Het is voor mij, als mensch, noodzaak om vriendelijk te zijn: mensvriendelijk, man-, vrouw- en kindvriendelijk, dier- en natuurvriendelijk. Maar zoals alles in dit leven heeft mijn ook vriendelijkheid een limiet. Zodra ik zie dat mens, dier of natuur aangevallen wordt en daardoor in het nauw komt, verdwijnt mijn sympathieke ik en komt mijn rode alter ego boven. Rood als van socialistische rozen en woede.
Het is te makkelijk om openbare columns te schrijven over iemand die het waarschijnlijk niet leest en zich ook nooit echt publiekelijk kan verdedigen.
Het is intens gemeen om via een krant met iemand af te rekenen en te chanteren met zijn of haar ellende.
Zoals de open brief van een of andere redactrice van een paaps sektekrantje over een andere vrouw, waarin ze diens verdriet gebruikt om de minderwaardige acties van een ding dat zich bisschop noemt publiciteit te geven.
De Engelsen hebben een woord voor zulke onmensen dat je met gepaste minachting kunt sissen: 'despicable'. Een woord dat je kunt uitspugen. Het Nederlands ontbeert zo'n woord, minachting is niet sterk genoeg, alleen 'sssssmerig' komt in de buurt.
De onvrouw in kwestie, laten we haar voor het gemak even Mariska de H. noemen, is een kruising tussen een domblondje (niets met haarkleur van doen) en een gefrustreerde, gehersenspoelde zure trut (niets met geslachtsdelen van doen). Iemand die zich probeert op te werken over het lijk van een ander. Mijn conclusie in deze is dat dit soort onvrouwen die de kont van een bisschop kussen (bijvoorbeeld), de emancipatie om zeep helpen. Alles wat bereikt is voor de rechten van de vrouw in de loop van de laatste eeuw, branden zij tot op de grond toe af, uit ambitie.
Schadelijke nietmensen!
En dan, vraag ik me af, zo'n paap, is die nu blij met de propagandabijdrage betreffende zijn strijd tegen abortus? Zo'n onman die zijn sekte jaren het misbruiken van tot foetus en later tot kind uitgegroeide eicel heeft toegestaan?
Die sekte, van o.a. kindermisbruikers, creëert kanonnenvlees via hun anti abortus propaganda…. voor eigen gebruik? Kom, die celibataire meute moet toch ook weer het zaad kwijt? 'Seeds of evil'? En doet zo'n krabbelende onvrouw daar dan aan mee? Het antwoord op beide vragen is: 'Ja'.
De open brief was een van de grofste die ik de laatste 30 jaar gelezen heb en treft mij als vrouw in het diepste van mijn wezen. Ik word daar dan niet alleen verdrietig van, maar krijg zelfs 'wicked ideas', helaas! Baas-in-andervrouws-buik verhalen zijn er te veel, zoals dat van een 9 jarig meisje, verkracht door haar stiefvader; zij mocht van de Kerk niet aborteren, een nuchtere arts ontfermde zich over het kind en brak de bijna 4 maanden oude zwangerschap uiteindelijk af.
Over dit soort religieuze anti-abortus groepen en de ellende die veroorzaken met hun tunnelvisie, kan ik nog jaren schrijven, maar ik kan die brainwash nooit terugdraaien.
Bisschoppen en kerkvorsten zijn de pest gebleken voor deze maatschappij.
Maar over types als Mariska, die hen de ruimte geven ga ik nog een boekje opendoen, met als titel: Wicked Women!
Gavi Mensch
Nederland BV, 27-10-2010
De link naar de brief van de enge Mariska voeg ik niet toe, lijkt me niet nodig
Enkele links over de despicable bisschoppen vind je hieronder, wel of niet voor publicatie….
http://www.trouw.nl/religie-filosofie/nieuws/article3075130.ece/Wiertz_begroet_actievoerders_MeaCulpa.html
http://nl.globalvoicesonline.org/2009/03/brazilie-vaticaan-veroordeelt-abortus-verkracht-meisje/
donderdag 28 oktober 2010
maandag 25 oktober 2010
In blijde afwachting.
Steeds vaker hoor ik sommige alleenstaande vrienden (oud en jong) zeuren over "vrouwenzaken". Natuurlijk hebben ze het dan niet over menstruatie, tampons en inlegmatjes en ook niet over PMS. Of het moest zijn dat zíj er zo'n last van hebben (gehad). Steeds vaker kom ik bij hen aanrechten vol vieze vaat tegen, uitpuilende wasmanden en verpakkingen van nieuwe overhemden en ondergoed. Steeds meer voorverpakte maaltijden in de koelkast, naast de enorme hoeveelheden drank. Fruit hebben ze niet in huis; 'vergeten te halen' noemen ze die op den duur dodelijke geheugenstoornis. Dodelijk aangezien de rest van het voedsel ook al niet vers is.
Schoonmaken of strijken doen ze niet en velen geven een volgens hen 'slordig' bedrag uit voor een tweewekelijkse hulp die in twee uur tijd de vaat van veertien dagen en de even zo lang opgespaarde was moet doen.En dan gewoon klagen dat ze weer niet gestreken heeft, terwijl het huis er toch weer uitziet als een woonruimte en niet meer als een prehistorisch hol.
Ooit moest ik iets afgeven bij een werkgever thuis, een man van mijn eigen leeftijd. Schaamteloos nodigde hij me uit om naar binnen te komen…. in de grootste zwijnenstal die ik ooit gezien heb. Ik had al niet zo'n hoge pet op van hem, daarna heb ik helemaal geen hoofddeksel meer opgezet. Wat een neanderthaler! Toen hij mij met erg hoog opgetrokken wenkbrauwen in het rond zag kijken, ik heb een expressief gezicht, zei hij dat hij het erg druk had en dat zijn vrouw hem verlaten had voor een ander, nog geen 4 jaar geleden. Ik keek hem aan met dezelfde expressie. Ik zei niets. Ik stond daar maar, vol ongeloof.
De enorme deuk die veel mannen oplopen als ze 'verlaten' worden is voor mij zo langzamerhand niet vreemd meer. Hun oerinstincten worden daardoor op een laag pitje gezet, ze vinden het onbegrijpelijk, gaan er voor in therapie en raken er vaak alleen overheen als ze een nieuw, liefst jonger, 'vrouwtje' aan de haak slaan. En zo niet dan staren ze nog jaren navel.
Toen ik mijn spraakvermogen weer hervonden had, heb ik hem bedankt voor de desillusie. Voor het treurige van het 'niet-zo-sterke geslacht'. Voor mijn het versterken van mijn angst voor regerende jongens als Balkenende (nu Rutte) en de heren van zo'n mannetjeskabinet.
Voor de veelal aangepaste vrouwen die in vrouwenbladen, ook in Opzij, hun zegje doen.
En daarna ben ik in de lach geschoten, een nare cynische lach.
Ik heb de maand erop ontslag genomen. Het werken voor en met zo'n man bleek ook een regelrechte ramp, te hulpbehoevend, te zielig! Niet de multiculturele samenleving maar de gewone emancipatie is mislukt.
Werkende mannen met een gezin hebben het moeilijk. De taakverdeling valt hen zwaar. Werkende alleenstaande mannen hebben het nog moeilijker. Het dagelijkse leven valt hen tegen.
Moeders en ook vaders hebben hun zoons een vrouw voorgespiegeld die nooit bestaan heeft.
Nu leven ze in 'blijde' afwachting.
P.S. Ik ken natuurlijk ook wel mannen die 'het goed doen', maar die zijn toch nog steeds in de minderheid.
©Gavi Mensch
Nederland BV: 25-10-2010
.
Ooit moest ik iets afgeven bij een werkgever thuis, een man van mijn eigen leeftijd. Schaamteloos nodigde hij me uit om naar binnen te komen…. in de grootste zwijnenstal die ik ooit gezien heb. Ik had al niet zo'n hoge pet op van hem, daarna heb ik helemaal geen hoofddeksel meer opgezet. Wat een neanderthaler! Toen hij mij met erg hoog opgetrokken wenkbrauwen in het rond zag kijken, ik heb een expressief gezicht, zei hij dat hij het erg druk had en dat zijn vrouw hem verlaten had voor een ander, nog geen 4 jaar geleden. Ik keek hem aan met dezelfde expressie. Ik zei niets. Ik stond daar maar, vol ongeloof.
De enorme deuk die veel mannen oplopen als ze 'verlaten' worden is voor mij zo langzamerhand niet vreemd meer. Hun oerinstincten worden daardoor op een laag pitje gezet, ze vinden het onbegrijpelijk, gaan er voor in therapie en raken er vaak alleen overheen als ze een nieuw, liefst jonger, 'vrouwtje' aan de haak slaan. En zo niet dan staren ze nog jaren navel.
Toen ik mijn spraakvermogen weer hervonden had, heb ik hem bedankt voor de desillusie. Voor het treurige van het 'niet-zo-sterke geslacht'. Voor mijn het versterken van mijn angst voor regerende jongens als Balkenende (nu Rutte) en de heren van zo'n mannetjeskabinet.
Voor de veelal aangepaste vrouwen die in vrouwenbladen, ook in Opzij, hun zegje doen.
Ik heb de maand erop ontslag genomen. Het werken voor en met zo'n man bleek ook een regelrechte ramp, te hulpbehoevend, te zielig! Niet de multiculturele samenleving maar de gewone emancipatie is mislukt.
Werkende mannen met een gezin hebben het moeilijk. De taakverdeling valt hen zwaar. Werkende alleenstaande mannen hebben het nog moeilijker. Het dagelijkse leven valt hen tegen.
Moeders en ook vaders hebben hun zoons een vrouw voorgespiegeld die nooit bestaan heeft.
Nu leven ze in 'blijde' afwachting.
P.S. Ik ken natuurlijk ook wel mannen die 'het goed doen', maar die zijn toch nog steeds in de minderheid.
©Gavi Mensch
Nederland BV: 25-10-2010
.
zondag 24 oktober 2010
Kasplantjes.
Jarenlang hebben we kasplantjes gekweekt. Onze kinderen zijn opgetrokken uit de composthoop van restjes strijd en zijn gewend aan bescherming en bijvoeding. De ludieke creatieven hebben zich genesteld in overheidsgebouwen, antikraak en antibraak en zaten daar in het zonnetje te wachten op opdrachten. Onze musea hebben alles verbouwd, alles behalve de collecties en het vrienden-van bestand.
