlijk afgevallen (de partijen zijn aardig uitgedund), ze hebben verjongingskuren ondergaan (nieuw bloed) en velen zijn door een plastisch hersenchirurg ontdaan van de overtollige ballast (pvv, ton, etc.). De kasplantjes die overblijven hebben de illusie dat ze nooit oud of ziek worden. En ze willen wel bijna allemaal hun hypotheekrente aftrekbaar maken ( mijn huisje is met uitgespaard geld afbetaald, ouderwets hè, maar dat terzijde). Er zijn natuurlijk een paar linkse uitzonderingen, maar het gros ziet geen andere mogelijkheid dan bezuinigen op de Zorg.
In 2009 een miljard meer uitgegeven en daar komt dit jaar 600 miljoen boven op: bezuinigen dus! Zijn ze nou helemaal van de pot gepleurd? Er wordt wel bezuinigd in de zorg als het aan mij ligt, maar dan anders, niet zoals de politiek wil.
Ten eerste zou ik bezuinigen op alle salarissen van die zorgmanagers, directeuren, interims en toezichthouders, mensen die geen levens redden of iets toevoegen aan de kwaliteit en die niet aan het bed te vinden zijn en ook niet zoveel meer doen dan onzinnige superfusies regelen en het geld onder elkaar verdelen. Alle salarissen boven de balkenendenorm (geen goede woordkeuze, ik weet het) terug naar af, er wordt door bestuurders en managers alleen nog maar gewerkt op provisiebasis, loon naar werken.
En met werken bedoel ik dan zinvolle uren maken. En met zinvol bedoel ik dan, creatief denken en alleen bezuinigen met slimheid, voor het welzijn van iedereen. Zoals: één inkoopcentrale voor al het materiaal, van injectiespuit tot ziekenhuisbed, dan kun je pas een goede aankoopprijs bedingen.
Kortom, bezuinigen begint met bewust maken van de verspilzucht, voornamelijk van de top. De werkvloer kan niet met minder. Eén wacht op 60 oudere en zieke mensen is natuurlijk bezopen. Eén verpleegkundige in een verpleegtehuis met 300 patiënten en de andere zorgverleners die met drie man 30 mensen op bed leggen, wassen en verschonen, te eten geven en in de gaten houden is gewoon vragen om narigheid. In het ziekenhuis gebeurt het zelfde, in de thuiszorg en in verzorgingstehuizen.
Al die zorgverleners aan het bed, die nu roofbouw plegen op hun lichaam, zijn de ouderen van morgen, die misschien wel extra zorg nodig hebben. Is er weer zo'n bijdehandje die stelt dat ouderen maar moeten meebetalen aan de ouderenzorg, een nog hogere eigen bijdrage van een al vaak schamel pensioentje na 40 jaar slecht betaald te zijn geweest, dat net genoeg is om zorgpremie en huur te betalen. Wel ja, als ze niet meer te eten hebben gaan ze vanzelf dood, meneer politicus!
De politiek denkt dus aan 106.000.000 euro bezuinigen, was dat voor of na de plastische hersenchirurgie? Zijn ze nou helemaal katholiek geworden? Ouderen moeten dadelijk maar verzorgd worden door hun kinderen… en als je die niet hebt? Ik zie nu allemaal jongeren de ouders van anderen verzorgen, met liefde en inzet en flexibele werktijden. Soms 6 dagen in de week a 6 uur per dag, tja zo kom je als manager ook aan een 36urige werkweek voor je medewerkers, maar wanneer doe je als flexwerker je eigen ouders dan een plezier? Wanneer ruim je dan jouw en hun huis op en hoe doe je dat dan als je zelf nog kleine kinderen hebt?
Ik wil, voordat ze verder gaan zaniken over bezuinigingen in de zorg, twee dingen.
Ten eerste wil ik gastspreker zijn, alléén in de Tweede Kamer ( één kamer is ook wel genoeg natuurlijk) en eens een hartig woordje spreken met de luitjes. En daarna vraag en antwoord, ik weet de antwoorden vanaf de niet politieke kant, vraagt u maar!
Ten tweede wil ik dat de rekenkamer mij voorrekent, waar iedereen bij is, ook radio en tv en de kranten en desnoods de Twitter, wat we kwijt zijn aan overtollige salarissen van bestuurders en toezichthouders en hun adviseurs en makelaars, die geen enkele affiniteit hebben met de zorg en wat al die leasebakken kosten, de brainstormpjes in Ede, inclusief twee nachten hotel en spa, de onzinreisjes ( ook die nog steeds betaald worden door de sponsors=farmaceutische- en zorgmiddelen industrie) naar Verweggistan, om te zien hoe ze het daar wel of niet doen.
Ik denk dat we die 300 miljoen extra bezuinigingen dan gelijk kunnen schrappen en het overblijvende miljard was een jarenlange rekenfout van alle voorgaande kabinetten; iedereen weet dat als je nu 16 miljoen inwoners hebt, je over 10 jaar nog steeds 16 miljoen inwoners hebt die weer 10 jaar ouder zijn geworden. Het is wishfull thinking om te denken dat niemand dadelijk meer zorg nodig heeft. Wishfull? Of gewoon dom?
Bezuinig op al die leegstaande dure gebouwen die als ruilmiddel voor de fusies in de zorg hebben gediend, gewoon overhevelen naar de gemeentes, we hebben er allemaal aan meebetaald. Maak er leuke woningen van, voor studenten en ouderen, lekker door elkaar.
En in plaats van militairen opleiden voor een nare dood, voer de sociale dienstplicht in. Allemaal een jaartje (mag in delen) zorgen voor mensen die dat echt nodig hebben. Sociale dienstplicht met recht op een basisuitkering of studiefinanciering. Voor én de rijke én de arme jongeren verplicht en niet af te kopen. Voor iedereen een taak: voorlezen, op een pc werken, papieren invullen, wandelen, schoonmaken, douchen, boodschappen doen, een maandje verzorgingstehuis en een maandje kinderopvang....
Dan kunnen daar weer mensen hun vakantiedagen opnemen en kan iedereen fris en fruitig doorwerken in de zorg, meer handen aan het bed en meer bewuste jonge mensen die ook een keer oud worden! Het is maar een suggestie! Niks bezuinigen, anders indelen en oplossen, daar worden politici dik (een gezond-dieet suggestie?) voor betaald.
Kan iemand er voor zorgen dat ik zo'n gesprekje mag hebben met de (nu nog demissionaire) ministers, allemaal en met de nog aanwezige Kamerleden? Graag nog vóór de aanstaande verkiezingen!
©Gavi Mensch
Maastricht, 31-3-2010
Ps. De lijst met topslarissen in de zorg die Zorgvisie publiceerde is van het net verdwenen(?), maar ik heb hem bewaard, 767 toppers uit de zorg die meer verdienen dan 100.000 exclusief de extraatjes. Voor wie hem wil inzien.......
.
woensdag 31 maart 2010
dinsdag 30 maart 2010
Kleruszooi!
Nog nooit heb ik zoveel moeite gehad met geloof, gelovigen en ongeoorloofde zaken.
Populair gezegd, mijn broek zakt af van de vertoning van gisteren op het St. Pietermannenplein en Benedict die zich al liegend en bedriegend verschuilt achter een symbolisch bosje palmbladeren en waarbij Dolf Jansen zich op Twitter afvraagt: "Ik bedoel, is dit 'n geestelijk leider die mea culpa zegt..........
En natuurlijk de strekking van wat Benny daar over de nog steeds gelovigen heen spuugt, hij praat over ‘liefde, hoop, en geloof’ en ‘god geeft gelovigen de moed om niet geïntimideerd te raken door het geroddel van de heersende opinie.’ Verder vraagt hij zich ook nog vertwijfeld af hij hoe iemand zo vreselijk diep kan zinken en kan ‘verdrinken in een moeras van zonde en leugens’. Aldus de VK.
Hoe hypocriet kun je zijn?
Kan Ben het een en ander even voor me toelichten, ik ben nu eenmaal een nieuwsgierig type: over wat voor liefde hebben we het hier? En hoe weet hij dat die god moed gaat uitdelen. En hoe kun je geïntimideerd raken door een heersende opinie? Door de gruwelijke waarheden die je hoort en leest en zelfs uit eerste hand hebt misschien? En hoe vreselijk diep kan wie zinken? En jessus moeten we nu die hele roomse bups uit een zondig en leugenachtig moeras gaan trekken? Vindt iemand het erg als ik ze daar lekker laat wegzinken?
Bizar vind ik het dat die man met een stalen smoel zulke nare zaken kan uitstorten over zoveel mensen daar op zo'n plein, allemaal goedgelovigen die braaf ja knikken terwijl de grote baas spiedend in het rond kijkt of hij misschien nog een boos slachtoffer kan ontdekken die hij toe kan blaffen dat ook, jessus, de man van het kruis ook alles vergaf……? Sorry voor deze veel te lange zin, maar het kon even niet anders. Mensenlief wat is het bloggerleven soms zwaar!
Dit lijkt een continue herhaling van de film Liar Liar met Benedict in plaats van die ook zo afgrijselijke Jim Carey of van die andere film 'Sister Act' met S. in de rol van Woopy. Zou S.beter af zijn met een zwarte krullenkop en borsten? Hij dirigeert het koor en de gelovigen zingen de nog niet verboden liederen, die allen als refrein hebben ' wir haben es nicht gewusst'.
De commentaren op mijn en andere schrijfsels zijn niet mis: zelfs uit Spanje komt bijval voor de misbruikte mensen en weet je, daar gaat het nog steeds zo, als de deksel daar van de beerput af vliegt kunnen Ben en consorten wel inpakken. Een van mijn lezers deed de suggestie om de paus in die deeltjesversneller in Genéve te stoppen, zodat hij weer deel kan uitmaken van een oerknal, een andere wist al wat hij ging doen met de niet nagekomen celibataire verplichtingen: een nieuwe Amsterdamse attractie opzetten: Paters achter de ramen, voor gratis seksvertier! En dan lees ik dat Amerikaanse advocaten van plan zijn om het Vaticaan ondersteboven te keren en dat ze daar voor dwangbevelen hebben laten vertalen in het Italiaans en het Latijn!
En beter nog: twee Amerikaanse rechtbanken hebben groen licht gegeven voor een rechtszaak tegen het Vaticaan, halleluja! Ik kan me wel een paar beschuldigingen voor stellen: seksueel misbruik, verkrachting, intimidatie van slachtoffers en getuigen, het opzettelijk om de tuin leiden van miljoenen gelovigen, ongewenste intimiteiten met minderjarigen, pedofilie, bedreiging, het opzettelijk achterhouden van bewijsmateriaal, medeplichtigheid aan duizenden misdrijven tegen de mensheid, valse getuigenissen en meineed, aanzetten tot zelfmoord,verduistering van bewijsmateriaal, kortom alles wat je dagelijks op de tv kunt zien in misdaad series.
En nu het begin is gemaakt is het noodzaak om ons niet te laten intimideren. Ik,als ongelovige, heb al genoeg last van alle verplichte religiezaken, van mensen die op bijbels zweren bijvoorbeeld, (voor wat dat dan nog waard is). Verplichte feestdagen met kerst en pasen, ik heb daar altijd al tegen geprotesteerd. Wie wil er nou een week vrij als het sterreves koud is en een dinertje organiseren als de gamba's het dubbele kosten?
Ik moet nog een tijdje door, berichten over misdadigers, mijn gevoel voor rechtvaardigheid is te groot om het allemaal maar af te schuiven op: "Het is mijn zaak niet". Het heeft invloed op de kwaliteit van het leven van ons allemaal, direct of indirect. Uiteindelijk zal blijken dat de meeste mensen wel een slachtoffer in hun kring hebben, zich geïntimideerd voelen of ook liever het Lengen der Dagen vieren in plaats van een godsdienst spektakel.
Binnenkort kunnen degenen die met dit alles niets te maken willen hebben CSI Roma op tv verwachten .
En voor aanstaande zondag een advies voor Ben: geen huichelachtige boodschap vanaf zijn balkonnetje, geen orbi et urbis, maar een 'het spijt me en ik zal het goed maken' in 69 talen en zeker geen dankiefordiebloeme!
