A Paco de Lucia con amor y en memoria

                                          PACO DE LUCÍA

rest in music

Algeciras, 21 december 1947 - Cancun, 25 februari 2014

Flamenco 'nuevo'

Entre Dos Aguas

Flamenco, Por Bulerias

Entre dos aquas

escuchando, listening.....

Clásico: 

Concierto de Aranjuez

Capricho Arabe:

Documental

en Castellano

1.5 hrs  

Tocaba en la pelicula de Carlos Saura, "Carmen"

artículo en el País 

artikel in de Volkskrant

artikel in het Parool

article in the Independent

No lo digo muy a menudo pero a este artista glorioso como fue Paco de Lucía le echaré mucho de menos. 'Crecí' en la cultura Española con él, en Jerez, en Andalucía, era el mejor embajador de flamenco y de música de guitarra flamenca.

Descansa en Música,Paco.

Gavi Mensch

Paises Bajos, 26-2-2014.

.

Wel spelen geen brood

Ik wil best geloven dat veel mensen de (weinig) Olympische Spelen gevolgd hebben. Wij hadden onderling een afspraak gemaakt voor een  boycot vanwege Russische schending van de mensenrechten en hebben dus niet gekeken.

Maar de NOS rekent tot het aantal kijkers waarschijnlijk ook diegenen die naar het journaal gekeken hebben dmv de dagelijkse opdringerigheid van de sportredactie van de NOS.

Hieronder een bericht: met wat markeringen  van ondergetekende; de stijl en schrijffoutjes heb ik maar zo gelaten.

De olympische site van de NOS heeft een recordaantal bezoekers getrokken van 6,1 miljoen mensen.

Op televisie volgden 14 miljoen Nederlanders het evenement. Dat betekent dat 91 procent van de Nederlanders van zes jaar en ouder ten minste vijf minuten zonder onderbreking heeft gekeken. En opmerkelijk is dat evenveel vrouwen als mannen de prestaties van de olympische sporters volgden.

Even een adempauze, spreekt hier de NSA? Mag ik even weten hoe men daar aan dit vreemde cijferwerk komt?

NOS-directeur Jan de Jong kijkt tevreden terug op het evenement. "Bijna de hele Nederlandse bevolking heeft naar de Olympische Spelen gekeken bij de NOS. Publieker ga je het niet krijgen." Volgens De Jong heeft de afdeling Sport fantastisch werk geleverd. Met een kleine groep mensen, vergeleken met buitenlandse omroepen.

Schaatsploeg

De Nederlandse schaatsploeg hield mensen van hun werk. Naar de schaatsonderdelen die onder werktijd werden uitgezonden, keken gemiddeld 2,2 miljoen mensen. Behalve wedstrijden van het Nederlands elftal tijdens een Europees- of Wereldkampioenschap trok het afgelopen decennium geen enkel middagprogramma zoveel kijkers.

Bovenstaande hoort tot de afdeling brood en spelen, dat is duidelijk. En niet meer zeuren over crisis als mensen onder werktijd (welke werktijd, die van 9 tot 5?) sport kijken.

De kijkpiek was op zondag 16 februari om 16.33 uur, direct na de even sensationele als verrassende winst van Jorien ter Mors op de 1500 meter schaatsen bij vrouwen. Toen keken er 4,8 miljoen mensen.

Studio Sportwinter

Ook het dagelijkse avondprogramma NOS Studio Sportwinter werd goed bekeken. Gemiddeld 1,7 miljoen mensen keken naar het programma dat gepresenteerd werd door Henry Schut en Erben Wennemars.

In totaal deed de NOS op televisie 230 uur verslag van de Spelen in Sotsji.

En hoeveel uur over Kiev, Syrië en waarom geen uitgebreid verslag van alle gepleegde fraudes door politici en ambtenarij, door instellingen en pensioenfondsen om er maar een paar te noemen????

Dat heeft niemands interesse? Ik weet het nog zo net niet. Doe eens de 24 uur van Hollands graaiwerk inclusief de behaalde resultaten en de medailles en daarna eens optellen hoeveel kijkers er waren????

Livestreams

De kijkpiek van de livestreams op internet was op 18 februari. Een recordaantal van 230.000 kijkers volgde toen de 10 kilometer schaatsen voor mannen via de stream.