Onze nationale en internationale niet-ingeburgerden hebben we lekker laten rommelen. Kranten en goede boeken eruit, playstation spelen erin. De zorg is uitgemergeld en afgebrokkeld, goedgelovigen zitten nu besmet in instellingen. De toppen lijken sterk en rijk gevuld, maar zijn niets zonder een stevige stengel. Scholen zijn slechts nog verzamelplaatsen van zaden met een leerplicht. Educatie mag niet, het zou wel eens geen echte vrijheid kunnen zijn. Kasplantjes. Graaiers graaien maar zaaien niet. Het volk kijkt en hangt jong of bank, leest nog maar zelden, het zijn koppensnellers die geen inhoud kennen.
En het belangrijkste, we zijn vergeten nieuwe denkers te zaaien. Verse politici zijn in de stekbak blijven hangen, nooit uitgegroeid.
Ook ik heb daar mijn deel in. Ik en de mijnen. En dat komt zo. In onze jeugd hebben we tegen alle onrecht luidkeels geprotesteerd. In de tijd dat we wat protest van andere als bijval nodig had, werd het opeens stil. Herken je dat? Rottigheid uithalen op school met zijn allen en als er gevraagd werd wie het gedaan hadden was ik van die vinger opstekers, die consequenties accepteerde. Ons leven was onbeschermd, een leven van door weer en wind, genietend van de enkele zonnestralen. Vallen en weer opstaan. En daarna protesteerde niemand meer met ons, de stillen waren ingedommeld.
Kasplantjes heb ik gemaakt van dat soort mensen. Passieloze slappelingen. Ik heb vooral niet hard genoeg gestampvoet voor mij, niet doorgezet, uit moeheid en moedeloosheid. Voor een ander ben ik nooit gestopt.
En zie nu, dit land vol gesubsidieerde kassen vol tere mensjes die niet meer voor zichzelf opkomen. Henk en Ingrid in het dorp stemmen uit gemak op de schreeuwer. Maar die schreeuwer doet niets voor hen, niets anders dan alleen ongenuanceerd blèren. Hij protesteert niet voor Henk en Ingrid, hij wil iets ondenkbaars, hij wil tuinder worden met werkvolk in overall, hij wil kasplantjesbaas worden en al dan niet genetisch manipuleren.
En de politici? De zogenaamde echte. Ook kasplantjes. Al snel huilde de ene op zijn clubbijeenkomst en de andere huilt zo dadelijk, om zijn moeder. Ik weet het zeker. Het zijn geen denkers, slechts gebruikmakers van de vermoeidheid van een generatie die te hard gewerkt heeft. Het zijn geen denkers, het zijn geen doe-ers. Ze zijn volkomen afhankelijk van zwaar gesubsidieerde ambtenaren die af en toe vlug wat op papier donderen, om nog wat productiebewijs te leveren. Wat ze schrijven maakt niet uit, rekenen kunnen ze niet. Politici nemen die papieren voorstellen klakkeloos over en zenden het uit. Die kunnen het echt niet zelf, ze hebben geen enkele filosofie, geen enkele basis en geen enkele noodzaak. Nood hebben ze nooit gekend. Opgekweekte stekjes van helden, maar nooit meer geworden dan een stekje, een zielloos kasplantje.
Ik blijf niet vertroetelen, ik blijf wel protesteren! Alleen nu wel tegen degenen die dat nooit gedaan hebben.
Ik hoef geen kasplantjes, maar sterk gewas en stoere bomen. En luide en duidelijke reacties.
©Gavi Mensch
Nederland BV, 24-10-2010
zaterdag 23 oktober 2010
Pompoemsoep
Halloween is niets voor mij, allemaal te griezelig en te naargeestig, te herfsterig zullen we maar zeggen. Ik houd niet van de herfst, niet van de kou en niet van vallende blaadjes. Ik blijf binnen als ik niet echt naar buiten hoef. Maar ik stimuleer wel het uitsnijden van pompoenen voor Halloween, ik maak namelijk graag soep van het vruchtvlees.
Zojuist zag ik op Twitter het woordje pompoem staan, dat houd ik er in! De poen van pom is ook naargeestig in tijden van crisis en de poem heeft iets van een vrolijke slag op zo'n grote trom: poem poem poempoempoem
En iets dichterlijks, dat ook.
Pompoemsoep*** voor minstens 4 personen:
Benodigdheden:
Een flinke pompoem
2 fijngehakte teentjes knoflook.
2 fijngesneden sjalotten
2 liter bouillon van vers gesneden soepgroenten*
( uitgelekte groenten bewaren)
1 glaasje droge witte wijn (en 1 reserve)
1 dessertlepel honing
1 snuifje kaneel
1 kruidenbuiltje**
1potje crème fraiche light (AH)
zout en vers gemalen peper naar smaak
*voor de bouillon:
1 prei, 2winterwortelen, lente-ui, selderijstengels en of wat selderieknol en 2 ontvelde tomaten in blokjes gesneden, het kruidenbuiltje en 1 of 2 blokjes tuinkruidenbouillon; groente niet te snel 'net gaar' koken in ca. 2 liter water.
** voor het kruidenbuiltje:
laurierblad, tijm, peterselie en majoraan samengebonden.
Maak de bouillon.
Snijd ondertussen het 'deksel' van de pompoem af en hol pompoem en deksel voorzichtig uit. Snijdt het vruchtvlees in blokjes.
Doe wat olijfolie in een grote pan en fruit de ui. Voeg dan de knoflook toe, even mee fruiten (niet bakken) en dan de blokjes pompoem toevoegen. Licht omroeren. Voeg de honing en de kaneel toe, omroeren en afblussen met het reserveglas ;-) witte wijn. Voeg de bouillon (zonder het kruidenbuiltje) toe. Laat het geheel koken tot de pompoem zacht is, voeg de bewaarde (en in de mixer fijngemaakte) soepgroenten toe. Laat het geheel op een iets lagere warmtebron nog 10 minuten zacht doorkoken. Neem een kop soep uit de pan en roer de crème fraiche erdoor, giet vervolgens dit mengsel beetje bij beetje en al roerend door de soep. Even laten indikken.
Breng op smaak met peper en zout.
Eet smakelijk en 'vrolijk' Halloween dan maar!
***vegetarisch, waarschijnlijk ook Zen, Halal en Kosjer?
©Gavi Mensch
Multiculti Nederland, 23-10-2010
.
Zojuist zag ik op Twitter het woordje pompoem staan, dat houd ik er in! De poen van pom is ook naargeestig in tijden van crisis en de poem heeft iets van een vrolijke slag op zo'n grote trom: poem poem poempoempoem
En iets dichterlijks, dat ook.
Benodigdheden:
Een flinke pompoem
2 fijngehakte teentjes knoflook.
2 fijngesneden sjalotten
2 liter bouillon van vers gesneden soepgroenten*
( uitgelekte groenten bewaren)
1 glaasje droge witte wijn (en 1 reserve)
1 dessertlepel honing
1 snuifje kaneel
1 kruidenbuiltje**
1potje crème fraiche light (AH)
zout en vers gemalen peper naar smaak
*voor de bouillon:
1 prei, 2winterwortelen, lente-ui, selderijstengels en of wat selderieknol en 2 ontvelde tomaten in blokjes gesneden, het kruidenbuiltje en 1 of 2 blokjes tuinkruidenbouillon; groente niet te snel 'net gaar' koken in ca. 2 liter water.
** voor het kruidenbuiltje:
laurierblad, tijm, peterselie en majoraan samengebonden.
Maak de bouillon.
Snijd ondertussen het 'deksel' van de pompoem af en hol pompoem en deksel voorzichtig uit. Snijdt het vruchtvlees in blokjes.
Doe wat olijfolie in een grote pan en fruit de ui. Voeg dan de knoflook toe, even mee fruiten (niet bakken) en dan de blokjes pompoem toevoegen. Licht omroeren. Voeg de honing en de kaneel toe, omroeren en afblussen met het reserveglas ;-) witte wijn. Voeg de bouillon (zonder het kruidenbuiltje) toe. Laat het geheel koken tot de pompoem zacht is, voeg de bewaarde (en in de mixer fijngemaakte) soepgroenten toe. Laat het geheel op een iets lagere warmtebron nog 10 minuten zacht doorkoken. Neem een kop soep uit de pan en roer de crème fraiche erdoor, giet vervolgens dit mengsel beetje bij beetje en al roerend door de soep. Even laten indikken.
Breng op smaak met peper en zout.
 |
Eet smakelijk en 'vrolijk' Halloween dan maar!
***vegetarisch, waarschijnlijk ook Zen, Halal en Kosjer?
©Gavi Mensch
Multiculti Nederland, 23-10-2010
.
Zorgpolitie? Een reactie op...
Mevrouw J is mijn volgende patiënt. Ze woont in een prachtig appartement aan de rivier. Ze is achter in de zeventig en mijn opdracht is om haar een injectie en medicatie te geven en na het uittrekken van haar steunkousen het wondverband op beide scheenbenen te controleren. Haar helpen met omkleden en naar bed gaan, haar nog een wasbeurtje geven. Ze loopt slecht en gaat met een rolstoel van de woonkamer naar de slaapkamer. Er staat 15 minuten voor volgens het planblad, maar met deze ben ik dame waarschijnlijk een uur bezig, schat ik zo. 45 minuten verlies voor de zorginstelling.
Mevrouw J is de vrouw van een directeur, zo stelt zij zich voor. Ik stel mij alleen met mijn voornaam voor, mijn achternaam leidt in het stadje altijd tot vragen als: Ben je er een van….? Aangezien ik niet bij elke patiënt zin heb om van alles te horen over mijn familienaamgenoten, houd ik het bij mijn voornaam. Mevrouw J vertelt wel hoe vreselijk belangrijk haar man wel niet was en ik laat haar, zo gaat de tijd wat sneller. Terwijl ze doorratelt over recepties en de juwelen die haar man haar cadeau gaf, trek ik haar kousen vast uit, de wondverzorging moet ik van haar in de kamer doen. Ik pak een krukje: "Nee, die niet, dat was het voetenbankje van mijn man" en een ander krukje, "Voorzichtig dat u er niet doorheen zakt, u bent zo dik" en trek de kousen uit. Het verband eronder zit los en op de benen zitten bloederige schrammen. "Jeetje, was is hier gebeurd", vraag ik, "heeft u jeuk gehad?" "Ja", snauwt ze, "Jullie komen veel te laat!" Ik kijk naar de breinaalden op tafel en zie dat ze van de ouderwetse soort zijn, een beetje verweerd. Ik zie geen wol. "U hebt toch niet met de breinaalden geprobeerd te krabben?" De vrouw kijkt mij woest aan en kijkt dan uit het raam. Ik trek handschoenen aan en maak de wonden schoon met betadine, het is gelukkig allemaal oppervlakkig. Daarna verbind ik haar opnieuw. Dan pak ik de rolstoel.