© tekst: Gavi Mensch
Maastricht, 29-03-2010
foto AFP/ Volkskrant
Populair gezegd, mijn broek zakt af van de vertoning van gisteren op het St. Pietermannenplein en Benedict die zich al liegend en bedriegend verschuilt achter een symbolisch bosje palmbladeren en waarbij Dolf Jansen zich op Twitter afvraagt: "Ik bedoel, is dit 'n geestelijk leider die mea culpa zegt..........
... of 'n man die stiekem naar 'n speeltuin loert?"
Hoe hypocriet kun je zijn?
Kan Ben het een en ander even voor me toelichten, ik ben nu eenmaal een nieuwsgierig type: over wat voor liefde hebben we het hier? En hoe weet hij dat die god moed gaat uitdelen. En hoe kun je geïntimideerd raken door een heersende opinie? Door de gruwelijke waarheden die je hoort en leest en zelfs uit eerste hand hebt misschien? En hoe vreselijk diep kan wie zinken? En jessus moeten we nu die hele roomse bups uit een zondig en leugenachtig moeras gaan trekken? Vindt iemand het erg als ik ze daar lekker laat wegzinken?
Bizar vind ik het dat die man met een stalen smoel zulke nare zaken kan uitstorten over zoveel mensen daar op zo'n plein, allemaal goedgelovigen die braaf ja knikken terwijl de grote baas spiedend in het rond kijkt of hij misschien nog een boos slachtoffer kan ontdekken die hij toe kan blaffen dat ook, jessus, de man van het kruis ook alles vergaf……? Sorry voor deze veel te lange zin, maar het kon even niet anders. Mensenlief wat is het bloggerleven soms zwaar!
Dit lijkt een continue herhaling van de film Liar Liar met Benedict in plaats van die ook zo afgrijselijke Jim Carey of van die andere film 'Sister Act' met S. in de rol van Woopy. Zou S.beter af zijn met een zwarte krullenkop en borsten? Hij dirigeert het koor en de gelovigen zingen de nog niet verboden liederen, die allen als refrein hebben ' wir haben es nicht gewusst'.
De commentaren op mijn en andere schrijfsels zijn niet mis: zelfs uit Spanje komt bijval voor de misbruikte mensen en weet je, daar gaat het nog steeds zo, als de deksel daar van de beerput af vliegt kunnen Ben en consorten wel inpakken. Een van mijn lezers deed de suggestie om de paus in die deeltjesversneller in Genéve te stoppen, zodat hij weer deel kan uitmaken van een oerknal, een andere wist al wat hij ging doen met de niet nagekomen celibataire verplichtingen: een nieuwe Amsterdamse attractie opzetten: Paters achter de ramen, voor gratis seksvertier! En dan lees ik dat Amerikaanse advocaten van plan zijn om het Vaticaan ondersteboven te keren en dat ze daar voor dwangbevelen hebben laten vertalen in het Italiaans en het Latijn!
En beter nog: twee Amerikaanse rechtbanken hebben groen licht gegeven voor een rechtszaak tegen het Vaticaan, halleluja! Ik kan me wel een paar beschuldigingen voor stellen: seksueel misbruik, verkrachting, intimidatie van slachtoffers en getuigen, het opzettelijk om de tuin leiden van miljoenen gelovigen, ongewenste intimiteiten met minderjarigen, pedofilie, bedreiging, het opzettelijk achterhouden van bewijsmateriaal, medeplichtigheid aan duizenden misdrijven tegen de mensheid, valse getuigenissen en meineed, aanzetten tot zelfmoord,verduistering van bewijsmateriaal, kortom alles wat je dagelijks op de tv kunt zien in misdaad series.
En nu het begin is gemaakt is het noodzaak om ons niet te laten intimideren. Ik,als ongelovige, heb al genoeg last van alle verplichte religiezaken, van mensen die op bijbels zweren bijvoorbeeld, (voor wat dat dan nog waard is). Verplichte feestdagen met kerst en pasen, ik heb daar altijd al tegen geprotesteerd. Wie wil er nou een week vrij als het sterreves koud is en een dinertje organiseren als de gamba's het dubbele kosten?
Ik moet nog een tijdje door, berichten over misdadigers, mijn gevoel voor rechtvaardigheid is te groot om het allemaal maar af te schuiven op: "Het is mijn zaak niet". Het heeft invloed op de kwaliteit van het leven van ons allemaal, direct of indirect. Uiteindelijk zal blijken dat de meeste mensen wel een slachtoffer in hun kring hebben, zich geïntimideerd voelen of ook liever het Lengen der Dagen vieren in plaats van een godsdienst spektakel.
Binnenkort kunnen degenen die met dit alles niets te maken willen hebben CSI Roma op tv verwachten .
En voor aanstaande zondag een advies voor Ben: geen huichelachtige boodschap vanaf zijn balkonnetje, geen orbi et urbis, maar een 'het spijt me en ik zal het goed maken' in 69 talen en zeker geen dankiefordiebloeme!
© tekst: Gavi Mensch
Maastricht, 29-03-2010
foto AFP/ Volkskrant
zondag 28 maart 2010
Santas Madres Jerezanas.
Aun siendo laíca tengo que reconocer la Santidad de muchas Madres de mi pueblo adoptivo.
Las madres del 'extranjero del norte' no llegamos a esas alturas de santidad, nunca jamás! Seguramente ni lo intentaríamos porque nos han enseñado de otra forma y porque no nos parece muy compatible con una vida propia de madre-mujer-persona.
Pero algunas veces siento una admiración mística para esas madres de familia que sacrifican lo que sea para que la descendencia sea feliz y sobre todo contenta, lo cual es bastante difícil de conseguir.
La mayoría de mis amigas aquí son Santas Madres y aunque de vez en cuando se quejan del aprovechamiento de sus eternos inquilinos de la siguiente generación, siguen a sus pies. Parece que han hecho un voto de Maternidad que les impide a tener tiempo libre. Libre de cargar con hijos mayores de 21 años y hasta libre de los mayores de 35. Sin rebelarse, las mamis lavan, guisan, planchan, limpian y pagan para los hijos casados y los solteros externos, para los nietos y los bisnietos.
Y mientras cuidan a todos los demás: a esposos, padres, tíos, vecinos, hermanos y a su propia prole casera. Se cambian de casa para atender a partos y parteras, hacen punto para recién nacidos, guisan para los que no saben (ni quieren aprender) y preparan ‘tupers’ llenos de guisos caseros para los momentos que los ‘pobres’ hijos tengan que trabajar o estudiar sin poder atender a compras o cocinas.
Después de comer, en el momento que las madres agotadas quieren echar una cabezadita, les traen los pantalones sin dobladillos y las camisas sin botones. ¡Que no fume la madre, porque es malo para su salud! Las Santas Madres no deben fumar para no perder el tiempo que necesitan para atender a los hijos sentados a su mesa y fumando mientras que ella cose botones. ¡Si no fuma la madre les durara más!
Los ahorros de las madres desaparecen o se convierten en plazos para coches o entradas para pisos. Después de haberse ahorrado mucho dinero durante la larga estancia en casa de los padres, hasta casi jubilarse, los hijos piden herencias por adelantado. Y las Santas Madres se pelean con quien sea para satisfacer a los deseos de los hijos. Deseos o exigencias, lo mismo da.
No sé porque son tan santas. No entiendo. Me creo bastante buena madre, bastante porque nadie es perfecto, por haber educado a mis hijos para que sean independientes y autónomos. Les quiero mas que a nadie en este mundo, más que a mi misma. Son mi salvación, mi orgullo, son parte de mí.
Pero yo, aparte de ser madre también soy persona independiente y autónoma. Respiro por mi cuenta, igual que ellos. No les resuelvo los problemas, intenté enseñarles como resolverlos. No les lavo la ropa pero les enseñé como hacerlo. Les dejo solos para que aprendan a vivir sus vidas, a cocinar, a cocer botones. Pongo mucho de mí y de mi tiempo en la enseñanza, ántes de que cumplen los 18.
Para poder recuperar algo de mi vida y mi tiempo y trabajar para mi vejez, porque tampoco quiero que me mantengan a mí. Al lado de mis amigas Madres Santas me veo mal. Me veo más agnóstica de lo que soy. Me veo más egoísta, menos Madre. Pero no me veo peor.
Es que creo que para ser Madre Santa, una necesita una verdadera vocación.
Dedicado a mis amigas Madres Santas: Cuqui, Catalina, Milagros y Mercedes
© Gavi Mensch
De:'Jerez visto por ojos verdes'.
Jerez, abril 2005
.
zaterdag 27 maart 2010
Mis
Een van de meest bruikbare woorden van deze tijd: mis.
Je kunt er alle kanten mee op, van iets positiefs iets negatiefs maken en een enkele keer ook andersom. Maar het leukste van het woordje mis is het woordje zelf, mis, het mis-doen van iets. Ook de katholieke mis bleek een misser voornamelijk door miscalculaties. Men had zich er op verlaten dat iedereen zijn mond zou houden over de misgrepen en de misdaden begaan met misdienaartjes.
Mispoes!
Ook in het normale leven is niets mis met mis, je kunt het gebruiken voor verzachtende omstandigheden. Integendeel tot het missen van het doel bij de katholieke misstanden. Als ik iets kwijtgeraakt ben heb ik het misplaatst, als ik iets miszeg was het misschien een misplaatste opmerking, een misser van mijn kant! Een misser van mijn werkgever is dat ondanks het feit dat ik nu even niet gemist kan worden, misplaatste gedachten heeft over mijn noodzaak om elke maand salaris te krijgen voor het gewerkte. De H&R functionaris miskent zijn eigen plaats binnen het bedrijf door zijn misvatting dat hij bepaalt wanneer ik een voorschot (?) krijg voor gewerkte uren. Dat hij voor zijn salaris afhankelijk is van mijn werk had hij net even gemist. Moet ik het dan misgelden?
Mis ik nog iets?
Ja, het niet hebben van een leuke verloofde is een gemis ik ben hem misgelopen en dat geeft me het gevoel dat ik ook de boot gemist heb. De misbaksels van de misantropische vorm mis ik natuurlijk niet, een relatie met zo iemand was pure misère geworden. In mijn vorige baan hoorde ik van de misdragingen van misantropen die vaak vervormen en misdadigers worden zonder geweten. Een miskleun van relationele aard met zo’n mislukkeling kan ik dus missen als kiespijn.
Ik voel mij geenszins misdeeld, ik heb lieve vrienden en ook al mist er iets extra’s, het scheelt misnoegen en misstappen heb ik eigenlijk al genoeg begaan. Mijn missie is dus het leven aanvaarden zoals het komt en geen vaste verbindingen meer; op den duur wordt je van al die mispassen misogaam, toch? Ik misgun niemand zijn geluk, maar bij mij mislukken die zaken.
Miswassen is niet met het onderwashandje je gezicht poetsen, dat is een misstelling; miswassen zijn missionarissen met een mislukte missie, vaak door een misprijzende houding ten opzichte van het missiewerk dat ze zouden moeten verrichten, met alleen het missaal in de hand en niets anders.
Zo kom ik toch weer terug bij de misselijk en mistroostig makende misstanden van de miserabele misleider of moet ik eigenlijk mis-lijders schrijven.
Tja , het zijn en blijven mispunten en het idee over verjaring van de misdrijven komt voort uit een misprijzend idee over de menselijke ziel, eens misdaan blijft misdaan en het enige dat niet misplaatst zou zijn is een openbare mis met een misbruikte misdienaar als paus.
Zo dat was weer niet mis!
©Gavi Mensch
Nederland BV, 27-3-2010
Je kunt er alle kanten mee op, van iets positiefs iets negatiefs maken en een enkele keer ook andersom. Maar het leukste van het woordje mis is het woordje zelf, mis, het mis-doen van iets. Ook de katholieke mis bleek een misser voornamelijk door miscalculaties. Men had zich er op verlaten dat iedereen zijn mond zou houden over de misgrepen en de misdaden begaan met misdienaartjes.
Ook in het normale leven is niets mis met mis, je kunt het gebruiken voor verzachtende omstandigheden. Integendeel tot het missen van het doel bij de katholieke misstanden. Als ik iets kwijtgeraakt ben heb ik het misplaatst, als ik iets miszeg was het misschien een misplaatste opmerking, een misser van mijn kant! Een misser van mijn werkgever is dat ondanks het feit dat ik nu even niet gemist kan worden, misplaatste gedachten heeft over mijn noodzaak om elke maand salaris te krijgen voor het gewerkte. De H&R functionaris miskent zijn eigen plaats binnen het bedrijf door zijn misvatting dat hij bepaalt wanneer ik een voorschot (?) krijg voor gewerkte uren. Dat hij voor zijn salaris afhankelijk is van mijn werk had hij net even gemist. Moet ik het dan misgelden?