Per klik gemeten? Of geld aan en uit en weer aanklikken ook?

Ook maakten veel mensen gebruik van hun smartphone of tablet om het olympische nieuws te volgen. De NOS-app werd 250.000 keer extra gedownload en het gebruik per dag verdubbelde ten opzichte van de maand januari.

Extra? Is er nog iemand die werkt in dit land?

En dan, waar was u  op deze momenten? Is big brother hier blij mee? Heeft de AIVD er iets aan, of de rijksrecherche?  Zomaar wat vragen over onderstaande gegevens.

Top 5 best bekeken schaatsonderdelen:

(Gemiddelden over de hele middag, dus alle ritten)

-22-02: Teamachtervolging vrouwen: 4.137.000 kijkers

-16-02: 1500 meter vrouwen: 3.932.000 kijkers

-22-02: Teamachtervolging mannen: 3.911.000 kijkers

-19-02: 3 kilometer vrouwen: 3.743.000 kijkers

-15-02: 1500 meter mannen: 3.720.000 kijkers

Top 5 best bekeken andere onderdelen:

-07-02: Openingsceremonie: 3.449.000 kijkers

-22-02: Skiën slalom mannen: 3.248.000 kijkers

-23-02: Sluitingsceremonie: 3.149.000 kijkers

-09-02: Kunstrijden landenteams: 2.880.000 kijkers

-21-02: Shorttrack 1 km vrouwen: 2.652.000 kijkers

Kortom, bij elke keer dat iemand zich afvraagt hoe het toch komt dat Nederland van alle voetstukken is afgevallen, op het gebied van eerlijkheid, transparantie en inzet, van zorg en onderwijs en hoe het komt dat voedselbanken het allemaal niet aangesleept krijgen ( oh, schandelijke overheid) kan ik in ieder geval voor een deel terug verwijzen naar de Olympische Spelen en het cijferwerk van de NOS.

©Gavi Mensch

Maastricht, 24-2-2014

Bron: NOS

http://nos.nl/artikel/615666-61-miljoen-kijkers-olympische-site.html

Anna, 22 februari 1894

Voor mijn kleinkinderen.

Op 22 februari, maar dan in 1894, 120 jaar geleden op de dag af, werd mijn allerliefste grootmoeder Anna geboren.

 Ik noemde haar behalve Oma ook wel Anna, zoals mijn grootvader dat deed. Oma zei daar nooit iets van. Ook mijn vader noemde zijn schoonmoeder Anna, ik heb hem nooit moeder horen zeggen tegen haar. 

Ze werd geboren in een redelijk groot onderwijzersgezin. Haar vader werd door de familie Opa met de baard of Opa van het Beverwijcksplein genoemd.  
Mijn ouderlijk huis grensde aan de achterkant ook aan dat plein, het was nooit bij me opgekomen dat mijn vader mijn moeder misschien wel had leren kennen op het plein.

Mijn Oma woonde met met mijn Friese Opa in Zwijndrecht, waar beiden ook onderwijzers waren geweest. Het huis waar ze zo lang woonden staat er nog, het huis met het luik in de vloer voor de onderduikers en met de kast op de slaapkamer met een dubbele wand voor de pamfletten.  Ik was graag bij mijn grootouders, liever dan thuis denk ik nu wel eens.  

Anna en ik hebben behalve een miljoen andere zaken iets heel belangrijks gemeen. We speelden allebei op dat Beverwijcksplein, dat achter mijn ouderlijk huis lag en een uitstekende speelplek was. Ik leerde daar rolschaatsen met Jetje S. die veel mooiere rolschaatsen had als ik en heel vaak patat at, terwijl ik veel andijvie moest eten en dure levertraan met sinaasappelsmaak kreeg.
Ik begreep toen nog niet dat het of of is en niet en en.

Mijn knieën heb ik daar kapot gevallen op dat plein en zo ook de mooie Gerzon maillots die in van mijn grootmoeder kreeg. Er was 'een Gerzon' in Dordrecht maar mijn grootmoeder vond die in Rotterdam prettiger, een goed excuus bovendien om met haar kleindochter, moi, op de trein te stappen en er een 'daagje' van te maken. 

Een uitje waar meestal ook een bezoek aan de Cineac aan vast zat, de doorlopende voorstelling en natuurlijk het Polygoon-journaal; televisie hadden we nog niet en Anna was verzot op het nieuws.  