Mevrouw begint aanwijzingen te geven over waar ik allemaal niet tegenaan mag botsten en wat ik beslist niet opzij mag zetten. Ik verontschuldig me en beloof alles zo te zetten dat de dagzuster dezelfde route weer kan nemen. "Nee", zegt mevrouw J, "Alles moet terug op zijn plek." Ik probeer uit te leggen dat het veel tijd kost en dat ze het vannacht toch niet ziet, maar mevrouw is boos en sneert: "Het kwam zelfs niet in mijn personeel op om me tegen te spreken, jullie zijn domme ganzen en jaloerse krengen omdat jezelf niet zulke prachtige meubeltjes hebt." Ik breng haar naar het toilet met de rolstoel, een soort slalomwedstrijd om de 'sjieke' kastjes en stoeltjes niet te raken. Als ze klaar is, ze neemt haar tijd, gaat ze weer terug in de stoel en rijd ik haar naar de slaapkamer waar ik erg moet manoeuvreren om haar zo dichtmogelijk bij de bedrand te krijgen. Mevrouw ligt eindelijk op een veel te laag bed en nu moet ik haar onderkantje nog wassen. Ik vertel haar dat ik morgen zal doorgeven dat het bed op klossen moet, dat het te laag is om iemand te kunnen verzorgen. "Klossen" krijst ze," Ik heb mijn kleinkinderen die dingen er vandaag onderuit laten halen, het was geen gezicht en ik ergerde me er al maanden aan". "We mogen en willen niet meer zo veel bukken, onze ruggen zijn daar niet tegen bestand", leg ik rustig uit terwijl ik een glimlach op mijn gezicht probeer te houden. Dan komt er van alles: ik ben daar toch voor, ze betaalt daar toch voor en wat denken wij wel? Weet ik niet meer wie zij is?
Ondertussen heb ik haar gewassen en probeer de pyjama aan te doen. Maar mevrouw wil een andere en ik moet met haar sleutels de kast openmaken. Ja, alles is op slot, 'personeel blijft onbetrouwbaar'. Na tien minuten heb ik de juiste pyjama en de sleutels weer teruggelegd op het nachtkastje. Ik doe nieuwe handschoenen aan en zet ik het spuitje dat ze moet hebben in de buikplooi en mevrouw gilt alsof ze geslacht wordt. Zulke spuitjes zijn praktisch pijnloos en ik heb er al honderden zo niet duizenden gezet. Mevrouw beticht me van opzettelijk pijn doen en wrijft over haar buik. "Niet wrijven", zeg ik, "dan krijgt u blauwe plekken", maar dat is natuurlijk tevergeefs. De broek aandoen is een lijdensweg, voor mij; het jasje doe ik niet dicht. Ik zeg tegen mevrouw dat ze dat zelf even kan doen terwijl ik opruim. In de badkamer hoor ik haar schelden over luie zusters die arme oude vrouwen zelf de knoopjes dicht laten maken. Ik kom terug met een glas water en haar medicatie. "Zet maar neer", zegt ze. "Nee, ik blijf even tot u de medicatie genomen heeft, dat is afspraak, anders vergeet u het, dat is al vaker gebeurd". Na veel protest stel ik voor dat ik een briefje maak waarop staat dat zij haar medicatie niet volgens afspraak wil in nemen en dat ze dat dan even tekent, zodat ik verder kan. Dat ik anders te laat ben bij de volgende patiënt die al bijna een uur ligt te wachten. Mevrouw slikt de medicatie onder protest en laat me nog een vol glas water neerzetten. De postoel zet ik naast het bed en ook dat doe ik niet goed. Ik trek het dekbed over haar heen, mis! Het moet maar half en dan de plaid dubbelgevouwen schuin over haar schouder. En het klokje moet zus en de alarmbel en de telefoon niet naast maar onder haar kussen. En ze heeft jeuk aan haar benen, dat gaat ze niet lang uithouden. Ik sla de boel weer open en pak een tube speciale crème uit mijn tas, trek weer nieuwe handschoenen aan, smeer voorzichtig zalf op de benen en sla het dek weer dicht. Als ik terug kom uit de badkamer heeft zij zich omgedraaid en moet alles weer opnieuw, het dek, de plaid en de bel. Haar stok, de slippers en de postoel, die ik had weggehaald om haar benen in te kunnen smeren. Dan moet de rolstoel terug naar de overvolle woonkamer en alle meubels weer op hun plek. Ik doe dat niet want de dagzuster verliest dan weer tijd en dat zeg ik ook.
Ik ben al een uur bij mevrouw J, 45 minuten te lang. Dan krijg ik gesnauwde instructies voor het uitdoen van de lichten en het afsluiten. Ik schrijf nog vlug een rapport, vermeld de klossen en de geagiteerdheid van mijn patiënte, die alweer roept. Ik loop terug naar de slaapkamer en mevrouw zit rechtop in bed. Wat doe je daar allemaal, ben je aan het snuffelen?" Ik vertel van de rapportage en nu wil ze dat eerst nog lezen. "Vraagt u dat morgen maar aan de dagzuster", zeg ik gedecideerd, "Ik moet nu echt verder". Mevrouw sneert dat ze morgen een klacht tegen mij gaat indienen. Ik doe voor de derde maal het ritueel van de plaid en bijbehorende zaken, draai de lichten uit, en roep in de gang nog een keer welterusten. Op het moment dat de deur dichtvalt, hoor ik haar nog iets zeggen. Ik draai de sleutel twee keer om en controleer de deur.
Ik ren over de lange galerij en sprint de drie verdiepingen naar beneden om mijn geïrriteerdheid te laten zakken. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik meer dan een uur te laat ben. Ik bel naar de volgende klant, die al wist dat ik te laat zou zijn. Dat is elke avond zo. Ze wacht gewoon. Wat een verademing! Nog voor ik de auto kan starten krijg ik telefoon van de centrale. Of ik nog even naar mevrouw J kan, ze zegt dat ik de deur opengelaten heb. Ik zeg tegen de centraliste dat ze mevrouw J kan verzekeren dat de deur dicht en op slot is en dat, als zij wil, ik over anderhalf uur nog even terug ga. Dat zij me dan maar even moet bellen.
Mijn volgende patiënt is een nóg oudere dame die in een arbeidershuisje woont en waar alles op de begane grond in orde is gemaakt voor haar en voor ons. Ruimte, geen bukwerk en een lijdzame patiënte die niet zo lang meer te leven heeft. Haar enige zoon is overleden, ze heeft niemand meer behalve de buurvrouw. Ik verzorg haar open buikwond, verschoon haar pyjama met doorlekplekken, fris haar op en zet ondertussen nog een kop thee. Ze is dankbaar voor het praatje, ik krijg een complimentje over het telefoontje en alles bij elkaar ben ik hier 20 minuten geweest. Zij had wel een uurtje extra kunnen gebruiken. Ik neem nog even de tijd om haar lekker in te stoppen en geef een aai over haar grijze krulletjes. Ze glimlacht.
De volgende twee patiënten krijgen alleen medicatie en dan ben ik klaar. Half 12, het is al nacht. Dan gaat de telefoon. Of ik toch mevrouw J nog wil bezoeken. Ik zeg dat ik haar terug bel. Als mevrouw J de telefoon opneemt, zeg ik mijn achternaam heel nadrukkelijk. Het is even stil. "Bent u hier net geweest", hoor ik een dun stemmetje vragen. Ik antwoord bevestigend en dan vraagt ze: "Bent u er een van…..?" Ik grinnik en beaam het. "Oh", zegt ze, "neem me niet kwalijk, dat had u beter gelijk kunnen zeggen". Ik wijs haar op de dichte voordeur en op mijn afgelopen dienst, wens haar welterusten en breek zonder meer het gesprek af. Mevrouw J was voor haar trouwen typiste op het kantoor van mijn oom. En ik heb het even gehad met dit soort patiënten die alsmaar tijd roven van anderen, roven omdat ze dat gewend zijn. Die trappen, omdat ze ooit zelf in een ondergeschikte positie hebben gezeten. Die nooit de zo aanbeden 'klasse' hebben verworven. En mijn andere patiënten lijden daaronder.
Mag ik daar dan ook een zorgpolitie voor?
Of die mevrouw Agema als vaste verzorgster voor patiënten als mevrouw J? En van haar salaris als Kamerlid kunnen we dan bij andere patiënten wat extra zorg leveren.
Dit is slechts één van de vele anekdotes die ik bewaard heb uit mijn 'Thuiszorgtijd'.
Nu gepubliceerd op het blog naar aanleiding van het zorgverguizende artikel van Jeroen Trommelen in de Volkskrant van 23-10-2010 [ 'Scherper toezicht op de ouderenzorg… Een prima idee van de pvv vinden alle deskundigen…..Daar komt de zorg politie…. Het lijkt bijna tijd voor een nieuw telefoonnummer: 113-verpleegster over de knie!]
©Gavi Mensch
19-7 2006
Bewerkt: 23-10-2010
vrijdag 22 oktober 2010
Gast Column van Chawwa Wijnberg: Kunst is voedsel voor de ziel & Kus
21-10-2010
Volgens mij hebben we allemaal een ziel. Honden en katten ook want die wil ik wel weer zien in het hierlaters. Muggen mogen van mij eenmalig zijn. Vogels mogen ook tot in de eeuwigheid zingen en dansen in het licht. Of politici een ziel hebben? Het huidig groepje niet, denk ik. Ze hebben geen hart maar een klein portemonneetje, dus denk ik, hebben ze ook geen ziel. Dat hart en ziel verbonden zijn lijkt me evident.. Maar misschien moeten we punten verdienen om te bewijzen dat we geliefd zijn. Je kunt natuurlijk oeverloos van massa’s mensen houden, maar kun je bewijzen dat ze jou ook lief vinden? Ik heb dus ‘t een en ander overwogen. Een individuele enquête doen met een vragenlijst. Ik zou het wel willen maar ik ben bang dat ik daar moe van word. Trouwens, ik heb een column, dus die kan ook als zodanig gebruikt worden.