Mis ik nog iets?
Ja, het niet hebben van een leuke verloofde is een gemis ik ben hem misgelopen en dat geeft me het gevoel dat ik ook de boot gemist heb. De misbaksels van de misantropische vorm mis ik natuurlijk niet, een relatie met zo iemand was pure misère geworden. In mijn vorige baan hoorde ik van de misdragingen van misantropen die vaak vervormen en misdadigers worden zonder geweten. Een miskleun van relationele aard met zo’n mislukkeling kan ik dus missen als kiespijn.
Ik voel mij geenszins misdeeld, ik heb lieve vrienden en ook al mist er iets extra’s, het scheelt misnoegen en misstappen heb ik eigenlijk al genoeg begaan. Mijn missie is dus het leven aanvaarden zoals het komt en geen vaste verbindingen meer; op den duur wordt je van al die mispassen misogaam, toch? Ik misgun niemand zijn geluk, maar bij mij mislukken die zaken.
Miswassen is niet met het onderwashandje je gezicht poetsen, dat is een misstelling; miswassen zijn missionarissen met een mislukte missie, vaak door een misprijzende houding ten opzichte van het missiewerk dat ze zouden moeten verrichten, met alleen het missaal in de hand en niets anders.
Zo kom ik toch weer terug bij de misselijk en mistroostig makende misstanden van de miserabele misleider of moet ik eigenlijk mis-lijders schrijven.
Tja , het zijn en blijven mispunten en het idee over verjaring van de misdrijven komt voort uit een misprijzend idee over de menselijke ziel, eens misdaan blijft misdaan en het enige dat niet misplaatst zou zijn is een openbare mis met een misbruikte misdienaar als paus.
Zo dat was weer niet mis!
©Gavi Mensch
Nederland BV, 27-3-2010
vrijdag 26 maart 2010
international roadsign and churchwindow
tijd om het raam te vervangen....humor negro, sick joke en zwarte humor....
both send to me , lo que me mandaron, die ik toegestuurd kreeg.......
I had to show this, wanted to write something funny about my work but I'm just to tired to write something nice...tomorrow will be another day!
Tenia que enseñar esto, quería escribir algo divertido sobre mi trabajo pero estoy demasiada cansada para escribir algo gracioso....mañana sea otro dia!
Ik moest dit even laten zien, ik had eigenlijk iets grappigs willen schrijven over mijn werk, maar ik ben te moe voor leuke dingen......morgen weer een nieuwe dag!
©tekst Gavi Mensch
Maastricht, 26-03-2010
Commentaar op het (kerk)vorstelijke nieuws van vandaag.
Net nu ik van plan was om iets leuks te gaan schrijven, met humor en plezier, zomaar voor het lekker, valt mijn oog op deze kop uit de digitale Volkskrant: 'Blog in godsnaam'.
Blog in godsnaam, hilarisch toch? Maar ja, opdracht is opdracht, ik heb gewikt en de paus beschikt.
Eerst dan nog maar één stukje paapse ellende, ik kan wel een boek schrijven in gods naam!
Om te beginnen met iets diepzinnigs doe ik even verslag van een interview met de Ierse Sinead O’Connor in the Los Angeles Times van 24 maart 2010: De zangeres heeft ooit al eens publiekelijk een foto van de paus verscheurd en is een fervent activiste op het gebied van kindermisbruik. Het artikeltje liegt er niet om. Aan het eind van het vraaggesprek stelt ze het volgende: dat de heilige geest waar ze nog steeds van houdt (?, nou, ok dan…), gegijzeld wordt door de katholieke kerk en dat deze de christelijke waardes en gedragsnormen absoluut niet vertegenwoordigd. Dat, als de roomse geestelijkheid lang geleden alles zouden hebben opgebiecht, wij nu de deur niet zouden hoeven intrappen en ook geen bloed van de steen zouden hoeven proberen te wassen, hetgeen onmogelijk is.
Misschien krijgt haar hit ‘Nothing compares 2U’ nu ineens een andere betekenis. De prachtige tekst lijkt nu niet alleen te gaan over het verlies van liefde, maar over het verlies aan houvast. Compares moet dan eigenlijk in de verleden tijd. En ook al ben ik een ongelovige hond, ik kan wel iets met de uitspraak van Sinead! Hoe vreselijk moet het wel niet zijn als je je hele leven opgehangen hebt aan de leidraad van je godsdienst belijdenis en je ziet nu dat het kan leiden tot het weg halen van het krukje waar je opstond met die leidraad om je nek….. Als je eenmaal bungelt, waar klamp je je dan nog aan vast?
Ik meen het, mijn gedachten gaan uit naar al die mensen die de paus en zijn maten op een hoog voetstuk hadden staan, voetreizen naar Rome hebben gemaakt en de paus elke dag in hun gebeden betrokken en nu?
Maar niet alleen met het stukje over Sinead ga ik de paus een plezier doen, ik zet zelfs de volgende regeltjes er nog bij.
Er zijn ook slachtoffers afgereisd naar Rome en hebben aldaar op het plein van heilige pieter ( die hoofdletters willen even niet, te veel eer) geprotesteerd, maar zij zijn direct opgepakt door de politie van dat andere lekkere ding, die gefacelifte mediabaas en rokkenjager, premier B. van Italië (feestjes met te jonge meisjes zijn ook deze machtswellusteling niet vreemd).
Zij, de slachtoffers, zitten in afwachting van een aanklacht op het politiebureau van Rome, vanwege het verstoren van de openbare orde en het geven van een niet geautoriseerde persconferentie over het feit dat de paus het proces tegen de priester die 200 dove jongens had misbruikt destijds stiekem had gestopt. Je gelooft het niet!
Zie je Benedict, ik ben braaf en je hoeft mij maar één keer te vragen: ‘blog in godsnaam!’ en het staat er al.
En om via een ander nieuwsbericht van vandaag nog even terug te komen op de woorden van zijn vriend S.: ‘Ich habe es nicht gewusst’,….. jongens, ‘Mijn Kampf ’ is nu ook verboden in Rusland, het is maar dat je het weet!
©Gavi Mensch
Maastricht, 26-3-2010
woensdag 24 maart 2010
Wir haben nichts gesagt……..
De opmerkelijke en uitermate irritante uitspraak van Simonis ( zijn aanspreektitels laat ik bij gebrek aan respect achterwege, verder aan te duiden als S., zoals we dat ook doen met verdachten) ‘wir haben es nicht gewusst’ is mijns inziens een ellendige leugen.
‘Wir haben nichts gesagt’,had hij moeten zeggen, maar goed voor deze enorme leugen brandt hij vanzelf op. Dat is eigenlijk toch wel makkelijk met die godsdienst fanaten, je kunt ze terug verwijzen naar hun eigen hel. Ik ben er alleen nog niet zo zeker van dat zij hun doodzonden ook als zodanig beleven.
S. bleek gisteravond bij P&W een goede PR man voor de RK kerk. In een ding moest ik hem gelijk geven, als we het hebben over de miserabele Kerk, moeten we wel bedenken dat de slachtoffers daar ook toe behoorden, zelfs vaak nog steeds behoren! Maar goed, ook voor hen bleek de Kerk een miserabele instelling.
Wat men had gedaan om de slachtoffers te helpen? Wel, verklaarde S. met een onschuldig gezicht, men had Psychisch Pastoraalwerk losgelaten op de slachtoffers; psychisch pastoraal werk? Wie doet dat? Een gespecialiseerde pater of non, met wat zij weten van seksueel misbruik?
En verder werden de slachtoffers bijgestaan door hun ouders. Ha, wat een idioot, welk slachtoffer van seksueel misbruik kon nu aan zijn diepgelovige ouders vertellen dat de pastoor hem gedwongen had om zijn onderbroekje uit te trekken? Ik weet uit ervaring dat weinig van wat je zegt over de lievelingen van je ouders aankomt als een beschuldiging maar slechts als een fantasietje van jou. Als je het überhaupt al durft te zeggen!
Mijn hart breekt als ik die man van een jaar of 60 zie, die met trillende lippen en zijn tranen wegslikkend heel moedig zijn verhaal voor de camera's doet. Over iets dat meer dan 40 jaar geleden is gebeurd, vreselijk toch? S. reageert daarop met woorden als: ‘verschrikkelijk en ontzettend’ en ik denk, dat hij ondertussen bedenkt hoe hij de laatste jaren van zijn leven door gaat brengen, weg van de snelweg, uit het beeld en uit het zicht, zoals dat ook met veel van de paters die zich aan misbruik schuldig hebben gemaakt is gebeurd.
Doofpotkloosters, er moeten er heel wat zijn!
Bij het meldpunt van de kerk alleen al 1100 meldingen ( ik zou het trouwens niet zo gauw bij de kerk melden, maar ja) van misbruik en kennis van misbruik. En al die anderen die nog niets gezegd hebben of het ergens anders hebben gemeld. En nu zijn natuurlijk niet alleen de misbruikte katholieke mensen wakker geworden, nu komen de gereformeerden en de andere protestanten, de islamitische en de niet-kerkelijken. Iedereen die ooit met misbruik van macht op het gebied van seksualiteit te maken heeft gehad wordt weer eens lekker wakker geschud. Met dank aan de paters!
Ik blijf nog maar een poosje boos en schrijven over dit onderwerp! Dat lijkt me de beste oplossing. Niet de hele dag natuurlijk, maar mijn haren gaan wel recht overeind staan elke keer dat ik zo'n misbruikbericht lees of hoor. Dat moet dan maar. De tijd om alle zaken op tafel te gooien is aangebroken. Om verjaring van dit soort ‘misdaden’ te veranderen in iets dat nooit verjaard! Zolang de slachtoffers er last van hebben moet er mogelijkheid zijn tot vervolging en berechting van de daders…..en dat is vaak levenslang!
Zou S. wel eens bedacht hebben dat veel misbruikte mensen nooit meer een normale relatie hebben gehad? Daar moest ik aan denken toen hij afwees dat het wel eens aan het celibaat kon liggen en er even later op terug kwam met zijn excuus dat die jonge paters wel eens niet rijp geweest hadden kunnen zijn voor het voor eeuwige celibataire leven. Hij zelf had er geen moeite mee gehad......., geen huishoudster, geen jonge patertjes in huis? Ik geloof er niets meer van. Geen woord!
Wat ik wel geloof is dat veel slachtoffers na het misbruik een semi-celibatair leven hebben moeten lijden, sommigen een verkreukelde seksualiteit met zich hebben moeten meedragen en dat degenen die het redelijk overwonnen hadden, zich nu af zitten te vragen wat er allemaal van terug te voeren is op hun soms niet eenvoudige relationele leven.
Ik ben niet echt nieuwsgierig naar wat de commissie Deetman gaat uitvlooien, wel ben ik benieuwd of een volgend links kabinet, dat niet zo veel ankertjes heeft in de woelige religieuze wateren, met een goede oplossing komt en of dan de staat deels de verantwoordelijkheid op zich neemt. Of de Minister van Justitie de verjaringsmaatregel aanpakt, of dat Buitenlandse Zaken de connectie met het Vaticaan verbreekt en of er een compensatie geëist wordt uit Rome, wel of niet in de vorm van smartengeld.
Een kleine suggestie voor een voorlopige compensatie: die paus en consorten bloot aan schandpalen midden op het Sint Pieterplein, dat verder verboden is voor religieuzen en aanhangers die nog steeds in de onschuld van de katholieke machthebbers geloven! Het plein zal te klein blijken!
En dan hebben ze nog geluk dat ik niet echt wraakzuchtig ben!
©Gavi Mensch
Maastricht, 24-03-2010.
Zie verder: Het Engelen dossier en het werk van Bert Smeets.
http://members.home.nl/loveandthegoldfish/MEACULPA/dossiers/dossier14.html
http://members.home.nl/loveandthegoldfish/MEACULPA/dossiers/Hulp_en_Recht.html
Ellendige update 16-3-2013:
http://www.nrc.nl/nieuws/2013/03/16/deetman-meldde-belastende-feiten-bisschop-van-luyn-niet/
.
dinsdag 23 maart 2010
Why women can not get into key positions in science?