Daarna was Ruteck's aan de beurt op de lijnbaan. Een echte tearoom waar je een taartje van de schaal mocht kiezen, een merengueachtige 'nattezoen' voor Oma en een vierkant cakeje met marsepein voor mij. Serveersters in het zwart met witte schortjes en gesteven kanten kapjes op. 



De televisie was voor haar een welkome afleiding. Mijn grootvader was voor de oorlog al doof door een ongeluk en gaf hele dagen les, schriftelijk. En als hij geen les gaf studeerde hij. Mijn grootmoeder zat vaak bij de televisie te breien, ze was gek op Kamerdebatten en schaatsen, op detectives en de berichten over het koninklijk huis.

Anna had soms nog een zoon  in huis, kapitein op de grote vaart, of een schoondochter, gescheiden of niet gescheiden. Haar devies was dat er aan een ronde tafel altijd plaats is. 
En ook ik heb een tijdje bij haar gewoond, met mijn dochter. Ze was er  gewoon voor ons.

Oma regelde alle sores in dit leven met eten, als je at ging het over. Ze kookte graag vers en er was altijd fruit ook al had ze fruitbomen in de tuin. Boerenkool met worst van de slager. Die van de Hema aten we op straat, een heel enkele keer, heel stiekem met de hand er voor.
Ik kan haar bietjes met kruidnagel nog proeven als ik er aan denk. En de uitgebakken spekjes en de veel te vette jus.
Soms mochten de kleinkinderen frietjes halen maar Oma had daarbij altijd groenten en draadjesvlees klaar staan.

Anna zorgde, verstelde, zat in het verzet, leidde vrouwenbewegingen op het platteland. Oma breide, paste op al haar kleinkinderen, kwam met de bus, moest altijd rennen voor de wc en droeg hoeden. Een wonderlijke vrouw, mijn grote voorbeeld.

Ik heb zo veel herinneringen aan mijn grootmoeder, ze was de allerbelangrijkste mens in mijn leven, ze was gul en wijs, goedlachs en rebels.

179	Geboorteakte Jannetje Cornelia Plokhooij, 22-02-1894

Geboorteplaats: Dordrecht Geboortedatum: 22-02-1894 Kind: Jannetje Cornelia Plokhooij Vader: Willem Hendrik Plokhooij Moeder: Geertrui Oosterling

120 jaar zou ze geworden zijn. Ze zou het gehaald hebben als ze niet gevallen was en de slordige chirurg niet 'vergeten' was om haar bovenbeen zó te repareren dat ze er weer op kon staan. In plaats daarvan lag ze in tractie en overleed aan een longontsteking. Twee maanden lang ging ik elke dag, voor en na mijn werk, naar het ziekenhuis om haar te wassen, de zusters mochten niet aan haar komen, die waren ruw en deden haar pijn. 

De laatste dagen zat ik bij haar, joeg de dominee weg en maande haar kinderen om niet over begrafenissen te spreken.
Ik hield haar hand vast met twee handen. Ik hield haar bij me toen ze haar laatste zucht slaakte. 
Een lang en zwaar leven, waarin twee oorlogen en veel onheil maar ook veel vernieuwingen, geleefd met veel optimisme en hoop, een goede moeder en een uitzonderlijke grootmoeder en overgrootmoeder.

Ze was een voorbeeldig mensch!
Anna, ik mis je nog steeds!


©Gavi Mensch 
22-2-2014

Zie ook  Lessen van Anna 1 Lessen van Anna 2  Lessen van Anna 3 Nog een wijze les van Anna Een meisje met tegoed  4 mei Over politiek en keuzes
Sobre mi abuela Anna en Español :  Solamente los peces muertos

All rights reserved 2014 (including the rights on most photomaterial)

Bovenstaand blogstukje is een extract van een verzameling verhalen over mijn grootmoeder.
.

De bevlogenheid van Florence?

Ja hoor, we zijn bevlogen lees ik in Skipr, maar slecht 41% van ons. Vreemds zoiets. Lees ik voor bevlogen consciëntieus dan is dat wel 100%. 