Vraag 1
Bent u bereid van me te houden?
Vraag 2
Mag ik bij u eten als ik honger heb?
Vraag 3
Wilt u vóór me gaan staan als er een vijand op me af komt?
Vraag 4
Wilt u samen met me lachen? En lunchen?
Vraag 5
Kunst is belangrijk. Deze vraag kan alleen met JAZEKER en ja beantwoord worden!
Zelf ben ik bereid als u voor me staat met dit vragenformulier op alles met ja en jazeker te antwoorden. Nu ga ik vertellen waarom kunst zo nodig is en waarom een ziel voedsel behoeft. In aanvang is een ziel zielig. Klein en doorschijnend. Met elk moederskusje wordt het zieltje iets steviger. Vaderskusjes zijn natuurlijk ook nodig, maar daar heb ik geen ervaring mee. Misschien ben ik daarom wel zo’n sukkeltje. En als het zieltje goede muziek hoort gaat het gloeien van plezier. Met muzak daarentegen wordt het dof.
Van schilderkunst gaat de fantasie groeien en de ziel wordt daar rijk van. Rijk op een niet materiële wijze. Rijk als in uiterst gelukkig. Zoals met verliefd zijn en met houden van. Bij poezen gaat dan het spinmechanisme ronken. Bij mensen wordt het hartje warm en groot en danst er iets ondefinieerbaars in de buikstreek. Als u iets bij de enkel voelt, telt dat niet mee. Dat zijn scheuten. Dat komt als je ouder bent. Vooral bij knieën, schouders en nek en soms in de enkel.
Dierenliefde, dat wil zeggen als dieren u lief vinden, geldt ook voor de eeuwigheid. Mijn moeder bijvoorbeeld kon een vlinder op haar vinger laten landen. Als poezen bij u weglopen is dat een veeg teken. Daar moet u dan iets aan doen. Oefenen met beeldig stilzitten is een begin... Als honden u liefhebben kan het zijn dat u lekkere worst heb gegeten, dus het kán wel maar het is niet zeker.
Zelf heb ik met het hoofd van een giraffe op schoot gezeten, ik weet niet of dit telt, want niet iedereen heeft zo’n dier in de tuin. Het was in de dierentuin (vijftig jaar geleden) en ja de giraffe was echt en stonk onverwacht naar wilde dieren.
Hebben wij het al over poëzie gehad? De overtreffende trap van alle kunsten. Ook die moet u liefhebben wilt u ooit een engel kunnen begrijpen, geloof mij. Ook daarvan groeit uw ziel.
Kus
Een kubieke centimeter liefde
gaat een lichtjaar mee
of twee
en een kus
een welgemeende kus reikt
rijkt tot de verste ster
en terug
als onze armen
ons wegen, meten, tillen
dan krullen
onze lippen en tenen
en glimlachen
onze billen
hoor je me als ik roep
vibreert je haar mee
met mijn zinnen
lach je in de wind
speel je buiten
mijn schat
en wanneer kom je binnen
© 2010 Chawwa Wijnberg. Alle rechten voorbehouden
http://www.chawwawijnberg.nl/
©Gavi Mensch
Nederland BV 22-10-2010
Volgens mij hebben we allemaal een ziel. Honden en katten ook want die wil ik wel weer zien in het hierlaters. Muggen mogen van mij eenmalig zijn. Vogels mogen ook tot in de eeuwigheid zingen en dansen in het licht. Of politici een ziel hebben? Het huidig groepje niet, denk ik. Ze hebben geen hart maar een klein portemonneetje, dus denk ik, hebben ze ook geen ziel. Dat hart en ziel verbonden zijn lijkt me evident.. Maar misschien moeten we punten verdienen om te bewijzen dat we geliefd zijn. Je kunt natuurlijk oeverloos van massa’s mensen houden, maar kun je bewijzen dat ze jou ook lief vinden? Ik heb dus ‘t een en ander overwogen. Een individuele enquête doen met een vragenlijst. Ik zou het wel willen maar ik ben bang dat ik daar moe van word. Trouwens, ik heb een column, dus die kan ook als zodanig gebruikt worden.
Vraag 1
Bent u bereid van me te houden?
Vraag 2
Mag ik bij u eten als ik honger heb?
Vraag 3
Wilt u vóór me gaan staan als er een vijand op me af komt?
Vraag 4
Wilt u samen met me lachen? En lunchen?
Vraag 5
Kunst is belangrijk. Deze vraag kan alleen met JAZEKER en ja beantwoord worden!
Zelf ben ik bereid als u voor me staat met dit vragenformulier op alles met ja en jazeker te antwoorden. Nu ga ik vertellen waarom kunst zo nodig is en waarom een ziel voedsel behoeft. In aanvang is een ziel zielig. Klein en doorschijnend. Met elk moederskusje wordt het zieltje iets steviger. Vaderskusjes zijn natuurlijk ook nodig, maar daar heb ik geen ervaring mee. Misschien ben ik daarom wel zo’n sukkeltje. En als het zieltje goede muziek hoort gaat het gloeien van plezier. Met muzak daarentegen wordt het dof.
Van schilderkunst gaat de fantasie groeien en de ziel wordt daar rijk van. Rijk op een niet materiële wijze. Rijk als in uiterst gelukkig. Zoals met verliefd zijn en met houden van. Bij poezen gaat dan het spinmechanisme ronken. Bij mensen wordt het hartje warm en groot en danst er iets ondefinieerbaars in de buikstreek. Als u iets bij de enkel voelt, telt dat niet mee. Dat zijn scheuten. Dat komt als je ouder bent. Vooral bij knieën, schouders en nek en soms in de enkel.
Dierenliefde, dat wil zeggen als dieren u lief vinden, geldt ook voor de eeuwigheid. Mijn moeder bijvoorbeeld kon een vlinder op haar vinger laten landen. Als poezen bij u weglopen is dat een veeg teken. Daar moet u dan iets aan doen. Oefenen met beeldig stilzitten is een begin... Als honden u liefhebben kan het zijn dat u lekkere worst heb gegeten, dus het kán wel maar het is niet zeker.
Zelf heb ik met het hoofd van een giraffe op schoot gezeten, ik weet niet of dit telt, want niet iedereen heeft zo’n dier in de tuin. Het was in de dierentuin (vijftig jaar geleden) en ja de giraffe was echt en stonk onverwacht naar wilde dieren.
Hebben wij het al over poëzie gehad? De overtreffende trap van alle kunsten. Ook die moet u liefhebben wilt u ooit een engel kunnen begrijpen, geloof mij. Ook daarvan groeit uw ziel.
Kus
Een kubieke centimeter liefde
gaat een lichtjaar mee
of twee
en een kus
een welgemeende kus reikt
rijkt tot de verste ster
en terug
als onze armen
ons wegen, meten, tillen
dan krullen
onze lippen en tenen
en glimlachen
onze billen
hoor je me als ik roep
vibreert je haar mee
met mijn zinnen
lach je in de wind
speel je buiten
mijn schat
en wanneer kom je binnen
© 2010 Chawwa Wijnberg. Alle rechten voorbehouden
http://www.chawwawijnberg.nl/
©Gavi Mensch
Nederland BV 22-10-2010
donderdag 21 oktober 2010
Machtige vrouwen.
Macht is niet iets wat je hebt, maar wat je krijgt en macht hoort tijdelijk te zijn.
Ik ken niemand die zijn hele leven machtig is geweest. Wel mensen die lang aan de macht gehouden, of ongewenst, gebleven zijn. Macht is manipulatief zowel voor de machthebber als voor de machtgever. En dus is het een glibberig verschijnsel; voor je het weet ben je de macht weer kwijt en waar diende het dan voor? Tijdelijke macht is eigenlijk zinloos en uiteindelijk is alle macht tijdelijk en dus zinloos?
Ik lees dat Beatrix en Agnes van die machtige vrouwen zijn, maar dat heeft, net zoals bij machtige mannen, meer iets te maken met zwaar op de maag liggen. Beatrix heeft zich onhandig bemoeid met het formeren van deze antipathische regering en Agnes heeft in naam van haar nog overgebleven leden handjeklap gedaan met de werkgevers. Stel dat we acuut hadden mogen beslissen over de macht van deze twee dames, dan zouden de 'beslissingen' er waarschijnlijk anders hebben uitgezien.
En hoe wordt zo'n ranglijst van machtige vrouwen samengesteld? Via een poll gehouden onder de lezers, lezers van wat? Van Opzij? Of via een bureau dat zich gespecialiseerd heeft in het ondervragen van mensen? Van wie dan? Op internet? Op straat? Welke groep was representatief voor de Nederlandse samenleving? En op welk moment? Kortom het zegt me niets.
Beatrix zegt me weinig, ik houd niet zo van geërfde 'doorgeef'baantje. In de tijd dat Beatrix klaargestoomd werd voor het koningschap was er geen tv; internet en sociale media bestonden nog niet en getuige ene Kerstrede, begrijpt zij daar ook niet veel van. Ze mag daar van mij blijven zitten, maar ik vind dat ze per opdracht betaald moet worden, volgens de Balkenendenorm?
Zo puissant rijk als die dame is, zou ze niet onderhouden moeten (willen) worden door 'Het Volk'. Ik heb haar niet gekozen en vind dan ook dat ik niet voor haar hoef te betalen. En wat betreft mijn aversie tegen Agnes: in haar jonge jaren was ik ook jong, ze was toen nog pittig en ik was lid van de vakbond. Nu is ze meer een gesettelde (vakbonds)vrouw die niet meer tot harde protesten in staat is. Mijn lidmaatschap heb ik jaren geleden om die reden opgezegd, de bond vertegenwoordigt mijn belangen niet meer en Agnes dus ook niet. Voor handjeklap heb ik geen vakbond nodig.
De twee machtigste vrouwen van Nederland hebben niets met mij en ik niet met hen.