[ Time Crunch for Female Scientists: They Do
More Housework Than Men. (The Chronicle for higher education/Jill Laster/
19-01-2010) :
-When the biologist Carol W. Greider received a call from
Stockholm last fall, telling her she had won a Nobel Prize in Physiology or
Medicine, she wasn't working in her lab at the Johns Hopkins University. The
professor of molecular biology and genetics was at home, folding laundry- ]
After
reading this article I remembered a letter I wrote to and for my daughter who
was struggling to become a scientist.
She
made it, became Dr. In Neuroscience last September but the struggle continues,
now that she is pregnant, the one year contract she got for investigation ( she
was supposed to have a two year contract considering the money that was
granted) wont give her the time to finish the project.
So she is back to where she was.
I’ll share the letter with you:
So she is back to where she was.
I’ll share the letter with you:
Why women can not get into key positions in science?
Well,
there are several reasons, most of them will be called 'feminist reasons'
of course and will be disabled as 'real reasons' in no time by the desperate
holders of those key positions. But I'll mention them anyway.
One
of the most important reasons why women don't get to fill in the positions they
should have, is that they are pure science.
Their bodies can make new scientists and in order to be able to do so they were made much stronger than men, which of course is very scary.
Their bodies can make new scientists and in order to be able to do so they were made much stronger than men, which of course is very scary.
They create babies that are helpless and they make them into strong men, and of course, strong women.
They breastfeed future Nobel- price-winners.
And
they produce female scientists who must make the world go round in an opposite
direction, the typical female direction:
-Let's feed
everybody and lets get into a think-tank about the way to do so.
-Let's make medication to combat Aids and let's get it to Africa for free.
-Let's make medication to combat Aids and let's get it to Africa for free.
-Let's find
solutions to stop the killing of mother earth, of poor people, of battered
wives and abused children.
-Let's find a
scientific way to make this world a better place.
These are some of the reasons why women are not to be chosen, by men, for key positions in science. If all of the solutions above would take place, how would weapon-producers survive? And the pharmaceutical money-makers. If everybody would be occupied with producing food , who would be a soldier? Who would be this great male president of whatever state, that goes on a trip to see how few people are fighting and how well they do without his help?
A
female scientist in a key position would have twice as many possibilities to do
something good with what she's got: a useful brain with two decently connected
hemispheres and a womb to create new female and also male scientists.
But of course there are many more reasons why they don't want women ahead or next to them.
Menstruation is a
very nasty thing for men to cope with, motherhood absence is disturbing their
simple organisation and the fact that you have a woman working next to you and
not being able to screw her is very frustrating.
I know that these reasons must come as a surprise to male scientists in key positions and even in a lesser one and that if they would free their minds of envy and frustration for only two minutes, they wouldn't even have to think, they simply could agree:
Women and especially women-scientists are not holding key positions because the whole idea scares the shit out of men.
©Gavi Mensch
Jerez, 04-10-2007
Maastricht 22-3-2010 All rights reserved 2007-2016
Updates:
2016:
http://www.undispatch.com/today-is-the-day-the-un-celebrates-women-and-girls-in-science-heres-why-thats-so-important/
http://www.usnews.com/opinion/knowledge-bank/articles/2016-02-11/academia-must-correct-systemic-discrimination-and-bias-against-mothers
met als voetnoot de opmerking van een wetenschapper: 12-2-2016
Deze blog was van 2007, nu 9 jaar later is het alleen maar erger...ze hebben zelfs per januari 2016 de 4 maanden zwangerschaps-/bevallingsverlof verlenging AFGESCHAFT. Dus als je zwanger wordt tijdens je tijdelijke contract dan heb je ook nog eens 4 maanden minder de tijd om je project af te ronden. En dat terwijl 90% van deze kosten door het UWV aan de universiteit betaald wordt...you tell me !!!!
.
I try to be a Mensch.....
A Mensch is a person with the qualities one would hope for in a dear friend or trusted colleague'; I can only hope I'll be able to make that come true.
Since I started to write and publish my brainwaves on the blog “writing and more” exactly two months ago, I’ve had almost 500 visits. That is absolutely amazing! I’m very proud of you all!
What started as a way of keeping in touch with my friends everywhere, apart form the personal emails I still write, now turned into a tiny readers community. For my friends in Spain I try to write at least one message a month in Spanish and for the Dutch speaking and reading there are a couple of small “schrijfsels” (writings) every week.
But now I got a comment from a Swedish lady, a friend of a Spanish friend, who once lived in Valencia where I worked about ten years ago, with the idea of writing something in English so she can send it along to her friends. Wow, my ego glows up in the dark and of course I’m going to try hard, who wouldn’t? My best friend Janet in Chigwell, England would approve, although her Spanish is better than my English. But she can’t read the writings in Dutch either, nor can Kathy in Jerez or Anne in el Puerto and it might be helpful for Victor in Portugal, he understands English as well as Spanish.
I must say I find it hard to write something worth writing ( I try not to think to much about it being worth reading) in another language just as spontaneously. Especially because I write a lot about things happening over here in Holland. Now I’ll have to think about grammar and spelling and it might interfere with the need of simply writing what I feel. But I’ll try and hope to get enough feedback for either going on or stopping immediately! So Sara, I hope you will enjoy a message a month in English and maybe you might consider learning Dutch if it is not enough; Swedish and Dutch should be able to understand some of each others written language, I should think!
I sometimes get a little annoyed about those that don’t speak anything but their own language! Yes, some English-speaking ( not the ones mentioned before of course) and even more Spanish-speaking friends can’t be bothered learning languages and force me to learn theirs, but as I love to be able to talk to everybody, I keep reading in English and Spanish to keep myself updated.
Now please, I’ve seen that there are readers in Belgium, you definitely musty move to the Flemish-speaking part! And as for the French-speaking Belgians and German and Swiss readers, I’m not going to write in French or German! I am sorry but I have no time to update all the languages I’ve learned at school. I’m very flattered by you reading whatever I write, but I do have to work for a living.;-) So my willingness to please everybody will not resume in writing in more than three languages. I hope you’ll understand.
Any comments you have on my “schrijfsels” ;-) you may send to gavimensch@hotmail.com . Especially when it concerns mistakes in spelling or grammar,( just to keep my spirits up) but you can also leave your own ideas about what I have written in the space underneath. It should be nice to start discussions about actual items, right there and then and for everybody to see.
You’ll be hearing from me!
©Gavi Mensch
Maastricht, 23-03-2010
zondag 21 maart 2010
Actie voeren kan je op 2 jaar gevangenis komen te staan...
...... hoor ik net op de radio, 't is wat en dat in een land vol protestanten!
Ouders hebben de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat de kinderen niet op straat komen te staan. We hebben het hier over uitgeprocedeerde asielzoekers, ook over alleenstaande moeders die met jonge kinderen uit de detentiecentra worden gezet. Dan hadden ze hier maar niet moeten komen, hoor ik een draaikont van de VVD en woordvoerder asielzaken op de radio zeggen, zoiets als ‘ bezint eer ge begint’? Alsof die vrouwen een keuze hebben? Dan had er in het land van herkomst maar niets moeten gebeuren waardoor die moeder moest vluchten met haar kinderen, daar moet die VVD'er zich maar mee gaan bemoeien, vind ik.
En dan is er gelukkig de actievoerster die zich inzet voor uitgeprocedeerde vreemdelingen met kinderen, die in detentiecentra zitten te wachten op uitzetting, vaak terug moeten naar de hel. Ze ketent zich uit protest vast aan de hekken van zo'n centrum en heeft ooit een politieman een grote mond gegeven (en dus een ambtenaar in functie beledigd), waardoor ze voor moest komen.
Bij de behandeling van de zaak gaf justitie aan dat ze op de lijst van actieve veelplegers staat, hetgeen betekent dat haar een ISD maatregel kan worden opgelegd. ( ISD is instelling voor stelselmatige daders). Dat moet dan nog wel goedgekeurd worden door een rechter. Of dat gaat gebeuren is nog maar de vraag want het aantal onherroepelijke veroordelingen voldoet (nog) niet aan de officiële richtlijn voor de ISD maatregel. Ze kreeg ook een brief thuisgestuurd met daarin de dreiging met de ISD maatregel en een oproep om haar gedrag te verbeteren en contact te zoeken met verslavingshulp en de reclassering. Van een verslavingsproblematiek is overigens geen sprake.
Een adoptie-agent ( Jessus, toch niet zo’n Sander-V -type die eigenlijk niet door de psychologische tests voor politieman had mogen komen) moet de activiste helpen om haar leven te verbeteren!
Ik word erg boos van dit soort berichten. Mijn gevoel voor rechtvaardigheid is groot, ik protesteer!
Het opsluiten van vreemdelingen in kampen is tegen mijn principes, ik betaal liever belasting voor een paar vreemdelingen meer dan de enorme zorgpremie voor het bizarre salaris van een zorginstellingdirecteur. En ik denk dat als je Nederlanders de keus geeft, de meeste daarmee akkoord gaan.
En dan die ISD maatregel: De penitentiaire inrichting moet er voor zorgen dat de veelplegers weer ( gebrainwashed) met sociale vaardigheden terug kunnen naar de maatschappij. Die gedetineerden gaan naar een PPC, Penitentiair Psychiatrisch Centrum,of een FPA, Forensisch Psychiatrische Afdeling en worden aldaar begeleid door sociotherapeuten, liefst nog kneedbare, jonge en slechtbetaalde mensen die je kunt leren doen zonder denken, protocollenwerkers, gemengd met wat sterke mannen en wat oude rotten uit het gevangeniswezen. Een psychiater is aanwezig, heeft wel veel te veel patiënten en ook te veel assistenten die het vak nog moeten leren. De patiënten/cliënten zijn van het soort dat je niet op straat tegen wilt komen, ondetineerbaar vanwege hun psychiatrisch problematiek en gevaarlijk vanwege hun delictgeschiedenis, verkrachting, moord en doodslag is meer dan eens een item in de dossiers.
Even tussendoor, het opzetten van voorgenoemde afdelingen is een hype en ze schieten als paddenstoelen uit de grond, veel instellingen hopen hiermee hun kas weer aan te kunnen vullen aangezien ze (goed) betaald worden door Justitie en niet door de failliete AWBZ.
Ik heb gesolliciteerd naar zo’n functie, eerst bij een PPC. Helaas mijn psychologische test gaf aan dat ik geen doorzettingsvermogen heb, geen inzicht, de kantjes er snel vanaf loop en ook niet in het bezit ben van sociale vaardigheden (te mondig?), beetje marginaal type, cést moi! De brief met de testuitslagen kwam via de post in een open enveloppe van het Ministerie van Justitie en ik hoop nog steeds dat een onwelwillende TNT-bezorger de bizarre uitslag niet op Internet heeft geplaatst!
Daarna heb ik ook gesolliciteerd bij een andere, dit keer een psychiatrische, instelling die in het bezit was van zo’n FPA, waar ik direct aangenomen werd en aardig wat complimenten kreeg van de psychiater en de “patiënten”. En waar ik aan het eind van mijn proeftijd weggebonjourd werd, nadat ik een grote mond van een wel heel jonge collega gepareerd had met het haar wijzen op de voorbeeld functie die wij hebben; volgens de zwaar overspannen en angstige unitmanager paste ik niet in het profiel van haar afdeling. Ook goed!
Maar als ik nu dan zie wat me dadelijk kan gebeuren als ik schrijf over ongerechtigheden en mijn steun betuig aan degenen die dat protesteren in persoon doen, zoals: Nederland bekent Kleur, Women On Waves, Greenpeace of Bert Smeets, die buiten het door Deetman geleide onderzoek om, vecht tegen de Katholieke Kerk en het gepleegde misbruik door paters, om maar een paar acties te noemen, moet ik me dan gaan bezinnen?
Niet meer protesteren? Als ze mij opsluiten in een isoleercel en dat gebeurt ook in een FPA, (zie ook mijn schrijfsel “separeren”, jan. 2010) dan is de beer los. Heeft op mij, zeker weten, een omgekeerd effect.
En Wilders dan? Die mag alles zeggen, overal naar toe om mijn niet-mening uit te dragen, Nederland voor gek te zetten, doorlopend mensen mag beledigen, ook ambtenaren in functie (o.a. moslimpolitieagenten) en ga zo maar door. Ik vind hem echt rijp voor zo’n IBS maatregel en zie hem graag van zijn vrijheden beroofd in een PPC, met een overspannen manager als sociotherapeut die gaat proberen om hem als een sociaaldenkend mens weer in de maatschappij te krijgen. En ik vraag me natuurlijk af of hij ook zo’n brief heeft gekregen.