En wat heeft men liever: iemand die Florence Nightingale als voorbeeld heeft of iemand die nadenkt voor ze doet, meedenkt, zelf denkt… nou? Het laatste kan uw leven redden terwijl onze bevlogenheid maakt dat er onwetenden zijn die een verpleegkundige nog steeds verpleegster noemen, de reddende engel die altijd lacht en eeuwig zorgt. Die van het cacaoblikje.

Ik quote:

[ Medewerkers van zorgorganisaties zijn in vergelijking tot werknemers in andere branches veel bevlogener. Hierdoor zijn zij veel toegewijder, energieker en trotser op hun werk dan mensen die bijvoorbeeld bij de overheid of in het onderwijs werken. Dit blijkt uit een onderzoek van FunktieMediair en Schouten & Nelissen onder ruim 6.000 medewerkers in de zorg.

(Advertentie)

Van alle werknemers in de zorg is 41 procent bevlogen. Dit is 16 procent boven het nationaal gemiddelde. 13 procent is niet bevlogen, terwijl dat gemiddeld over Nederland op 24 procent ligt. Opvallend is dat de care met 45 procent bevlogenheid beter scoort dan de curatieve sector (33 procent).]

De rest moet u zelf maar lezen: http://www.skipr.nl/actueel/id17460-zorg-kent-bevlogen-medewerkers.html#comments

Ik had ( natuurlijk) wel weer een kort commentaar:

Vreselijk veel bevlogen mensen, die in de vrije tijd bijscholen, 's nachts op internet hangen om de operatie van de volgende dag te bekijken, een sociaal leven persen in 24 uur vrij met de was en de kinderen en verder thuis ook nog zorgen. Mensen op wie altijd beroep wordt gedaan. Mensen die nooit een fatsoenlijk salaris krijgen, voor wie de overheid ook nog een 0-lijn heeft georganiseerd! Die veel te weinig klagen en nooit écht klagen. En dan, bevlogen of niet, toch werk doen "van leven op dood", meer verantwoording hebben dan artsen en de graaibusiness van Mw. Schippers draaiend houden. Zouden al die duurbetaalde specialisten wel weten wat ze met een patiënt moeten doen als er eens een week lang helemaal geen verpleegkundigen zouden zijn? Ja, op een of andere manier zijn we allemaal bevlogen, nu de waardering nog en ook in klinkende munt graag. Bevlogen maar niet voldaan!

O ja, nog even…de leidinggevenden voegen niets extra's toe, dat weet ik uit eigen ervaring. Leidinggeven is het onnozel achten van je 'ondergeschikten'. Ik heb mijzelf ooit teruggeplaatst, het leidinggevende marktwerkingzweepje ligt me niet zo goed in de hand. ;-)

http://gavimensch.blogspot.nl/2013/02/de-florence-nightingale-chantage-en.html

http://gavimensch.blogspot.nl/2011/09/gelukkige-werknemers-leveren-meer-op.html

http://gavimensch.blogspot.nl/2011/06/zorgverlener-in-de-thuiszorg-een.html

NB Ik hoop dat het stukje in Skipr positief bedoeld was en alleen niet zo erg doordacht. Het onderzoek naar bevlogenheid riekt mij, naar de effectiviteit van vliegende nonnen.

©Gavi Mensch

Nederland BV, 23-2-2014

All rights reserved 2014

.

Gast column Chawwa Wijnberg: Spreek Vrede

Chawwa Wijnberg

Spreek vrede

Spreek vrede
gebied je dochters
pas te baren
als er geen
wapens
meer op aarde zijn

spreek vrede
laat zelfzucht
zwijgen
hoor hoe
luid de merels
en de krekels zijn

distels
een kale berg
een paar grote gieren
krijsen, scherp
alleen
het ochtendlicht

vrede
wij spelen vrede
jij en ik
tot er nergens meer
wreedheden en oorlog
op onze aarde zijn

©Chawwa Wijnberg

All rights reserved 2014

http://www.chawwawijnberg.nl/index.html

.

Analyse voor de studie "mensen lezen"

Soms lees je een stukje en dan denk je: Wat was de reden voor dit gefröbel? Ik heb geen idee hebben van wie het stukje afkomstig is, één ding is zeker, de schrijver dient meerdere goden. Een verdediging van het onzichtbare, van het bekende of is het  alleen een proberen om het ongelijk van iemand anders te bewijzen?