Natuurlijk lees ik van Opzij alleen de werkelijk interessante artikelen. De (internationale) kranten en opiniebladen spit ik wel door, rijp en rot, papier en digitaal. Veel meningen tegenover elkaar kunnen zetten geeft me de mogelijkheid om mijn eigen mening te vormen en indien nodig te kunnen uitdragen, met argumenten. Gevraagd en ongevraagd. Een stevige discussie helpt om die mening bij te schaven.
Ik heb Beatrix nog nooit horen discussiëren en Agnes al heel lang niet meer. Hun echte mening over de gang van zaken in dit land is voor mij zo helder als koffiedik. En die lijsten van machtige mensen mogen wat mij betreft in de versnipperaar. Wij geven macht weg en zouden daarbij beter moeten nadenken aan wie we die macht schenken, waarom en voor hoelang. Tijden veranderen, maar veel machthebbers blijven te lang 'stil'staan en op hun troon zitten. En zie dan maar dat je ze weer weg krijgt.
Ik heb het niet zo op macht, het werkt te veel ongelijkheid in de hand.
Ben ik nu een anarchiste? Waarschijnlijk wel, ik houd van een democratische beslissing, helaas is de democratie ver te zoeken op dit moment en anarchisme is dus wat mij rest. Ik houd anarchie en anarchisme streng uit elkaar, wanorde heeft ons geleid naar de chaos waar we ons nu in bevinden. Het werd voor mij dus tijd voor anarchisme! Niemand eet daar een boterham minder om en mij geeft het de ruimte om te ageren tegen ongebreidelde macht en sommige machtswellustelingen, die overigens meestal niet van het vrouwelijk geslacht zijn.
U hoort weer van mij.
©Gavi Mensch
Nederland BV, 21-10-2010.
Ik ken niemand die zijn hele leven machtig is geweest. Wel mensen die lang aan de macht gehouden, of ongewenst, gebleven zijn. Macht is manipulatief zowel voor de machthebber als voor de machtgever. En dus is het een glibberig verschijnsel; voor je het weet ben je de macht weer kwijt en waar diende het dan voor? Tijdelijke macht is eigenlijk zinloos en uiteindelijk is alle macht tijdelijk en dus zinloos?
Ik lees dat Beatrix en Agnes van die machtige vrouwen zijn, maar dat heeft, net zoals bij machtige mannen, meer iets te maken met zwaar op de maag liggen. Beatrix heeft zich onhandig bemoeid met het formeren van deze antipathische regering en Agnes heeft in naam van haar nog overgebleven leden handjeklap gedaan met de werkgevers. Stel dat we acuut hadden mogen beslissen over de macht van deze twee dames, dan zouden de 'beslissingen' er waarschijnlijk anders hebben uitgezien.
En hoe wordt zo'n ranglijst van machtige vrouwen samengesteld? Via een poll gehouden onder de lezers, lezers van wat? Van Opzij? Of via een bureau dat zich gespecialiseerd heeft in het ondervragen van mensen? Van wie dan? Op internet? Op straat? Welke groep was representatief voor de Nederlandse samenleving? En op welk moment? Kortom het zegt me niets.
Beatrix zegt me weinig, ik houd niet zo van geërfde 'doorgeef'baantje. In de tijd dat Beatrix klaargestoomd werd voor het koningschap was er geen tv; internet en sociale media bestonden nog niet en getuige ene Kerstrede, begrijpt zij daar ook niet veel van. Ze mag daar van mij blijven zitten, maar ik vind dat ze per opdracht betaald moet worden, volgens de Balkenendenorm?
Zo puissant rijk als die dame is, zou ze niet onderhouden moeten (willen) worden door 'Het Volk'. Ik heb haar niet gekozen en vind dan ook dat ik niet voor haar hoef te betalen. En wat betreft mijn aversie tegen Agnes: in haar jonge jaren was ik ook jong, ze was toen nog pittig en ik was lid van de vakbond. Nu is ze meer een gesettelde (vakbonds)vrouw die niet meer tot harde protesten in staat is. Mijn lidmaatschap heb ik jaren geleden om die reden opgezegd, de bond vertegenwoordigt mijn belangen niet meer en Agnes dus ook niet. Voor handjeklap heb ik geen vakbond nodig.
De twee machtigste vrouwen van Nederland hebben niets met mij en ik niet met hen.
Natuurlijk lees ik van Opzij alleen de werkelijk interessante artikelen. De (internationale) kranten en opiniebladen spit ik wel door, rijp en rot, papier en digitaal. Veel meningen tegenover elkaar kunnen zetten geeft me de mogelijkheid om mijn eigen mening te vormen en indien nodig te kunnen uitdragen, met argumenten. Gevraagd en ongevraagd. Een stevige discussie helpt om die mening bij te schaven.
Ik heb het niet zo op macht, het werkt te veel ongelijkheid in de hand.
Ben ik nu een anarchiste? Waarschijnlijk wel, ik houd van een democratische beslissing, helaas is de democratie ver te zoeken op dit moment en anarchisme is dus wat mij rest. Ik houd anarchie en anarchisme streng uit elkaar, wanorde heeft ons geleid naar de chaos waar we ons nu in bevinden. Het werd voor mij dus tijd voor anarchisme! Niemand eet daar een boterham minder om en mij geeft het de ruimte om te ageren tegen ongebreidelde macht en sommige machtswellustelingen, die overigens meestal niet van het vrouwelijk geslacht zijn.
U hoort weer van mij.
©Gavi Mensch
Nederland BV, 21-10-2010.
dinsdag 19 oktober 2010
Gastcolumn van Koos Dirkse (oud-ziekenhuisdirecteur): Bezorgd om zorg
De marktwerking is als haarlemmerolie voor de zorg ingevoerd.
De concurrentie tussen de ziekenhuizen zou moeten leiden tot een goede kwaliteit van zorg tegen een acceptabele prijs. Voor de prijsstelling van de zorgproducten is de Diagnose Behandel Combinatie (DBC) *) ingevoerd, de rol van de zorgverzekeraars is de inkoop van de zorgproducten tegen een concurrerende prijs geworden en om het helemaal af te maken heeft de overheid besloten de kapitaalslasten voor rekening van het ziekenhuis te laten komen.
Klink(t) of het zo uit deel één uit de cursus basiseconomie komt.
Zorgen over marktwerking:
De werkelijkheid is alleen wat weerbarstiger, want zorg laat zich niet verkopen als het eerste de beste consumentenproduct als bijvoorbeeld een auto. Zo is de concurrentie tussen de ziekenhuizen heel wat kleiner dan gedacht omdat de fusiegolf het aantal ziekenhuizen meestal tot één per verzorgingsgebied heeft gereduceerd. En om nu voor iedere aandoening naar een andere regio te moeten reizen, is nu ook niet bepaald waar een patiënt op zit te wachten. Nee, met die concurrentie valt het heus wel mee. Het marktaandeel van de ziekenhuizen in hun verzorgingsgebied fluctueert namelijk heel wat minder dan werd verwacht. Ik geef als voorbeeld een groot ziekenhuis dat de afgelopen 10 jaar z’n marktaandeel in het verzorgingsgebied met circa 400.000 inwoners continu rond de 80% houdt. En geloof het of niet, dat ziekenhuis staat in de bekende ziekenhuispolls heus niet in de top tien.
Nu denk je misschien, die zorgverzekeraars, die hebben de rol van regievoerder toch gekregen en leggen de ziekenhuizen het vuur aan de schenen? Ach, dat valt nog wel mee. Een gemiddeld ziekenhuis telt snel zo’n 10.000-en soorten DBC’s. Hoe kan een zorgverzekeraar die allemaal beoordelen op kwaliteit en prijs? En daarbij komt dat de ziekenhuizen natuurlijk ook niet gek zijn en de prijzen voor de DBC’s niet te ver uiteen laten lopen. Ja hoor, succes verzekerd!
Bezorgd over de zorg:
De ziekenhuizen hebben echter de smaak van het geld te pakken gekregen en willen winst gaan maken. Willen niet alleen, moeten het ook. Want door die kapitaalslasten zijn ze een risico voor de geldschieters, de banken, geworden. En die beginnen dus te vragen naar een eigen vermogen, dat ze het liefst met het jaar zien groeien. De economen komen als de moderne hofnar de ziekenhuizen binnen om hun kunstjes te vertonen en bestuur en geldschieters te plezieren. In de basis is het kunstje niet eens zo moeilijk. Je kunt meer geld verdienen als je de kosten per product verlaagt en aan de andere kant ook nog eens je uitgaven verlaagt. In de ziekenhuizen is de DBC het product waar ze voor betaald krijgen. Dat product bestaat grofweg uit een diagnose met alle activiteiten die daarvoor zijn uitgevoerd. Per activiteit is er een kostprijs en de som daarvan geeft de kostprijs per DBC. Als je de winst per product wil verhogen kun je de kostprijs verhogen en/of de kostprijs van de activiteit verlagen en/of het aantal activiteiten per DBC beperken.
Zet minder mensen aan het werk en je kostprijs daalt. Dus, als je weer eens leest over ontslag in de ziekenhuizen, vraag je dan eens af wat de echte reden is. Je kunt de kostprijs van een DBC ook verlagen door er minder activiteiten in te stoppen. Waarom zou je immers van een gemiddelde moeten afwijken is de stelregel van menig econoom. Het gemiddelde geeft toch nog steeds voldoende kwaliteit en veiligheid? Mijn vraag is dan altijd: bent u de gemiddelde patiënt? Het is niets anders dan een verschraling van de zorg die volgens het economisch spoorboekje moet worden uitgevoerd en geen rekening houdt met de zorg die de individuele patiënt nu eenmaal vraagt. Kortom: je betaalt meer voor minder!
Ook snijden de ziekenhuizen driftig in hun uitgaven. Als dat kan, moet je dat zeker niet laten. Zo zal niemand er bezwaar tegen hebben als de ziekenhuizen hun inkoopprocedures zo verbeteren dat ze beter kunnen onderhandelen en daarmee besparen. Maar er gebeurt ook iets anders dat minder mooi is voor de patiënten. Pluis de jaarrekeningen van de ziekenhuizen eens na en dan zie je dat er vaak bespaard wordt op investeringen. Dat betekent niets anders dat de apparatuur langzaam maar zeker niet meer state of art is. Nederland loopt echt niet meer voorop in de ontwikkeling in de zorg en is door zijn buurlanden ingehaald. Het is niet voor niets dat zorgverzekeraars contracten afsluiten met hightech ziekenhuizen in onze buurlanden. Onacceptabele besparingen dus in een tijdperk dat de medische technologie bijna dagelijks verbeterd wordt. Je mag, nee moet, als patiënt toch zeker de meest moderne behandelmethode verwachten.