Vandaag, 21 maart, is de Internationale dag tegen racisme en wilde ik nog even kwijt hoe ik met racisten als Wilders en consorten zou omgaan. Maar vooral wat de gevolgen kunnen zijn voor degenen die herhaaldelijk tegen onrecht protesteren!
Het is maar dat je het weet!
©Gavi Mensch
Maastricht, 21-3-2010
Ouders hebben de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat de kinderen niet op straat komen te staan. We hebben het hier over uitgeprocedeerde asielzoekers, ook over alleenstaande moeders die met jonge kinderen uit de detentiecentra worden gezet. Dan hadden ze hier maar niet moeten komen, hoor ik een draaikont van de VVD en woordvoerder asielzaken op de radio zeggen, zoiets als ‘ bezint eer ge begint’? Alsof die vrouwen een keuze hebben? Dan had er in het land van herkomst maar niets moeten gebeuren waardoor die moeder moest vluchten met haar kinderen, daar moet die VVD'er zich maar mee gaan bemoeien, vind ik.
En dan is er gelukkig de actievoerster die zich inzet voor uitgeprocedeerde vreemdelingen met kinderen, die in detentiecentra zitten te wachten op uitzetting, vaak terug moeten naar de hel. Ze ketent zich uit protest vast aan de hekken van zo'n centrum en heeft ooit een politieman een grote mond gegeven (en dus een ambtenaar in functie beledigd), waardoor ze voor moest komen.
Bij de behandeling van de zaak gaf justitie aan dat ze op de lijst van actieve veelplegers staat, hetgeen betekent dat haar een ISD maatregel kan worden opgelegd. ( ISD is instelling voor stelselmatige daders). Dat moet dan nog wel goedgekeurd worden door een rechter. Of dat gaat gebeuren is nog maar de vraag want het aantal onherroepelijke veroordelingen voldoet (nog) niet aan de officiële richtlijn voor de ISD maatregel. Ze kreeg ook een brief thuisgestuurd met daarin de dreiging met de ISD maatregel en een oproep om haar gedrag te verbeteren en contact te zoeken met verslavingshulp en de reclassering. Van een verslavingsproblematiek is overigens geen sprake.
Een adoptie-agent ( Jessus, toch niet zo’n Sander-V -type die eigenlijk niet door de psychologische tests voor politieman had mogen komen) moet de activiste helpen om haar leven te verbeteren!
Ik word erg boos van dit soort berichten. Mijn gevoel voor rechtvaardigheid is groot, ik protesteer!
Het opsluiten van vreemdelingen in kampen is tegen mijn principes, ik betaal liever belasting voor een paar vreemdelingen meer dan de enorme zorgpremie voor het bizarre salaris van een zorginstellingdirecteur. En ik denk dat als je Nederlanders de keus geeft, de meeste daarmee akkoord gaan.
En dan die ISD maatregel: De penitentiaire inrichting moet er voor zorgen dat de veelplegers weer ( gebrainwashed) met sociale vaardigheden terug kunnen naar de maatschappij. Die gedetineerden gaan naar een PPC, Penitentiair Psychiatrisch Centrum,of een FPA, Forensisch Psychiatrische Afdeling en worden aldaar begeleid door sociotherapeuten, liefst nog kneedbare, jonge en slechtbetaalde mensen die je kunt leren doen zonder denken, protocollenwerkers, gemengd met wat sterke mannen en wat oude rotten uit het gevangeniswezen. Een psychiater is aanwezig, heeft wel veel te veel patiënten en ook te veel assistenten die het vak nog moeten leren. De patiënten/cliënten zijn van het soort dat je niet op straat tegen wilt komen, ondetineerbaar vanwege hun psychiatrisch problematiek en gevaarlijk vanwege hun delictgeschiedenis, verkrachting, moord en doodslag is meer dan eens een item in de dossiers.
Even tussendoor, het opzetten van voorgenoemde afdelingen is een hype en ze schieten als paddenstoelen uit de grond, veel instellingen hopen hiermee hun kas weer aan te kunnen vullen aangezien ze (goed) betaald worden door Justitie en niet door de failliete AWBZ.
Ik heb gesolliciteerd naar zo’n functie, eerst bij een PPC. Helaas mijn psychologische test gaf aan dat ik geen doorzettingsvermogen heb, geen inzicht, de kantjes er snel vanaf loop en ook niet in het bezit ben van sociale vaardigheden (te mondig?), beetje marginaal type, cést moi! De brief met de testuitslagen kwam via de post in een open enveloppe van het Ministerie van Justitie en ik hoop nog steeds dat een onwelwillende TNT-bezorger de bizarre uitslag niet op Internet heeft geplaatst!
Daarna heb ik ook gesolliciteerd bij een andere, dit keer een psychiatrische, instelling die in het bezit was van zo’n FPA, waar ik direct aangenomen werd en aardig wat complimenten kreeg van de psychiater en de “patiënten”. En waar ik aan het eind van mijn proeftijd weggebonjourd werd, nadat ik een grote mond van een wel heel jonge collega gepareerd had met het haar wijzen op de voorbeeld functie die wij hebben; volgens de zwaar overspannen en angstige unitmanager paste ik niet in het profiel van haar afdeling. Ook goed!
Maar als ik nu dan zie wat me dadelijk kan gebeuren als ik schrijf over ongerechtigheden en mijn steun betuig aan degenen die dat protesteren in persoon doen, zoals: Nederland bekent Kleur, Women On Waves, Greenpeace of Bert Smeets, die buiten het door Deetman geleide onderzoek om, vecht tegen de Katholieke Kerk en het gepleegde misbruik door paters, om maar een paar acties te noemen, moet ik me dan gaan bezinnen?
Niet meer protesteren? Als ze mij opsluiten in een isoleercel en dat gebeurt ook in een FPA, (zie ook mijn schrijfsel “separeren”, jan. 2010) dan is de beer los. Heeft op mij, zeker weten, een omgekeerd effect.
En Wilders dan? Die mag alles zeggen, overal naar toe om mijn niet-mening uit te dragen, Nederland voor gek te zetten, doorlopend mensen mag beledigen, ook ambtenaren in functie (o.a. moslimpolitieagenten) en ga zo maar door. Ik vind hem echt rijp voor zo’n IBS maatregel en zie hem graag van zijn vrijheden beroofd in een PPC, met een overspannen manager als sociotherapeut die gaat proberen om hem als een sociaaldenkend mens weer in de maatschappij te krijgen. En ik vraag me natuurlijk af of hij ook zo’n brief heeft gekregen.
Vandaag, 21 maart, is de Internationale dag tegen racisme en wilde ik nog even kwijt hoe ik met racisten als Wilders en consorten zou omgaan. Maar vooral wat de gevolgen kunnen zijn voor degenen die herhaaldelijk tegen onrecht protesteren!
Het is maar dat je het weet!
©Gavi Mensch
Maastricht, 21-3-2010
zaterdag 20 maart 2010
Moeilijk te accepteren die zoete koek!
Wat zijn er toch veel dingen die ik maar moeilijk kan accepteren! En nog meer zaken die ik eigenlijk voor zoete koek zou moeten nemen?
De laatste tijd zitten we met ons politieke klimaat in een milieucrisis, veel te veel schreeuwlelijken, nog meer wachtgeldconsumenten en een onoverkomelijke berg verdacht riekende en onopgeloste zaken.
We lezen de kranten en de Twitters en hebben een mening maar we schieten voor geen meter op. We eten en slikken. Zijn wij nou protestanten?
Is er niemand die nu eens met zijn vuist op de vergadertafel wil slaan, de kamer eens even verbouwt, straf- en time-out hoekjes inricht en loonzakjes uitdeelt met loon naar arbeid?
Is dat terug naar de tijd van toen?
Niet waar, een lekker debat met een beetje constructieve uitkomst en politieke spitsvondigheden die ergens toe leidden, dat zou een teruggang zijn!
Niets was vroeger beter?
Niet waar, er waren een heleboel basisbegrippen die dit land zover gekregen hebben dat we het nu weer af kunnen breken of zie ik dat verkeerd?
Hoe dan ook, als we zo doorgaan blijft er niet veel over van onze rechtsstaat, van onze democratie en van onze sociale zekerheden. Politici die stoelendans doen op de maat van tietekont-tietekont-tietekont-kont-kont, dat is wat we er voor terug gekregen hebben.
Veel geblondeerde schreeuwlelijken, TONnige Rita’s en glossy Gerda’s en veel egotrippertjes en JPB-narcisten en maar weinig mensen met zin om de schouders eronder te zetten.
Wat nou je baan opgeven ( waar je door 100.000 mensen voor gekozen werd) omdat je voor je kindertjes moet zorgen? Tja, met ons belasting(wacht)geld wil dat wel lukken.
Stoer zou zijn, als je gewoon zoals de rest van de belastingbetalers een parttime baan zou nemen en een beetje in de uitgaven thuis zou snijden, zoals wij stervelingen dat ook doen. De verantwoording nemen voor waar je aan begonnen bent, zowel thuis als in de politiek.
Maar het schijnt allemaal makkelijk te moeten kunnen. En wij slikken dat voor wiegelketellapper.
Ondertussen is ons land onbestuurbaar, roerloos en vol met draaikonterige nietsnutten.
Wel kilometerheffing, nee, toch tolwegen…. tja, maar even wachten tot de volgende groep draaikonten weer iets nieuws verzinnen voordat ze met wachtgeld in hun achterzak weer de A16 opdraaien richting strand met de kinderstoeltjes van de ANWB ( cadeautje) op de achterbank.
Nu zijn ze thuis en dadelijk moeten die kindertjes in de politiek? Want iemand moet het toch doen. En wat hebben die kindertjes dan dadelijk geleerd? Koekhappen!
Ik vind het maar moeilijk te accepteren dat hij of zij die voor het vak politicus/ca kiest, zo eenvoudig weg komt met een lullig excuus. Ik vind het maar moeilijk te accepteren dat al die binnenhofse schijtebroeken de verantwoording niet aandurven om van dit land weer iets ludieks te maken.
Geen oeverloze partijcampagnes voeren, als je het goed doet, kiezen de mensen je vanzelf en eigenlijk is het partijgebeuren van minder belang. Staan we niet allemaal voor de basisprincipes? Al die religieuze en superidealistische zaken moeten maar op een twee plaats. Nu even geen tijd voor!
De beste stuurlui staan aan wal…? Nou ik wel twee periodes stevig meedraaien, tot mijn 66ste. En ik wil wel Zorg in mijn portefeuille, veel schrijven, uitleggen en bediscussiëren, bijvoorbeeld voor goede opleidingen voor artsen (hbo evenals de verpleegkundigen die ook 8 jaar moeten studeren), evenredige salarissen, desnoods uurlonen!
Geen zorgverzekeraars meer maar ziekenfonds. Geen onnodige zaken meer in het ziekenfonds, alleen de zaken die met lichamelijke en geestelijke gezondheid te maken hebben. Ik bedoel dan dat de directeur van een ggz instelling geen salaris meer krijgt van 295.000 euro en ook geen leasebak van 95.000 euro, voor die kleine 400.000 euro heb ik liever 2 artsen en 4 verpleegkundigen en 6 verzorgenden méér aan het bed van de patiënten staan.
Meneer Jansen mag dan ook weer elke dag onder de douche en Mevrouw de Groot, hoeft op haar 80ste niet van ziekenhuis naar herstelzorg en daarna naar een revalidatiecentrum om uiteindelijk in een verzorgingstehuis terecht te komen, ze wilde na een werkzaam leven in haar eigen huisje doodgaan.
Zelfsturende wijkteams, waar de wijkzuster ook ziet dat Pietje weer spijbelt, dat doorgeeft aan de wijkagent en die merkt dat Toosje te veel geblowd heeft en haar ouders in- en voorlicht; die aan de buren kan vragen of ze een boodschap mee kunnen brengen voor de buurman die met een gebroken voet thuis zit. Boodschappen moeten we toch doen, wat maakt het uit?
Maar het gaat niet zo worden, ik zou niet weten bij welke partij ik pas en buiten dat: wie zet er nou een 58 jarige verpleegkundige op zijn lijst, zonder draaikontervaring, nou.....wie?