Het stukje duidt volgens mijn docent psychologie op een verstoorde persoon:

["Het was weer zo laat, de volkswoede kreeg weer vrij baan. Nu was het Leiden en een pedofiel* en volk namens het volk in de studio, ja namens wie? Stel je voor, wellicht zaten er pedofielen tussen, die op deze manier de best denkbare camouflage hadden, of mensen die hun broer of zus pedofiel is, of een van hun kinderen. Rond 1% van de bevolking schijnt een pedofiele aanleg te hebben, dus het ligt voor de hand. Wat me nog meer verbaasd is dat die volkswoede nu pas uitbreekt. Nooit heb ik iets vernomen van een bestorming van kerk, pastorie of klooster. Dat had nog enigszins voor de hand gelegen. Ook frappant dat je slachtoffers zo zelden hoort, mensen die als kind misbruikt zijn door een non of pater of een lieve oom. De grenzeloze schaamte, je valt je familie niet af… Vermoedelijk moeten we het in die richting zoeken."] .

In dit korte citaat valt het op dat de schrijver het opneemt voor een *pedoseksuele man (geen pedofiel want de man is veroordeeld wegens misbruik. 

(zie: http://gavimensch.blogspot.nl/2013/10/pedofilie-pedoseksualiteit-en-pederastie.html )

Nog een citaat:

["…. vanwaar die plotse zorg voor kinderen? Massaal komt geweld tegen kinderen voor, fysiek en psychisch. Ze worden verwaarloosd, fysiek en psychisch. Massaal worden kinderen geconfronteerd met geweld, huiselijk geweld. Kinderen worden van hun natuurlijke vrijheden beroofd, de straat. Als kinderen worden doodgereden of voor het leven verminkt heet dat een ongeluk. Edoch, smeerlappen die nergens vies van zijn of lafaards die wegkijken kunnen hun blazoen schoon vegen. Daarmee angst verspreidend voor iets verschrikkelijks, maar dat hoe dan ook een marginaal verschijnsel is, pedocriminaliteit. Wat ik wel zeker meen te weten is dat je deze mensen nooit hoort over het uitzetten van buitenlandse kinderen of dergelijke acties zelfs goedkeuren."]

De laatste 2 zinnen lijken een beter beeld te geven van de chaotische denkbeelden van de schrijver. 'Pedocriminaliteit' is geen marginaal verschijnsel. Het is een verschijnsel dat liever niet gezien wordt, waarschijnlijk omdat relatief veel voorkomt bij (ook weer relatief) hoger opgeleiden. Het lijkt wel of de schrijver een leed dat hem zelf zou kunnen zijn aangedaan op een andere schaal weegt dan jonge mensen wier leven verwoest is door een pedoseksueel. Opmerkelijk zijn dan ook de volgende zinnetjes:

["De liefde voor kinderen strekt zich niet alleen in deze kringen vaak niet verder uit dan het eigen kroost. Voor mij is dat de lakmoesproef op het betrouwbaarheidsgehalte van mensen die zeggen op te komen voor kinderen."]

Hier zie ik, en mijn docent beaamt dat, dat de schrijver zijn (vermoedelijke) eigen trauma als zo groot ervaart, dat daarbij al het andere in het niet valt.

["Een petitie is snel getekend, een tweet snel verzonden. Het zegt niets, helemaal niets. Als het werkelijk allemaal zo diep zat hadden we een andere samenleving, eentje waar we bij betrokken waren, eentje waar niet zonder meer mensen verdacht worden gemaakt, waar vertrouwen heerst. Het gelikkebaard over viespeuken en vermeende deugnieten en slechte mensen wantrouw het…..."]

Bovenstaand citaat is ook weer een voorbeeld van het benoemen van eigen angsten van de schrijver. Is hij ooit verwaarloosd, misbruikt door de paters?

Binnen de vrijheid van meningsuiting komen we volgens mijn docent elke dag meer mensen met  zware persoonlijkheidsstoornissen tegen. Hoe dat komt? Het zijn vaak eenzame en in zichzelf gekeerde narcisten (zie ook: http://www.motherjones.com/blue-marble/2014/02/internet-trolls-sadists-psychopaths-lulz )

Het analyseren van deze stukjes heeft geen ander doel dan leren hoe te kijken naar de schrijvers ervan. Mensen die je dagelijks tegenkomt op straat en waar je nooit van kon vermoeden dat ze hun vreselijke trauma's omgezet hebben in evenzo vreselijke daden, namelijk het verdedigen van een kwalijke zaak (waarschijnlijk heeft de schrijver daar een motief voor) en zoals gebleken is uit de rest van het stuk, het belasteren van mensen die het niet met hem eens zijn.