Zorgzaam management?
In een klassiek historisch georganiseerd ziekenhuis waar de dokter het voor het zeggen heeft en de regie over de zorg voert, kom je met zulke kunstjes niet weg. In de moderne organisaties heeft een loodzwaar management de dokter echter naar de achtergrond verdrongen en hem het zwijgen opgelegd. Per maand vergaderen ze duizenden uren over de ene na de andere organisatie- en procesverandering, over communicatie en informatie en over de aanschaf van miljoenen verslindende managementspeeltjes onder het mom van efficiencyverbetering. Dat alles camoufleren ze met een woordgebruik waar de doorsnee patiënt werkelijk niets van zou begrijpen.
En niet alleen de patiënt, maar ook de zorgzame werker aan het bed begrijpt er niets meer van. Ze zijn er toch voor de patiënt en niet voor de steeds verder uitdijende administratie die het verborgen management hen oplegt? Tientallen prestatie-indicatoren moeten ze registreren waarvan het nut meer dan eens wordt betwijfeld. Het is bijna zo ver gekomen dat een professionele fout minder zwaar weegt dan een foutieve registratie. Wat wil je, een professionele fout blijft intern, de uitkomst van een prestatie-indicator wordt gepubliceerd. En een slecht cijfer past niet in het beeld dat de manager over zijn procesinrichting heeft. De zorgpolls van AD en Elsevier worden niet voor niets verslonden door de ziekenhuismanagers. En zo’n management kost natuurlijk ook wat. Maar ach, het is als overhead opgenomen in de kostprijs van de activiteiten dus je ziet er bijna niets van. Daar kunnen verpleegkundigen niet tegenop. Hun kosten zijn veel transparanter en iedere formatie die je snijdt zie je meteen in euro’s. Dat het verpleegkundigen kost, reken maar!
Zorgkosten en zorg:
De conclusie is dat de kosten voor de zorg steeds hoger worden voor steeds minder zorg. Is dat wat we wilden realiseren met het concurrentiemodel? Is het te laat om de zorg nog ten goede te keren? Als ondernemer in de zorg ben ik bezorgd om de zorg.....
*) Een DBC is een weergave van alle activiteiten en verrichtingen die een patiënt in het ziekenhuis doorloopt gedurende een vastgestelde periode. Daaraan hangt een prijskaartje.
Koos Dirkse is oud-ziekenhuisdirecteur en directeur van MediSoft ®
http://www.medisoft.nl/
©Gavi Mensch
Nederland BV
De concurrentie tussen de ziekenhuizen zou moeten leiden tot een goede kwaliteit van zorg tegen een acceptabele prijs. Voor de prijsstelling van de zorgproducten is de Diagnose Behandel Combinatie (DBC) *) ingevoerd, de rol van de zorgverzekeraars is de inkoop van de zorgproducten tegen een concurrerende prijs geworden en om het helemaal af te maken heeft de overheid besloten de kapitaalslasten voor rekening van het ziekenhuis te laten komen.
Klink(t) of het zo uit deel één uit de cursus basiseconomie komt.
Zorgen over marktwerking:
De werkelijkheid is alleen wat weerbarstiger, want zorg laat zich niet verkopen als het eerste de beste consumentenproduct als bijvoorbeeld een auto. Zo is de concurrentie tussen de ziekenhuizen heel wat kleiner dan gedacht omdat de fusiegolf het aantal ziekenhuizen meestal tot één per verzorgingsgebied heeft gereduceerd. En om nu voor iedere aandoening naar een andere regio te moeten reizen, is nu ook niet bepaald waar een patiënt op zit te wachten. Nee, met die concurrentie valt het heus wel mee. Het marktaandeel van de ziekenhuizen in hun verzorgingsgebied fluctueert namelijk heel wat minder dan werd verwacht. Ik geef als voorbeeld een groot ziekenhuis dat de afgelopen 10 jaar z’n marktaandeel in het verzorgingsgebied met circa 400.000 inwoners continu rond de 80% houdt. En geloof het of niet, dat ziekenhuis staat in de bekende ziekenhuispolls heus niet in de top tien.
Bezorgd over de zorg:
De ziekenhuizen hebben echter de smaak van het geld te pakken gekregen en willen winst gaan maken. Willen niet alleen, moeten het ook. Want door die kapitaalslasten zijn ze een risico voor de geldschieters, de banken, geworden. En die beginnen dus te vragen naar een eigen vermogen, dat ze het liefst met het jaar zien groeien. De economen komen als de moderne hofnar de ziekenhuizen binnen om hun kunstjes te vertonen en bestuur en geldschieters te plezieren. In de basis is het kunstje niet eens zo moeilijk. Je kunt meer geld verdienen als je de kosten per product verlaagt en aan de andere kant ook nog eens je uitgaven verlaagt. In de ziekenhuizen is de DBC het product waar ze voor betaald krijgen. Dat product bestaat grofweg uit een diagnose met alle activiteiten die daarvoor zijn uitgevoerd. Per activiteit is er een kostprijs en de som daarvan geeft de kostprijs per DBC. Als je de winst per product wil verhogen kun je de kostprijs verhogen en/of de kostprijs van de activiteit verlagen en/of het aantal activiteiten per DBC beperken.
Zet minder mensen aan het werk en je kostprijs daalt. Dus, als je weer eens leest over ontslag in de ziekenhuizen, vraag je dan eens af wat de echte reden is. Je kunt de kostprijs van een DBC ook verlagen door er minder activiteiten in te stoppen. Waarom zou je immers van een gemiddelde moeten afwijken is de stelregel van menig econoom. Het gemiddelde geeft toch nog steeds voldoende kwaliteit en veiligheid? Mijn vraag is dan altijd: bent u de gemiddelde patiënt? Het is niets anders dan een verschraling van de zorg die volgens het economisch spoorboekje moet worden uitgevoerd en geen rekening houdt met de zorg die de individuele patiënt nu eenmaal vraagt. Kortom: je betaalt meer voor minder!
Ook snijden de ziekenhuizen driftig in hun uitgaven. Als dat kan, moet je dat zeker niet laten. Zo zal niemand er bezwaar tegen hebben als de ziekenhuizen hun inkoopprocedures zo verbeteren dat ze beter kunnen onderhandelen en daarmee besparen. Maar er gebeurt ook iets anders dat minder mooi is voor de patiënten. Pluis de jaarrekeningen van de ziekenhuizen eens na en dan zie je dat er vaak bespaard wordt op investeringen. Dat betekent niets anders dat de apparatuur langzaam maar zeker niet meer state of art is. Nederland loopt echt niet meer voorop in de ontwikkeling in de zorg en is door zijn buurlanden ingehaald. Het is niet voor niets dat zorgverzekeraars contracten afsluiten met hightech ziekenhuizen in onze buurlanden. Onacceptabele besparingen dus in een tijdperk dat de medische technologie bijna dagelijks verbeterd wordt. Je mag, nee moet, als patiënt toch zeker de meest moderne behandelmethode verwachten.
Zorgzaam management?
In een klassiek historisch georganiseerd ziekenhuis waar de dokter het voor het zeggen heeft en de regie over de zorg voert, kom je met zulke kunstjes niet weg. In de moderne organisaties heeft een loodzwaar management de dokter echter naar de achtergrond verdrongen en hem het zwijgen opgelegd. Per maand vergaderen ze duizenden uren over de ene na de andere organisatie- en procesverandering, over communicatie en informatie en over de aanschaf van miljoenen verslindende managementspeeltjes onder het mom van efficiencyverbetering. Dat alles camoufleren ze met een woordgebruik waar de doorsnee patiënt werkelijk niets van zou begrijpen.
En niet alleen de patiënt, maar ook de zorgzame werker aan het bed begrijpt er niets meer van. Ze zijn er toch voor de patiënt en niet voor de steeds verder uitdijende administratie die het verborgen management hen oplegt? Tientallen prestatie-indicatoren moeten ze registreren waarvan het nut meer dan eens wordt betwijfeld. Het is bijna zo ver gekomen dat een professionele fout minder zwaar weegt dan een foutieve registratie. Wat wil je, een professionele fout blijft intern, de uitkomst van een prestatie-indicator wordt gepubliceerd. En een slecht cijfer past niet in het beeld dat de manager over zijn procesinrichting heeft. De zorgpolls van AD en Elsevier worden niet voor niets verslonden door de ziekenhuismanagers. En zo’n management kost natuurlijk ook wat. Maar ach, het is als overhead opgenomen in de kostprijs van de activiteiten dus je ziet er bijna niets van. Daar kunnen verpleegkundigen niet tegenop. Hun kosten zijn veel transparanter en iedere formatie die je snijdt zie je meteen in euro’s. Dat het verpleegkundigen kost, reken maar!
Zorgkosten en zorg:
De conclusie is dat de kosten voor de zorg steeds hoger worden voor steeds minder zorg. Is dat wat we wilden realiseren met het concurrentiemodel? Is het te laat om de zorg nog ten goede te keren? Als ondernemer in de zorg ben ik bezorgd om de zorg.....
*) Een DBC is een weergave van alle activiteiten en verrichtingen die een patiënt in het ziekenhuis doorloopt gedurende een vastgestelde periode. Daaraan hangt een prijskaartje.
Koos Dirkse is oud-ziekenhuisdirecteur en directeur van MediSoft ®
http://www.medisoft.nl/
©Gavi Mensch
Nederland BV
maandag 11 oktober 2010
Nog een keer over klederdrachten.
Vaders die hun dochters dwingen om een hoofdbedekking te dragen, of wat erger is, om te trouwen met een relatief vreemde man, worden in het volgende kabinet opgespoord en krijgen geheel volgens de traditie billenkoek en/of gevangenisstraf. Toch?