Wie ziet er brood in een meedenkster met communicatieve mogelijkheden en een helder verstand. Een die qua idealisme de kaas niet van haar brood laat eten.
Een die gewend is om én de kinderen te doen én te werken en elke dag die borstel ook nog door de wc te halen. Een die niet alleen mee kan praten over de zorg, maar ook hoe je bij het ziekenhuis komt, er kunt parkeren zonder te betalen ( A.S. Z. Dordrecht) en die bussen met lage instap en buggy en rolstoelplek laat rijden voor personeel en bezoek ook op zondag, shuttles, zoals bij de vele vliegvelden.
Want als je kilometerheffing krijgt voor het bezoekje aan je oude tante, ga je dan nog? Vereenzamen die oudjes dan niet extra snel?
Een verpleegkundige die meer kinderdagverblijven wil met goed opgeleide medewerkers, meer aangepaste arbeidsuren voor ouders met jonge kinderen, ook politici? Die géén supergespecialiseerde grootsopgezet superhartcentrum (in Limburg voor de euroregio) en onoverzichtelijke instellingen (10.000 werknemers waarvan 2000 leidinggevenden en managers) wil, maar die een schone operatiekamer eist in het ziekenhuis in de buurt?
Geen prestigekwesties maar gewoon goed afgeleverd werk?
Een niet-politica van de werkvloer met een superzuinige 15 jaar oude en nog steeds schoonrijdende Twingo? (Zo’n klein autootje dat gisteren weer 500 kilometer heeft gereden voor 50 euro, kan een directeur daar nou niet mee naar zijn werk?) Kortom, ik wil wel meehelpen, meedenken en meedoen, met nadruk op doen!
Ik kan al die actuele politieke zaken maar moeilijk accepteren. Ik kan het ook niet voor zoete koek slikken, ik ben al rond genoeg.
Maar niemand kan hierna nog zeggen dat ik me niet beschikbaar heb gesteld!
© Gavi Mensch
Maastricht, 20-3-2010
.
De laatste tijd zitten we met ons politieke klimaat in een milieucrisis, veel te veel schreeuwlelijken, nog meer wachtgeldconsumenten en een onoverkomelijke berg verdacht riekende en onopgeloste zaken.
We lezen de kranten en de Twitters en hebben een mening maar we schieten voor geen meter op. We eten en slikken. Zijn wij nou protestanten?
Is er niemand die nu eens met zijn vuist op de vergadertafel wil slaan, de kamer eens even verbouwt, straf- en time-out hoekjes inricht en loonzakjes uitdeelt met loon naar arbeid?
Is dat terug naar de tijd van toen?
Niet waar, een lekker debat met een beetje constructieve uitkomst en politieke spitsvondigheden die ergens toe leidden, dat zou een teruggang zijn!
Niets was vroeger beter?
Niet waar, er waren een heleboel basisbegrippen die dit land zover gekregen hebben dat we het nu weer af kunnen breken of zie ik dat verkeerd?
Hoe dan ook, als we zo doorgaan blijft er niet veel over van onze rechtsstaat, van onze democratie en van onze sociale zekerheden. Politici die stoelendans doen op de maat van tietekont-tietekont-tietekont-kont-kont, dat is wat we er voor terug gekregen hebben.
Veel geblondeerde schreeuwlelijken, TONnige Rita’s en glossy Gerda’s en veel egotrippertjes en JPB-narcisten en maar weinig mensen met zin om de schouders eronder te zetten.
Wat nou je baan opgeven ( waar je door 100.000 mensen voor gekozen werd) omdat je voor je kindertjes moet zorgen? Tja, met ons belasting(wacht)geld wil dat wel lukken.
Stoer zou zijn, als je gewoon zoals de rest van de belastingbetalers een parttime baan zou nemen en een beetje in de uitgaven thuis zou snijden, zoals wij stervelingen dat ook doen. De verantwoording nemen voor waar je aan begonnen bent, zowel thuis als in de politiek.
Maar het schijnt allemaal makkelijk te moeten kunnen. En wij slikken dat voor wiegelketellapper.
Ondertussen is ons land onbestuurbaar, roerloos en vol met draaikonterige nietsnutten.
Wel kilometerheffing, nee, toch tolwegen…. tja, maar even wachten tot de volgende groep draaikonten weer iets nieuws verzinnen voordat ze met wachtgeld in hun achterzak weer de A16 opdraaien richting strand met de kinderstoeltjes van de ANWB ( cadeautje) op de achterbank.
Nu zijn ze thuis en dadelijk moeten die kindertjes in de politiek? Want iemand moet het toch doen. En wat hebben die kindertjes dan dadelijk geleerd? Koekhappen!
Ik vind het maar moeilijk te accepteren dat hij of zij die voor het vak politicus/ca kiest, zo eenvoudig weg komt met een lullig excuus. Ik vind het maar moeilijk te accepteren dat al die binnenhofse schijtebroeken de verantwoording niet aandurven om van dit land weer iets ludieks te maken.
Geen oeverloze partijcampagnes voeren, als je het goed doet, kiezen de mensen je vanzelf en eigenlijk is het partijgebeuren van minder belang. Staan we niet allemaal voor de basisprincipes? Al die religieuze en superidealistische zaken moeten maar op een twee plaats. Nu even geen tijd voor!
De beste stuurlui staan aan wal…? Nou ik wel twee periodes stevig meedraaien, tot mijn 66ste. En ik wil wel Zorg in mijn portefeuille, veel schrijven, uitleggen en bediscussiëren, bijvoorbeeld voor goede opleidingen voor artsen (hbo evenals de verpleegkundigen die ook 8 jaar moeten studeren), evenredige salarissen, desnoods uurlonen!
Geen zorgverzekeraars meer maar ziekenfonds. Geen onnodige zaken meer in het ziekenfonds, alleen de zaken die met lichamelijke en geestelijke gezondheid te maken hebben. Ik bedoel dan dat de directeur van een ggz instelling geen salaris meer krijgt van 295.000 euro en ook geen leasebak van 95.000 euro, voor die kleine 400.000 euro heb ik liever 2 artsen en 4 verpleegkundigen en 6 verzorgenden méér aan het bed van de patiënten staan.
Meneer Jansen mag dan ook weer elke dag onder de douche en Mevrouw de Groot, hoeft op haar 80ste niet van ziekenhuis naar herstelzorg en daarna naar een revalidatiecentrum om uiteindelijk in een verzorgingstehuis terecht te komen, ze wilde na een werkzaam leven in haar eigen huisje doodgaan.
Zelfsturende wijkteams, waar de wijkzuster ook ziet dat Pietje weer spijbelt, dat doorgeeft aan de wijkagent en die merkt dat Toosje te veel geblowd heeft en haar ouders in- en voorlicht; die aan de buren kan vragen of ze een boodschap mee kunnen brengen voor de buurman die met een gebroken voet thuis zit. Boodschappen moeten we toch doen, wat maakt het uit?
Maar het gaat niet zo worden, ik zou niet weten bij welke partij ik pas en buiten dat: wie zet er nou een 58 jarige verpleegkundige op zijn lijst, zonder draaikontervaring, nou.....wie?
Wie ziet er brood in een meedenkster met communicatieve mogelijkheden en een helder verstand. Een die qua idealisme de kaas niet van haar brood laat eten.
Een die gewend is om én de kinderen te doen én te werken en elke dag die borstel ook nog door de wc te halen. Een die niet alleen mee kan praten over de zorg, maar ook hoe je bij het ziekenhuis komt, er kunt parkeren zonder te betalen ( A.S. Z. Dordrecht) en die bussen met lage instap en buggy en rolstoelplek laat rijden voor personeel en bezoek ook op zondag, shuttles, zoals bij de vele vliegvelden.
Want als je kilometerheffing krijgt voor het bezoekje aan je oude tante, ga je dan nog? Vereenzamen die oudjes dan niet extra snel?
Een verpleegkundige die meer kinderdagverblijven wil met goed opgeleide medewerkers, meer aangepaste arbeidsuren voor ouders met jonge kinderen, ook politici? Die géén supergespecialiseerde grootsopgezet superhartcentrum (in Limburg voor de euroregio) en onoverzichtelijke instellingen (10.000 werknemers waarvan 2000 leidinggevenden en managers) wil, maar die een schone operatiekamer eist in het ziekenhuis in de buurt?
Geen prestigekwesties maar gewoon goed afgeleverd werk?
Een niet-politica van de werkvloer met een superzuinige 15 jaar oude en nog steeds schoonrijdende Twingo? (Zo’n klein autootje dat gisteren weer 500 kilometer heeft gereden voor 50 euro, kan een directeur daar nou niet mee naar zijn werk?) Kortom, ik wil wel meehelpen, meedenken en meedoen, met nadruk op doen!
Ik kan al die actuele politieke zaken maar moeilijk accepteren. Ik kan het ook niet voor zoete koek slikken, ik ben al rond genoeg.
Maar niemand kan hierna nog zeggen dat ik me niet beschikbaar heb gesteld!
© Gavi Mensch
Maastricht, 20-3-2010
.
donderdag 18 maart 2010
Briefje voor mijn kleinkind
Hola Pomelin,
Daar ben je dan weer, terug in beeld, alles is rustig en de commotie is voorbij.
Nu alleen maar groeien op de juiste plaatsen.
Als je een jongetje bent is het wel handig als je je best doet op je corpus callosum, de brug tussen de linker en rechter hersenhelft, die twee helften werken bij meisjes samen, bij jongens vaak elk apart voor iets specifieks. Je snapt het al, multitasking jongentjes liggen lekker in de markt!
En als je een meisje bent, doe je best op de verbinding tussen de hersencellen, de informatie opdrachten voor het oplossen van complexe problemen gaan dan sneller en zo kun je baas boven baas worden zonder een mannenoutfit te hoeven gaan dragen.
Verder zal het me worst zijn, het voorgaande is alleen om de zaken wat te vergemakkelijken voor als je zo’n jaar of 25 bent, ver van je vruchtwaterbed nog, maar je kunt het maar vast in huis hebben.
En ik verklap je maar vast dat het me niets kan schelen of je een jongetje bent, (jommetje zoals je moeder vroeger zei), of een meisje; ik denk aan je in alle kleuren van de regenboog. Ik hou wel van jongetjes met roze en meisjes met lichtblauw. Je vader kan al die paarse truien die je moeder voor hem koopt goed hebben en je moeder kan met die blauwe ogen van haar, alles dragen wat bleu is, van licht tot donker. Je zult wel merken dat die traditie voortgezet gaat worden. Ach, het is niet belangrijk, je zult, wat je ook draagt, het mooiste kind van de wereld zijn en daar bovenop ook nog eens het mooiste kleinkind.
Nou lieverdje, ik ga even niets doen, het was voor iedereen een onrustige week, voornamelijk voor je ouders en ook voor jou, mensen met porrende echo’s en met je moeder in zo’n buis om je te scannen, het is allemaal niet niks. Dus nu maar even uitrusten! Weet je nog van die duim, dat is één? Doe maar lekker in je mond, nu mag het nog, dadelijk beginnen ze te mekkeren over scheve tandjes, krijg je dat weer.
Ik zet dit briefje aan jouw even op het blog, zo’n ruimte op internet waar oma’s hun ei op kwijt kunnen en waar dan heel veel mensen lief op reageren. Zodra je er bent mag je op mijn laptop rammelen met je knuistjes en dan zetten we dat ook op het blog. Is dat goed? Kun je laten zien wat je van het leven vindt!
Ik hoor wel weer van je en intussen moet je maar lekker doen waar je zin in hebt, niet vergeten om alles te laten groeien zoals ik gezegd heb aan het begin van mijn briefje en vergeet ook niet om sjiek en sjoen te worden, da's Meestrichs voor mooi en netjes!
Ik reken op je!
©Gavi Mensch
Maastricht, 18-3-2010
woensdag 17 maart 2010
El rol masculino
Estos días en Holanda se habla mucho de los abusos sexuales de los curas en los internados antiguos, de los padres de familia matando a los hijos pos venganza. Y de la pequeña Millie de 12 años de edad, en mi pueblo natal, que fue brutalmente asesinada por su vecino, un joven agente de policía. Para encontrar a Millie, cuando a las pocas horas sus padres denunciaron su desaparición, usamos el sistema Amber Alert, ( parecida pero no igual al SADAR), que consiste en mandar un mensaje de sms y correo electrónico a los ciudadanos apuntados por parte de la policía, divulgar el mensaje en este mismo instante y en poco tiempo hay un million de personas con conocimientos de la desaparición.