En zoals ik al zei,  aan de manier van schrijven kan een taalpsycholoog al heel wat aflezen. Dit stukje komt van twitter van iemand die het duidelijk niet breed heeft, qua orde, in het hoofd: 

"Een volgend maal over een psychiatrisch wijkverpleegster een een seksuologisch. Ze bestaan echt!"

Taalpsychologie en taalpathologie, het is een erg interessante studie en een prima manier om intensief te blijven lezen en de auteurs te kunnen doorgronden op den duur. 

Wordt vervolgd.

©Gavi Mensch

Maastricht 19-2-2014

Mocht(en) de auteur(s) van de geanalyseerde stukjes bezwaar maken tegen overname van bovenstaande citaten dan zet ik daar natuurlijk graag de toegestuurde bronvermelding bij.

(gavimensch@hotmail.com)

Gristenen gaan voor de kinderhospice?

Van wie ben je?

Van jezelf.

Moet je altijd doen wat een ander zegt?

Nee, je moet altijd blijven bedenken of het goed is wat ze zeggen.

En als je het er niet mee eens bent dan praat je er over, dat heet een discussie.

Er zijn discussies die je beter niet aan kunt gaan

Bijvoorbeeld een discussie over euthanasie.

Er zijn mensen die dat dood gaan liever overlaten aan iets dat niet bestaat, aan Roodkapje, Sinterklaas of iemand die ze god noemen.

Dat is lekker makkelijk.

Ze hoeven alleen maar te doen wat er gezegd wordt.

Gezegd door de 'vertalers' van een groot en wreed sprookjesboek dat ze de bijbel noemen.

Zo willen ze ook heersen over het leven en de dood van anderen

Want anders zou god wel een boos op hen kunnen worden omdat ze zijn woord niet goed uitgedragen hebben.

En zo komt het dat in de discussie over het vrijlaten van de leeftijd waarop je kunt vragen om euthanasie, mensen een soort 'pro-leven' stelling voor anderen gaan hanteren, met alle gruwelijke opmerkingen van dien.

Zoals ik hoorde: "Er zijn alternatieven voor euthanasie, er is palliatieve pijnbestrijding (=het onder de verdovende middelen houden) en er zijn zelfs kinder-hospice."

Nu vraag ik je: wel eens een hospice geweest? Fantastische instellingen voor mensen die doodgaan en niemand hebben om hen te verzorgen of dat niet willen.

In mijn route als wijkverpleegkundige had ik de patiënten van een hospice. Een sterfhuis is de vertaling, met geweldige vrijwilligers en vreselijk lieve benadering van de patiënt.

De gristenmevrouw vond dat kindjes die ondragelijk lijden beter naar een sterfhuis kunnen dan vragen om euthanasie.

Kindjes in een hospice is een uiterste, kindjes sterven in een ziekenhuis of thuis, in de armen van de mensen die van hen houden en op het moment dat die kinderen dat wensen, na al het ondraaglijke lijden dat ze waarschijnlijk al hebben doorstaan. Geen enkel kind kiest voor doodgaan als het leven voor hen heerlijk is.

De gristenmevrouw is boodschapster van een wrede heerser die alles naar zijn hand wil zetten, iedereen de wil moet ontnemen; het is een dwingeland en een mensenhater. Die gristenmevrouw laat zich niet van de wijs brengen want zij heeft ook een dochtertje van 10. En als die ongeneeslijk ziek zou zijn, gaat de wil van haar god in werking: niks euthanasie, lijden zal ze tot het bittere eind.

Mevrouw zou dus verplicht een maandje moeten doorbrengen bij ongeneeslijk zieke kinderen die altijd pijn hebben. Of altijd onder de verdovende middelen worden gehouden tot het hartje het opgeeft.

Euthanasie is onherroepelijk. Als verpleegkundige heb ik alle hoop voor de genezing van mijn patiënten behalve als die hoop er helemaal niet meer is. Dan hoop ik met hen op een zoete dood.