Reken maar dat de hoedenwinkels in de Bijbelbelt daar niet blij mee gaan zijn. Heb je een romantische uitschieter met je langgerokte vriendinnetje en wordt deze zwanger, dan moet je met haar trouwen tot de dood je scheidt van je schoonvader. Alleen onderhoudsplicht is er daar niet bij. And if not, dan kun je beter naar Australië vertrekken, want de Bijbelgemeenschap kijkt dwars door je heen vanaf dat moment. Dat heet bij mij een gedwongen huwelijk en het lijkt me vergelijkbaar met levenslang. Verder heeft de reeds zwangere haar verplichtingen: een flinke kinderschare produceren, een die niet uit het IVF systeem rolt. Gedwongen sex ook nog dus. Bovendien is het 'not done' om bij een andere dan een geloofsgenoot te gaan winkelen of diensten te kopen. Zo houdt men de economie binnen het eigen paradijs op aarde draaiende.
Over het paapse systeem ga ik me niet meer buigen, daar wordt de maffia me te gevaarlijk. Het Vaticaanse wast behalve geld ook religieuze Curricula wit en heeft een eigen rechtssysteem: veroordeling gebeurt door middel van doofpotting of herplaatsing. Ook hier worden vrouwen verplicht uitgehuwelijkt, maar dan aan een niet alleen onbekende, maar zelfs onzichtbare man. Ja, hun God is een man. Ik kan me geen bruidjes voorstellen van Mevrouw God in de Katholieke kerk. En zie dan maar weer eens dat je van zo iemand afkomt als het niet een bevredigend huwelijk blijkt te zijn. Er worden nog steeds meisjes geronseld voor deze praktijken en ook zij krijgen een hoofddoek. De jongens die met God trouwen noemt men priesters krijgen vlug vrouwenkledij aangemeten zodat het niet lijkt alsof hun God ook met mannen trouwt. Verder mogen zij dan doen waar ze zin in hebben.
Over de Joods orthodoxe dames met verplicht kaalgeschoren hoofdjes die zij bedekken met pruik (?) en daarbovenop vaak nog een hoofddeksel, hoor ik trouwens niemand. Wie zegt mij dat die vrouw op de pasfoto niet elke dag van haarkleur verandert?
Ook ene Greet is hiervan een schrijnend voorbeeld, identiteitsverwisselingen door verandering van haarkleur zou mogelijk kunnen zijn, ware het niet dat Greet herkenbaar is aan wat ze uitkraamt.
Wat een geneuzel toch over klederdrachten en wat een bemoeienissen van veelal buitenstaanders. Ik heb er tot nu toe geen zinnig woord over gehoord, dat zal wel komen omdat het gezever over hoofddoekjes een prima aandachtafleider is van de werkelijke autochtone politieke zaken.
Het optreden van een mevrouw van een (toch niet zo linkse) partij bij zoiets als 'Jannen' (radioprogramma van laag allooi) heeft voor mij haar geloofwaardigheid op een nog lager pitje gezet. De uitgebreide redevoering die zij daags ervoor hield was al om buikpijn van te krijgen.
Ik bepaal als linkse vrouw zelf wel wat ik doe of niet met religies, niemand gaat mijn ideeën bepalen, is tie duidelijk?
In het geval dat wetgeving niet gunstig uit pakt voor een bepaalde bevolkingsgroep, ga ik oproepen tot nog meer burgerlijke ongehoorzaamheid.
In Rotterdam zaten op een bepaald moment ook autochtone meisjes met hoofddoek achter de kassa, zoiets.... ;-))
©Gavi Mensch
Nederland BV, 11-10-2010
Reken maar dat de hoedenwinkels in de Bijbelbelt daar niet blij mee gaan zijn. Heb je een romantische uitschieter met je langgerokte vriendinnetje en wordt deze zwanger, dan moet je met haar trouwen tot de dood je scheidt van je schoonvader. Alleen onderhoudsplicht is er daar niet bij. And if not, dan kun je beter naar Australië vertrekken, want de Bijbelgemeenschap kijkt dwars door je heen vanaf dat moment. Dat heet bij mij een gedwongen huwelijk en het lijkt me vergelijkbaar met levenslang. Verder heeft de reeds zwangere haar verplichtingen: een flinke kinderschare produceren, een die niet uit het IVF systeem rolt. Gedwongen sex ook nog dus. Bovendien is het 'not done' om bij een andere dan een geloofsgenoot te gaan winkelen of diensten te kopen. Zo houdt men de economie binnen het eigen paradijs op aarde draaiende.
Over het paapse systeem ga ik me niet meer buigen, daar wordt de maffia me te gevaarlijk. Het Vaticaanse wast behalve geld ook religieuze Curricula wit en heeft een eigen rechtssysteem: veroordeling gebeurt door middel van doofpotting of herplaatsing. Ook hier worden vrouwen verplicht uitgehuwelijkt, maar dan aan een niet alleen onbekende, maar zelfs onzichtbare man. Ja, hun God is een man. Ik kan me geen bruidjes voorstellen van Mevrouw God in de Katholieke kerk. En zie dan maar weer eens dat je van zo iemand afkomt als het niet een bevredigend huwelijk blijkt te zijn. Er worden nog steeds meisjes geronseld voor deze praktijken en ook zij krijgen een hoofddoek. De jongens die met God trouwen noemt men priesters krijgen vlug vrouwenkledij aangemeten zodat het niet lijkt alsof hun God ook met mannen trouwt. Verder mogen zij dan doen waar ze zin in hebben.
Over de Joods orthodoxe dames met verplicht kaalgeschoren hoofdjes die zij bedekken met pruik (?) en daarbovenop vaak nog een hoofddeksel, hoor ik trouwens niemand. Wie zegt mij dat die vrouw op de pasfoto niet elke dag van haarkleur verandert?
Ook ene Greet is hiervan een schrijnend voorbeeld, identiteitsverwisselingen door verandering van haarkleur zou mogelijk kunnen zijn, ware het niet dat Greet herkenbaar is aan wat ze uitkraamt.
Wat een geneuzel toch over klederdrachten en wat een bemoeienissen van veelal buitenstaanders. Ik heb er tot nu toe geen zinnig woord over gehoord, dat zal wel komen omdat het gezever over hoofddoekjes een prima aandachtafleider is van de werkelijke autochtone politieke zaken.
Het optreden van een mevrouw van een (toch niet zo linkse) partij bij zoiets als 'Jannen' (radioprogramma van laag allooi) heeft voor mij haar geloofwaardigheid op een nog lager pitje gezet. De uitgebreide redevoering die zij daags ervoor hield was al om buikpijn van te krijgen.
Ik bepaal als linkse vrouw zelf wel wat ik doe of niet met religies, niemand gaat mijn ideeën bepalen, is tie duidelijk?
In het geval dat wetgeving niet gunstig uit pakt voor een bepaalde bevolkingsgroep, ga ik oproepen tot nog meer burgerlijke ongehoorzaamheid.
In Rotterdam zaten op een bepaald moment ook autochtone meisjes met hoofddoek achter de kassa, zoiets.... ;-))
©Gavi Mensch
Nederland BV, 11-10-2010
zondag 10 oktober 2010
Over politieke winden en andere windmolens
wind je niet op
opwinding van opgewonden
een opwindend spel
een wind laten, onomwonden
een uur in de wind stinken
winderig weer
wéér winderig zijn
met wind in de zeilen
tegen de wind in gaan
de wind uit de zeilen nemen
toch wind mee hebben
voor de wind gaan
vóór de wind gaan
voor de wind gáán
de wind van voren krijgen
dat in de wind slaan
wind in de rug hebben
door weer en wind
uit de wind
van de wind leven
in weer en wind
de wind eronder hebben
de wind gaat liggen
de wind steekt op.
Met alle winden mee waaien
Oh, waait de wind uit die hoek?
©Gavi Mensch
Nederland BV 10-10-10
opwinding van opgewonden
een opwindend spel
een wind laten, onomwonden
een uur in de wind stinken
winderig weer
wéér winderig zijn
met wind in de zeilen
tegen de wind in gaan
de wind uit de zeilen nemen
toch wind mee hebben
voor de wind gaan
vóór de wind gaan
voor de wind gáán
de wind van voren krijgen
dat in de wind slaan
wind in de rug hebben
door weer en wind
uit de wind
van de wind leven
in weer en wind
de wind eronder hebben
de wind gaat liggen
de wind steekt op.
Met alle winden mee waaien
Oh, waait de wind uit die hoek?
©Gavi Mensch
Nederland BV 10-10-10
woensdag 6 oktober 2010
Stealing time
I'm stealing time
from the future
so I can do today
what I maybe
may be
wont be able to do
time ahead
I’ll steel hours from a clock
hours of justice
extra minutes
additions
and I'll discount them
later
when I no longer will be
I’ll steel my face
from the mirror
I turn my hair grey
draw wrinkles
so I'll recognize
old age
being young
I’ll steel time from time
image from picture
I triplicate
and go along
on my way
without fear
of loosing
Time flies.......
©Gavi Mensch
Uit mijn dag-boek: Vette klei en rode aarde©.
'Robo tiempo al futuro' (2002, Jerez).
translated January 2008, Rotterdam
from the future
so I can do today
what I maybe
may be
wont be able to do
time ahead
I’ll steel hours from a clock
hours of justice
extra minutes
additions
and I'll discount them
later
when I no longer will be
I’ll steel my face
from the mirror
I turn my hair grey
draw wrinkles
so I'll recognize
old age
being young
I’ll steel time from time
image from picture
I triplicate
and go along
on my way
without fear
of loosing
Time flies.......
©Gavi Mensch
Uit mijn dag-boek: Vette klei en rode aarde©.
'Robo tiempo al futuro' (2002, Jerez).
translated January 2008, Rotterdam
zondag 3 oktober 2010
Gast Column: Brief van mijn vriendin M. Niks Godwin!
Brief van mijn vriendin M. in Duitsland over Nazi-erfenis: in het Duits, leesbaar en begrijpelijk!
Enkele citaten:
" Zwischen Tendenz und Nazi-Politik ist ein gewaltiger Unterschied. In allen anderen Ländern Europas gibt es Tendenzen, grosse Ausnahmen sind Deutschland und Frankreich: in beiden Ländern wird bereits Politik im Sinne von Hitler betrieben.
In Deutschland ist es eine verschwindend geringe Minderheit von Menschen, die sich gegen Neo-Nazis wehren. Diese Typen haben aber nichts mit den bereits Regierenden zu tun. Diese Nazis hier sind nicht neu. Sie haben bereits nach dem Krieg wieder höchste Ämter besetzt und ihre Enkel in diesem Sinne auch wieder erzogen. Die Alliierten haben das ganze auch noch unterstützt. So lange es Grenzen gab und Deutschland noch "bewacht" wurde, mag das ja funktioniert haben. Als dann aber die Globalisierung (Freihandel) fortschritt, die Grenzen fielen, funktionierte das nicht mehr, weil das Regieren von mächtigen Konzernen übernommen wurde.