En el caso de la pequeña, fue su vecino quien la saco de casa cuando ella llegó del cole y la mato en su propia casa poco tiempo después. Jamas podíamos haber salvado la víctima, todo pasó demasiado rápido.
¿Que llevó al joven agente a cometer un crimen tan atroz? Estaba frustrado, tenía superiores muy machistas, su deseo era de ser bailador, pero le dijeron que eso no podía ser? ¿Porque se creía con el derecho de quitarle la vida., por su supuesta autoridad de policía? Había tomado drogas? No lo sabremos hasta el juicio, pero para Millie es demasiado tarde, no volverá porque hemos encontrado una excusa parcial para la conducta de su asesino.
¿Y ahora que hacemos? ¿Esperar hasta que pase de nuevo? ¿Como en los casos de los curas o cuando escuchamos las amenazas de los papas frustrados?
Como en la violencia de genero, todos o casi todos estos excesos de machismo son relacionados con el rol que el hombre ya no tiene ( y nunca ha tenido, estoy convencido de ello): el rol de hombre fuerte, protector y poderoso.
Ese poder, la fuerza y la supuesta protección que se pegan al ‘ser hombre’, por ya no sé que razón, ni siquiera existen, pero parece que muchos de ellos aun no se hayan dado cuenta. Aun no saben que el hombre puede ser débil, miedoso y que su fuerza existe en la capacidad muscular, es mas fuerte dando golpes. Poder no tiene mas que lo que les hayan dado en sus alrededores, sus padres, sus admiradores y aquí también tienen culpa las madres! Los niños a menudo han tenido mas privilegios que las niñas!
Muchos de los crímenes cometidos por hombres tienen como fundamentos que ellos no saben quienes son, qué es lo que son y además la aceptación de cómo son. Se habla de violencia de genero, de abusadores sexuales y de violadores y en los juicios seguramente hubo un psiquiatra o un psicólogo forense, que ha sido capaz de trazar el por qué, pero luego no se habla mucho de los razones psicológicos.
Claro que también en los colegios es parte de la educación por la ciudadanía, ( muchos hombres conservadores estaban en contra de esas lecciones) pero los padres, los educadores de base, ¿también intentan adaptar los roles de su prole? Conozco familias donde los hijos ‘’ varones’ aun van a un colegio de niños, ¿que va ser de ellos con esos curas de manos sueltos educándoles?
Debemos estar atentos a los cambios en la sociedad, educar a nuestros chicos y chicas a base de igualdad. Los chicos pueden ser emocionales y ser miedosos y sentimentales las chicas pueden ser fuertes y valientes y secas, depende todo del momento y de la situacion. Y los padres deberían dar, en todo momento, el ejemplo.
Pero lo que es mas importante, mucho mas importante: debemos mejorar nuestra sistema de comunicación, la madre y el padre deben dar el ejemplo en esto. Y asi los críos aprenderan, que cuando tengan un problema lo pueden contar, que se les toman en serio, que los mayores les ayudamos a resolver. Y a buscar soluciones a las frustraciones, a aceptar los críos tal como son en plan de sentimientos. Que aprenden a desarrollar su personalidad y no su ser masculino o femenino. Que se ven observados y libres, con una responsabilidad para ellos mismos y para todos los demás. Vamos a borrar las palabras macho y hembra, son para los animales.
Veo cada día mas hombres con carritos de bebé y de compras, mas mujers con la responsabilidad de ingresar lo suficiente para alimentar a la familia entera, eso ya esta cambiando. Ahora nos falta comunicar sobre lo que nos pesa en el alma y animar a los jóvenes para que hagan lo mismo, preguntarles por sus penas y alegrías. Quizás podemos prevenir que de mayores sean personas frustradas y comenten errores irreparables.
Ser padres y educadores es el trabajo mas duro del mundo, el mas bonito y lo que mas deja para las generaciones de mañana.
© Gavi Mensch
Maastricht, 17-03 2010
Día de luto por el asesinato de Millie.
En el caso de la pequeña, fue su vecino quien la saco de casa cuando ella llegó del cole y la mato en su propia casa poco tiempo después. Jamas podíamos haber salvado la víctima, todo pasó demasiado rápido.
¿Que llevó al joven agente a cometer un crimen tan atroz? Estaba frustrado, tenía superiores muy machistas, su deseo era de ser bailador, pero le dijeron que eso no podía ser? ¿Porque se creía con el derecho de quitarle la vida., por su supuesta autoridad de policía? Había tomado drogas? No lo sabremos hasta el juicio, pero para Millie es demasiado tarde, no volverá porque hemos encontrado una excusa parcial para la conducta de su asesino.
¿Y ahora que hacemos? ¿Esperar hasta que pase de nuevo? ¿Como en los casos de los curas o cuando escuchamos las amenazas de los papas frustrados?
Como en la violencia de genero, todos o casi todos estos excesos de machismo son relacionados con el rol que el hombre ya no tiene ( y nunca ha tenido, estoy convencido de ello): el rol de hombre fuerte, protector y poderoso.
Ese poder, la fuerza y la supuesta protección que se pegan al ‘ser hombre’, por ya no sé que razón, ni siquiera existen, pero parece que muchos de ellos aun no se hayan dado cuenta. Aun no saben que el hombre puede ser débil, miedoso y que su fuerza existe en la capacidad muscular, es mas fuerte dando golpes. Poder no tiene mas que lo que les hayan dado en sus alrededores, sus padres, sus admiradores y aquí también tienen culpa las madres! Los niños a menudo han tenido mas privilegios que las niñas!
Muchos de los crímenes cometidos por hombres tienen como fundamentos que ellos no saben quienes son, qué es lo que son y además la aceptación de cómo son. Se habla de violencia de genero, de abusadores sexuales y de violadores y en los juicios seguramente hubo un psiquiatra o un psicólogo forense, que ha sido capaz de trazar el por qué, pero luego no se habla mucho de los razones psicológicos.
Claro que también en los colegios es parte de la educación por la ciudadanía, ( muchos hombres conservadores estaban en contra de esas lecciones) pero los padres, los educadores de base, ¿también intentan adaptar los roles de su prole? Conozco familias donde los hijos ‘’ varones’ aun van a un colegio de niños, ¿que va ser de ellos con esos curas de manos sueltos educándoles?
Debemos estar atentos a los cambios en la sociedad, educar a nuestros chicos y chicas a base de igualdad. Los chicos pueden ser emocionales y ser miedosos y sentimentales las chicas pueden ser fuertes y valientes y secas, depende todo del momento y de la situacion. Y los padres deberían dar, en todo momento, el ejemplo.
Pero lo que es mas importante, mucho mas importante: debemos mejorar nuestra sistema de comunicación, la madre y el padre deben dar el ejemplo en esto. Y asi los críos aprenderan, que cuando tengan un problema lo pueden contar, que se les toman en serio, que los mayores les ayudamos a resolver. Y a buscar soluciones a las frustraciones, a aceptar los críos tal como son en plan de sentimientos. Que aprenden a desarrollar su personalidad y no su ser masculino o femenino. Que se ven observados y libres, con una responsabilidad para ellos mismos y para todos los demás. Vamos a borrar las palabras macho y hembra, son para los animales.
Veo cada día mas hombres con carritos de bebé y de compras, mas mujers con la responsabilidad de ingresar lo suficiente para alimentar a la familia entera, eso ya esta cambiando. Ahora nos falta comunicar sobre lo que nos pesa en el alma y animar a los jóvenes para que hagan lo mismo, preguntarles por sus penas y alegrías. Quizás podemos prevenir que de mayores sean personas frustradas y comenten errores irreparables.
Ser padres y educadores es el trabajo mas duro del mundo, el mas bonito y lo que mas deja para las generaciones de mañana.
© Gavi Mensch
Maastricht, 17-03 2010
Día de luto por el asesinato de Millie.
dinsdag 16 maart 2010
En bici y con dignidad.
Ir en bici con dignidad por las calles de Jerez cuesta, ¿sabes?
Primero porque a mis cincuenta-y-pico de años, soy un bicho raro yendo en bici, tan mayor....
Segundo porque las calles jerezanas no son aptas para pedalear con tranquilidad. La cantidad de piedras medievales y la aun más grande cantidad de baches me producen una sensación de hacer un deporte de riesgo, se me sube el nivel de adrenalina y estoy decepcionada si no me entreguen una medalla al regresar a mi casa de una pieza.
En las calles estrechas los coches se tienen quedar detrás de mí. En ese momento aprieto el trasero, procuro esquivar los baches y me deseo suerte.
Si no lo tengo en ese momento, detrás de mí hay un coche negro muy deportivo con mucho altavoz y un conductor de carné reciente con poca experiencia de sobrepasar a bicis.
Si no me adelanta en la próxima esquina tengo que aguantar sus recomendaciones para disminuir trasero, para cambiar de nacionalidad o para tener mas respeto a su superioridad de macho- conductor.
Voy con mi bici a todos lados, es súper cómodo, hago mis compras y meto todo en el cesto, no cargo con nada y aparco delante de las tiendas. No me gusta andar demasiado. Tengo un tendón fastidiado y además andar es más lento. Me aburro andando. Me gusta pasear en las montañas pero no en la ciudad. En bici voy más rápida y recupero el tiempo que he tenido que esperar en colas. En la del banco, en la de la farmacia....... Siempre me toca a mí la señora indecisa que quiere la mejor crema para hacerse un lifting facial y al final la aseguro yo, ¡que ni con bisturí, señora..!, a ver si se da un poco de prisa. La bici es fantástica para poder huir de la mirada de esta señora y llegar justo en tiempo para la siguiente cola.
Tercero: cuesta ir en bici con dignidad cuando hace cuarenta grados y vas sudando a no poder más. Dejas una señal de gotas en el asfalto y llegas al trabajo hecho un asco, pelo mojado, cara de color rojo cangrejo, brazos quemados....... Tengo que llevar secador de pelo y un niqui de recambio.
Pero me muevo, aunque los espectadores en la calle me gritan desde sus coches con aire condicionado que hace demasiado calor para hacer deporte. Son de los que jamás se han montado en una bici, ni en verano ‘porque hace calor’, ni en invierno ’porque hace frió’. Que van fumando en su 4x4, ensuciando el medio ambiente de forma doble. No como yo, procuro guardar algo de atmósfera para que respiren también mis nietos, me mantengo en forma y encima no fumo en la bici.
Tengo una bicicleta holandesa, mas alta que las bicis de por aquí. Miro por encima de los coches, me pongo, estirándome mucho, a la altura del chofer de autobús, hay algunos que siempre me ceden el paso y tengo mucha altura en comparación con los peatones.
Lo último hace falta, porque los carriles bici en Jerez forman parte de los ‘carriles peatonales’ y más de una vez me he tenido que llevar a un peatón enfadado hasta la señal donde ponen ‘carril bici’. Cuando vuelvo a montarme el peatón se queda como muy bajito, muy pequeñito...
Ahora, pierdes la dignidad si te caes. Hace un par de días me resbalé en una calle Jerezana llena de flores morados, cuando quería montarme. Me quedé en el suelo con una pierna debajo de la bici y una al aire y el mando clavado en la clavícula (ahora sé porqué se llama así). Con ‘miles’ de personas mirándome y unos jóvenes rescatándome de un aplastamiento ciclar.
Un chico me extendió la mano y tirando él con toda su fuerza, me puse de pie. ‘¡Las viejas en bici no!’ me dijo sonriendo. No me quedó más remedio que darle las gracias y montarme de nuevo, sangrando pero con una sonrisa valiente. Al llegar a mi casa, tuve que coger las llaves del coche para acudir al centro de salud con una bola roja encima de la clavícula.
No me había roto nada, pero me pasé dos días más tiesa que una mojama, del dolor muscular. A los dos días volví a coger la bici, la echaba de menos.
Recomiendo la bici a todo el mundo, es cómodo, rápido y limpio.
Ayer mi hijo me regaló un botón verde, que dice:’ No sin mi bici’.
Pues eso.
Nota actual: Sigo con mis paseos en bici, Maastricht tiene mas montes dentro de la ciudad que Jerez, sigo fumando y me cuesta la cuesta. Hoy....que vergüenza...me adelantó una señora mucho mayor que yo en la cuesta del puente y ahora pienso que ir en bici en Jerez era mas facil,.....no me adelantaba nadie ;-)
© Gavi MenschDe: "Jerez visto por ojos verdes".