Het verdriet voor de achterblijvers is een verdriet om het gemis.

Wie zijn doodzieke kind met een wens tot euthanasie helpt om die wens te verwezenlijken is een veilige, liefdevolle en wijze ouder.

Te vaak heb ik gehoord dat een doodziek kind iedereen en alles haat omdat het zo lang moet lijden. Dat kan zelfs niet de bedoeling zijn van zo'n wrede god.

©Gavi Mensch

Nederland BV, 13-2-2014

All right reserved

Argument Jutta van der Werf, Nederlands oncoloog in Brussel hier

Non-argumenten (wat mij betreft)  van Mw Carla Dik-Faber hier

.

Sterretje

.

Op Valentijnsdag zou mijn jongste kleindochter geboren worden. Zaira kwam echter al anderhalve maand eerder en was te ziek om verder te gaan.

Toch heb ik drie kleinkinderen.

Mijn oudste is Blanca, een dame van drie en een half (moeilijk om te laten zien met zo'n dubbelgevouwen wijsvingertje) die precies weet hoe het allemaal werkt. Een durfal, een klimster, een trampoline-springster, een fietster op twee wielen. Een puzzelaarster van heb ik jou daar en een tekenares met talent. 

Ze is de baas en als ze niet de baas is, is ze dat nog, denkt ze.

Maar niet bij mij, haar Oma. Ik ben altijd te porren voor gekke zaken, verkleedpartijen, tenten bouwen en koekjes bakken. Alleen heb ik niets met brutaal en ongehoorzaam, ik leg uit, praat en als het nodig is negeer ik een minuut of 5.

Dat is heel erg, als mijn kleindochter genegeerd wordt snapt ze razendsnel dat er iets fout is gegaan.

Mijn kleinzoon Óscar daarentegen, lacht mijn dwingende oogopslag weg, drukt met zijn altijd kleverige priegelvingers mijn oogleden naar beneden en roept dan "Oma kiekeboe". Probeer dat maar eens te negeren! Deze anderhalf jaar oude charmeur speelt altijd op de persoon. Ziet alles en begrijpt veel te veel voor zijn leeftijd. Hij is snel en ongeduldig, vrolijk of huilend met enorme tranen, zoals die van dat beroemde zigeunerkindje op het schilderij.  Natuurlijk trap ik daar niet altijd in, mijn kleinzoon heeft wat vernauwde traanbuisjes en hoeft maar met zijn lange wimpers te knipperen om dat traanvocht precies op het goede moment over zijn wangen te laten lopen. Ik moet er om lachen en dan hij meestal ook.

Het mooiste kleinkind dat ik ooit heb gezien was mijn sterretje Zaira, ze lag daar zo aanwezig te zijn, zo compleet en zo mooi. Zoals mijn dochter op het kaartje zette: "Ze was te mooi voor deze aarde."

Ik had nooit kunnen bedenken dat ik dit kleine meisje zo zou missen. Dat ze zoveel verdriet zou achterlaten, zo'n enorme lege plek.

Ze had al een stoeltje, prachtige jurkjes in mijn onderste la en een heerlijke dekentje voor haar alleen. 

En een draagzak; oppassen op twee kleintjes met een derde in de je armen, betekent dat je af en toe toch je handen vrij moet maken. Dicht tegen Oma aan is het veiligst.

De draagzak ligt hier zo vreselijk leeg te liggen.

Mijn kleinkinderen groeien op met de wetenschap dat ze nog een zusje hebben. Zaira maakt deel uit van het gezin. Ze wordt genoemd telkens als de namen van de hele familie genoemd worden. Dat is prettig en geruststellend voor allemaal. Ook voor mij. 

Ze is geen verleden tijd, ze heeft haar plaatsje ingenomen. Ik probeer me voor te stellen hoe ze zou lachen en haar armpjes om mijn hals zou slaan, zoals Óscar dat doet of een pruillip. Of met haar handjes in haar zij gaat staan zoals haar grote zus Blanca.

Ze is de zoetste van mijn kleinkinderen, de minst tastbare en ook degene die het meest in mijn gedachten is.

Blanca en Óscar hebben een pop die de kleertjes van Zaira draagt.

Maar de pop heet Alicia.

Zaira is een sterretje

©Gavi Mensch

Maastricht, 9-2-2014 

.