Die gesamte Politik in Deutschland, insbesondere die Sozialpolitik, die von anderen Ländern so gerne als Vorbild genommen wird, wurde bereits genau so unter Hitler betrieben. In Deutschland gibt es mehr als 15 Milliionen Menschen, die unter dem Existenzminimum leben. Offiziell gibt es hier aber nur 3 Millionen Arbeitslose. Dies sind aber nur diejenigen, die das sog. Arbeitslosengeld I erhalten. Dazu kommen die zuvor 15 Millionen, die das sog. Arbeitslosengeld II (Sozialhilfe für eine Person ca. 600 EUR pro Monat) erhalten und nochmals 5 Millionen deren Gehalt nicht zum Leben reicht und deshalb zusätzlich noch Sozialhilfe beantragen müssen. Von Hartz IV hast du doch sicherlich schon gelesen?
Es gibt auch keinen Boom am Arbeitsmarkt, da in Deutschland die Zwangsarbeit eingeführt wurde: wer "Hartz IV" (Arbeitslosengeld II) erhält, wird gezwungen für 1 EUR pro Stunde oder sogar für 0 EUR zu arbeiten, egal welche Qualifikation er hat. Darunter fallen auch Akademiker, Facharbeiter usw. Die Menschen, die gar keine Ausbildung haben und auch aus welchen Gründen nicht arbeiten können, sind alle zusammen noch nicht einmal 1 Million.
Das gesamte Renten- und Gesundheitssystem basiert auf Vorlagen aus der Nazizeit. Das ist Fakt und wurde bereits von Historikern und Sozialprofessoren belegt. Es interessiert niemanden, weil die Deutschen ein Volk der Untertanen sind und sich noch nie gewehrt haben und sich nie wehren werden! Es gab hier noch nie eine Revolution. Hier wurde auch noch nie für eine Demokratie gekämpft, sie wurde den Deutschen einfach übergestülpt. Sie sind daran gewöhnt, dass man ihnen sagt, was sie zu tun oder zu lassen haben. Mit allem was darüber hinaus geht, sind Deutsche überfordert.
Die Polen haben Merkel mal als weiblichen Hitler dargestellt und sie auch so genannt und damit grosse Empörung ausgelöst. Sie haben absolut recht damit gehabt. Mit dieser Meinung stehe ich nicht alleine da."
----------------
"Wilders ist ein Idiot, aber weit davon entfernt ein "richtiger Nazi" zu sein. Diese handeln ganz anders und in Deutschland kaum noch von den "Linken" zu unterscheiden. Sie imitieren die Sprache, ihr Auftreten usw. und vergiften so das ganze Land wie es bereits unter Hitler der Fall war. Auch damals sind alle ringsherum erst mal darauf hereingefallen und haben sich von der "erfolgreichen" deutschen Politik blenden lassen. Du kannst sicher sein, dass Deutschland wieder einmal die Macht innerhalb ganz Europas an sich reissen will und dadurch, dass es keine Grenzzäune mehr gibt, dürfte es schwierig sein dies zu verhindern.
Das nur in Kürze, damit du verstehst warum wir aus Deutschland weg wollen. Dies wiederum ist als Deutscher nicht ganz so einfach: die Vorurteile gegenüber Deutschen haben ja durchaus ihre Berechtigung. Wer holt sich schon freiwillig Nazis ins Land? In Bewerbungen kann man schlecht reinschreiben, dass man aus Deutschland weg will, weil hier Nazis regieren...
In deinen Blog werde ich bestimmt auch mal meine Meinung dazu abgeben :-) Bei dir in den Niederlanden mag es zutreffen, dass die "good voices" in der Mehrheit sind, hier definitiv nicht; siehe auch Sarrazin, der sehr grosse Zustimmung findet "
De mening van M. nu dus hier op mijn blog.
Godwin commentaartjes zijn niet gewenst.
De tijd zal het helaas laten zien, het leren doen we blijkbaar nooit
Wordt vervolgd……
©Gavi Mensch
Nederland BV 3-10-2010
UPDATE: 24-8-2012 Immer gerade aus, we zijn er bijna? .
Enkele citaten:
" Zwischen Tendenz und Nazi-Politik ist ein gewaltiger Unterschied. In allen anderen Ländern Europas gibt es Tendenzen, grosse Ausnahmen sind Deutschland und Frankreich: in beiden Ländern wird bereits Politik im Sinne von Hitler betrieben.
In Deutschland ist es eine verschwindend geringe Minderheit von Menschen, die sich gegen Neo-Nazis wehren. Diese Typen haben aber nichts mit den bereits Regierenden zu tun. Diese Nazis hier sind nicht neu. Sie haben bereits nach dem Krieg wieder höchste Ämter besetzt und ihre Enkel in diesem Sinne auch wieder erzogen. Die Alliierten haben das ganze auch noch unterstützt. So lange es Grenzen gab und Deutschland noch "bewacht" wurde, mag das ja funktioniert haben. Als dann aber die Globalisierung (Freihandel) fortschritt, die Grenzen fielen, funktionierte das nicht mehr, weil das Regieren von mächtigen Konzernen übernommen wurde.
Die gesamte Politik in Deutschland, insbesondere die Sozialpolitik, die von anderen Ländern so gerne als Vorbild genommen wird, wurde bereits genau so unter Hitler betrieben. In Deutschland gibt es mehr als 15 Milliionen Menschen, die unter dem Existenzminimum leben. Offiziell gibt es hier aber nur 3 Millionen Arbeitslose. Dies sind aber nur diejenigen, die das sog. Arbeitslosengeld I erhalten. Dazu kommen die zuvor 15 Millionen, die das sog. Arbeitslosengeld II (Sozialhilfe für eine Person ca. 600 EUR pro Monat) erhalten und nochmals 5 Millionen deren Gehalt nicht zum Leben reicht und deshalb zusätzlich noch Sozialhilfe beantragen müssen. Von Hartz IV hast du doch sicherlich schon gelesen?
Es gibt auch keinen Boom am Arbeitsmarkt, da in Deutschland die Zwangsarbeit eingeführt wurde: wer "Hartz IV" (Arbeitslosengeld II) erhält, wird gezwungen für 1 EUR pro Stunde oder sogar für 0 EUR zu arbeiten, egal welche Qualifikation er hat. Darunter fallen auch Akademiker, Facharbeiter usw. Die Menschen, die gar keine Ausbildung haben und auch aus welchen Gründen nicht arbeiten können, sind alle zusammen noch nicht einmal 1 Million.
Das gesamte Renten- und Gesundheitssystem basiert auf Vorlagen aus der Nazizeit. Das ist Fakt und wurde bereits von Historikern und Sozialprofessoren belegt. Es interessiert niemanden, weil die Deutschen ein Volk der Untertanen sind und sich noch nie gewehrt haben und sich nie wehren werden! Es gab hier noch nie eine Revolution. Hier wurde auch noch nie für eine Demokratie gekämpft, sie wurde den Deutschen einfach übergestülpt. Sie sind daran gewöhnt, dass man ihnen sagt, was sie zu tun oder zu lassen haben. Mit allem was darüber hinaus geht, sind Deutsche überfordert.
Die Polen haben Merkel mal als weiblichen Hitler dargestellt und sie auch so genannt und damit grosse Empörung ausgelöst. Sie haben absolut recht damit gehabt. Mit dieser Meinung stehe ich nicht alleine da."
----------------
"Wilders ist ein Idiot, aber weit davon entfernt ein "richtiger Nazi" zu sein. Diese handeln ganz anders und in Deutschland kaum noch von den "Linken" zu unterscheiden. Sie imitieren die Sprache, ihr Auftreten usw. und vergiften so das ganze Land wie es bereits unter Hitler der Fall war. Auch damals sind alle ringsherum erst mal darauf hereingefallen und haben sich von der "erfolgreichen" deutschen Politik blenden lassen. Du kannst sicher sein, dass Deutschland wieder einmal die Macht innerhalb ganz Europas an sich reissen will und dadurch, dass es keine Grenzzäune mehr gibt, dürfte es schwierig sein dies zu verhindern.
Das nur in Kürze, damit du verstehst warum wir aus Deutschland weg wollen. Dies wiederum ist als Deutscher nicht ganz so einfach: die Vorurteile gegenüber Deutschen haben ja durchaus ihre Berechtigung. Wer holt sich schon freiwillig Nazis ins Land? In Bewerbungen kann man schlecht reinschreiben, dass man aus Deutschland weg will, weil hier Nazis regieren...
In deinen Blog werde ich bestimmt auch mal meine Meinung dazu abgeben :-) Bei dir in den Niederlanden mag es zutreffen, dass die "good voices" in der Mehrheit sind, hier definitiv nicht; siehe auch Sarrazin, der sehr grosse Zustimmung findet "
De mening van M. nu dus hier op mijn blog.
Godwin commentaartjes zijn niet gewenst.
De tijd zal het helaas laten zien, het leren doen we blijkbaar nooit
Wordt vervolgd……
©Gavi Mensch
Nederland BV 3-10-2010
UPDATE: 24-8-2012 Immer gerade aus, we zijn er bijna? .
mij snoer je de mond niet
moe word ik ervan
en moedeloos soms
van braller en blaaskaak
met nieuwe mening
die niet eigen is
maar geleend en
ongenuanceerd
woorden klakkeloos
en zinloos herhaald
woorden van anderen
een verkleedpartij
verbaal ontdaan van
argumenten
verering van de susser
die niet begrijpt
verkapte domheid
onwetendheid
godwin is godwin
maar hitler is nog
lang niet dood!
en mij snoer je
de mond niet
©Gavi Mensch
Nederland BV 2-10-10
en moedeloos soms
van braller en blaaskaak
met nieuwe mening
die niet eigen is
maar geleend en
ongenuanceerd
woorden klakkeloos
en zinloos herhaald
woorden van anderen
een verkleedpartij
verbaal ontdaan van
argumenten
verering van de susser
die niet begrijpt
verkapte domheid
onwetendheid
godwin is godwin
maar hitler is nog
lang niet dood!
en mij snoer je
de mond niet
©Gavi Mensch
Nederland BV 2-10-10