Jerez, mayo 2005 Maastricht, 15-03-2010.
Primero porque a mis cincuenta-y-pico de años, soy un bicho raro yendo en bici, tan mayor....
Segundo porque las calles jerezanas no son aptas para pedalear con tranquilidad. La cantidad de piedras medievales y la aun más grande cantidad de baches me producen una sensación de hacer un deporte de riesgo, se me sube el nivel de adrenalina y estoy decepcionada si no me entreguen una medalla al regresar a mi casa de una pieza.
En las calles estrechas los coches se tienen quedar detrás de mí. En ese momento aprieto el trasero, procuro esquivar los baches y me deseo suerte.
Si no lo tengo en ese momento, detrás de mí hay un coche negro muy deportivo con mucho altavoz y un conductor de carné reciente con poca experiencia de sobrepasar a bicis.
Si no me adelanta en la próxima esquina tengo que aguantar sus recomendaciones para disminuir trasero, para cambiar de nacionalidad o para tener mas respeto a su superioridad de macho- conductor.
Voy con mi bici a todos lados, es súper cómodo, hago mis compras y meto todo en el cesto, no cargo con nada y aparco delante de las tiendas. No me gusta andar demasiado. Tengo un tendón fastidiado y además andar es más lento. Me aburro andando. Me gusta pasear en las montañas pero no en la ciudad. En bici voy más rápida y recupero el tiempo que he tenido que esperar en colas. En la del banco, en la de la farmacia....... Siempre me toca a mí la señora indecisa que quiere la mejor crema para hacerse un lifting facial y al final la aseguro yo, ¡que ni con bisturí, señora..!, a ver si se da un poco de prisa. La bici es fantástica para poder huir de la mirada de esta señora y llegar justo en tiempo para la siguiente cola.
Tercero: cuesta ir en bici con dignidad cuando hace cuarenta grados y vas sudando a no poder más. Dejas una señal de gotas en el asfalto y llegas al trabajo hecho un asco, pelo mojado, cara de color rojo cangrejo, brazos quemados....... Tengo que llevar secador de pelo y un niqui de recambio.
Pero me muevo, aunque los espectadores en la calle me gritan desde sus coches con aire condicionado que hace demasiado calor para hacer deporte. Son de los que jamás se han montado en una bici, ni en verano ‘porque hace calor’, ni en invierno ’porque hace frió’. Que van fumando en su 4x4, ensuciando el medio ambiente de forma doble. No como yo, procuro guardar algo de atmósfera para que respiren también mis nietos, me mantengo en forma y encima no fumo en la bici.
Tengo una bicicleta holandesa, mas alta que las bicis de por aquí. Miro por encima de los coches, me pongo, estirándome mucho, a la altura del chofer de autobús, hay algunos que siempre me ceden el paso y tengo mucha altura en comparación con los peatones.
Lo último hace falta, porque los carriles bici en Jerez forman parte de los ‘carriles peatonales’ y más de una vez me he tenido que llevar a un peatón enfadado hasta la señal donde ponen ‘carril bici’. Cuando vuelvo a montarme el peatón se queda como muy bajito, muy pequeñito...
Ahora, pierdes la dignidad si te caes. Hace un par de días me resbalé en una calle Jerezana llena de flores morados, cuando quería montarme. Me quedé en el suelo con una pierna debajo de la bici y una al aire y el mando clavado en la clavícula (ahora sé porqué se llama así). Con ‘miles’ de personas mirándome y unos jóvenes rescatándome de un aplastamiento ciclar.
Un chico me extendió la mano y tirando él con toda su fuerza, me puse de pie. ‘¡Las viejas en bici no!’ me dijo sonriendo. No me quedó más remedio que darle las gracias y montarme de nuevo, sangrando pero con una sonrisa valiente. Al llegar a mi casa, tuve que coger las llaves del coche para acudir al centro de salud con una bola roja encima de la clavícula.
No me había roto nada, pero me pasé dos días más tiesa que una mojama, del dolor muscular. A los dos días volví a coger la bici, la echaba de menos.
Recomiendo la bici a todo el mundo, es cómodo, rápido y limpio.
Ayer mi hijo me regaló un botón verde, que dice:’ No sin mi bici’.
Pues eso.
Nota actual: Sigo con mis paseos en bici, Maastricht tiene mas montes dentro de la ciudad que Jerez, sigo fumando y me cuesta la cuesta. Hoy....que vergüenza...me adelantó una señora mucho mayor que yo en la cuesta del puente y ahora pienso que ir en bici en Jerez era mas facil,.....no me adelantaba nadie ;-)
© Gavi MenschDe: "Jerez visto por ojos verdes".
Jerez, mayo 2005 Maastricht, 15-03-2010.
Mis días tienen mil horas
Mis días tienen mil horas, mis noches no te cuento
Mis amores son de cabeza, no lata mi corazón
Mi cuerpo se enamora con el alma ocultada
De mil cuerpos para hacerse pasión
Mis años tienen mil días, mi vida no te cuento
Mis amores ya murieron, vivo sola en soledad
Mi memoria ya es gran parte de mi alma
Resucita los amores de verdad.
Mis ojos liberan mil lágrimas, mi boca mil risas
Mis manos mil caricias, de mi pecho te cuento
Mil suspiros de aire frió, mil sollozos mojados
Mil abrazos y besos de viento
Mis horas tienen mil recuerdos, mis días mil muertos
Mi cuerpo repasa memorias, mi alma el tiempo
Mis noches mil amores, mi corazón mil latidos
No recuerdo que me decían 'te amo'
Mis días tienen mil horas, mis noches no te cuento
Mi cuerpo enfría a mi alma dormido
Cambio mi invierno por tu primavera de luz
Por las risas y el amor revivido.
©Gavi Mensch
de: "Confesiones a ningun dios.
Jerez, 14-1-08
Mis amores son de cabeza, no lata mi corazón
Mi cuerpo se enamora con el alma ocultada
De mil cuerpos para hacerse pasión
Mis años tienen mil días, mi vida no te cuento
Mis amores ya murieron, vivo sola en soledad
Mi memoria ya es gran parte de mi alma
Resucita los amores de verdad.
Mis ojos liberan mil lágrimas, mi boca mil risas
Mis manos mil caricias, de mi pecho te cuento
Mil suspiros de aire frió, mil sollozos mojados
Mil abrazos y besos de viento
Mis horas tienen mil recuerdos, mis días mil muertos
Mi cuerpo repasa memorias, mi alma el tiempo
Mis noches mil amores, mi corazón mil latidos
No recuerdo que me decían 'te amo'
Mis días tienen mil horas, mis noches no te cuento
Mi cuerpo enfría a mi alma dormido
Cambio mi invierno por tu primavera de luz
Por las risas y el amor revivido.
©Gavi Mensch
de: "Confesiones a ningun dios.
Jerez, 14-1-08
zondag 14 maart 2010
Schietgebedjes
Het is voor een atheïstische pacifiste niet zo eenvoudig om schietgebedjes te doen.
Voordat ik aan zo’n orale en verbale communicatie met Iets of Ergens begin, moet ik eerst oefenen. Daar moet ik wel het een en ander voor uit de kast halen.
Eens kijken wat ik verzameld heb:
Dat is één. Dan heb ik drie Boeddha’s een lekkere dikkerd, nog een vrolijke dikkerd en een wat bescheidenere filosofisch aandoende, niet al te magere. Om de positieve uitstraling die ze hebben, prettig om naar te kijken. Dat zijn er dus al vier.
Heb ik nog een hele mooie goud met rode engel aan de muur hangen, die lag in de uitdragerij en vroeg erom om meegenomen te worden; hij hoorde daar niet, net zo min als een speelgoedpopje in een vuilnisbak hoort, herken je dat? Hij hangt te beschermen, tegen wat….? Ik weet het nog niet. Later zal moeten blijken of ie zijn werk doet.
Nummer zes is een Zuid-Amerikaans kerststalletje in miniatuur en nummer zeven is een heksje van een centimeter groot, dat geluk zou moeten brengen. Wie niet gelooft in goden, gelooft ook niet in heksen of heiligen of Boeddha’s, maar als je schietgebedjes wilt zeggen, moet je toch wel wat hebben om tegenaan te bidden.
Wat geloven betreft, ik geloof niet meer zoveel, niet in de economie, niet in de politiek en ook niet in de wetenschap….op den duur leer je een ongelovige te zijn, nuchter en wachtend op een plausibele uitleg die als min of meer acceptabel overkomt. Ik geloof wel in mijn kracht en in het natuurlijke verloop van de dingen.
Maar nu, nu moet ik schietgebedjes doen, het natuurlijke verloop van de dingen wil ik niet afwachten.
Elke keer dat ik onder de engel door loop, prevel ik dat hij niet op mij moet letten, alsjeblieft, er is een menschje dat meer bescherming nodig heeft. De Boeddha’s hebben sinds vandaag elk een eigen kaarsje, de verlichting, van angst en boosheid en nare gedachten!
Maria moet, als moeder, maar weer eens een wonder verrichten, daar staan de boeken vol van, vooruit, nog één keertje! Het kerststalletje is zoals het moet worden, dat is het vooruitzicht. En het heksje gaat in mijn broekzak elke keer als ik het huis uit ga, voor het geval dat…..
Zo oefen ik al meer dan een week schietgebedjes op mijn verwonderde huisgenootjes; voorheen werden ze vrijwel alleen afgestoft, nu zijn ze omringd met geurkaarsjes en bloemen.
Hypocriet? Ik denk het niet, ik heb nooit veel gevraagd, altijd vertrouwd op mijn drijfveer, mijn kracht, mijn gezond verstand en mijn passie voor het leven, ook als het allemaal niet zo goed ging. Maar nu gaat het niet meer om mij. Nu heb ik hulp nodig, van buitenaf, van dichtbij en ver weg, van hoog tot laag…. om er voor te zorgen dat het kleine menschje gezond en goed geboren wordt. Het moet nog geholpen worden, de wetenschap heeft een minuscuul foutje ontdekt en dat was geen afspraak.
Schietgebedjes dus, elke vijf seconden eentje, overdag bij elke stap, ‘s nachts bij elke zucht. Maandag een scan, donderdag nog een echo en dan nog de laboratoriumuitslagen. Geen tijd te verliezen! Maria, die van Lourdes heeft een prominente plaats, omdat ze vrouw is en dus ( volgend de overleveringen) weet hoe het werkt om een menschje te maken. De Boeddha’s zweten van warme vlammetjes, geeft niks, ze staan al een tijd relaxed vrolijk te wezen, nu is het hard werken geblazen, positief blijven denken! Mijn engel hangt boven mijn hoofd, geconcentreerd, met gesloten oogjes en de handjes samen gevouwen, goed zo!
Het heksje protesteert in mijn broekzak, weinig ruimte natuurlijk, maar helaas, als ze haar best doet mag ze er over 4 maanden uit!
Ik voel me sterk genoeg om vrolijk te zijn als het menschje met de makers in de buurt zijn.
Maar voor het leven van het menschje kan ik niets anders doen dan alleen de schietgebedjes:
Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft!
@Gavi Mensch
Maastricht 14-3-10
UPDATE: Maastricht, 25-9-2013
Bij mijn oudste kleindochter bleek alles goed te zijn ze is bovenmatig intelligent en een regelrechte topper in alles. Mijn kleinzoon is van het zelfde laken een pak.
Nu 3 1/2 jaar later heb ik weer al mijn wonderdoeners nodig. Mijn derde kleinkind in wording moet door de keuring heen. De eerste gehad en net zoals bij mijn oudste kleindochter zag men allerhande kleine zaakjes die niet zo hoorden te zijn. Het is misschien veel gevraagd, maar ik wil deze ook recht van lijf en leden, dat wens ik ...meer dan wat dan ook!
Ik heb dus nergens tijd meer voor.
Nu weten jullie waarom.
Mensen die mee gebedjes willen schieten zijn van harte welkom.
UPDATE: Maastricht 3-10-2013
Ook deze kleindochter is goedgekeurd door de medische 20weken-echo-commissie, met dank aan de bijzondere kinderneurologe, de mankementjes zijn waarschijnlijk voorkomend bij vrouwen in mijn familie.
Wereld, maak u maar op voor de zoveelste eigenzinnige, intelligente, originele en sterke vrouw!
En aan alle gebedjes schieters heel veel dank.
.